Χρειαζόμαστε στις μέρες μας Θάρρος όπως του Δαβίδ. Αυτό είναι περισσότερο από βέβαιο…
Αυτό είναι το εξώφυλλο της ΣΚΟΠΙΑΣ τ. 24 της 15 Δεκεμβρίου 1962 από την οποία είναι παρμένο το σημερινό κομμάτι που μας εξοπλίζει με τη δύναμη και το θάρρος του Δαβίδ που είναι τόσο αναγκαίο στις μέρες μας.
Θησαυροί από τη βιβλιοθήκη της ΣΚΟΠΙΑΣ που παραπέμπει σε παλιά έντυπα για να αντλούμε θάρρος και παρηγοριά και τα οποία αν και είναι γραμμένα πριν από μισό αιώνα και βάλε είναι σαν να γράφτηκαν χθες…
Οι μέρες αυτές που ζούμε είναι γεμάτες από κινδύνους. Σωστά προειπώθηκαν ως «καιροί κακοί». Για να τους αντιμετωπίσει κανείς επαρκώς χρειάζεται θάρρος. Και τι είναι θάρρος; Η λέξη ‘θάρρος’ έχει οριστεί ως «διανοητική ή ηθική δύναμη που καθιστά ικανό έναν να τολμήσει, να υπομείνει και να αντέξει σε κίνδυνο, φόβο ή δυσκολία στέρεα και αποφασιστικά». Β΄ Τιμ. 3:1Απαιτείται θάρρος για να είναι κανείς έντιμος στο επάγγελμα, όταν οι συναγωνιστές του είναι ανέντιμοι. Απαιτείται θάρρος να ομολογήσει κανείς ότι έκανε λάθος. Ιδιαίτερα δε, χρειάζεται θάρρος στις μέρες αυτές για να πλεύσει κανείς αντίθετα προς το ρεύμα της κοινής γνώμης με την ακράτητη επιδίωξη των ηδονών και του πλούτου και με τα χαμηλά ηθικά επίπεδα. Για να εξακολουθήσετε να κάνετε εκείνο που ξέρετε ότι είναι ορθό, και για να έχετε τη σταθερή απόφαση να ζήσετε σύμφωνα με τις πεποιθήσεις σας παρ’ ό,τι μπορεί να κάνουν οι άλλοι – απαιτείται θάρρος.
Υπάρχει πάρα πολύ λίγο από το είδος αυτό του θάρρους σήμερα στον κόσμο. Υπάρχει εν τούτοις, πολύ απ’ αυτό που συχνά θεωρείται θάρρος, δηλαδή, η φυσική απερισκεψία. Όμως υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο. Το θάρρος βασίζεται σε αρχές· η φυσική τόλμη βασίζεται σε φυσική δύναμη, σε συναίσθημα ή και σε υστεροβουλία. Ένας αγωνιστής για βραβείο έχει φυσική τόλμη· είναι εκεί αγωνιζόμενος για φήμη ή χρήμα. Πολλοί στρατιώτες στη μάχη, υπό την έξαψη του πάθους του φόνου, ή γεμάτοι πεποίθηση λόγω ανωτέρας στρατιωτικής εξαρτίσεως, μπορεί να επιδεικνύουν τόλμη. Αλλά το θάρρος δεν βασίζεται σε ανώτερη φυσική δύναμη. Η διανοητική ή ηθική δύναμη είναι εκείνη που προέρχεται από αφοσίωση σε αρχές.
Η Αγία Γραφή μας δίνει πολλά παραδείγματα για το είδος του θάρρους που χρειαζόμαστε στους σύγχρονους αυτούς καιρούς. Μεταξύ των πιο αξιόλογων απ’ αυτά είναι το παράδειγμα θάρρους, που δόθηκε από τον Δαβίδ που σκότωσε τον γίγαντα. Όταν ο Δαβίδ ήταν απλό παιδάκι και έβοσκε τα πρόβατα του πατέρα του, εκδήλωσε αξιόλογο θάρρος στην προστασία τους από τα άγρια θηρία. Όπως ο ίδιος αφηγήθηκε στον Βασιλιά Σαούλ: «Ο υπηρέτης σου έγινε ποιμένας του πατέρα του στο ποίμνιο, και ήρθε ένα λιοντάρι, καθώς και μια αρκούδα, και το καθένα άρπαξε ένα πρόβατο από το κοπάδι. Και έτρεξα πίσω του και το χτύπησα και έσωσα το πρόβατο από το στόμα του. Όταν πήγε να σηκωθεί εναντίον μου, το έπιασα από τις τρίχες που είχε κάτω από το πηγούνι του και το χτύπησα και το θανάτωσα. Ο υπηρέτης σου πάταξε και το λιοντάρι και την αρκούδα». Α΄ Σαμ. 17:34-36. Αυτό, βέβαια, απαιτούσε θάρρος!
Ο Δαβίδ, ενώ ήταν παιδάκι ακόμη, δεκαεπτά ετών περίπου, αντιμετώπισε τον Γολιάθ, τον γίγαντα ύψους εννέα ποδών κι εννέα ιντσών, ο οποίος ολόκληρες μέρες είχε καθηλώσει ολόκληρο τον στρατό του Ισραήλ προκαλώντας φόβο και ο οποίος διαρκώς τους ονείδιζε από μέρα σε μέρα. Ο Δαβίδ με σπάνιο θάρρος πλησίασε αυτό τον γίγαντα ήρεμα κι άφοβα, προκαλώντας τον και θέτοντας το ζήτημα ευθέως ενώπιόν του: «Τότε ο Δαβίδ είπε στον Φιλισταίο: ‘Εσύ έρχεσαι σε εμένα με σπαθί και με δόρυ και με ακόντιο· εγώ όμως έρχομαι σε εσένα με το όνομα του Ιεχωβά των στρατευμάτων, του Θεού των στρατευμάτων του Ισραήλ, που εσύ ενέπαιξες. Την ημέρα αυτή ο Ιεχωβά θα σε παραδώσει στο χέρι μου, και ασφαλώς θα σε πατάξω και θα σου κόψω το κεφάλι·... και οι άνθρωποι όλης της γης θα γνωρίσουν ότι υπάρχει Θεός για τον Ισραήλ» Α΄ Σαμ. 17:45-50. Τότε, με μια σφεντόνα βοσκού και με μια από τις πέτρες που είχε, προχώρησε γρήγορα προς τον γίγαντα, τράβηξε τη σφεντόνα του και με μια πέτρα από αυτήν γκρέμισε τον γίγαντα. Τι απόδειξη θάρρους ήταν αυτή!
Ο Δαβίδ εξακολούθησε να είναι ένας άντρας θάρρους. Εξερχόμενος στη μάχη τόσο ενέπνεε τους άντρες, που ήταν μαζί του, ώστε οι γυναίκες του Ισραήλ μπορούσαν να ψάλλουν: «Ο Σαούλ πάταξε τις χιλιάδες του και ο Δαβίδ τις δεκάδες χιλιάδες του». Α΄ Σαμ. 18:7. Εξαιτίας αυτού ο Βασιλιάς Σαούλ ζήλεψε και φθόνησε τρελλά τον Δαβίδ και ζήτησε κατ’ επανάληψη να τον θανατώσει, κάνοντας τον Δαβίδ τελικά να φύγει στο σπήλαιο Οδολλάμ, όπου τον συνάντησαν οι αδελφοί του και όλο το σπίτι του πατέρα του καθώς και εκατοντάδες αντρών που «είχαν στενοχώριες». Α΄ Σαμ. 22:1,2. Εκεί, μολονότι ήταν κυνηγημένος σαν ένα άγριο θηρίο από τον Βασιλιά Σαούλ και τους στρατιώτες του, ο Δαβίδ διατήρησε το θάρρος του. Αυτό κατ’ επανάληψη το έδειξε, όπως όταν, σε δύο περιπτώσεις, είχε τον Σαούλ υπό την εξουσία του και ωστόσο αρνήθηκε να αφαιρέσει τη ζωή του ανθρώπου, που ήταν αποφασισμένος να λάβει τη ζωή του Δαβίδ.
Όταν ο Δαβίδ έγινε βασιλιάς, επέκτεινε τα όρια του έθνους του μέχρι των στρατιωτικά κατακτημένων σημείων που είχαν καθοριστεί από τον Θεό. Το ότι δε αυτός ο αγώνας ήταν ένα ζήτημα θάρρους μπορεί να παρατηρηθεί από το γεγονός ότι επανειλημμένα ο Δαβίδ ρώτησε τον Ιεχωβά ως προς την κίνησή του για μάχη, δείχνοντας ότι κατευθυνόταν από το Θείο θέλημα κι όχι απλώς από την αγάπη της κατάκτησης.
Πού οφειλόταν το μυστικό του θάρρους του Δαβίδ; Πρώτα απ’ όλα οφειλόταν στη μεγάλη του πίστη στον Ιεχωβά: «Ο Ιεχωβά ο οποίος με ελευθέρωσε από το πέλμα του λιονταριού και από το πέλμα της αρκούδας, εκείνος θα με ελευθερώσει από το χέρι αυτού του Φιλισταίου» Α΄ Σαμ. 17:37. Καθοριστικό, επίσης, του θάρρους του ήταν η αγάπη του στη δικαιοσύνη: «Οι πονηροί φεύγουν χωρίς να τους καταδιώκει κανείς, αλλά οι δίκαιοι είναι σαν το νεαρό λιοντάρι που έχει αυτοπεποίθηση» Παρ. 28:1. Επίσης, η αγάπη στον Ιεχωβά Θεό και τον λαό του έδωσε θάρρος στον Δαβίδ: «Δεν υπάρχει φόβος στην αγάπη, αλλά η τέλεια αγάπη διώχνει έξω το φόβο, επειδή ο φόβος επιδρά ως ανασταλτικός παράγοντας» Α΄ Ιωάνν. 4:18. Ναι, η πίστη στον Ιεχωβά Θεό, η αγάπη στη δικαιοσύνη και η αγάπη στον Θεό και στον πλησίον μπορεί να λεχθεί ότι αιτιολογεί το αξιόλογο θάρρος του Δαβίδ.
Για να έχει κανείς θάρρος σαν του Δαβίδ στους σύγχρονους αυτούς καιρούς, απαιτούνται οι ίδιες τρεις βασικές ιδιότητες. Η πίστη στον Ιεχωβά Θεό θα σας δώσει το θάρρος των πεποιθήσεών σας:
-Δεν έχετε ανάγκη να μιμηθείτε τις ανέντιμες μεθόδους των συναγωνιστών σας για να προνοήσετε κατάλληλα για τα ζητήματα που αφορούν τον εαυτό σας.
-Η αγάπη στη δικαιοσύνη θα σας δώσει τη δύναμη να ομολογήσετε ένα σφάλμα.
-Η αγάπη στον Θεό και στον πλησίον σας θα σας δώσει το θάρρος να πλεύσετε αντίθετα προς την πλημμυρίδα και να επιζητήσετε να κάνετε ό,τι θα ευαρεστήσει τον Θεό και ό,τι είναι προς μεγαλύτερη ευεξία εκείνων, τους οποίους συναναστρέφεστε· έστω και αν αυτοί δεν εκτιμούν πάντοτε το γεγονός αυτό.
Για ν’ αποκτήσετε αυτό το θάρρος το όμοιο με του Δαβίδ στους σύγχρονους καιρούς, θα χρειαστεί να μελετάτε τον λόγο του Θεού. Αυτός μόνο μπορεί να σας δώσει την απαιτούμενη πίστη, την ουσιώδη εκτίμηση του δικαίου και της αγάπης στον Θεό και στον πλησίον.
- Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ τ.24 της 15/12/1962
