Πάει τελείωσε κι ο Αύγουστος. Σιγά - σιγά, όλοι επιστρέφουν στη βάση τους, Μόνο εγώ ψάχνω να βρω τις ιδανικές τρεις εβδομάδες να κάνω το υπόλοιπο της άδειας μου, Όχι πως έχω να πάω πουθενά, αλλά και μόνο που θα κάτσω και θα ασχοληθώ, πιο χαλαρά με τις άλλες δουλειές μου, είναι κάτι.

Σεπτέμβρης από σήμερα... Καλώς μας ήρθες μήνα της ΔΕΘ, του ανοίγματος των σχολείων και όλων εκείνων των άλλων υποχρεώσεων για να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά, σύμφωνα με τους προγραμματισμούς.

Στο χωριό που ήμασταν τα Σαββατοκύριακο νιώσαμε κι όλας την αλλαγή του καιρού. Μπουμπουνητά, αστραπές, βροχές και αισθητή πτώση της θερμοκρασίας. Στην Αθήνα τα πράγματα είναι αλλιώς. Το πυρωμένοι από τον Αυγουστιάτικο ήλιο μπετόν θέλει το χρόνο του μέχρι να έρθει στα ίσια της η θερμοκρασία.

Ζέστη ανυπόφορη... Κι ακούμε κάθε τόσο, από τους ανθρώπους που ασχολούνται με την πρόβλεψη του καιρού ότι θα «πέσουν» κι άλλο οι θερμοκρασίες. Και λοιπόν; Αφού δεν το νιώθουμε εμείς τι νόημα έχει κι έτσι να συμβαίνει;

Πράγματι χθες το απόγευμα άνοιξαν οι ουρανοί. Πολύ βροχή. Καταιγίδες σε διάφορα σημεία της Αθήνας. Κι εδώ στον Πειραιά, στη δουλειά, την ακούσαμε. Αλλά έχει μια κουφόβραση άλλο πράγμα...

Σεπτέμβρης από σήμερα. Το καλοκαίρι μας αποχαιρέτησε... Κάθε ώρα που περνάει το καταλαβαίνουμε καλύτερα. Αλλά τι σημασία έχει; Κάθε εποχή έχει και τα καλά της. Και το φθινόπωρο δεν μπορεί να είναι μόνο μελαγχολία. Θα έχει και όμορφα πράγματα. Σε μας μένει να τα ανακαλύψουμε...

Μια από τις ανέμελες στιγμές του Λάμπρου στο αμπέλι της Στασούλας που πήγαμε να βρούμε - και βρήκαμε- ώριμα σταφίλια στα μέσα του Ιούλη.

Κυριακή απόγευμα μαζεύουμε τα πράγματα του Λάμπρου. Σε λίγο φεύγουμε για την Αθήνα. Να εγκληματιστεί προτού ανοίξουν τα σχολεία, σε λιγότερο από δύο εβδομάδες. Εντεκα (11) του Σεπτέμβρη ανακοινώθηκε επίσημα ότι θα γίνει αγιασμός στα σχολεία. Κι ας είναι Παρασκευή. Κι ας τους χωρίσουν απλά σε τμήματα κι ας πάρουν μόνο τα βιβλία τους...

Κάπου εδώ, το καλοκαίρι τελειώνει... Και μαζί του η ρεμπελιά, ο ατέλειωτος ελεύθερος χρόνος μακριά από διαβάσματα και υποχρεώσειςπου δεν είναι καθόλου λίγες, εδώ που τα λέμε...

Θα ξαναγεμίσει τις βαλίτσες του κι αυτή τη φορά όχι για την Κρήτη ή για άλλο τόπο διακοπών, αλλά για την Αθήνα. Κάπου μπορεί και να το περιμένει. Βαρέθηκε τον ανέμελο αυτό τρόπο ζωής τόσους μήνες τώρα... Θα του λείψουν βέβαια και θα νοσταλγήσει μερικά πράγματα, αλλά θα έχει να κουβεντιάσει πολλές από τις εμπειρίες των διακοπών στα διαλείμματα του σχολείου του, στην αυλή, με τους φίλους και συμμαθητές του. Έχουν από τον Ιούνιο να τα πουν. Και θα' χουν τόσα να πουν.

Αλλά η ώρα του αποχαιρετισμού με τον παππού και τον Γιώργο, που εζησε μαζί τους τόσο καιρό, είναι δύσκολη. Και τον Άρη; Πού τον αφήνεις τον Άρη; Ευτυχώς, έχει πάρει με το κινητό του μπόλικες φωτογραφίες. Και βίντεο του ίδιου και των παιδιών του. Γιατί ο Άρης είναι για δεύτερη φορά μπαμπάς. Καθόλου στοργικός όμως. Ούτε που ενδιαφέρεται γι' αυτά.

Το καλοκαίρι μπορεί να τελείωσε, αλλά η ζωή συνεχίζεται και στο χωριό θα ξανάρθουμε κάποιο Σαββατοικύριακο...

Μια όψη της Στεμνίτσας, όπως φαίνεται από την καφετερία "Το Καθολικό". Παραδοσιακό ελληνικό χωριό, πραγματικά όμορφο...

Σαββατόβραδο, δεύτερη μέρα πανηγυριού, ανήμερα της γιορτής... Κοντεύει 10 και τα όργανα με την Νάντια Καραγιάννη ακόμα να ξεκινήσουν να παίζουν.

Κατεβήκαμε μια βόλτα στην πλατεία. Πολλά τραπέζια από τα μαγαζιά είναι άδεια, άλλα έχουν καρέκλες πάνω, δείγμα ότι είναι κλεισμένα κι ότι οι πελάτες θα έρθουν αργότερα. Ρεζερβέ με το δικό τους τρόπο...

Στου Δρούλια το μαγαζί είναι πιο ήσυχα. Καφενείο – παντοπωλείο έχει ο άνθρωπος. Αλλα τέτοια μέρα έχει κι αυτός γουρουνοπούλα και σερβίρει σε όσους θέλουν οπωσδήποτε να τηρήσουν το έθιμο. Εγώ το' χω ρίξει στις μπύρες και ο Γιώργος στο Ουίσκι. Το ωραίο είναι πως τα ηχεία είναι στραμμένα αλλού και δεν ακούγεται πολύ η μουσική από δω που καθόμαστε, αν και σήμερα είναι καλοί, χθες δεν υποφέρονταν οι καλλιτέχνες. Πιο πολύ ακούγεται από το σπίτι.

Πάνω στο δρόμο, στην είσοδο της πλατείας, αριστερά και δεξιά, είναι στημένα δυο σταντ που πωλούν μικροπράγματα. Παιχνίδια πλαστικά, φθηνά και ασημικά (925) επίσης φτηνά. Δυο ακόμη στάντ υπάρχουν και το ένα πουλά ψημένο καλαμπόκι, ενλώ το άλλο, λουκουμάδες με σοκολάτα.

Αυτό είναι το πανηγύρι στο χωριό... Σχεδόν μόνο αυτό και τα στρωμένα με τις παρέες τραπέζια. Γιατί σήμερα υπάρχει διάχυτη μια παράξενη μουγκαμάρα που κανείς δεν ξέρει από πού προέρχεται, ούτε και να την ερμηνεύσει.

Ευτυχώς που κατά τις 11 ξεκίνησαν τα όργανα κι έτσι όλα έδειχναν πως το νταβαντούρι θα άρχιζε πια... Εκείνο, πάντως, που παρατήρησα και οφείλω να το καταθέσω, είναι ότι τίποτα πια δεν είναι όπως παλιά που ο κοσμος λαχταρούσε το πανηγύρι σαν το μεγάλο γεγονός. Τώρα μάλλον γίνεται για να δουλέψουν τα μαγαζιά. Τίποτε άλλο επί της ουσίας.

Ο Γιώργος βγάζει την πρώτη παραγωγή σε πατάτες από τον κήπο του και πολύ το χαίρεται...

Κάθε φορά που τους συναντώ, τον Δημήτρη με τη Μαριγούλα όλο και κάτι καινούριο έχει συμβεί Αυτή τη φορά οι φίλοι είναι με το πέμπτο τους παιδί στα 2,5 του χρόνια κι ένα καινούργιο καλό αυτοκίνητο με τις κόκκινες πινακίδες των πολυτέκνων.

Πρώτος ήρθε ήρθε ο Δημήτρης στο χαγιάτι που καθόμουνα κι έγραφα. Μεγαλώνουμε και σοβαρεύουμε ή ιδέα μου είναι; Πρώτη φορά τον είδα τόσο προβληματισμένο σε σχέση με όσα περνάει στο ραδιοφωνικό σταθμό “Ξένιο” όπου βρίσκονται για κάμποσους μήνες σε επίσχεση εργασίας με ένα μέλλον απροσδιόριστο και με μερικούς μισθούς που δεν έχουν καταβληθεί. Μιλήσαμε για τα επαγγελματικά μας πριν ακόμα έρθει η Μαριγούλα με τα δυο κορίτσια και τον μεγάλο γιο της, Παναγιώτη.

Αν εξαιρέσεις τις μικρές... ζηλίτσες, είναι να τους θαυμάζεις πως τα βγάζουν πέρα σαν οικογένεια. Αύριο μάλιστα “πετάνε” για τη Ρόδο, διακοπές μιας εβδομάδας. Ειλικρινά τους χαίρομαι. Δυο ώρες κάθισαν και ήταν παραγωγικές απ' όποια πλευρά κι αν το δεις.

Κι ο Παναγιώτης μεγάλωσε. Τέλειωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και είναι πια στη σχολή Δομικών. Αλλά ακόμα δεν άπλωσε τα φτερά του. Παραμένει “δεμένος” στην οικογένεια. Πήρε και τη μικρή του αδερφή, την Όλγα, να την πάει βόλτα μέχρι την εκκλησία του Αϊ Λια, βόλτα.

Η εικόνα που βγάζουν προς τα έξω είναι χαλαρή. Με τα αστεία τους με την πλάκα τους. Μακάρι να' ναι αυτή η δικιά τους αλήθεια. Τυχεροί θα' ναι...

Απόψε φεύγουν για Αθήνα. Το απόγευμα. Και αύριο πάνε στο Ρόδο. Μακάρι να περάσουν ωραία και στην επόμενη συνάντηση να έχουν να μας διηγούνται τις εμπειρίες τους...