Οι πρώτες αλλαγές άρχισαν να φαίνονται μετά τις συναντήσεις της Παρασκευής με τα παιδιά της Συντακτικής Ομάδας του “Μηνύματος”. Ο νέος χώρος στο διαδίκτυο υπάρχει και λειτουργεί ήδη. Δείτε ΕΔΩ τον παλιό κι ΕΔΩ των καινούριο που στήθηκε με πολύ αγάπη και διάθεση για προσφορά από την Γλυκερία, όταν ο διαδικτυακός μας χώρος “περνούσε” τα δύσκολα με τις ξαφνικές αλλαγές τον φετινό Ιούλιο.

Με τον καιρό θα τον “ζεστάνουμε” με ουσιαστική ενημέρωση και θα του δώσουμε την πλήρη εικόνα όλης εκείνης της ξεχωριστής δουλειάς που κάνουμε στην περιοχή μας.

Διότι εδώ είναι το ζητούμενο που μας έχει απασχολήσει έντονα και στις δύο συναντήσεις της Συντακτικής Ομάδας. Το “Μήνυμα” θα παραμείνει η σχολική εφημερίδα που άνοιξε τα φτερά της στην κοινωνία ή θα μετεξελιχθεί στο έντυπο που θα εκφράζει την κοινωνία και θα προβάλλει τα προβλήματα και τις δράσεις της, ενώ θα έχει πάντα διαθέσιμο χώρο και σελίδες στη σχολική κοινότητα και βεβαίως στα δημοτικά 144 – 163 απ' όπου και ξεκίνησε;

Ο προβληματισμός δεν είναι καθόλου τυχαίος. Τα παιδιά της βασικής ομάδας που έκαναν το πρώτο βήμα ια την έκδοσή της, ένας – ένας φεύγουν από το σχολείο. Τα παιδιά τους τελειώνουν, πάνε γυμνάσιο, άλλοι τόποι, ίδια προβλήματα, άλλος τρόπος προσέγγισης μέσα από τους Συλλόγους Γονέων...

Δύο μόνο έχουν μείνει πίσω κι αυτοί μέχρι την ολοκλήρωση της φετινής χρονιάς. Του χρόνου το Σεπτέμβρη θα έχουμε εκλογές για νέα Δ. Σ. στους Συλλόγους Γονέων. Και ο ποιος εγγυάται ότι οι νέοι που θα έρθουν θα έχουν την ίδια διάθεση για προσφορά, την ίδια αγάπη, τα ίδια όνειρα για να ανασκουμπωθούν και να ρίξουν δουλειά γι' αυτό το έντυπο; Εξάλλου στο πέρασμα των χρόνων αυτή η προσπάθεια από μόνη της ανέπτυξε μια δυναμική που την έβγαλε ουσιαστικά από τα στενά περιθώρια του σχολείου.

Έτσι ενσωματώθηκα κι εγώ στην Ομάδα, αν και από άλλο σχολείο γονιός. Και στο μεταξύ με το σεβασμό στη διαφορετικότητα κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των κατοίκων και να καλύψει ένα μεγάλο κενό που υπάρχει, έτσι κι αλλιώς, στην ουσιαστική ενημέρωση των κατοίκων της περιοχής μας για τις δράσεις που αναπτύσσονται. Μήπως το ίδιο δεν έχουμε διαπιστώσει και στον Πλάτωνα και συζητάμε την έκδοση εφημερίδας από τον Μάιο; Δεν μπορεί κάτι καλό θα βγει από αυτή τη δημόσια διαβούλευση...

Μια πρώτη γεύση από τη χθεσινή γιορτή στο πάρκο. Θα ακολουθήσουν κι άλλες και βίντεο από τον Κώστα Κίτσιο που ήταν εκεί με την κάμερά του...

Πραγματικά ήταν κάτι διαφορετικό χθες βράδυ στο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Μια γιορτή που από τον καιρό, έτσι αλλοπρόσαλλος όπως ήταν, δεν ήξερες αν θα γίνει και ύστερα, όταν πραγματικά όλα έδειχναν ότι η βροχή σταμάτησε και πήγαμε, τα παιδιά των Point Defect είχαν τους εντελώς δικούς τους ρυθμούς σε σχέση με το ξεκίνημα της γιορτής.

Κι αυτό το “μετά τις 5”, πρωτόγνωρο για τις ελληνικές παραδόσεις αλλά και για τους καλλιτέχνες, λειτούργησε απόλυτα χαλαρωτικά για όλους όσους αποφασίσαμε να πάμε. Καμιά 150 – 200 τολμηροί που αψήφησαν τα φυσικά φαινόμενα και ήρθαν...

Τελικά ήταν πολύ όμορφο και άξιζε να το δουν περισσότεροι. Οι νεαροί και οι νεαρές των Point Defect είχαν φτιάξει ατμόσφαιρα Γούνστοκ! Έστρωσαν χαλιά πάνω στις αρχαίες πέτρες και το γκαζόν, άνοιξαν δυο ασκούς με ρακή και κρασί, άναψαν κεράκια ρυσό και τα “σκόρπισαν” στο πάρκο και άρχισαν τα παιχνίδια με τις μπάλες και τις... τσουβαλοδρομίες, τα σχοινί και άλλα πριν βάλουν μπροστά τις μουσικές.

Κατά βάση συμμετείχαν παιδιά (που ήταν αρκετά) αλλά ήταν και πολλοί μεγάλοι ποι νοιώθοντας παιδιά “μπήκαν” για τα καλά στη διαδικασία του παιχνιδιού...

Ύστερα άρχισαν τα όργανα, οι μουσικές και τα ζογκλερικά. Ιδιαίτερα απολαύσαμε τον καλλιτέχνη δρόμου από την Ουραγουάη που μιλούσε σπαστά ελληνικά, αλλά επέμενε να κάνει τα ζογκλερικά του και να λέει τα αστεία του σε σημείο που όλοι εμείς οι θεατές, μεγάλοι και παιδιά, ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια. Ήταν πραγματικά φοβερός ο μπαγάσας!

Είχε ψυχρούλα όμως, λόγω της βροχής που προηγήθηκε και δεν ήταν να κάτσεις για πολύ. Κατά τις 9.30 έφυγα κι εγώ. Προλάβαμε όμως σ' αυτό το χρόνο να βρεθούμε με φίλους, με συναγωνιστές από τα κινήματα γειτονιάς, να κουβεντιάσουμε, να ξαναδούμε θέματα και προτεραιότητες που πρέπει να βάλουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν βοηθάει ιδιαίτερα το κλίμα των εκλογών. Οι περισσότεροι έχουν άλλα στο μυαλό τους τέτοιες ώρες...

Το μικρό σταντ που υπήρχε εκεί έδειχνε το στίγμα μας. Και η ανακοίνωση που μοιράζονταν στους νέους που ήρθαν έλεγε κάποια πράγματα για μας. Ποιοι είμαστε, τι κάνουμε όλον αυτό τον καιρό μέσα από την Επιτροπή Κατοίκων...

Δεν κάθισα μέχρι το τέλος και δεν έχω πλήρη εικόνα για το πώς εξελίχθηκε η κατάσταση. Όμως, σε κάθε περίπτωση, καλό κάνουν τέτοιες εκδηλώσεις μέσα στον αρχαιολογικό πάρκο. Τουλάχιστον κάνουν σε πολλούς γνωστό το θησαυρό που έχουμε στην πόρτα μας...

Το είχαμε υποσχεθεί στην Ειρήνη το σπίτι στην Αλκινόου. Και τώρα που ετοιμάζεται να “ανοίξει” τα φτερά της και να κάνει το δικό της σπιτικό πήγαμε στη συμβολαιογράφο κ. Τσούνη, στο κέντρο της Αθήνας, Μιχαλακοπούλου 2, να υπογράψουμε τα συμβόλαια και να ολοκληρώσουμε τη γονική παροχή.

Ξημερώματα. Με δύσκολο ξύπνημα, αλλά απαραίτητο για να προλάβουμε να κάνουμε και τις υπόλοιπες δουλειές που ακολουθούν στη διάρκεια της μέρας. Αν και τούτη η Παρασκευή δεν είχε εφημερίδα κι έτσι είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα από πλευρά πίεσης.

Όμως να το πω από την αρχή: Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να βλέπεις να πιάνουν τόπο οι αγώνες, η δουλειά και οι θυσίες μιας ζωής. Δεκαπέντε χρόνια το “παλεύαμε” οικονομικά αυτό το σπίτι. Με δάνειο από την Εθνική που ξεπληρώσαμε πριν δύο εβδομάδες. Δεκατριών χρονών παιδί ήταν η Ειρηνούλα όταν πατήσαμε το πόδι μας εκεί. Δεκέμβρης του 1994 ήταν, ανήμερα της γιορτής του πατέρα μου Λευτέρη, αν θυμάμαι καλά...

Εκεί γεννήθηκε ο Λάμπρος. Τον αγαπήσαμε αυτό το χώρο στα Σεπόλια. Και τώρα ήρθε η ώρα να τον παραδώσουμε με αγάπη στην Ειρήνη. Να στήσει εκεί το δικό της σπιτικό, να στεγάσει τα δικά της όνειρα για τη ζωή της.

Είναι μια όμορφη στιγμή αυτή. Και μια ξεχωριστή εμπειρία. Να είσαι σε θέση, ύστερα από τόσο τρέξιμο, να αφήνεις κάτι σημαντικό στα παιδιά σου. Προσπαθώ να “διαβάσω” συναισθήματα. Ναι, είναι θετικά φορτισμένη η στιγμή. Είμαστε εδώ με τη μητέρα της, δίπλα της και μπορεί να υπολογίζει σε μας και για τη συνέχεια. Αλλά είναι καλό παιδί και της αξίζει το καλύτερο.

Η συμβολαιογράφος τυπική, μας διαβάζει και την τελευταία λέξη πριν υπογράψουμε. Καλό, αλλά “επώδυνο” από πλευράς χρόνου. Υπογράφουμε. Η διαδικασία τελείωσε.

Καλορίζικο Ειρήνη, να είσαι καλά κοριτσάκι μου και να το χαρείς το σπίτι παρέα μ' αυτούς που αγαπάς...

Σήμερα το «μενού» είχε εξειδίκευση στα διεθνή θέματα και κυρίως στα εθνικής σημασίας, ονομασία των Σκοπίων κ.λπ. Φυσιολογικό θα μου πείτε… Ναι, αν επρόκειτο για ένα συνήθη τόπο συγκέντρωσης με φίλους που, αργόσχολοι όντες, ανοίγουμε συζήτηση επί παντώς επιστητού. Έλληνες είμαστε, άποψη για όλους και για όλα έχουμε, έτσι δεν είναι…

Όμως η κουβέντα ανοίχτηκε από τη Γεωργία την οδοντίατρο μου, την ώρα που πήγα να βγάλω έναν φρονιμίτη που με ταλαιπωρεί. Βεβαίως η δουλειά για την οποία πήγα έγινε και καλά, αλλά στο μεταξύ έγινα αυτήκοος μάρτυς μιας υπέρ πλήρους ανάλυσης ενόψει εκλογών.

Δεν ξέρω, μάλλον τέχνη θα’ ναι της Γεωργίας να… παραπλανά τους πελάτες και να διώχνει αποτελεσματικά το στρες, την αγωνία και το άγχος τους ασθενούς. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με μαστόρισσα.

Σκέτη απόλαυση! Γέλασα με την ψυχή μου καθισμένος πάνω στην ειδική οδοντιατρική καρέκλα. Αλλά και η δουλειά της είναι εκπληκτική. Μακάρι να έχει πάντα τη δύναμη και το κουράγιο να δουλεύει έτσι.

Τυχερά τα παιδιά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας όπου διδάσκει. Με τέτοιο άνθρωπο στην έδρα θα έχουν να μάθουν πολλά και χρήσιμα πράγματα για τους ίδιους και για τους πελάτες τους, όταν και αν αποφασίσουν και οι ίδιοι να ασχοληθούν με το επάγγελμα του οδοντιάτρου. Και φυσικά κι εμείς θα’ μαστε πιο καλά όταν έχουμε τέτοιου επιπέδου γιατρούς…

Χαλαρώστε με μια… γεύση από σινεμά

Αγαπάτε τον κινηματογράφο; Αν ναι, τότε αξίζει να το δείτε αυτό το αρχείο PPS. Κλασικές αμερικανικές ταινίες με την αφίσα τους και το μουσικό της θέμα καθώς και τη χρονιά που φτιάχτηκαν. Τι υπέροχες δημιουργίες! Μαριέτα Μουρούτη σ’ ευχαριστώ που μου το έστειλες στο e-mail μου για να το μοιραστώ και με άλλους φίλους. Και πού’ σαι, μη χάνεσαι… Οι φίλοι για τα δύσκολα υπάρχουν…