Τα παιδιά από την Επιτροπή Κατοίκων Ακαδημίας Πλάτωνα επέστρεψαν από τις καλοκαιρινές διακοπές με όρεξη και διάθεση για δουλειά. Το σχεδίαζαν στη συνάντηση της προηγούμενης εβδομάδας που δεν μπόρεσα να πάω, αυτό το Σάββατο 19 Σεπτέμβρη μετά τις 5 μ.μ., αν μας αφήσει ο καιρός.

Το αρχαιολογικό πάρκο θα «ζωντανέψει» εκείνη την ημέρα με μουσικές, χάπενιγκ, δρώμενα σε διάφορα σημεία του και με την καθοριστική βοήθεια των Point Defect. Και παράλληλα θα’ ναι μια αφορμή να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί, να κάνουμε μια αποτίμηση του αγώνα μας ως τώρα και να διασκεδάσουμε σαν άνθρωποι που καταφέραμε σε μικρό χρονικό διάστημα αρκετές νίκες.

Διότι νίκη είναι ότι «σταματήσαμε» το τερατούργημα που ετοίμαζε η Νομαρχία Αθηνών για το διοικητήριό της μέσα σχεδόν στο αρχαιολογικό πάρκο. Νίκη είναι ότι η Διπλάρειος σχολή στην πλατεία Θεάτρου, στο κέντρο της Αθήνας, παραχωρήθηκε ύστερα και από τη δική μας πίεση στη Νομαρχία και ανοίγει ο δρόμος για να χτιστεί στο χώρο από τον ΟΣΚ το πολύπαθο νηπιαγωγείο.

Βεβαίως όλα αυτά δεν έγιναν από τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν μας «χαρίστηκαν». Τα διεκδικήσαμε με συντονισμένους αγώνες και τα κερδίσαμε. Αλλά, φυσικά τίποτα δεν τελείωσε. Όλα αυτά έχουν μια ατέλειωτη γραφειοκρατία, επομένως, ανάγκη πάσα να παρακολουθούμε βήμα – βήμα τις κινήσεις τους και να παρεμβαίνουμε όπου και όταν αυτό είναι αναγκαίο.

Τώρα, σ’ αυτή την φάση, είναι αναγκαίο να κάνουμε γνωστές τις εκδηλώσεις του Σαββάτου στους κατοίκους της περιοχής μας και όχι μόνο. Έφτιαξα την ανακοίνωση που βλέπετε στην κορυφή του δημοσιεύματος, με τη βοήθεια της Ματίνας και από χθες άρχισε να μοιράζεται παντού από τα παιδιά της Επιτροπής. Μπορείτε να την τυπώσετε, να την αναπαράγετε και να τη διαθέσετε στο χώρο σας. Βοηθάτε έτσι τον αγώνα μας…

Δευτέρα πρωί στους δρόμους. Μια διευθέτηση στην ΙΕ’ ΔΥΟ Αθηνών σε σχέση με τη γονική παροχή του σπιτιού της Αλκινόου στην Ειρήνη με κρατά ως τις 9 στα γραφεία της Εφορίας, επί της Ηπείρου. Εξυπηρετική η υπάλληλος στο αρμόδιο τμήμα του Κεφαλαίου παρ’ όλο που δεν είναι και τόσο ομιλητική. Ίσως ακόμα να μην είχε πιει τον καφέ της, η καημένη…

Η δουλειά όμως έγινε σε λιγότερο από 20 λεπτά κι αυτό πρέπει να χαρακτηριστεί ως επιτυχία για το ελληνικό δημόσιο.

Λίγο αργότερα στην οδοντίατρο Γεωργία Ασημακοπούλου. Ένα ψιλό σέρβις μετά το καλοκαίρι το χρειαζόμουνα. Και γίνεται χαμός στον ΕΔΟΕΑΠ. Μετά τις 22 θα έπαιρνα σειρά στην κ. Τζιά.

Είπα λοιπόν να θυμηθώ τα παλιά. Η Γεωργία είναι ο άνθρωπος που με έκανε να ξε-φοβηθώ τη λευκή μπλούζα των οδοντογιατρών. Δεν ξέρω το πώς και το γιατί, αλλά τους οδοντογιατρούς τους… φοβόμασταν στο χωριό. Ίσως γιατί καταφεύγαμε σ’ αυτούς μόνο όταν πονάγαμε πολύ για δραστικές λύσεις. Ίσως πάλι γιατί η παιδεία μας, σε σχέση με τη φροντίδα των δοντιών ήταν σε πολύ χαμηλά επίπεδα.

Το ραντεβού έχει κλειστεί για τις 9 το πρωί. Ήρθα με καθυστέρηση πέντε λεπτών ένεκα η απασχόληση μου στην ΙΕ’ ΔΥΟ Αθηνών. Αλλά πάει 9,20 κι ακόμα να φανεί η Γεωργία. Δεν τρελαίνομαι. Κάθομαι στις σκάλες έξω από το ιατρείο και την περιμένω κρατώντας σημειώσεις. Δεν με ανησυχεί τόσο αυτό, όσο ότι στην ΠΕΤ ΟΤΕ ξαναέβαλαν μπροστά τη φάμπρικα με τις υπογραφές προσέλευσης και αποχώρησης του προσωπικού.

Πέντε λεπτά αργότερα ήρθε. Ίδια και απαράλλαχτη. Σα να μην πέρασε μια μέρα στα 15 τόσα χρόνια που είχα να τη δω. Μόνο κάτι παχάκια έδειχναν το πέρασμα των χρόνων. Κατά τα άλλα η Γεωργία δεν έβαλε γλώσσα μέσα της μέχρι τις 10,10 που κάθισα στο ιατρείο. Ωραία είναι όμως. Σε κάνει να ξεχνιέσαι από τον πόνο και τις δουλειές στα δόντια…

Είναι όμως και η πρώτη στη δουλειά της. Με κλειστά μάτια μπορείς να την εμπιστευτείς. Την άφησα να «παίξει» στο γήπεδό της. Ότι εκείνη εκτιμά ότι πρέπει να γίνει, θα γίνει… Και μια φορά την εβδομάδα θα τα λέμε από κοντά στο ιατρείο της. Ανοίξαμε δουλειές…

Είχαμε καιρό να τα πούμε - τι καιρό, κάτι μήνες... - με τα παιδιά της Συντακτικής Ομάδας του «Μηνύματος». Και χθες το βράδυ στις 8, παρά τον κακό καιρό και τη βροχή, τα είπαμε στο προαύλιο των 144 - 163 δημοτικών, κάτω από ένα στέγαστρο για να μη βρεχόμαστε.

Ήταν όμως ανάγκη να το κάνουμε κι ας είχαν αρκετοί πρόβλημα με τις δουλειές τους (ή φοβήθηκαν τον καιρό και δεν ήρθαν;) Έγινε μια πρώτη συζήτηση για το μέλλον του περιοδικού. Οι άνθρωποι που πρωτοστάτησαν στην έκδοσή του, πριν πέντε μιση χρόνια, φεύγουν σιγά - σιγά από τα σχολεία. Τα παιδιά τους τελειώνουν δηλαδή και πάνε στο γυμνάσιο... Αλλά η ανάγκη ύπαρξης μιας φωνής ελεύθερης με πλουραλιστική πληροφόρηση που θα καλύπτει τις δράσεις των κινημάτων γειτονιάς είαι περισσότερο από ποτέ αναγκαία.

Η Αθήνα έχει το... προνόμιο να εκδίδονται στην περιφέρεια της όλες οι μεγάλες πανελλαδικής κυκλοφορίας εφημερίδες. Στην προσπάθειά τους λοιπόν να είναι αποδεκτές και να «πουλάνε» παντού, αγνοοούν συνειδητά το κέντρο και τις γειτονιές που έχουν ένα σωρό προβλήματα. Έτσι, ενώ το Περιστέρι δίπλα μας, έχει τρεις - τέσσερεις εβδομαδιαίες εφημερίδες, εδώ δεν υπάρχει καμιά. Όλες οι προσπάθειες που έγιναν κατά καιρούς ναυάγησαν. Κι όμως η ανάγκη ύπαρξης και λειτουργίας ενός τέτοιου εντύπου είναι ευδιάκριτη...

Το είδαμε στην κίνηση των Κατοίκων Ακαδημίας Πλάτωνα που κι εδώ συζητούν την έκδοση εφημερίδας. Το διαπιστώσαμε κι εδώ σε μας, στο «Μήνυμα», όπου μάλιστα υπάρχει και η εμπειρία, η μαγιά και θα μπορούσε να αξιοποιηθεί καλύτερα. Το ζήτημα είναι βέβαια να μην κάνουμε μικρές - μικρές δράσεις, αλλά να ανώσουμε τις δυνάμεις μας διατηρώντας την αυτονομία και την αυτοτέλεια μας. Και να δούμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τους Συλλόγους Γονέων, είτε δίνοντάς τους χώρο έκφρασης μέσα στο έντυπο, είτε την τεχνογνωσία να κάνουν τη δική τους προσπάθεια.
Θέλουν κουβέντα όλα αυτά. Και προβληματισμό για να δούμε όλες τις πλευρές. Φυσικά δεν πρέπει να εξαντληθούμε μόνο σ' αυτό. Απαιτούνται συγκεκριμένες κινήσεις που θα πρέπει να γίνουν χωρίς χρονοτριβή στο αμέσως επόμενο διάστημα.
Ένα άλλο σημείο που μας προβλημάτισε ήταν το μέλλον του Blog. Από την κουβέντα φάνηκε πως θα πρέπει να μετακομίσουμε από την blog.com στην blogspot.com για να έχουμε μια πιο αξιοπρεπή εμφάνιση. Και για να έχει μια πιο συγκεριμένη και ταχύτερη ενημέρωση ζητήσαμε, εκτός από μένα και τον Δημήτρη, να μπουν δύο ακόμα διαχειριστές που θα έχουν μαζί μας την ευθύνη της ενημέρωσης του.
Οι οριστικές αποφάσεις θα παρθούν την ερχόμενη Παρασκευή, αλλά ήδη μπήκε σε καλό δρόμο ο προβληματισμός και η γόνιμη σκέψη...

Ο καιρός θέλει και επιβάλει να δούμε με περισσότερη προσοχή την ασφάλεια της μηχανής και φυσικά τη δική μας στους δρόμους. Αρκετά χιλιόμετρα κάνω κάθε μέρα λόγω της δουλειάς μου και αυτό αποτελεί προτεραιότητα.

Έτσι χθες άλλαξα και τα δυο λάστιχα της VESPAS με αφορμή το προγραμματισμένο σέρβις των 45.000 χιλιομέτρων. Την πήγα το πρωί στο συνεργείο και το μεσημέρι ήταν έτοιμη να την πάρω για τη δουλειά μου.

Όταν συμβαίνει αυτό, ο Λευτέρης Θεοδωράκης, ο άνθρωπος από τον οποίο την αγόρασα τη μηχανή πριν πέντε χρόνια καινούρια, είναι αυτός που το συνεργείο του κάνει το σέρβις.

Χρειάζονται κι αυτά, αν δεν θέλουμε να μας αφήσουν τα μηχανήματα κάποια στιγμή στους δρόμους…