Επετειακές κινητοποιήσεις;
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 27/11/2010
Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, αμέσως μετά την κατάθεση του προϋπολογισμού στη Βουλή από την κυβέρνηση η ΓΣΕΕ διαβλέποντας πως οι εργαζόμενοι που εκπροσωπεί είναι μόνιμος στόχος κάνει μια 24ωρης πανελλαδική απεργία και... καθάρισε. Οι παλιοί που το έχουν ξαναδεί το... έργο το βλέπουν σαν μια... υποχρέωση που πρέπει να βγει.
Μόνο που φέτος δεν είναι σαν τις άλλες χρονιές. Δεν έχει και δεν πρέπει να έχει, κανένα τέτοια χαρακτηριστικό. Με πρόφαση τη χρεοκοπία της οικονομίας, οι εργαζόμενοι είναι εκείνοι που καλούνται να πληρώσουν, είτε με περικοπές στους μισθούς, είτε με το «χέρι» που βάζουν στα ασφαλιστικό με τις αυξήσεις στα όρια ηλικίας, είτε με την ανασφάλεια που αισθάνεται πια καθημερινά, αν είναι από τους τυχερούς που έχουν δουλειά και δεν σηκώνει το βαρύ φορτίο της ανεργίας στις πλάτες του.
Κι αυτό το «μήνυμα» είναι ανάγκη να το πάρουν όλοι. Από τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις ομοσπονδίες, κλαδικές ή άλλες, μέχρι τη συνομοσπονδία. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για «ξεζούμισμα» των εργαζομένων. Αρκετά υφίστανται με την άμεση και έμμεση φορολογία, με την σκληρή εισοδηματική πολιτική. Ώρα να «πληρώσουν» κι άλλοι. Να πάψουν πια αυτοί να είναι τα μόνιμα υποζύγια.
Στις 15 Δεκέμβρη θα βρεθούμε όλοι στους δρόμους. Η απεργία έχει ήδη αναγγελθεί από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Και όλα δείχνουν ότι αυτή τη φορά θα υπάρχει μεγάλη συμμετοχή. Φάνηκε άλλωστε από την 3ωρη παναττική στάση εργασία και το συλλαλητήριο στον πλατεία Κλαυθμώνος της περασμένης Τετάρτης. Ήταν πολύς κόσμος εκεί, ένα κόσμος που βιώνει ήδη πολύ μεγάλες δυσκολίες το τελευταίο εξάμηνο.
Ας μην κάνουν το λάθος, οι κατέχοντες την εξουσία και θεωρήσουν, με βάση τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών, ότι έχουν τη συναίνεση των πολιτών στις πολιτικές που ασκούν σε συνεργασία με την τρόικα, υλοποιώντας το, συνεχώς, αναθεωρημένο μνημόνιο. Καμιά λευκή επιταγή δεν έδωσαν σε κανένα.
Απλά δεν έχει από πού να πιαστεί, πού να ακουμπήσει για να διεκδικήσει το δίκιο του. Αλλά είμαι βέβαιος ότι ο κόσμος θα βρει το δρόμο του. Θα αναγκάσει με τη μαχητική του στάση, τα συνδικάτα, να ξαναδούν τις ταξικές ρίζες τους και να παίξουν τον ουσιαστικό ρόλο που τους αναλογεί.
Ναι, αυτό θα γίνει, έτσι κι αλλιώς. Και μακάρι να βρεθούν διορατικοί στις ηγεσίες που να ανταποκριθούν στις ανάγκες των καιρών. Να ορθώσουν το ανάστημά τους και «καλύψουν» τους εργαζόμενους που ήδη πιέζονται από τους εργοδότες για να αλλάξουν τις συλλογικές συμβάσεις και να υπογράψουν ατομικές με... μείωση μισθών. Αυτή είναι η ντροπή, αυτό το πισωγύρισμα στον μεσαίωνα, των εργασιακών σχέσεων, με το οποίο «φλερτάρουν» ήδη κάποια αφεντικά, πρέπει να πάρει ένα οριστικό τέλος.
Περίσσεψε η αγωνία για το αύριο, για τη δουλειά, για το μεροκάματο. Ένα σωστό κράτος οφείλει να ενεργοποιεί όλες εκείνες τις θεσμοθετημένες υπηρεσίες που θα προστατεύουν τους εργαζόμενους... Αν δεν το κάνει από μόνο του γιατί έχει άλλες προτεραιότητες και υποχρεώσεις το τέλος των κυβερνώντων είναι προδιαγεγραμμένο. Ας μην ξεχνούν πως έχουμε το προηγούμενο στην Αργεντινή.
Σ' αυτό τον τόπο δεν υπάρχουν προνομιούχοι εργαζόμενοι. Για το ψωμί της οικογένειας μοχθούν καθημερινά και για την επιβίωση, μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί στον καιρό του Δ.Ν.Τ. Το «μήνυμα» που εκπέμπεται είναι πολλαπλό και αφορά πολλούς παραλήπτες. Ελπίζω να το πάρουν. Για το καλό τους και για το καλό όλων μας που έχουμε εξαντλήσει και τα τελευταία περιθώρια ανοχής.
- Το κομμάτι αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην ομώνυμη στήλη μου.
Υπερβολή; Σίγουρα. Είναι δυνατόν, επειδή αύριο ψηφίζουν οι εκπαιδευτικοί, να μη λειτουργούντα σχολεία; Κι έρχονται και οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση αυτή την Κυριακή και μάλλον επαναληπτικές της επομένη.
Το σχολείο άνοιξε τις πόρτες του με τον καθιερωμένο αγιασμό. Κι ήμασταν εκεί με ανάμεικτα συναισθήματα. Ο μικρός με την παρέα του που βρήκε γρήγορα κι εύκολο, τριτάκια πια φέτος κι εγώ μόνος κι έρημος κάπου πίσω, στις βρύσες, να παρακολουθώ όλη τη διαδικασία.
