Η πρώτη φετινή φωτογραφία από το σχολείο του γιου μου, το 54 Γυμνάσιο Αθηνών, στον αγιασμό.

Το σχολείο άνοιξε τις πόρτες του με τον καθιερωμένο αγιασμό. Κι ήμασταν εκεί με ανάμεικτα συναισθήματα. Ο μικρός με την παρέα του που βρήκε γρήγορα κι εύκολο, τριτάκια πια φέτος κι εγώ μόνος κι έρημος κάπου πίσω, στις βρύσες, να παρακολουθώ όλη τη διαδικασία.

Έχει ψυχρούλα. Η χθεσινή νυχτερινή βροχή έφερε το φθινόπωρο και μαζί την ανάγκη να φορέσουμε κάτι πάνω μας, να ετοιμαζόμαστε ψυχολογικά για το χειμώνα που έρχεται...

Είχε αρκετούς γονείς εκεί πίσω, δίπλα μου. Δεν γνώρισα κανέναν. Μάλλον είναι γονείς παιδιών της πρώτης. Έχουμε την λάθος αντίληψη ότι αυτά μας χρειάζονται και πάμε. Ύστερα, καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά μας απομακρυνόμαστε από το σχολικό περιβάλλον. Μα, ούτε ένας γονιός από τα παιδιά της τρίτης που να γνωρίζω, κανείς από το πάλαι ποτέ 146 δημοτικό;

Κάθισα μελαγχολικός μέχρι που έγινε ο αγιασμός. Η διευθύντρια του 54 πάντα με καλή διάθεση καλωσόρισε τα παιδιά. Τους είπε να... λύσουν του ζυγούς χωρίς να απομακρυνθούν και σε λίγο θα φέρουν καταστάσεις να τα χωρίσουν σε τμήματα. Και μετά θα δούμε για τα βιβλία.

Έφυγα. Είχε πάει πια 10 παρά. Και έπρεπε να πάω στη δουλειά. Δεν είχα άλλο περιθώριο χρόνου. Υποθέτω ότι ανάλογα προβλήματα θα είχαν και οι γονείς που δεν ήρθαν. Αδυνατώ να το δω διαφορετικά...