Δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων σήμερα, με... κλειστά τα εμπορικά μαγαζιά....

xristougΕκατομμύρια άνθρωποι, παγκόσμια, παρά το μεγάλο πρόβλημα με την οικονομία που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους, γκρινιάζουν γιατί με τα μέτρα που έχουν πάρει οι κυβερνήσεις, τις αυξήσεις και τον πληθωρισμό που εξανεμίζουν μισθούς και συντάξεις, δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν όπως έχουν "μάθει" και τους πρέπει τα φετινά Χριστούγεννα. Βλέπεις, τα ήθη και τα έθιμα θέλουν να γιορτάζονται με κάθε μεγαλοπρέπεια και με τεράστιες οικονομικές θυσίες. Επιμένουν όλα αυτά να είναι στο μυαλό τους και να τους ταλαιπωρούν...

Ίσως να είστε και εσείς ανάμεσά τους. Από την άλλη μεριά, πιθανόν να μη συνηθίζετε να συμμετέχετε στο θρησκευτικό μέρος, αυτής της τόσο δημοφιλούς γιορτής.

Όπως και αν έχουν τα πράγματα, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μείνετε ανεπηρέαστοι από τα Χριστούγεννα. Αυτή η γιορτή διαπνέει τον κόσμο του εμπορίου και της ψυχαγωγίας, ακόμη και στις μη Χριστιανικές χώρες. Πραγματικά έτσι είναι, ακόμα και η Κινέζοι στην αγορά τους έχουν... χριστουγεννιάτικα εμπορεύματα! Μια ματιά στο Μοναστηράκι στην αγορά ή στα σούπερ μάρκετ θα σας πείσει.

Αλλά τι γνωρίζετε, αλήθεια, για τα Χριστούγεννα; Έχει Γραφική βάση ο εορτασμός της γέννησης του Χριστού; Τι βρίσκεται πίσω από αυτή τη γιορτή, που λαβαίνει χώρα, κάθε χρόνο στις 25 Δεκεμβρίου;

Η Προέλευση των Χριστουγέννων...xrist...

Η "Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια" (New Catholic Encyclopedia) αναγνωρίζει: «Η ημερομηνία γέννησης του Χριστού δεν είναι γνωστή. Τα ευαγγέλια, δεν αποκαλύπτουν ούτε την ημέρα, ούτε το μήνα . . .

Σύμφωνα με την υπόθεση που πρότεινε ο Χ. Γιούσενερ  και που την αποδέχονται οι περισσότεροι λόγιοι σήμερα, καθορίστηκε για τη γέννηση του Χριστού η ημερομηνία του χειμερινού ηλιοστασίου (25 Δεκεμβρίου στο Ιουλιανό ημερολόγιο, 6 Ιανουαρίου στο Αιγυπτιακό ημερολόγιο), επειδή εκείνη την ημέρα καθώς ο ήλιος άρχιζε την επιστροφή του στον ουρανό του βόρειου ημισφαιρίου, οι ειδωλολάτρες ακόλουθοι του Μίθρα, γιόρταζαν τη γέννηση του ακατανίκητου ήλιου (dies natalis Solis Invicti).

Στις 25 Δεκεμβρίου του 274, ο Αυρηλιανός ανακήρυξε το θεό ήλιο, κύριο προστάτη της αυτοκρατορίας και αφιέρωσε σε αυτόν ένα ναό στο Κάμπους Μάρτιους. Τα Χριστούγεννα είχαν την αρχή τους σε μια εποχή που η λατρεία του ήλιου, ήταν ιδιαίτερα έντονη στη Ρώμη».

Δείτε μέσα από τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ μερικά ενημερωτικά άρθρα σχετικά με τα Χριστούγεννα ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

ex.xristugena

Αρκούν, όμως κάποιες πληροφορίες όσο τεκμηριωμένες κι αν είναι, για να αλλάξουμε στάση στη ζωή μας; Όχι βέβαια! Δεν είμαι αιθεροβάμων για να πιστεύω, κάτι τέτοιο.

Η συνήθεια, μοίαζει μερικές φορές, να είναι σχεδόν αδύνατον να ξεπεραστεί... Οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο ξέρουν, αντιλαμβάνονται όλες αυτές τις αλήθειες, αλλά «αφήνονται» σ’ αυτά τα έθιμα, επειδή έτσι τα βρήκαν και επειδή, λένε πως τους αλλάζουν την καθημερινότητα τους.

Είναι όμως αυτή, μια υπεύθυνη στάση; Και αξίζει να την ακολουθούμε, όσοι σεβόμαστε τον εαυτό μας και τη λογική μας; Αν θέλουμε να κάνουμε όμορφες αλλαγές στη ζωή μας, να δώσουμε δώρα στους αγαπημένους μας και να δημιουργήσουμε μια όμορφη ατμόσφαιρα, μπορούμε να το κάνουμε κάθε στιγμή…

Δε χρειάζεται να είναι Χριστούγεννα. Απλά πράγματα είναι. Εμείς, τα κάνουμε πολύπλοκα.

The News

Πώς Ικανοποιήθηκε η Πνευματική μου Δίψα. Αλήθειες από μια γυναίκα που τις βίωσε…

fotia.thalassa

Μια όμορφη ιστορία που αξίζει να τη διαβάσετε. Γραμμένη με απλό τρόπο, έτσι ακριβώς όπως την έζησε η Ιταλίδα, Λουτσία Μουσανέτ.

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΛΟΥΤΣΙΑ ΜΟΥΣΑΝΕΤ

subscribeΑνάμεσα στα βουνά της βορειοδυτικής Ιταλίας, κοντά στις Ελβετικές Άλπεις και δίπλα στο περίφημο Λευκό Όρος της Γαλλίας, βρίσκεται η διοικητική περιοχή Βάλε ντ’ Αόστα. Γεννήθηκα εκεί το 1941 στη μικρή κοινότητα Σαλάντ Σεντ Ανσέλμ.

Ήμουν το μεγαλύτερο από τα πέντε παιδιά στην οικογένεια. Τα τέσσερα αδέλφια μου ήταν αγόρια. Η μητέρα μου εργαζόταν σκληρά και ήταν πιστή Καθολική. Και ο πατέρας μου προερχόταν από θρησκευόμενη οικογένεια. Δύο αδελφές του ήταν καλόγριες. Οι γονείς μου έκαναν πολλές υλικές θυσίες για εμένα, μία από τις οποίες ήταν το ότι φρόντισαν για τη σχολική μου εκπαίδευση. Δεν υπήρχαν σχολεία στη μικρή μας κοινότητα, γι’ αυτό, όταν έγινα 11 χρονών, οι γονείς μου με έστειλαν σε οικοτροφείο που διηύθυναν καλόγριες.

Εκεί διδάχτηκα τη λατινική και τη γαλλική γλώσσα, καθώς και άλλα μαθήματα. Έπειτα, όταν έγινα 15 χρονών, άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά το πώς θα υπηρετούσα τον Θεό. Πίστευα ότι ο καλύτερος τρόπος για να το κάνω αυτό ήταν να μπω σε κάποια μονή. Στους γονείς μου, όμως, δεν άρεσε αυτή η ιδέα, εφόσον η μητέρα μου θα έμενε μόνη της να φροντίζει τα αδέλφια μου. Οι γονείς μου έλπιζαν ότι με την εκπαίδευσή μου θα εξασφάλιζα μια καλή εργασία και έτσι θα βοηθούσα την οικογένεια από οικονομική άποψη.

Αν και λυπήθηκα για την αντίδραση των γονέων μου, ήθελα να έχει η ζωή μου πραγματικό σκοπό και πίστευα ότι ο Θεός θα έπρεπε να κατέχει την πρώτη θέση. Έτσι λοιπόν, το 1961, μπήκα σε μια Ρωμαιοκαθολική μονή.

Η Ζωή μου ως Καλόγρια

Τους πρώτους μήνες μελέτησα τα πρότυπα και τους κανόνες της εκκλησίας και έκανα χειρωνακτικές εργασίες στη μονή. Τον Αύγουστο του 1961, ξεκίνησε η μαθητεία, ή αλλιώς η δοκιμασία μου, και άρχισα να φοράω το καθιερωμένο ένδυμα που φορούν οι καλόγριες. Επίσης ζήτησα να έχω ένα νέο όνομα—Ίνες—το όνομα της μητέρας μου. Οι υπεύθυνοι της μονής δέχτηκαν, και έτσι έγινα γνωστή ως η Αδελφή Ίνες.

Αν και οι περισσότερες μαθητευόμενες εργάζονταν στη μονή, οι σπουδές μου μού έδωσαν την ευκαιρία να εργαστώ ως δασκάλα σε δημοτικό σχολείο. Δύο χρόνια αργότερα, τον Αύγουστο του 1963, ορκίστηκα καλόγρια στο τάγμα των Αδελφών του Σαν Τζουζέπε στην Αόστα της Ιταλίας. Αργότερα, με έξοδα της μονής έλαβα περαιτέρω εκπαίδευση στο Πανεπιστήμιο Μαρία Σαντίσιμα Ασούντα στη Ρώμη.

Επιστρέφοντας στην Αόστα το 1967, και ενώ είχα τελειώσει τις σπουδές μου στη Ρώμη, άρχισα να διδάσκω σε ένα γυμνάσιο. Το 1976 μου προσφέρθηκε διευθυντική θέση στο σχολείο. Αν και συνέχισα να διδάσκω σε κάποιες τάξεις, ανέλαβα τη διαχείριση του σχολείου και έγινα μέλος του περιφερειακού σχολικού συμβουλίου της Βάλε ντ’ Αόστα.

Είχα την ειλικρινή επιθυμία να βοηθάω τους φτωχούς. Τους συμπονούσα πολύ. Οργάνωσα, λοιπόν, διάφορα κοινωνικά προγράμματα, μεταξύ των οποίων και ένα πρόγραμμα υποστήριξης ετοιμοθάνατων ασθενών που δεν είχαν οικογένεια. Επίσης ξεκίνησα ένα πρόγραμμα για την εκπαίδευση παιδιών από οικογένειες μεταναστών. Επιπρόσθετα, έβρισκα εργασία και στέγη σε φτωχούς και συμμετείχα στην παροχή ιατρικής βοήθειας σε όσους τη χρειάζονταν. Προσπαθούσα να ζω σε αρμονία με τις θρησκευτικές αρχές της εκκλησίας.

Τότε αποδεχόμουν την Καθολική θεολογία, που περιλάμβανε εκκλησιαστικές διδασκαλίες όπως η Τριάδα, η αθανασία της ψυχής και οι Καθολικές απόψεις αναφορικά με το αιώνιο μέλλον του ανθρώπου. Εκείνη την εποχή, η Καθολική θεολογία επέτρεπε επίσης απόψεις όπως ο πλουραλισμός των θρησκευτικών ιδεών, πράγμα που σήμαινε αποδοχή και συνύπαρξη με άλλες θρησκείες.

Ζητήματα που Άρχισαν να με Ενοχλούν

Εντούτοις, μερικές ενέργειες μέσα στην Καθολική Εκκλησία με ενοχλούσαν. Για παράδειγμα, πριν από το βάφτισμα και το χρίσμα, οι γονείς και τα παιδιά θα έπρεπε να μελετήσουν τι σημαίνουν αυτά τα βήματα. Ωστόσο, οι περισσότεροι δεν έρχονταν ποτέ στα μαθήματα και άλλοι δεν έκαναν ούτε μία προσπάθεια να μελετήσουν. Επιπλέον, μερικοί οι οποίοι δεν γίνονταν δεκτοί από κάποια ενορία για βάφτισμα και χρίσμα απλώς πήγαιναν σε άλλη ενορία. Για εμένα, αυτό ήταν επιφανειακό και υποκριτικό.

Μερικές φορές ρωτούσα τον εαυτό μου και τις άλλες καλόγριες: «Δεν θα έπρεπε να κηρύττουμε το Ευαγγέλιο αντί να αφιερωνόμαστε σε κάθε είδους άλλες δραστηριότητες;» «Κηρύττουμε κάνοντας καλές πράξεις», μου απαντούσαν εκείνες.

Επιπρόσθετα, δυσκολευόμουν να δεχτώ ότι έπρεπε να πάω σε κάποιον ιερέα για να εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου. Σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να μπορώ να μιλάω στον Θεό για τέτοια προσωπικά ζητήματα. Επίσης, μου ήταν δύσκολο να αποδεχτώ την ιδέα της απομνημόνευσης και επανάληψης προσευχών. Ακόμη, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο πάπας ήταν αλάθητος. Με τον καιρό, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι θα διατηρούσα τις προσωπικές μου πεποιθήσεις γύρω από τέτοια ζητήματα και θα συνέχιζα τη θρησκευτική ζωή μου.

Επιθυμία για Γραφική Γνώση

Πάντοτε είχα βαθύ σεβασμό για τη Γραφή και επιθυμούσα να τη γνωρίσω. Οποτεδήποτε έπρεπε να πάρω μια απόφαση ή ένιωθα ότι είχα ανάγκη από την υποστήριξη του Θεού, διάβαζα τη Γραφή. Αν και δεν τη μελετούσαμε ποτέ στη μονή, τη διάβαζα κατ’ ιδίαν. Η αφήγηση των εδαφίων Ησαΐας 43:10-12, όπου ο Ιεχωβά Θεός είπε: «Εσείς είστε μάρτυρές μου», πάντοτε με εντυπωσίαζε. Εκείνη την εποχή, όμως, δεν καταλάβαινα την πλήρη σημασία αυτών των λόγων.

Όταν πήγα στο πανεπιστήμιο στη Ρώμη, στα μέσα της δεκαετίας του 1960, επέλεξα ένα τετραετές μάθημα θεολογίας το οποίο υποστηριζόταν από το Βατικανό. Αλλά η Γραφή δεν ήταν ανάμεσα στα εγχειρίδια του μαθήματος. Επιστρέφοντας στην Αόστα, παρακολούθησα πολλές οικουμενικές διασκέψεις, ακόμη και εκείνες τις οποίες διεξήγαν διαφορετικά θρησκεύματα και μη Καθολικές οργανώσεις. Ως αποτέλεσμα, η πείνα μου για τις διδασκαλίες της Γραφής μεγάλωσε περισσότερο. Επικρατούσε πολύ μεγάλη σύγχυση ανάμεσα στις διάφορες ομάδες που ισχυρίζονταν ότι δίδασκαν το ίδιο βιβλίο!

Μαθαίνω Περισσότερα για τη Γραφή

Το 1982, μια Μάρτυρας του Ιεχωβά πέρασε από το κέντρο στο οποίο πρόσφερα κοινωνική εργασία και προσπάθησε να συζητήσει μαζί μου για τη Γραφή. Μολονότι ήμουν πολύ απασχολημένη, η ιδέα να μάθω για τη Γραφή με ενδιέφερε. Έτσι λοιπόν, είπα: «Παρακαλώ, περάστε από το σχολείο μου και όταν θα έχω ελεύθερο χρόνο μπορούμε να μιλήσουμε».

Αν και η γυναίκα με επισκέφτηκε, δεν υπήρχε “ελεύθερος χρόνος” στο πρόγραμμά μου. Τότε η μητέρα μου έμαθα ότι έπασχε από καρκίνο, και έτσι πήρα άδεια για να τη βοηθήσω. Μετά το θάνατό της τον Απρίλιο του 1983, επέστρεψα στην εργασία μου, αλλά στο μεταξύ οι Μάρτυρες είχαν χάσει τα ίχνη μου. Σύντομα, όμως, μια άλλη Μάρτυρας του Ιεχωβά, γύρω στα 25, με επισκέφτηκε για να μου μιλήσει για τη Γραφή. Εγώ διάβαζα μόνη μου το Γραφικό βιβλίο της Αποκάλυψης. Έτσι λοιπόν, τη ρώτησα: «Ποιοι είναι οι 144.000 τους οποίους αναφέρει η Αποκάλυψη εδώ στο 14ο κεφάλαιο;»

Είχα διδαχτεί ότι όλοι οι καλοί άνθρωποι θα πήγαιναν στον ουρανό, και έτσι δεν μου φαινόταν λογικό ότι 144.000 από αυτούς θα ήταν προφανώς ξεχωρισμένοι από τους υπόλοιπους στον ουρανό. Αναρωτιόμουν: “Ποιοι είναι αυτοί οι 144.000; Τι κάνουν;” Αυτές οι ερωτήσεις στριφογύριζαν στο μυαλό μου. Η Μάρτυρας του Ιεχωβά συνέχιζε τις προσπάθειες να με βρει, αλλά έλειπα τόσο συχνά ώστε δεν τα κατάφερε ποτέ.

Έπειτα από κάποιο διάστημα έδωσε τη διεύθυνσή μου στον Μάρκο, κάποιον πρεσβύτερο της εκκλησίας της. Τελικά, το Φεβρουάριο του 1985, εκείνος με βρήκε. Μιλήσαμε μόνο για μερικά λεπτά, επειδή ήμουν απασχολημένη, αλλά κλείσαμε ένα ραντεβού. Αργότερα, μαζί με τη σύζυγό του, τη Λίνα, άρχισαν να με επισκέπτονται τακτικά βοηθώντας με να καταλάβω τη Γραφή. Σύντομα, μπορούσα να διακρίνω ότι θεμελιώδεις Καθολικές διδασκαλίες όπως η Τριάδα, η αθανασία της ψυχής και η πύρινη κόλαση δεν βασίζονταν στη Γραφή.

Συναναστροφή με τους Μάρτυρες

Όταν πήγα σε μια συνάθροιση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αίθουσα Βασιλείας τους, ήταν φανερό ότι τα πράγματα διέφεραν πολύ σε σχέση με την Καθολική Εκκλησία. Έψελναν όλοι, όχι μόνο μια χορωδία. Έπειτα συμμετείχαν στην ίδια τη συνάθροιση. Επίσης άρχισα να διακρίνω ότι ολόκληρη η οργάνωση αποτελούνταν από «αδελφούς» και «αδελφές». Όλοι ενδιαφέρονταν πραγματικά ο ένας για τον άλλον. Αυτά τα πράγματα με εντυπωσίασαν.

Εκείνον τον καιρό παρακολουθούσα συναθροίσεις με το ένδυμα της καλόγριας. Ήταν φανερό ότι μερικοί συγκινούνταν βλέποντας μια καλόγρια στην Αίθουσα Βασιλείας. Ένιωθα τη χαρά και την ικανοποίηση του να σε περιβάλλει η αγάπη μιας μεγάλης οικογένειας. Επίσης, καθώς μελετούσα, άρχισα να βλέπω ότι πολλές από τις αρχές πάνω στις οποίες είχα θεμελιώσει τη ζωή μου δεν βρίσκονταν σε αρμονία με το Λόγο του Θεού. Για παράδειγμα, η Γραφή δεν λέει πουθενά ότι οι υπηρέτες του Θεού πρέπει να φορούν κάποιο ειδικό ένδυμα. Η ιεραρχία και η μεγαλοπρέπεια της Εκκλησίας απείχαν πάρα πολύ από αυτά που διδάσκει η Γραφή για τους ταπεινούς πρεσβυτέρους οι οποίοι αναλαμβάνουν την ηγεσία στην εκκλησία.

Ένιωθα σαν να στεκόμουν σε κινούμενη άμμο, χωρίς να υπάρχει στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Μου φαινόταν απίστευτο το ότι ζούσα στην πλάνη επί 24 χρόνια. Ωστόσο, αναγνώρισα ξεκάθαρα πως αυτή ήταν η Γραφική αλήθεια. Τρόμαζα στη σκέψη ότι στα 44 χρόνια μου έπρεπε να ξαναρχίσω τη ζωή μου. Αλλά πώς θα μπορούσα να συνεχίσω να περπατάω με τα μάτια μου κλειστά τώρα που είχα δει τι διδάσκει στην πραγματικότητα η Γραφή;

Βαρυσήμαντη Απόφαση

Ήξερα ότι το να φύγω από τη μονή σήμαινε πως δεν θα είχα τίποτα από οικονομική άποψη. Ωστόσο, θυμόμουν ότι ο Δαβίδ είπε πως ο δίκαιος “ποτέ δεν θα ήταν εγκαταλειμμένος ούτε κάποιος απόγονός του θα ζητούσε ψωμί”. (Ψαλμός 37:25) Γνώριζα ότι, σε κάποιον βαθμό, θα έχανα την αίσθηση της υλικής ασφάλειας, αλλά εμπιστεύτηκα στον Θεό και σκέφτηκα: “Τι έχω να φοβηθώ;”

Η οικογένειά μου νόμιζε ότι τρελάθηκα. Αν και με πείραξε αυτό, θυμήθηκα τα λόγια του Ιησού: “Εκείνοι που αγαπούν τον πατέρα ή τη μητέρα περισσότερο από εμένα δεν είναι άξιοί μου”. (Ματθαίος 10:37) Παράλληλα, απλές χειρονομίες από τους Μάρτυρες με ενθάρρυναν και με ενδυνάμωναν. Καθώς περπατούσα στο δρόμο με το ένδυμα της καλόγριας, με πλησίαζαν και με χαιρετούσαν. Αυτό με έκανε να νιώθω ακόμη πιο κοντά στην αδελφότητα καθώς και μέρος της οικογένειάς τους.

Τελικά πήγα στην Ηγουμένη και της εξήγησα το λόγο για τον οποίο είχα αποφασίσει να φύγω από τη μονή. Αν και προσφέρθηκα να της δείξω από τη Γραφή γιατί πήρα αυτή την απόφαση, εκείνη αρνήθηκε να ακούσει λέγοντας: «Αν θελήσω να καταλάβω κάτι από τη Γραφή, μπορώ να συμβουλευτώ κάποιον ειδικό στη Γραφή!»

Η Καθολική Εκκλησία συγκλονίστηκε με την απόφασή μου. Με κατηγόρησαν ότι ήμουν ανήθικη και ότι είχα χάσει τα λογικά μου. Αλλά εκείνοι που με ήξεραν γνώριζαν πως οι κατηγορίες ήταν εσφαλμένες. Οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργαζόμουν αντέδρασαν με διάφορους τρόπους. Κάποιοι είδαν αυτό που έκανα ως πράξη θάρρους. Άλλοι πικράθηκαν, πιστεύοντας ότι είχα μπει σε λάθος δρόμο. Μερικοί μάλιστα με θεωρούσαν αξιολύπητη.

Στις 4 Ιουλίου 1985 έφυγα από την Καθολική Εκκλησία. Έχοντας υπόψη τη μεταχείριση που υπέστησαν άλλοι οι οποίοι είχαν κάνει αυτό το βήμα, οι Μάρτυρες ανησυχούσαν για την ασφάλειά μου και με έκρυβαν επί έναν περίπου μήνα. Με έπαιρναν με το αυτοκίνητο για τις συναθροίσεις και έπειτα με πήγαιναν εκεί που έμενα. Παρέμεινα κρυμμένη μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα. Κατόπιν, την 1η Αυγούστου 1985, άρχισα να συμμετέχω στη διακονία με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Ενώ παρακολουθούσα μια Συνέλευση Περιφερείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά αργότερα εκείνον τον Αύγουστο, τα μέσα ενημέρωσης έμαθαν ότι είχα εγκαταλείψει την εκκλησία και έδωσαν δημοσιότητα στο γεγονός. Όταν τελικά βαφτίστηκα, στις 14 Δεκεμβρίου 1985, ο τηλεοπτικός σταθμός και η εφημερίδα της περιοχής πίστεψαν ότι αυτό που έκανα ήταν τόσο σκανδαλώδες ώστε δημοσίευσαν και πάλι την ιστορία, γνωστοποιώντας σε όλους την ενέργειά μου.

Φεύγοντας από τη μονή δεν είχα απολύτως τίποτα από υλική άποψη. Δεν είχα ούτε εργασία ούτε σπίτι ούτε και σύνταξη. Επί έναν περίπου χρόνο, λοιπόν, εργάστηκα φροντίζοντας κάποια παράλυτη. Τον Ιούλιο του 1986, έγινα σκαπάνισσα, όπως ονομάζονται οι ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μετακόμισα σε κάποια περιοχή όπου υπήρχε μια μικρή νεοσύστατη εκκλησία. Εκεί παρέδιδα ιδιαίτερα μαθήματα γλώσσας καθώς και άλλα μαθήματα, αξιοποιώντας έτσι τις σπουδές μου. Με αυτόν τον τρόπο είχα ευέλικτο πρόγραμμα.

Υπηρετώ σε Ξενόγλωσσο Αγρό

Τώρα που είχα μάθει τη Γραφική αλήθεια, ήθελα να τη μεταδώσω σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Εφόσον μιλούσα τη γαλλική, σκέφτηκα να υπηρετήσω σε κάποια αφρικανική χώρα στην οποία μιλιέται αυτή η γλώσσα. Αλλά το 1992, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά απέκτησαν νομική αναγνώριση στη γειτονική Αλβανία. Στο τέλος εκείνης της χρονιάς διορίστηκε εκεί μια μικρή ομάδα σκαπανέων από την Ιταλία. Ανάμεσά τους ήταν ο Μάριο και η Κριστίνα Φάτζιο από την εκκλησία μου. Με προσκάλεσαν να τους επισκεφτώ και να εξετάσω το ενδεχόμενο να υπηρετήσω στην Αλβανία. Έπειτα, λοιπόν, από προσεκτική σκέψη και προσευχή, σε ηλικία 52 ετών, άφησα και πάλι τη σχετική ασφάλεια για να μπω σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο.

Αυτό έγινε το Μάρτιο του 1993. Όταν έφτασα εκεί, διέκρινα αμέσως ότι, αν και γεωγραφικά δεν ήμουν μακριά από την πατρίδα μου, βρισκόμουν σε έναν άλλον κόσμο. Οι άνθρωποι πήγαιναν με τα πόδια στον προορισμό τους και μιλούσαν την αλβανική, μια γλώσσα την οποία δεν καταλάβαινα καθόλου. Στη χώρα γίνονταν τεράστιες αλλαγές, και το ένα πολιτικό σύστημα διαδεχόταν το άλλο. Εντούτοις, ο κόσμος διψούσε για τη Γραφική αλήθεια και αγαπούσε το διάβασμα και τη μελέτη. Οι σπουδαστές της Γραφής έκαναν ραγδαία πνευματική πρόοδο, και αυτό με ενθάρρυνε πολύ και με βοήθησε να προσαρμοστώ σε αυτό το νέο περιβάλλον.

Το 1993, όταν έφτασα στα Τίρανα, την πρωτεύουσα, υπήρχε μόνο μία εκκλησία στην Αλβανία, σε όλη δε τη χώρα υπήρχαν διασκορπισμένοι μόνο λίγοι παραπάνω από 100 Μάρτυρες. Εκείνον το μήνα, την πρώτη ημέρα ειδικής συνέλευσης που διεξάχθηκε στα Τίρανα την παρακολούθησαν 585 άτομα και βαφτίστηκαν 42. Αν και δεν καταλάβαινα τίποτα, ήταν συγκινητικό να ακούω τους Μάρτυρες να ψέλνουν και να βλέπω πόσο προσεκτικοί ήταν. Τον Απρίλιο, στον εορτασμό της Ανάμνησης του θανάτου του Ιησού Χριστού, οι παρόντες ήταν 1.318! Από τότε, υπάρχει θαυμάσια αύξηση της Χριστιανικής δραστηριότητας στην Αλβανία.

Συνήθιζα να κοιτάζω τα Τίρανα από το μπαλκόνι του σπιτιού μου, στον τέταρτο όροφο, και να αναρωτιέμαι: “Πότε θα μπορέσουμε να πλησιάσουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους;” Ο Ιεχωβά Θεός φρόντισε για αυτό. Τώρα υπάρχουν 23 εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά στα Τίρανα. Σε όλη τη χώρα υπάρχουν 68 εκκλησίες και περίπου 22 όμιλοι, με 2.846 Μάρτυρες. Μια μεγάλη αύξηση μέσα σε τόσο λίγα χρόνια! Στην Ανάμνηση δε του 2002 φτάσαμε τους 12.795 παρόντες!

Σε αυτά τα δέκα χρόνια στην Αλβανία, είχα το μεγάλο προνόμιο να βοηθήσω τουλάχιστον 40 άτομα να φτάσουν μέχρι το σημείο του βαφτίσματος. Αρκετοί μάλιστα από αυτούς υπηρετούν τώρα ως σκαπανείς και σε άλλες μορφές ολοχρόνιας υπηρεσίας. Στα χρόνια που πέρασαν, διορίστηκαν έξι ομάδες Ιταλών σκαπανέων για να βοηθήσουν στο έργο στην Αλβανία. Για κάθε ομάδα οργανώθηκαν τρίμηνα μαθήματα εκμάθησης της γλώσσας, και έλαβα την πρόσκληση να διδάξω στις τελευταίες τέσσερις τάξεις.

Όταν οι φίλοι μου πρωτοέμαθαν ότι αποφάσισα να φύγω από την Καθολική Εκκλησία, αντέδρασαν πολύ έντονα. Αλλά έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια, η στάση τους μαλάκωσε καθώς βλέπουν ότι είμαι ήρεμη και γαλήνια. Είναι ευχάριστο το ότι η οικογένειά μου, περιλαμβανομένης και μιας 93χρονης θείας μου, η οποία είναι ακόμη καλόγρια, με υποστηρίζει επίσης πολύ περισσότερο.

Από τότε που γνώρισα τον Ιεχωβά, αυτός με έχει φροντίσει σε τόσο πολλές διαφορετικές περιστάσεις! Κατηύθυνε τα βήματά μου στην οργάνωσή του. Καθώς κοιτάζω πίσω, θυμάμαι τη λαχτάρα που είχα να βοηθάω τους φτωχούς, τους μη προνομιούχους και εκείνους που βρίσκονταν σε ανάγκη, καθώς και την επιθυμία που είχα να είμαι πλήρως απορροφημένη στην υπηρεσία του Θεού. Γι’ αυτό ευχαριστώ τον Ιεχωβά, επειδή έχει φροντίσει ώστε να ικανοποιηθεί η πνευματική μου δίψα.

  • Αναδημοσίευση από το περιοδικό  ΞΥΠΝΑ! 22/6/2003

Σχόλια (0)

There are no comments posted here yet

Υποβάλετε το σχόλιό σας

Posting comment as a guest. Sign up or login to your account.
Συννημένα (0 / 3)
Share Your Location

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA