ΜΙα βόλτα στο Λούσιο ποταμό. Πάντα μου άρεσε η ορμή των νερών του δίπλα στον αρχαιολογικό χώρου του Ασκληπειού.

Όπου κι αν πας το Δεκαπενταύγουστο έχει κόσμο. Στο ποτάμι, έχει κόσμο, στην Παναγία την Καρβουναρέικη, που δεν... γιορτάζει τωρά, αλλά πιο πίσω, έχει κόσμο, στην πλατεία έχει κόσμο. Λες και κάπου ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί κι έδωσαν ένα πήδο και βγήκαν ανήμερα της μεγάλης γιορτής.

Μόνο στη Στεμνίτσα το βράδυ κατά τις 8-9 δεν είχε και τοσο κόσμο. Αλλά πάλι, μπορεί και να κοιμόντοσαν, ξενύχτηδες από το χθεσινό πανηγύρι και να χρειάζονται δύναμη για να... αντέξουν απόψε τον Τσέρτο που τραγουδά στην πλατεία του χωριού.

Βέβαια τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στην είσοδο και την έξοδο της Στεμνίτσας είναι πάρα πολλά κι αυτό μπορεί να είναι δείγμα ότι έχει κατέβει κόσμος...

Μέρες που είναι, ο κόσμος μπορεί να φύγει λίγο από την Αθήνα... Είναι κι αυτό μια θετική αντίδραση για να συνεχίσουν να δίνουν, από Δευτέρα, τον αγώνα στην καθημερινότητά τους.

Ελληνικό – Στεμνίτσα, είναι κάπου δώδεκα χιλιόμετρα απόσταση. Είναι όμως στα 1.100 μέτρα υψόμετρο, κάπου 300 μέτρα πιο ψηλά από το Ελληνικό. Κι ενώ εμείς δεν πήραμε χαμπάρι, κατά τις εξι το απόγευμα έριξε μια δυνατή καλοκαιρινή μπόρα που όμως δεν την χάλασε στους πανηγυρτζήδες.

Ο Τσέρτος και η ορχήστρα του γύρω στις 9 κάνουν κανονικά τσεκ ήχου. Τα τραπέζια στα μαγαζια της πλατείας είναι όμως ακόμα άδεια, αλλά οι ξενύχτηδες μπορεί να αργήσουν λίγο ναρθούν.

Στο φούρνο έχουν χθεσινό ψωμί. Ο ξυλόφουρνος τα κάνει παρ' όλα αυτά να έχουν μια υπέροχη μυρωδιά. Και οι τυροπιτές του, όταν είναι φρέσκιες, είναι το κάτι άλλο.

Λέγαμε το βράδυ να πηγαίναμε μια βόλτα στο πανηγύρι ενός μικρού χωριού εδώ κοντά, στον Ατσίχολο. Αλλά μας είπαν πως τώρα τελευταία πέθαναν τρεις κι έτσι αποφάσισαν να το αναβάλουν το φετινό πανηγύρι, Είχα πάει μια φορά, παλιά, και μου άρεσε. Νομίζω ο Πολιτιστικός Σύλλογος το' χει αναλάβει και μοιράζει κρέας βραστό για μεζέ και κρασί δωρεάν σε όσους πάνε. Αλλά να, που φέτος ματαιώθηκε...

Καλά κάνουν. Η μικρή τοπική κοινωνία δείχνει να έχει καλά ανακλαστικά και να αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αλληλεγγύη στον πόνο και τη χαρά. Μ' αρέσει όταν βλέπω να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον. Χρειαζόμαστε την αλληλεγγύη. Λείπει πολύ στις μέρες μας και είναι τελικά ωραίο όταν το βλέπεις να υπάρχει.

Βράδυ Παρασκευής στην πλατεία του χωριού, στην καφετέρια του Βέγκου...

Η πλατεία στο Ελληνικό, όπως το περίμενα, είχε κόσμο στις 10.30 που φτάσαμε. Τίγκα είναι η καφετέρια του Βέγκου. Με δυσκολία βρίσκουμε τραπεζάκι να καθίσουμε. Έχει ακόμα ανοιχτές ομπρέλες κι ας κοντεύουν μεσάνυχτα. Πού να τις κλείνει τώρα... Η ψυχρούλα είναι δυνατή. Για να κάτσεις έξω χρειάζεσαι μπουφάν.

Το ξέραμε πως έτσι συμβαίνει και είμαστε προετοιμασμένοι. Δυο ουίσκι κάτω από τον έναστρο ουρανό είναι ότι καλύτερο ύστερα από ένα ταξίδι τριών ωρών... Σε χαλαρώνει και σε εγκληματίζει στο νέο περιβάλλον.

Ο Λάμπρος ούτε που μας δίνει σημασία. Για την ακρίβεια μου τηλεφωνεί για να εκφράσει την απορία του που... περάσαμε από μπροστά του και δεν τον είδαμε με τους φίλους του που ήταν στη βρύση. Ωστόσο δεν είναι και τόσο διατεθημένος να αφήσει την παρέα του για να έρθει να μας χαιρετήσει. Έχουμε να ιδωθούμε δύο εβδομάδες αλλά δεν τρέχει τίποτα.

Κάποια στιγμή γυρνάνε με την παρέα του στην πλατεία και μετά το τηλεφώνημα της μάνας του έρχεται να μας χαιρετίσει. Ύστερα φεύγει. Να πάει να βγάλει βόλτα τον Άρη, το σκύλο του Γιώργου. Πάντα μαζί με την παρέα του. Και του Άρη του αρέσει. Γίνεται κι αυτός μέλος της παρέας...

Κοντέυει 12. Οι παρέες δίπλα μας κουβεντιάζουν. Η κίνηση στο δρόμο έχει αραιώσει. Οι παιδικές φωνές από το περίβολο του δημοτικού σχολείου ακούγονται έντονα. Πιο δυνατά και από τη μουσική της καφετέριας.

Ο Δημήτρης με βλέπει που κρατάω σημειώσεις: “Αμα είσαι δημοσιογράφος δεν ησυχάζεις ούτε εδώ” λέει και γελάει. Προφανώς κατάλαβε την αδυναμία μου. Ελπίζω από μέσα μου να μην την χαρακτηρίζει διαστροφή. Αν και λίγο με νοιάζει τι λένε οι άλλοι. Πιο πολύ με ενδιαφέρει πως αισθάνομαι εγώ. Κι εδώ αισθάνομαι καλά. Νιώθω κι όλας να ξεκουράζομαι, να χαλαρώνω. Αυτό δεν ήθελα; Γι' αυτό δεν ήρθα;

Το ξημέρωμα θα φέρει τη γιορτή της Παναγίας. Δεν τρελαίνομαι να πάω στην εκκλησία αν και θα είναι ωραία καθώς εδώ γιορτάζουν σε κάποιο ξωκλήσι με αρτοκλασίες, μεζέ, κρέας βραστό και κρασί προσφορά για τους καλούς χριστιανούς που θα πάνε.

Άσε που γιορτάζουν και πολλοί φίλοι, συγγενείς και γνωστοί. Και μόνο ένα τηλεφώνημα να κάνεις για ευχές θέλει το χρόνο του.

Η φωτογραφία είναι από την Σύμη όπου είχαμε πάει μια Κυριακή όταν κατεβήκαμε φέτος το καλοκαίρι στο χωριό. Την είχα αφήσει πάνω στην επιφάνεια γραφείου του υπολογιστή μου και σήμερα που την είδα είπα να τη χρησιμοποιήσω...

Την αρχή το φοβήθηκα ότι θα είχε κίνηση ο δρόμος της εξόδου από την Αθήνα. Αχ, αυτά τα τηλεοπτικά δελτία, καλύτερα να μην τα βλέπει κανείς. Όλο υπερβολές είναι... Τελικά ο δρόμος ήταν ήρεμος. Ίσως γιατί οι τελευταίοι έφυγαν νωρίτερα...

Πάντως στην εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου, απόγευμα Παρασκευής, κυκλοφορούσες άνετα, δεν υπήρχαν μποτιλιαρίσματα και η κίνηση ήταν σε φυσιολογικά επίπεδα. Μόνο στην Κακιά Σκάλα και για λίγα χιλιόμετρα είχε ένα μικρό μποτιλιάρισμα. Κάτι ανάλογο σε κίνηση είχε και στις στροφές της Μεγαλόπολης, αλλά εδώ δεν έφταιγε η κίνηση. Ένα φορτηγό να “πέσει” μπροστά σε πάει καρότσα ώς που να τελειώσουν οι στροφές.

Δεν ξέρω αν έπιασαν τα πολυδιαφημισμένα μέτρα της τροχαίας για την έξοδο, Μάκαρι να είναι έτσι γιατί έχουμε και... είσοδο την Κυριακή με την επιστροφή.

Το ραδιόφωνο είναι καλή συντροφιά στην τριώρη διαδρομή -με τις στάσεις- με το αυτοκίνητο. Έχει συνεχή ροή με τραγούδια. Δεν υπάρχουν, τέτοια μέρα, παραγωγοί στους σταθμούς. Οι περισσότεροι την έχουν κάνει εκτός Αθηνών.

Όσο για το χωριό, μας προειδοποίησαν: Όλη την περασμένη εβδομάδα έβρεχε κατά διαστήματα. Και το βράδυ κάνει κρύο. Ήθελα να κατέβω με το... κοντοπαντέλωνο, να νοιώσω και πιο άνετα, καλοκαιρινά, μα τελικά προτίμησα να το πάρω εφεδρικό, μαζί με το... κανονικό. Υπερβολές; Θα δείξει.

Ο μικρός δεν... τρελαίνεται να μας περιμένει. Έχει τις παρέες του, παίζει μ' αυτές “τι θέλετε τώρα να κατέβαιτε;” λέει και σε “κολλάει” στον τοίχο.

Κι όμως όλα στο χωριό είναι καλύτερα. Και οι ρυθμοί τελείως διαφορετικοί από αυτούς της πόλης. Είναι, έτσι κι αλλιώς πολλοί οι Αθηναίοι που έχουν κατέβει και σκοπεύουν να καθίσουν μέχρι το τέλος του μήνα, οπότε και – στις 29 – έχουν το πανηγύρι του Αί Γιάννη του ρηγολόγου, που δεν “κωλώνει” στη νηστεία και τον γιορτάζουν στην πλατεία το βράδυ με κλαρίνα και χορούς ώς το πρωί με μεζέ την καλοψημένη γουρουνοπούλα στη λαδόκολλα.

Πάντα τον Αύγουστο έχει κίνηση το Ελλινικό. Είναι που οι περισσότεροι κάτοικοι του ζουν στην Αθήνα, αλλά έχουν σπίτια εδώ προτιμούν να κάνουν τον μήνα αυτόν για να κλείσουν τα μαγαζιά τους. Με το εμπόριο ασχολούνται οι άνθρωποι. Δικαιολογημένα...

Έτσι είναι το "Θησείον" στον εσωτερικό του χώρο. Δίπλα, αριστερά, η Ακρόπολη φωτισμένη...

Είχα καιρό να πάω σ’ ένα θερινό σινεμά της Αθήνας Αυγουστιάτικα. Σε μια ήρεμη και ήσυχη από κόσμο πρωτεύουσα, όπου οι λιγοστοί εναπομείναντες ετοιμάζονται να εκδράμουν για τη γιορτή του Δεκαπενταύγουστου είναι όμορφα να διαλέγεις ένα τέτοιο σινεμά για μια βραδινή παράσταση.

Στη θύμησή μου είναι καταχωρημένες κάτι αυλές με αγιόκλιμα και γιασεμί. Με χαλίκι κάτω, τραπεζάκια ενδιάμεσα για το μεζέ και την μπύρα και πράσινο στα πλαϊνά του σινεμά.

Έψαξα λίγο στο internet να δω. Έπαθα πλάκα. Δεκάδες αφιερώματα στο θερινό σινεμά που αποτελεί παράδοση στην Αθήνα και όχι μόνο.

Ο παραδοσιακός κινηματογράφος «Θησείον» έχει κάνει και site. Δείτε ΕΔΩ τι ωραία δουλειά έχουν κάνει. Ψάχνοντας θα βρείτε και άλλα σινεμά. Εγώ δεν το «πάλεψα» πολύ. Μια ματιά έριξα. Μια μικρή γεύση πήρα…

Φυσικά όπως κανένα μέρος δεν είναι ακριβώς όπως φαίνεται στις δουλεμένες στο φώτοσοπ ιστοσελίδες έτσι συμβαίνει και με το «Θησείον». Το σινεμά είναι όντως παλιό και φαίνεται. Η πρασινάδα του είναι παροιμιώδης και το μικρό μπαρ έχει φρεσκοψημένες τυρόπιτες. Το βούτηρο «τρυπάει» τη μύτη. Μαζί με μια μπύρα είναι απόλαυση.

Εννέα παρά πέντε αρχίζει η ταινία. Με ένα Μίκυ Μάους σαν αυτά που βλέπαμε τα παλιά χρόνια στον κινηματογράφο. Ύστερα είδαμε την Ηλεία μέσα από τα διαφημιστικά τρέιλερ της δεκαετίας του 70. Δεν κάνω πλάκα. Η εικόνα μόλις που είχε χρώμα, χιλιοκομμένη και η φωνή του εκφωνητή ήταν στην απλή καθαρεύουσα, βγαλμένη λες, από τα επίκαιρα της εποχής…

Χρειάστηκε να… υποστούμε τα προσεχώς λίγο πριν ξεκινήσει το έργο με τον Γούντι Αλλεν «Υπναράς». Γενικώς ήταν μια επιστροφή στο παρελθόν, με αρκετή νοσταλγία για ότι πέρασε και έφυγε ανεπιστρεπτεί..

Φυσάει ένα δροσερό αεράκι. Γενικώς είναι πιο δροσερά απόψε και ο πεζόδρομος της Αποστόλου Πάυλου, δίπλα από την φωτισμένη Ακρόπολη είναι γεμάτη από ανθρώπους που έχουν βγει μια βραδινή βόλτα.. Και σταματούν στην απλωμένη πραμάτεια των παράνομων μικροπωλητών να δουν, θαυμάσουν και να ψωνίσουν από τα πράγματα που έχουν απλώσει.

Μέσα στο σινεμά έχει αρκετό κόσμο. Συγκινεί ακόμα το θερινό σινεμά και Γούντι Άλλεν. Και οι παλιές ταινίες του έχουν πλάκα όπως άλλωστε και ο ίδιος με το πνευματώδες χιούμορ του.

Στα τραπεζάκια που υπάρχουν ανάμεσα στις καρέκλες, στην πλατεία, οι άνθρωποι βάζουν τα ποτά του και τα πατατάκια. Διέκρινα ότι η μπύρα είναι η βασίλισσα της βραδιάς. Και φυσικά το εμφιαλωμένο νερό του μισού λίτρου δεν πάει πίσω.

Έντεκα και μισή ροβολούσαμε το δρόμο της επιστροφής. Ο ύπνος θα μας ξεκουράσει για το ταξίδι στο Ελληνικό Γορτυνίας...
Διαβάστε ένα υπέροχο κομμάτι του Γιάννη Ξανθούλη και αφεθείτε στα κύματα της αγριεμένης θάλασσας

Δείτε πατώντας ΕΔΩ ένα υπέροχο κομμάτι του συγγραφέα Γιάννη Ξανθούλη που δημοσιεύεται σήμερα στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ». Αξίζει να το διαβάστε με προσοχή καθώς είναι επίκαιρο και ο συγγραφέας του έχει τη δύναμη να μεταφέρει εικόνες με τον καλύτερο τρόπο. Κι αφού γελάσετε με το πολύ όμορφο, σπιρτόζικο γράψιμο του Γιάννη Ξανθούλη πατήστε ΕΔΩ για να κατεβάστε στον υπολογιστή σας ένα αρχείο pps για το τι μπορούν να κάνουν τα κύματα, όταν η θάλασσα έχει τα κέφια της. Ε, και μην το πάρετε κι εσείς τοις μετρητοίς, καλοκαίρι είναι, δεν κινδυνεύουμε από τα… μελτέμια του Αυγούστου στην Ελλάδα. Μια χαρά είναι ακόμα για ένα μπανάκι. Χαρά σ’ αυτούς που το αποφασίζουν!...