Στην ταβέρνα της καρβουναρέικης Παναγιάς έχει πολύ κόσμο...

Κυριακή, κοντεύει μεσημέρι. Οι εκκλησιαζόμενοι έχουν τελειώσει τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο... Θεό με την πρωινή λειτουργία και κατεβαίνουν σεργιανίζοντας για τα σπίτια τους. Περνούν οπωσδήποτε από την πλατεία για να κάνουν μια μικρή επίδειξη του καλού ντυσίματος που έχουν κάνει, ένεκα η ημέρα...

Ο Άρης την έχει αράξει στην αυλή από τη μεριά που έχει δροσιά. Έχει πάει την πρωινή του βόλτα, έχει φάει το φαί του και τώρα έχει «χυθεί»σαν τον άνθρωπο που τα' χει χορτάσει όλα και θέλει απλά, έτσι χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο να απλώσει την αράδα του και να νιώσει... βασιλιάς.

Ο Λάμπρος, ο μικρός, κοιμάται ακόμα. Γύρισε χθες στις μιάμιση τα ξημερώματα και είχε να αντιμετωπίσει και τη γκρίνια της μάνας του που δεν απάντησε στις τρεις κλήσεις της. Φαντάζομαι ότι θα παρακαλάει στον ύπνο του να'ρθει γρήγορα το απόγευμα και να την κάνουμε για Αθήνα. Πιο ήρεμος είναι εδώ με τον παππού του και τις παρέες του.

Ο Γιώργος κατέβηκε στην πλατεία να βρει στο καφενείο κανένα ταβλαδώρο ισάξιό του. Και είχε και την αγωνία αν θα τον βρει. Τελικά γύρισε έχοντας μια νίκη και μια ήττα στο δισάκι του.

Ζέστη και σήμερα... Ένας τζίτζικας έχει στήσει δυνατά το τραγούδι του κάπου, όχι πολύ μακριά. Και η Γιωργία απέναντι έχει αρχίσει την πάρλα της με τις γειτόνισσες... Είναι και ήρεμα, σαν ηχείο ακούγεται η φωνή της ώς τη βεράντα που κάθομαι.

Το δεύτερο πρόγραμμα του ραδιοφώνου παίζει όμορφα λαϊκά τραγούδια και στην κουζίνα έχει μπει κι όλας το μεσημεριανό φαγητό. Έχουν κάνει από χθες το πρόγραμμά τους. Φυσικά έχουν για πρώτο πιάτο ένα ουζάκι που θα' ναι “οπωσδήποτε καλύτερο από το χθεσινό στην ταβέρνα”.

Λίγο πιο πέρα τα σκυλιά του Νικολόπουλου αλυχτούν, ενώ τα πρώτα παιδιά βγήκαν με τα ποδήλατά τους στους δρόμους. Εικόνες μιας Κυριακής του Αυγούστου στο χωριό, απ' αυτές που νοσταλγούμε οι κάτοικοι των Αθηνών.

Εδώ ακόμα... περπατούν. Δεν κατεβαίνουν όλοι στην πλατεία με τα Ι.Χ. τους. Κάποιοι προτιμούν τα πόδια τους. Και για τις βόλτες στις παρυφές του χωριού, νύχτα, ύστερα από ένα ποτό και συζήτηση στην καφετέρια.

Όπως έγραφα και χθες όλα τα μαγαζιά έχουν κόσμο αυτές τις μέρες. Αλλά η εξυπηρέτηση είναι σχετικά γρήγορη. Πώς και πώς περιμένουν αυτές τις μέρες οι μαγαζάτορες για να “ρεφάρουν” τα σπασμένα του χειμώνα, λένε. Κι εδώ που τα λέμε, μπορεί να μην έχουν και άδικο...

ΜΙα βόλτα στο Λούσιο ποταμό. Πάντα μου άρεσε η ορμή των νερών του δίπλα στον αρχαιολογικό χώρου του Ασκληπειού.

Όπου κι αν πας το Δεκαπενταύγουστο έχει κόσμο. Στο ποτάμι, έχει κόσμο, στην Παναγία την Καρβουναρέικη, που δεν... γιορτάζει τωρά, αλλά πιο πίσω, έχει κόσμο, στην πλατεία έχει κόσμο. Λες και κάπου ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί κι έδωσαν ένα πήδο και βγήκαν ανήμερα της μεγάλης γιορτής.

Μόνο στη Στεμνίτσα το βράδυ κατά τις 8-9 δεν είχε και τοσο κόσμο. Αλλά πάλι, μπορεί και να κοιμόντοσαν, ξενύχτηδες από το χθεσινό πανηγύρι και να χρειάζονται δύναμη για να... αντέξουν απόψε τον Τσέρτο που τραγουδά στην πλατεία του χωριού.

Βέβαια τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στην είσοδο και την έξοδο της Στεμνίτσας είναι πάρα πολλά κι αυτό μπορεί να είναι δείγμα ότι έχει κατέβει κόσμος...

Μέρες που είναι, ο κόσμος μπορεί να φύγει λίγο από την Αθήνα... Είναι κι αυτό μια θετική αντίδραση για να συνεχίσουν να δίνουν, από Δευτέρα, τον αγώνα στην καθημερινότητά τους.

Ελληνικό – Στεμνίτσα, είναι κάπου δώδεκα χιλιόμετρα απόσταση. Είναι όμως στα 1.100 μέτρα υψόμετρο, κάπου 300 μέτρα πιο ψηλά από το Ελληνικό. Κι ενώ εμείς δεν πήραμε χαμπάρι, κατά τις εξι το απόγευμα έριξε μια δυνατή καλοκαιρινή μπόρα που όμως δεν την χάλασε στους πανηγυρτζήδες.

Ο Τσέρτος και η ορχήστρα του γύρω στις 9 κάνουν κανονικά τσεκ ήχου. Τα τραπέζια στα μαγαζια της πλατείας είναι όμως ακόμα άδεια, αλλά οι ξενύχτηδες μπορεί να αργήσουν λίγο ναρθούν.

Στο φούρνο έχουν χθεσινό ψωμί. Ο ξυλόφουρνος τα κάνει παρ' όλα αυτά να έχουν μια υπέροχη μυρωδιά. Και οι τυροπιτές του, όταν είναι φρέσκιες, είναι το κάτι άλλο.

Λέγαμε το βράδυ να πηγαίναμε μια βόλτα στο πανηγύρι ενός μικρού χωριού εδώ κοντά, στον Ατσίχολο. Αλλά μας είπαν πως τώρα τελευταία πέθαναν τρεις κι έτσι αποφάσισαν να το αναβάλουν το φετινό πανηγύρι, Είχα πάει μια φορά, παλιά, και μου άρεσε. Νομίζω ο Πολιτιστικός Σύλλογος το' χει αναλάβει και μοιράζει κρέας βραστό για μεζέ και κρασί δωρεάν σε όσους πάνε. Αλλά να, που φέτος ματαιώθηκε...

Καλά κάνουν. Η μικρή τοπική κοινωνία δείχνει να έχει καλά ανακλαστικά και να αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αλληλεγγύη στον πόνο και τη χαρά. Μ' αρέσει όταν βλέπω να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον. Χρειαζόμαστε την αλληλεγγύη. Λείπει πολύ στις μέρες μας και είναι τελικά ωραίο όταν το βλέπεις να υπάρχει.

Βράδυ Παρασκευής στην πλατεία του χωριού, στην καφετέρια του Βέγκου...

Η πλατεία στο Ελληνικό, όπως το περίμενα, είχε κόσμο στις 10.30 που φτάσαμε. Τίγκα είναι η καφετέρια του Βέγκου. Με δυσκολία βρίσκουμε τραπεζάκι να καθίσουμε. Έχει ακόμα ανοιχτές ομπρέλες κι ας κοντεύουν μεσάνυχτα. Πού να τις κλείνει τώρα... Η ψυχρούλα είναι δυνατή. Για να κάτσεις έξω χρειάζεσαι μπουφάν.

Το ξέραμε πως έτσι συμβαίνει και είμαστε προετοιμασμένοι. Δυο ουίσκι κάτω από τον έναστρο ουρανό είναι ότι καλύτερο ύστερα από ένα ταξίδι τριών ωρών... Σε χαλαρώνει και σε εγκληματίζει στο νέο περιβάλλον.

Ο Λάμπρος ούτε που μας δίνει σημασία. Για την ακρίβεια μου τηλεφωνεί για να εκφράσει την απορία του που... περάσαμε από μπροστά του και δεν τον είδαμε με τους φίλους του που ήταν στη βρύση. Ωστόσο δεν είναι και τόσο διατεθημένος να αφήσει την παρέα του για να έρθει να μας χαιρετήσει. Έχουμε να ιδωθούμε δύο εβδομάδες αλλά δεν τρέχει τίποτα.

Κάποια στιγμή γυρνάνε με την παρέα του στην πλατεία και μετά το τηλεφώνημα της μάνας του έρχεται να μας χαιρετίσει. Ύστερα φεύγει. Να πάει να βγάλει βόλτα τον Άρη, το σκύλο του Γιώργου. Πάντα μαζί με την παρέα του. Και του Άρη του αρέσει. Γίνεται κι αυτός μέλος της παρέας...

Κοντέυει 12. Οι παρέες δίπλα μας κουβεντιάζουν. Η κίνηση στο δρόμο έχει αραιώσει. Οι παιδικές φωνές από το περίβολο του δημοτικού σχολείου ακούγονται έντονα. Πιο δυνατά και από τη μουσική της καφετέριας.

Ο Δημήτρης με βλέπει που κρατάω σημειώσεις: “Αμα είσαι δημοσιογράφος δεν ησυχάζεις ούτε εδώ” λέει και γελάει. Προφανώς κατάλαβε την αδυναμία μου. Ελπίζω από μέσα μου να μην την χαρακτηρίζει διαστροφή. Αν και λίγο με νοιάζει τι λένε οι άλλοι. Πιο πολύ με ενδιαφέρει πως αισθάνομαι εγώ. Κι εδώ αισθάνομαι καλά. Νιώθω κι όλας να ξεκουράζομαι, να χαλαρώνω. Αυτό δεν ήθελα; Γι' αυτό δεν ήρθα;

Το ξημέρωμα θα φέρει τη γιορτή της Παναγίας. Δεν τρελαίνομαι να πάω στην εκκλησία αν και θα είναι ωραία καθώς εδώ γιορτάζουν σε κάποιο ξωκλήσι με αρτοκλασίες, μεζέ, κρέας βραστό και κρασί προσφορά για τους καλούς χριστιανούς που θα πάνε.

Άσε που γιορτάζουν και πολλοί φίλοι, συγγενείς και γνωστοί. Και μόνο ένα τηλεφώνημα να κάνεις για ευχές θέλει το χρόνο του.

Η φωτογραφία είναι από την Σύμη όπου είχαμε πάει μια Κυριακή όταν κατεβήκαμε φέτος το καλοκαίρι στο χωριό. Την είχα αφήσει πάνω στην επιφάνεια γραφείου του υπολογιστή μου και σήμερα που την είδα είπα να τη χρησιμοποιήσω...

Την αρχή το φοβήθηκα ότι θα είχε κίνηση ο δρόμος της εξόδου από την Αθήνα. Αχ, αυτά τα τηλεοπτικά δελτία, καλύτερα να μην τα βλέπει κανείς. Όλο υπερβολές είναι... Τελικά ο δρόμος ήταν ήρεμος. Ίσως γιατί οι τελευταίοι έφυγαν νωρίτερα...

Πάντως στην εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου, απόγευμα Παρασκευής, κυκλοφορούσες άνετα, δεν υπήρχαν μποτιλιαρίσματα και η κίνηση ήταν σε φυσιολογικά επίπεδα. Μόνο στην Κακιά Σκάλα και για λίγα χιλιόμετρα είχε ένα μικρό μποτιλιάρισμα. Κάτι ανάλογο σε κίνηση είχε και στις στροφές της Μεγαλόπολης, αλλά εδώ δεν έφταιγε η κίνηση. Ένα φορτηγό να “πέσει” μπροστά σε πάει καρότσα ώς που να τελειώσουν οι στροφές.

Δεν ξέρω αν έπιασαν τα πολυδιαφημισμένα μέτρα της τροχαίας για την έξοδο, Μάκαρι να είναι έτσι γιατί έχουμε και... είσοδο την Κυριακή με την επιστροφή.

Το ραδιόφωνο είναι καλή συντροφιά στην τριώρη διαδρομή -με τις στάσεις- με το αυτοκίνητο. Έχει συνεχή ροή με τραγούδια. Δεν υπάρχουν, τέτοια μέρα, παραγωγοί στους σταθμούς. Οι περισσότεροι την έχουν κάνει εκτός Αθηνών.

Όσο για το χωριό, μας προειδοποίησαν: Όλη την περασμένη εβδομάδα έβρεχε κατά διαστήματα. Και το βράδυ κάνει κρύο. Ήθελα να κατέβω με το... κοντοπαντέλωνο, να νοιώσω και πιο άνετα, καλοκαιρινά, μα τελικά προτίμησα να το πάρω εφεδρικό, μαζί με το... κανονικό. Υπερβολές; Θα δείξει.

Ο μικρός δεν... τρελαίνεται να μας περιμένει. Έχει τις παρέες του, παίζει μ' αυτές “τι θέλετε τώρα να κατέβαιτε;” λέει και σε “κολλάει” στον τοίχο.

Κι όμως όλα στο χωριό είναι καλύτερα. Και οι ρυθμοί τελείως διαφορετικοί από αυτούς της πόλης. Είναι, έτσι κι αλλιώς πολλοί οι Αθηναίοι που έχουν κατέβει και σκοπεύουν να καθίσουν μέχρι το τέλος του μήνα, οπότε και – στις 29 – έχουν το πανηγύρι του Αί Γιάννη του ρηγολόγου, που δεν “κωλώνει” στη νηστεία και τον γιορτάζουν στην πλατεία το βράδυ με κλαρίνα και χορούς ώς το πρωί με μεζέ την καλοψημένη γουρουνοπούλα στη λαδόκολλα.

Πάντα τον Αύγουστο έχει κίνηση το Ελλινικό. Είναι που οι περισσότεροι κάτοικοι του ζουν στην Αθήνα, αλλά έχουν σπίτια εδώ προτιμούν να κάνουν τον μήνα αυτόν για να κλείσουν τα μαγαζιά τους. Με το εμπόριο ασχολούνται οι άνθρωποι. Δικαιολογημένα...