Εκατομμύρια άνθρωποι, παγκόσμια, παρά το μεγάλο πρόβλημα με την οικονομία που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους, γκρινιάζουν γιατί με τα μέτρα που έχουν πάρει οι κυβερνήσεις, τις αυξήσεις και τον πληθωρισμό που εξανεμίζουν μισθούς και συντάξεις, δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν όπως έχουν "μάθει" και τους πρέπει τα φετινά Χριστούγεννα. Βλέπεις, τα ήθη και τα έθιμα θέλουν να γιορτάζονται με κάθε μεγαλοπρέπεια και με τεράστιες οικονομικές θυσίες. Επιμένουν όλα αυτά να είναι στο μυαλό τους και να τους ταλαιπωρούν...
Κάτι από τα όμορφα λουλούδια του δάσους, που ο Πέτρος συναντά συχνά στο δρόμο του...
Είναι αυτές οι υπέροχες φυσικές ομορφιές με τα λουλούδια του δάσους που τα βλέπεις εκεί που δεν το περιμένεις, ξαφνικά... Ευγνώμονες στον καλό μας φίλο Πέτρο από τη Χαλκίδα που έχει την υπομονή να στέκεται και με περισσή καλοσύνη να διαθέτει χρόνο για να τα φωτογραφίζει.
Κι αντί να τα κρατάει για τον εαυτό του, καθώς λόγω της δουλειάς του είναι καθημερινά σε ένα τέτοιο χώρο, τα μοιράζεται μαζί μας, μέσα από τις σελίδες των κοινωνικών δικτύων... Φαντάσου τώρα να ζεις στο κέντρο της Αθήνας, μέσα στο μπετόν και να... βομβαρδίζεσαι με τέτοιες μοναδικές εικόνες. Η απόλυτη χαρά!
Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που μου αρέσει πιο πολύ... Είναι το μωβ των λουλουδιών που αλλάζει όλο το τοπίο ή το πράσινο και το άσπρο του χαμομηλιού που δένει απόλυτα με την αισθητική του χώρου; Το μόνο βέβαιο είναι, ότι εμένα τουλάχιστον, αιχμαλώτισε την προσοχή μου.
Δείτε, πώς λειτούργησα εγώ... Αφού είδα για αρκετή ώρα αυτές τις φωτογραφίες που περιέχονται στη σημερινή ανάρτηση μας, έκλεισα τα μάτια και "ταξίδεψα" στο χώρο και το χρόνο. Και βρέθηκα για λίγο, εκεί, κοντά στο Πέτρο και ένοιωσα την αγωνία του, να δώσει όσο πιο όμορφα μπορούσε στο φακό του, ότι έβλεπε.
Ναι, μου αρέσει αυτό το χρώμα. Το θεωρώ πολύ αισιόδοξο. Κι ας το έχουν συνδέσει οι άνθρωποι με θλιβερές καταστάσεις. Κάθε χρώμα έχει την ομορφιά του. Και δεν μένω στους συμβολισμούς. Μου αρκεί το πώς λειτουργεί πάνω μου, το πως το προσλαμβάνω εγώ στον εαυτό μου.
Ύστερα "φεύγω", σαν να λέγαμε, από τα δυο μικρά λουλουδάκια κι απλώνω τη ματιά μου λίγο περισσότερο. Και τότε αντιλαμβάνομαι γιατί τονίζεται τόσο έντονα η παρουσία τους, είναι μια ανάσα στην πρασινισμένη γη με τα χαμομήλια... Να, γιατί δεν μπορούμε να απολαύσουμε πάντοτε τα πράγματα. Γιατί δεν έχουμε τη συνολική εικόνα.
