Χθες λύπη για το θάνατο του Ιησού, σήμερα χαρά για την Ανάσταση. Την πιστεύουν όμως; Όχι, δυστυχώς, όλα αποτελούν έθιμα, σουβλυστό αρνί αν ο καιρός το επιτρέπει και μαγειρίτσα... Η γιορτή του Πάσχα, με τη μορφή που έχει σήμερα, δεν βασίζεται στην Αγία Γραφή. Επιπλέον, πολλά από τα έθιμά της προέρχονται από αρχαίες ειδωλολατρικές γιορτές της γονιμότητας. Και σήμερα Κυριακή, τσίκνα από τα σουβλιστα αρνιά, τσούγκρισμα με βαμμένα κόκκινα αυγά και στημένες οικογενειακές στιγμές... 
Ταξίδια του μυαλού, εκεί που η καρδιά θέλει και επιθυμεί να είναι… Σε καιρούς, πανδημίας
Μερικές φωτογραφίες από την Νορβηγία, που μας έφεραν οι φίλοι μας, όταν πήγαν πρόσφατα στα παιδιά τους, έδωσαν την αφορμή στη φαντασία μας και την απογείωσαν σε δρόμους όμορφους, ξεχωριστούς. Τοπία από τη φύση, εν προκειμένω ποτάμια και θάλασσες, όπως εδώ με ήρεμα, τρεχούμενα νερά… Δεν είναι υπέροχα;
Χρειαζόμαστε από καιρό σε καιρό, μικρές αλλαγές. Και πώς να τις έχεις αυτές σε μια εποχή που, που λόγω της πανδημίας είσαι υποχρεωμένος να κινείσαι στις απαραίτητες διαδρομές, αλλά και τον περισσότερο καιρό μέσα στο σπίτι σου; Ιδιαίτερα εμείς που είχαμε μάθει να είμαστε πολυάσχολοι, το έχουμε το προβληματάκι μας.
Αλλά έρχονται στιγμές που νοσταλγούμε τις μικρές εξορμήσεις μας… Και είναι κι οι αναμνήσεις από το παρελθόν που οι εφαρμογές στο διαδίκτυο φέρνουν κάθε μέρα μπροστά μας και μας ξεσηκώνουν… Και ποιος δεν θα ήθελε να είναι σε ένα τέτοιο μέρος; Μοναδικό από όλες τις απόψεις.
Ταξιδευτές, επισκέπτες σε μέρη όμορφα στην πλανήτη γη. Να, ένα όνειρο ζωής που ελπίζουμε ότι θα το πραγματοποιήσουμε κάποτε! Όχι βέβαια με τη δική μας δύναμη, αλλά Εκείνου που μπορεί και θέλει να το κάνει για να νιώσουμε εμείς καλύτερα. Ουτοπικό σας ακούγεται; Δεν θα έπρεπε. Αν είχατε πίστη όσο ένας κόκκος σιναπιού θα βλέπατε ότι γίνεται.
Θαυμάζω την ηρεμία του τοπίου. Μπορώ να «ακούσω» τα νερά που τρέχουν με ορμή στον προορισμό τους… Και τα πουλιά που κελαηδούν τριγύρω. Αυτοί είναι οι ήχοι. Δεν υπάρχουν άλλοι θόρυβοι, δεν υπάρχουν κορναρίσματα μποτιλιαρισμένων αυτοκινήτων, άνθρωποι αγχωμένοι που να τρέχουν συνεχώς για την επιβίωση, τρομαγμένοι από τον φονικό ιό Covid-19, που «θερίζει».
Εδώ θα ξαποστάσω, σήμερα… Θα βγάλουμε το λίγο φαγητό που έχουμε μαζί μας και θα το απολαύσουμε, μέσα σ’ αυτή την ξεχωριστή δημιουργία, τιμώντας τον Δημιουργό, όπως του πρέπει και του αξίζει! Όπου δεν έχει βάλει το χέρι του ο άνθρωπος, χιλιάδες χρόνια μετά, ο κόσμος συνεχίζει να είναι όμορφος, παρά την ταλαιπωρία που έχει υποστεί ο πλανήτης.
