Ήρθαν έτσι τα πράγματα, που τις γάτες τις αγαπησα πολύ... Δεν τον κρύβω πως είχα επηρεαστεί κι εγώ από τις γνώμες των ανθρώπων που υποστηρίζουν πως μόνο τα σκυλιά είναι απόλυτα πιστά, ενώ μπορεί και να κινδυνεύεις από τις ανεξάρτητες γάτες. Αλλά αυτό είναι ψέμα ή τουλάχιστον υπερβολή. Συχνά αγαπούν πολύ και το δείχνουν...


Ψαχνοντας στο κοντινό, χρονικά, αρχείο μας βρήκαμε αυτές τις φωτογραφίες που είχαμε τραβήξει σε μια βόλτα μας, στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου, στο Θησείο. Μια βόλτα που μας αρέσει πολύ να την κάνουμε όταν μπορούμε. Πηγαίνουμε με τη μηχανή ώς το σταθμό του ΗΣΑΠ στο Θησείο και από εκεί πεζή.


Εκείνη την ημέρα, θυμάμαι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτή η γάτα που είχε σκαρφαλώσει σε ένα ξερό δέντρο το οποίο βρίσκονταν μέσα στον περιφραγμένο αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης... Την κοίταζα, την ξανακοίταζα και κάποια στιγμή άρχισα να την φωτογραφίζω...


Δεν ήταν μόνη της. Οι γάτες, οι ελεύθερες γάτες εκεί, όπως και σε ολόκληρη την Αθήνα είναι πολλές. Και πάντα κάνει μεγάλη εντύπωση στους ξένους επισκέπτες της Αθήνας, αυτό το φαινόμενο που δεν θα συναντήσεις συχνά σε καμιά άλλη πόλη του κόσμου... Μου το έχουν πει κατά καιρούς, πολλοί φίλοι μου.


Μια γάτα λοιπόν στο ξεκόρφαλο (στην κορυφή) ενός δέντρου! Έμεινα να την χαζεύω... Και κάθισα στο παγκάκι που έχουν τοποθετήσει, ακριβώς δίπλα στο κιγκλίδωμα της περίφραξης, για να απολαύσω τα μικρά αυτά χαριτωμένα ζωάκια... Μα, ήταν χάρμα! Χαιρόσουν να τα παρατηρείς, στις αυθόρμητες κινήσεις τους...


Περήφανα ζωάκια, όταν σε μάθουν σε αγαπούν πολύ, δένονται μαζί σου, κάνουν χαρές όταν σε βλέπουν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Ρήγα, όταν επέστρεφα από τη δουλειά μου, τα μεσημέρια. Σκαρφάλωνε στο μικρό περβάζι της βεράντας για να βεβαιωθεί ότι ήμουν εγώ και τον έβρισκα να με περιμένει στην πόρτα όταν ανέβαινα.