Τις είδαμε χθες το πρωί, αυτές τις φωτογραφίες, «ανεβασμένες» από τον καλό μας φίλο Πέτρο, από τη δουλειά του στο δάσος και από το δρόμο προς αυτήν… Και μας άρεσαν πολλαπλά. Και γιατί είναι μοναδικά εκπληκτικές, από εικαστική άποψη και γιατί οδήγησαν τη σκέψη μας σε διαπιστώσεις.


Πραγματικά, η ζωή των ανθρώπων αυτή την εποχή μοιάζει πολύ με τις φωτογραφίες… Είμαστε, λόγω κορονοϊού, «χαμένοι» στο πουθενά. Δεν βλέπουμε καθαρά μπροστά μας, λόγω της πυκνής ομίχλης, ούτε μπορούμε να κάνουμε μακροπρόθεσμα σχέδια. Ακόμα και τα κοντοπρόθεσμα είναι δύσκολα.


Κι όμως, μέσα σ’ αυτές τις δυσκολίες, υπάρχουν και όμορφες στιγμές… Τέτοιες, που μπορούμε να δούμε καθαρά, κάποια στιγμιότυπα, σαν να λέγαμε, που φωτίζουν σαν φάρος το αύριο, ιδιαίτερα εκείνο που μόνο με τις αισθήσεις αντιλαμβανόμαστε. Πώς συμβαίνει αυτό; Ποιος είναι σε θέση να κατανοήσει;


Ανησυχούμε μερικές φορές, υπέρμετρα. Κι άλλοτε πάλι καταφέρνουμε να θέσουμε υπό έλεγχο αυτές τις ανησυχίες μας. Ξέρουμε ότι από μόνοι μας δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε και πολλά πράγματα. Κι έτσι, ησυχάζουμε και ηρεμούμε. Μας κάνει καλό αυτό; Ασφαλώς. Διότι είμαστε σε θέση να οργανώσουμε την επόμενη άμυνα μας.


Ζούμε σε εποχές μοναδικές, τέτοιες που μάλλον δεν θα ξανασυναντήσουμε στην ανθρώπινη ιστορία, όσο κι αν ψάξουμε βαθιά στο χρόνο. Φαντάζομαι το έχουμε αντιληφθεί όλοι, αυτό. Αν όχι, ίσως είναι η ώρα να επανεξετάσουμε την κατάσταση στη σωστή της βάση. Όσο ακόμα υπάρχουν περιθώρια.


Ωστόσο, δεν χρειάζεται να ανησυχούμε υπερβολικά. Όπως ο Πέτρος κατάφερε να επιστρέψει ασφαλής σπίτι του το βράδυ, έτσι κι εμείς, αν έχουμε εμπιστοσύνη στον Δημιουργό μας, είμαστε βέβαοιοι ότι όλα θα πάνε καλά. Εκείνος έχει κάνει στοργικές προμήθειες για όλους. Εξάλλου, ο ήλιος θα βγαίνει πάντα για να διαλύει την ομίχλη…