Τι είναι η ζωή μας πέρα από συναισθήματα; Δυσκολευόμαστε μερικές φορές να το κατανοήσουμε, επειδή νομίζουμε ότι είμαστε κάτι, από μόνοι μας και μ’ αυτή τη ματαιότητα προσπαθούμε να πορευτούμε. Αλλά, τελικά, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή και θέλουμε, δεν θέλουμε, προσαρμοζόμαστε.


Με εικονογράφηση από υπέροχες ανοιξιάτικες φωτογραφίες, από τον τόπο του φίλου μας Γιώργου, την Τερψιθέα Αιτωλοακαρνανίας, θα προσπαθήσουμε να το επιχειρήσουμε αυτό. Επειδή δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να κάνουμε θετικές σκέψεις, παρέα με ανθισμένα δέντρα που παραπέμπουν στην πιο όμορφη εποχή του χρόνου!


Και νομίζω ότι ένα μεγάλο μέρος αυτής της ομορφιάς της άνοιξης, είναι το γεγονός ότι δεν κρατάει πολύ και είναι ευμετάβλητη. Αλλιώς ξεκινά το πρωί, αλλιώς εξελίσσεται προς το μεσημέρι και αλλιώς καταλήγει το βράδυ. Κάτι τέτοιες ώρες η ζακέτα είναι μάλλον απαραίτητη...


Έχω μάθει και μ’ αρέσει να ζω μ’ αυτές τις εναλλαγές... Δυσκολεύομαι, όπως όλοι, στο τι θα φορέσω, αν χρειαστεί να βγω έξω για δουλειές, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Πάντα για όλες αυτές τις μικρές ελευθερίες θα μας αποζημιώνει αυτή η απίστευτη ομορφιά που έχουμε μπροστά μας.


Έμαθα να μην κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια. Με βοήθησε ιδιαίτερα και όλη αυτή η δοκιμασία με τον κορονοιό. Και καθώς έχω καταφέρει να ξεφύγω από τη μέγγενη των εθίμων και των παραδόσεων, γελάω με τις απίθανες αντιδράσεις των ανθρώπων που ανησυχούν αν θα μπορέσουν να πάνε φέτος στο χωριό και δεν θα φάνε τα μεσάνυχτα τη μαγειρίτσα.


Και είμαι σε θέση να κατανοώ τις απίθανες αντιδράσεις μιας ανίκανης κυβέρνησης να υλοποιήσει ένα στοιχειώδες σχέδιο πυγμής, απέναντι στον κορονοιό, επειδή είναι δέσμια σε συμφέροντα και... λογικές εκείνων που θεωρεί συμμάχους της. Η άνοιξη μας δίνει το κουράγιο και τη δύναμη που χρειαζόμαστε.