Καθώς βρεθήκαμε στο Βόλο, σε μια βόλτα μας από τη Ζαγορά, είπαμε να βρούμε τα γραφεία της FRIKTORIAS, της εταιρίας που μας φιλοξενεί στους σέρβερ της. Τα πράγματα ήταν σχετικά απλά. Η Google, τη βρήκε στο πι και φι. Αλλά ήταν Κυριακή και το κτίριο κλειστό. Αν ήταν ανοιχτό, θα χαιρόμαστε να γνωρίσουμε από κοντά τα παιδιά.


Ο δρόμος τους, ένα μικρό στενό κοντά στο λιμάνι. Ήσυχος, χωρίς κίνηση. Χρειάστηκα λίγη βοήθεια από έναν περαστικό. Ήξερε! Και με οδήγησε σωστά. Να είναι καλά! Στις περιφερειακές πόλεις τα πράγματα είναι πιο απλά και οι άνθρωποι πιο ομιλητικοί. Ανοίγονται χωρίς αναστολές, σα να σε ήξεραν από πάντα.


Άφησα το αυτοκίνητο σε έναν παράπλευρο δρόμο προκειμένου να τραβήξω τις φωτογραφίες του κτιρίου, Κανείς δεν με ρώτησε το πώς και το γιατί. Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που δεν ασχολούνται με τους άλλους, παρά μόνο με τον εαυτό τους. Μοιάζουν να είναι καλύτεροι. Και σίγουρα πιο συμπαθείς…


Έχουμε μιλήσει πολλές φορές τηλεφωνικά με τα παιδιά που εργάζονται εδώ. Και πάντα με αφορμή κάποιο πρόβλημα τεχνικό που ίσως αντιμετώπιζα στον ιστότοπο που διαβάζετε. Είναι πολύ ευγενικά, αν και οι χρόνοι τους, δεν είναι απόλυτα συντονισμένοι με αυτούς των μεγαλουπόλεων. Καθόλου παράξενο αυτό, αν σκεφτείς τον αέρα που αναπνέουν.


Γενικά, είμαι ευχαριστημένος. Βεβαίως κανείς δεν είναι τέλειος, αλλά όλοι προσπαθούμε να βελτιωνόμαστε και ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ, γενικά, είναι καλά εδώ. Εύχομαι και ελπίζω έτσι να συνεχιστεί η συνεργασία μας και στη συνέχεια. Και γιατί να μη συμβεί, δηλαδή; Οι απαιτήσεις που έχουμε, καλύπτονται με τον καλύτερο τρόπο.


Έφυγα από το Βόλο με μια μικρή ικανοποίηση. Γνώρισα το «σπίτι μας». Αν είχα επιλέξει την Google, ίσως δεν ήξερα πού θα ήταν. Μπορεί και σε κάποιο σύννεφο σαν αυτά του διαδικτύου. Αλλά πιστέψτε με, αλλιώς είναι να σηκώνει το τηλέφωνο στην επικοινωνία, ένας άνθρωπος που μιλάει τη γλώσσα σου και σε καταλαβαίνει κι αλλιώς μια άλλη γλώσσα, ξένη σε σένα.