Την Κυριακή, λίγο πριν το μεσημέρι, είχαμε κατέβει για δουλειά στην πλατεία Συντάγματος και ξαφνικά νιώσαμε πόσο φτωχή είναι, χωρίς τους ανθρώπους που περνούσαν παλιότερα από εκεί... Τώρα, λόγω κορονοϊού, είναι σαφώς λιγότεροι... Ευτυχώς που οι φιλενάδες, Σούλα και Χάρις δεν έχασαν τη χαρά τους.


Είχα όμως την ευκαιρία, να περπατήσω λίγο στην πλατεία. Να πάω στα σημεία που βάζαμε τα σταντ και να μελαγχολήσω λίγο, δικαιολογημένα που αυτή την εποχή δεν μπορούμε να έχουμε αυτή τη χαρά της υπηρεσίας, λόγω των περιορισμών και της στοργικής αγάπης του Κυβερνώντος Σώματος για μας και τους ανθρώπους.


Κάθισα στον παχύ ίσκιο κάποιων πλατάνων και άρχισα να φωτογραφίζω την κίνηση πάνω στην πλατεία... Για Κυριακή μεσημέρι, ήταν πολύ περιορισμένη. Και δεν οφείλεται αυτό στον Αύγουστο. Επειδή μπορεί άλλα χρόνια να ήταν άδεια, αλλά δεν είναι φέτος ίδια η κατάσταση, Πολλοί δεν μπόρεσαν να πάνε διακοπές.


Δείτε, λοιπόν, την κίνηση... Ελάχιστη έως καθόλου. Ακόμα και το περίπτερο του Δήμου Αθηναίων που είναι εκεί για να δίνουν πληροφορίες τουριστικού περιεχομένου ήταν κλειστό. Και όχι βέβαια γιατί ήταν Κυριακή. Το Σύνταγμα είναι το κέντρο της Αθήνας και είχε πάντα κίνηση.


Ναι μας φαίνεται κάπως η Αθήνα, χωρίς τη δυνατότητα να βγάλουμε τα σταντ. Αλλά υπακούμε. Και μόνο η νοσταλγία μας μένει και μια ελπίδα ότι θα φτιάξουν τα πράγματα, ότι θα φύγει αυτός ο καταραμένος ιός και οι άνθρωποι θα ξαναζήσουν "φυσιολογικά". Όσο μπορεί να γίνει αυτό.


Την περιμένουμε αυτή την ώρα, με λαχτάρα! Μέχρι τότε, θα υπακούμε στις οδηγίες που δίνονται από τους ειδικούς, τηρώντας όλα τα μέτρα ασφαλείας που εισηγούνται χωρίς να υιοθετούμε την άποψη ότι όλα αυτά γίνονται για να μας καθοδηγούν. Η αλήθεια είναι είναι ότι η πανδημία είναι εδώ και καραδοκεί.