Αυτός ο μεγάλος κίτρινος δίσκος είναι το ηλιοτρόπιο... Μέσα του έχει τους ηλιόσπορους... Αυτούς που τρώγαμε πάντα ως πιτσιρικάδες, μαζί με τον πασατέμπο, τους καρπούς της κολοκύθας, όταν θέλαμε να περάσουμε όμορφα στις παρέες μας. Αλλά πέρα από τους πρακτικούς λόγους που εμάς μας άρεσαν, ήταν και πανέμορφα καθώς μεγάλωναν στον κήπο μας.


Έχω ακόμα στη μνήμη μου, στον κήπο μας, στην περιοχή της Περβόλας, εκεί που ήταν το πηγάδι με το νερό στα τρία μέτρα βάθος.. Θυμάμαι, όταν ποτίζαμε με μοτέρ, το πηγάδι άδειαζε, σχετικά γρήγορα. Κι εμείς περιμέναμε κανένα μισάωρο, μαζεύοντας κηπευτικά, μέχρι να ξαναγεμίσει και να ολοκληρώσουμε το πότισμα. Στις άκρες των αυλακιών, έβαζε η μάνα μου τα ηλιοτρόπια.


Τα δικά μας, δεν ήταν πολλά. Ίσα - ίσα για τις ανάγκες της οικογένειας. Αυτή η αρχή κυριαρχούσε και για όλα τα κηπευτικά. Δεν πουλούσαμε. Είχαμε μόνο ότι χρειαζόταν στο τραπέζι μιας επταμελούς οικογένειας, που ενδιαφέρονταν να έχει ολόφρεσκα τα λαχανικά της. Κι ανάμεσα τους και τα ηλιοτρόπια... Για συγκεκριμένους λόγους και για ομορφιά!


Πάντα μου έκανε εντύπωση αυτό το φυτό. Έτσι ψηλό και όμορφο που ήταν... Κι επίσης, αυτό που παρατηρούσα κι ενώ μου άρεσε, δεν ήξερα πώς να το εξηγήσω, ήταν πως αυτός ο δίσκος ακολουθούσε τον ήλιο στο καθημερινό δρομολόγιο του, από την ανατολή ώς τη δύση. Πώς και γιατί το έκανε αυτό; Πραγματικά ήταν εντυπωσιακό!


Συνεχίζει να με συναρπάζει ακόμα και σήμερα, ύστερα από τόσα χρόνια που ζω στη μεγαλούπολη του μπετόν, την Αθήνα... Όταν πάμε στην Χαλκιδική, λίγο πριν το Πολύχρονο, υπάρχουν ολόκληρες καλλιεργημένες εκτάσεις με ηλιοτρόπια. Ένας κάμπος κατακίτρινος: Εξαιρετικός να τον βλέπεις και να τον απολαμβάνεις μέσα από το αυτοκίνητο.


Δυο μόνο ηλιοτρόπια; Όχι βέβαια! Παιγνίδια του φακού είναι όλα αυτά... Από ανθρώπους που τους αρέσει να απομονώνουν πράγματα και να κάνουν παιχνίδια του μυαλού με συμβολισμούς... Στην πραγματικότητα τα ηλιοτρόπια είναι υπέροχα, όπως κι αν τα δεις. Φτάνει να αφήνεις την καρδιά να προχωρεί πέρα από το πρώτο επίπεδο της εικόνας.