Το δάσος στην Πάρνηθα που περπάτησα... Και θαύμασα τον Δημιουργό, των πάντων!
Ήταν τότε που βρεθήκαμε με τους φίλους μας στη βουνοπλαγιά της Πάρνηθας, από τη μεριά που είναι το Κατσιμίδι... Και περιπλανήθηκα για λίγο και για να καταγράψω μερικές εικόνες από τη φύση, στο φακό του κινητού μου τηλεφώνου... Και νομίζω ότι τα κατάφερα. Αυτά θα δείτε στη σημερινή ανάρτηση...
Σε πολλές περιπτώσεις, η εικόνα που συναντούσα μπροστά μου, ήταν αυτή εδώ... Δέντρα μπλεγμένα μεταξύ τους, που δεν άφηναν περιθώρια να περάσει άνθρωπος, ανάμεσα τους... Συχνά έπρεπε να ψάξω πολύ για να βρω ένα μικρό μονοπάτι και να πάω δυο βήματα παραπέρα. Και επειδή δεν είμαι εξοικειωμένος μ' αυτά, φοβήθηκα.
Ύστερα βρίσκονταν μπροστά μου ένα μικρό ξέφωτο και όλα ερχόταν στη θέση τους. Ακόμα και η καρδιά μου. Αλλά, παρά το φόβο του αγνώστου, συνέχιζε να μου αρέσει, εκεί μέσα στο δάσος...Τι είναι άραγε αυτό που κάνει τον άνθρωπο να θέλει να είναι κοντά στη φύση, ακόμα κι αν δεν ζει πια κοντά της;
Είναι ίσως ότι φτιαχτήκαμε για να ζούμε μέσα σε ένα κήπο... Ίσως λίγο... πιο όμορφο, λίγο πιο ελκυστικό, λίγο πιο οργανωμένο, αλλά είπαμε η φύση είναι μερικές φορές που οδηγεί ακόμα και το μυαλό να κάνει σκέψεις και να ορίζει τα πράγματα κατά πώς θέλει αυτό και όχι η πραγματικότητα και η ζωή.
Οπωσδήποτε είναι ωραίο να περπατά κανείς μέσα από αυτές τις συστάδες των δέντρων. Και όπως δεν υπάρχει εμφανές μονοπάτι, μερικές φορές είναι θέμα τύχης και καλού προσανατολισμού για να μη χαθείς. Σ' αυτό το τελευταίο στηριχτηκα και δεν βγήκα χαμένος. Λίγο αργότερα, γύρισα στην παρέα μου...
Αλλά πάντα θα θυμάμαι τις ξεχωριστές στιγμές που έζησα μέσα εκεί... Ανάμεσα στα άγρια δέντρα, χωρίς καρπό, που σε πολλές περιπτώσεις έκλειναν όλες τις διεξόδους, δίνοντας μου την αίσθηση ότι αποκλείστηκα εκεί... Αλλά ήξερα καλά πως σε ένα τέτοιο μικρό τόπο είναι μεγάλη τέχνη για να χαθείς. Κι εγώ δεν το είχα.
Σχόλια (0)