Σας είχα υποσχεθεί από χθες ότι θα σας έλεγα το λόγο το λόγο για τον οποίο, γυρνώντας από τη Θεσσαλονίκη την περασμένη Τετάρτη, κάναμε μια στάση στην Καρδίτσα κι από εκεί με την Άρη και τη Χάρις ανεβήκαμε στα Κανάλια, το χωριό του Άρη. Ήθελε να δει το πατρικό του!


Το συνοδεύσαμε με πολύ αγάπη και σεβασμό για τις μνήμες. Το πώς νιώσαμε εκεί σας το θυμίζουμε από ΕΔΩ. Αλλά σήμερα θα μπούμε στα βαθιά ακολουθώντας το δάκρυ του Άρη που έβλεπε τα απομεινάρια του πατρικού του γεμάτο άγριες συκιές, εγκαταλειμμένο, χωρίς ζωή πια, χωρίς τις παιδικές φωνές.


Ξέρω πώς είναι αυτά. Δεν ήθελα να δω με τίποτα έτσι το δικό μου γι' αυτό έκανε ότι μπορούσα για να το κρατήσω ζωντανό. Αλλά υπήρχε μια καλή συνεννόηση με τα αδέλφια μου κι έτσι τα κατάφερα. Εδώ τα πράγματα έγιναν αλλιώς. Όταν μπορούσαν, η υπόθεση ήταν μπερδεμένη. Και τώρα μάλλον είναι αδύνατον.


Κάποιοι (ντόπιοι φαντάζομαι) πήραν ακόμα και τις πέτρες... Ελάχιστες είναι όρθιες για να δείχνουν στο περίπου πώς θα πρέπει να ήταν όταν μέσα του μεγάλωσαν έξι παιδιά, δυο αγόρια και τέσσερα κορίτσια... Τα θυμόταν όλα αυτά, ο Άρης και θλίβονταν. Το έβλεπες στο πρόσωπο του.


Προσπάθησα να είμαι όσο πιο διακριτικός γινόταν, αλλά ήθελα να καταγράψω με το φακό μου ακόμα και αισθήματα. Και νομίζω τα κατάφερα. Ο Άρης με άφησε να το χειριστώ, ελεύθερα. Ήταν τόση και τέτοια η συγκίνηση του που μάλλον δεν τον ένοιαζε για οτιδήποτε άλλο.


Σταματήσαμε λίγο πιο κάτω από το σπίτι του και φωτογραφήθηκε με τη Χάρις και με φόντο τον κάμπο της Καρδίτσας πίσω του. Πανέμορφος τόπος. Μόλις 350 μέτρα υψόμετρο και νομίζεις ότι είσαι σε βουνό, επειδή όλο αυτό συμβαίνει απότομα. Ο κάμπος στο βάθος μοιάζεις με θάλασσα πλατιά.


Εδώ όμως, στην πλατεία του χωριού του με τις ταβέρνες τους πλατάνους και την πηγή με τα τρεχούμενα νερά ήταν που ξαναδάκρυσε. Θυμήθηκε καταστάσεις που είχε ζήσει ως παιδί. Τότε που κυνηγούσαν πουλιά για να ζήσουν. Δύσκολα και αξέχαστα χρόνια. Και οι μνήμες ήταν εκεί, ζωντανές...