Η ζωή με τον παππού Διονύση κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Περνάει σε μια κατάσταση ανεξέλεγκτη, ειδικά τα βράδια και παρά τις ελάχιστες δυνάμεις που διαθέτει γίνεται υπερβολικά ανήσυχος και επιθετικός. Νύχτες τώρα έχει να κοιμηθεί η Σούλα, που στέκεται στο πλευρό του..


Χρειαζόμαστε λοιπόν μια ανάσα ζωής. Για να μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε δίπλα του, όπως επιβάλλει η χριστιανική συνείδηση μας και γιατί δεν έχει κανέναν άλλον κοντά του που μπορεί να του προσφέρει ουσιαστική βοήθεια, στις μεγάλες δυσκολίες που περνάει καθώς οδεύει προς το τέλος του.


Έτσι αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στην Πειραϊκή. Δεν ήταν η πιο κατάλληλη μέρα, αλλά το χρειαζόμαστε. Έβρεχε δυνατά και σταθερά την ώρα που φύγαμε, αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε. Κάποια στιγμή λίγο πριν νυχτώσει, σταμάτησε να βρέχει και τότε κατεβήκαμε στα βράχια της Πειραϊκής.


Δεν είναι η πρώτη φορά που ερχόμαστε εδώ. Έχουμε ξαναέρθει και με τον παππού Διονύση. Ναι, τότε που ήταν καλύτερα και του άρεσαν οι βόλτες. Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα, παλιότερα, από τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, όταν είχαμε ξαναέρθει εδώ και το απολαύσαμε πραγματικά. Άλλοι καιροί τότε. Πολύ διαφορετικοί από τους σημερινούς.


Θες το περιβάλλον, οι τεράστιοι πέτρινοι όγκοι (βράχοι) δίπλα στη θάλασσα, τα πλοία που μπαινόβγαιναν στο κεντρικό λιμάνι του Πειραιά, όλα ήταν όμορφα. Σε έκαναν να ξεχάσεις τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Να νιώσεις λίγο άνθρωπος που μπορείς να απολαύσεις στιγμές όμορφες. Και το είχαμε τόσο ανάγκη!


Χάζευα τον περιβάλλοντα χώρο... Ήμασταν σχεδόν μόνοι στα βράχια. Ένας ακόμα κύριος με τα δυο του μικρά παιδιά ήρθε στη διάρκεια που μείναμε εκεί και ήταν αυτός που μας φωτογράφισε με προθυμία, για να κρατήσουμε κάτι από αυτή την κυριακάτικη έξοδο μας στην πανέμορφη πειραϊκή ακτή.


Ύστερα ανεβήκαμε στην ταβέρνα «Θαλασσάκι» για ένα ουζάκι με μεζέ ψαρικά. Δεν με ενθουσίασε, παρά την ακρίβεια του, αλλά είχαμε ανάγκη αυτή την έξοδο... Κατά τις εννιά επιστρέψαμε σπίτι. Έπρεπε να αποδεσμεύσουμε την κοπέλα που πρόσεχε, στην μικρή απουσία μας, τον παππού Διονύση.