Είδα χθες βράδυ στο θέατρο “Αλμα” (Αγ. Κωνσταντίνου και Ακομινάτου 15-17, τηλ. 210 5220100) τη “Φθινοπωρινή ιστορία” του Αρπούζωφ και νομίζω ότι πρόκειται για την ωραιότερη θεατρική παράσταση που έχω δει τα τελευταία χρόνια.

Πρόκειται για την τρυφερή ιστορία δύο μοναχικών ανθρώπων, που συναντιούνται σε ένα παραλιακό θεραπευτήριο στις αρχές του φθινοπώρου. Από τις πρώτες συναντήσεις τους δημιουργείται μια περίεργη χημεία ανάμεσα σε αυτό το αντιφατικό δίδυμο: με συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν, λεπτό χιούμορ και οξυδερκείς διαλόγους, οι δύο μεταιχμιακής ηλικίας ήρωες αρχίζουν να φτιάχνουν γέφυρες μεταξύ τους, γιατί συναισθάνονται ότι μόνη λύση στην εσώτερη αναταραχή καθενός αποτελεί η συμπληρωματική παρουσία του άλλου.

Αυτός, ο Ροντιόν, μοναχικός μεσήλικας χειρούργος και γιατρός σε αναπαυτήριο.
Αυτή, η Λύντια, χωρισμένη από συζύγους και συντρόφους, περίπου στην ηλικία του γιατρού, που έρχεται στο αναπαυτήριο για μερικές εβδομάδες ξεκούρασης και χαλάρωσης. Έλα μου, όμως, που αλλιώς αντιλαμβάνεται αυτή την χαλάρωση – πολύ πρωινό ξύπνημα με τραγούδι για την απόλαυση της χαραυγής, νυχτερινές προς μεταμεσονύχτιες αποδράσεις μέσω παραθύρων για βόλτες στην φύση – και αλλιώς οι υπόλοιπες κυρίες που φιλοξενούνται στον θάλαμό της.
Οι οποίες – κυρίες – γεμίζουν το βιβλίο παραπόνων με ιδιαίτερα περιγραφικές καταγγελίες των “κατορθωμάτων” της.
Κάτι που αναγκάζει τον γιατρό να την καλέσει σε "απολογία".

Αφού καθυστερήσει ένα τετράωρο – περίπου – εμφανίζεται μπροστά του. Και – παρά την "κατσάδα" του γιατρού, κάτι φαίνεται να αρχίζει να σχηματίζεται στην καρδιά της Λύντια γι’αυτόν. Και επιδιώκει να τον βλέπει "τυχαία" όσο περισσότερο μπορεί. Μέχρι που και αυτός ανταποκρίνεται.

Ωστόσο, σύντομα φτάνει το τέλος: Η Λύντια θα επιστρέψει πίσω στον τελευταίο της σειράς που την παράτησε για κάποια νεότερη, αφήνοντας τον γιατρό να αναρωτιέται το γιατί.

Δύσκολο το θέμα της παράστασης που ανεβαίνει αυτό τον καιρό στο Άλμα. Δύο άνθρωποι στο "φθινόπωρο" της ζωής τους, θεωρητικά ξοφλημένοι, επιδρούν ο ένας στην ψυχοσύνθεση και τον χαρακτήρα του άλλου, φλερτάρουν και απολαμβάνουν ο ένας τον άλλο. Και το κάνουν αυτό τρυφερά, ήρεμα και πολιτισμένα, χωρίς εξάρσεις και υστερίες, όπως τους δίδαξαν τα χρόνια που πέρασαν.
Και δύσκολο επίσης γιατί αναγκάζει τους μικρότερης ηλικίας θεατές να σκεφτούν τον εαυτό τους. Και – αν έχουν μια πιο ζωηρή φαντασία – να αναρωτηθούν πως θα είναι η δική τους ζωή όταν φτάσουν στο στάδιο στο οποίο βρίσκονται οι ήρωες της.
Οι ερμηνείες, τόσο του Γιώργου Μιχαλακόπουλου, όσο και της Κατερίνας Μαραγκού, είναι αυτές ακριβώς που αρμόζουν στο θέμα και το ύφος της παράστασης: Χαμηλόφωνες, ήρεμες, και μετρημένες. Ειδικά για την Λύντια – Κατερίνα Μαραγκού, ο κίνδυνος της υπερβολικής εξωστρέφειας είναι υπαρκτός, ωστόσο τον αντιπαρέρχεται με επιτυχία.

Ό,τι διάβασα και ό,τι άκουσα για το συγκεκριμένο έργο ξεκινούσε με το επίθετο "αριστούργημα". Εγώ αυτό που είδα ήταν μια μελέτη σε ένα θέμα που καίει πολύ κόσμο και αφορά όλους μας πρακτικά. Είτε λόγω του ότι έχουμε κάποιο μέλος της οικογένειάς μας σε παρόμοια θέση, είτε γιατί απλούστατα αντιλαμβανόμαστε το πέρασμα του χρόνου και προσπαθούμε να μαντέψουμε τι θα μας φέρει στην συνέχεια. Κάτω από αυτό το πρίσμα, ήταν μια παράσταση τίμια, χωρίς φανφαρονισμούς και επιδείξεις, που κατάφερε με ηρεμία και διακριτικότητα να θέσει τους προβληματισμούς της, χωρίς να γίνει βαρετή ή δασκαλίστικη. Φθινοπωρινή Ιστορία του Αλεξέι Αρμπούζοφ.
Συντελεστές: Απόδοση: Ερρίκος Μπελιές, Σκηνοθεσία: Ιωάννα Μιχαλακοπούλου, Σκηνικά-Κοστούμια: Γιώργος Πάτσας, Φωτισμοί: Νίκος Καβουκίδης, Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα

Παίζουν: Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Κατερίνα Μαραγκού.

Φοβεροί οι συντελεστές της παράστασης, δυο εξαιρετικοί ηθοποιοί “σηκώνουν” στις πλάτες τους όλο το έργο. Εκπληκτικό το κείμενο και η ελληνική απόδοση και φυσικά απίθανη η πρωτότυπη, γραμμένη για το έργο μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα. Πήρα το C.D. Με τις μουσικές. Θα ήθελα να ξανακούσω αυτές τις μοναδικές μελωδίες.

Έτσι είναι άμα το έργο είναι καλό. Δεν πα να κάνει φοβερό κρύο, δεν πα να μην κυκλοφορεί τίποτα έξω, στο θέατρο δεν έπεφτε καρφίτσα. Γεμάτη η πλατεία και ο εξώστης ενός υπέροχα ανακαινισμένου χώρου δίπλα στην πλατεία Μεταξουργείου. Χρειάστηκε να βάλουν και πρόσθετα σκαμπό για να καλύψουν τη μεγάλη ζήτηση του κόσμου.

Τυχαίο άραγε; Καθόλου. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Οι άνθρωποι δούλεψαν σοβαρά. Καταξιωμένοι ηθοποιοί “πάτησαν” πάνω σε ένα εκπληκτικό σενάριο και φυσικό ήταν να υπάρχει το καλύτερο αποτέλεσμα.

Για μένα ήταν μια βραδιά απίστευτα ωραία. Και η εμπειρία που αποκόμισα μοναδική. Κι ακόμα μου άρεσε που και αναφέρεται στην τρίτη ηλικία μπόρεσε να το δει, χωρίς να πλήξει ούτε λεπτό, ο 13χρονος γιος μου, Λάμπρος.

Θα προτιμούσε, είπε στο τέλος μετά την παράσταση που συζητούσαμε να έβλεπε την κωμωδία της Ελένης Ράντου, «33 τρεις φορές να φύγεις», που πήγε η Ειρήνη και γέλασε με την καρδιά της, αλλά κι αυτό του άρεσε. Περισσότερο κι από την “Παλίρροια του Σεπτέμβρη” που είχαμε δει πρόσφατα.

Το θέατρο τα λάτρευα πάντα. Γαληνεύει την ψυχή και δημιουργεί εκείνες τις προϋποθέσεις που σε βοηθούν να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Γι' αυτό και τέτοιες όμορφες παραστάσεις δεν θέλω ποτέ να τις χάνω...