Στις 4 Απριλίου 2025, κλείσαμε δέκα (10) χρόνια παντρεμένοι, με την σύντροφο της ζωής μου, Σούλα Αργυροπούλου. Και μπήκαμε στον 11ο!
Η ζωή στην πλ. Βικτωρίας είναι πολύ δύσκολη για κατοίκους, δραματική για πρόσφυγες...
Εικόνες ανθρώπων σε απόγνωση… Ήρθαν στη χώρα μας, χρησιμοποιώντας την ως πέρασμα για την βόρεια Ευρώπη, μακριά από τις χώρες τους που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση…
Οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες στην πλατεία Βικτωρίας. Αλλά εκεί ξέρουν. Αυτό τους έχουν πει όσοι έχουν προηγηθεί σ’ αυτό το ταξίδι της απόγνωσης. Από αυτή την πλατεία ελπίζουν να φτάσουν στον προορισμό τους.
Αυτή η εικόνα είναι ένα καρέ, από τηλεοπτικό ρεπορτάζ στην πλατεία Βικτωρίας. Θα μπορούσατε να το δείτε πατώντας ΕΔΩ. Το ρεπορτάζ είναι του Μένιου Σακελλαρόπουλου για τη ζωή των μεταναστών όταν πέσουν τα φώτα.
Οι εικόνες που βλέπουμε καθημερινά στην τηλεόραση είναι πολύ δύσκολες… Έχουν τους λόγους τους τα κανάλια να υπερπροβάλλουν την είδηση με τους πρόσφυγες, δίνοντας ατέλειωτο τηλεοπτικό χρόνο και προσπαθώντας να πείσουν ότι η χώρα είναι στο απόλυτο χάος και βεβαίως την ευθύνη τη ρίχνουν σ’ αυτούς που κυβερνούν την Ελλάδα.Ωστόσο, εμάς δεν μας ενδιαφέρουν όλα αυτά… Στην προσπάθεια μου να σας δώσω το πραγματικό κλίμα των όσων εξελίσσονται εκεί, έχω ένα καλό κείμενο που δημοσιεύτηκε χθες στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ.
«Υπάρχουν λιοντάρια στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα υπάρχουν τα πάντα». Δεν μπορώ να θυμηθώ από ποιο θεατρικό του Τσέχοφ ξεπήδησε η φράση που παίζει στο μυαλό μου Τρίτη μεσημέρι, στην πλατεία Βικτωρίας.
Η φράση παίζει και ξαναπαίζει, καθώς όσα βλέπω γύρω μου έρχονται να συναντήσουν τα ρεπορτάζ των ξένων εφημερίδων και των ντόπιων καναλιών.
Από τη μια οι απελπισμένοι κι από την άλλη οι λυσσασμένοι: οι πρόσφυγες που ψάχνουν δρόμο κι οι δημοσιογράφοι που ψάχνουν θέαμα.
«Έρχονται οι που….., οι αδερφ…. και ψωνίζουν μετανάστες για 10 ευρώ, αίσχος!». Ο Έλλην ρεπόρτερ διαρρηγνύει τα ιμάτιά του.
Το θέμα... ανακάλυψε ο ΟΜΠΖΕΡΒΕΡ κι έτσι κάθε ρεπόρτερ που σέβεται τον εαυτό του τρέχει να το διασταυρώσει.
«Πρέπει να το αναδείξουμε όλοι, συναδέλφισσα» λέει, ενώ πάνω στην πλατεία τηλεοπτικές και φωτογραφικές μηχανές σκουντουφλάνε η μία πάνω στην άλλη ψάχνοντας εναγώνια τη σωστή γωνία απ' όπου θα ζουμάρουν στη φρίκη, θα κάνουν κλικ στην απελπισία.
«Να το διασταυρώσουμε», λέει, «άλλη μια ευκαιρία να τους σταυρώσουμε», σκέφτομαι.
Έξοχο το σετάκι, πακετάρει κάμποσες από τις φοβίες μας μαζεμένες: ομοφοβία και ξενοφοβία σετ.
Λίγο πιο δίπλα, σαν ξεπεσμένοι αγιοβασίληδες εκτός σεζόν, υπάλληλοι γνωστής εταιρείας κινητής τηλεφωνίας μοιράζουν δωρεάν κάρτες sim στους πρόσφυγες και τους πουλάνε μεγαμπάιτ και μονάδες χρόνου για τα κινητά που θα αγοράσουν από το ολοκαίνουργιο μαγαζί που άνοιξε στην πλατεία.
Τα μαγαζιά με τα κινητά εμφανίζονται σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή εδώ - συναγωνίζονται σε ρυθμό ανάπτυξης μόνο τα μπαρμπέρικα και τα μίνι παντοπωλεία.
Είναι σαφές πως διακινείται πολύ χρήμα στην περιοχή: οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων μπορούν να είναι ευχαριστημένοι με το προσφυγικό κύμα, όπως κι άλλοι που ανοίγουν τα σπίτια τους χρεώνοντας κατά το δοκούν ένα μπάνιο και μια τουαλέτα στους πρόσφυγες.
Και γιατί να μην τη χρεώσουν άλλωστε; Αφού, όπως ισχυρίζονται οι κάτοικοι, ο δήμος αρνείται πεισματικά να φέρει χημικές τουαλέτες με το σκεπτικό ότι έτσι θα γίνει μόνιμο σημείο προορισμού των προσφύγων η πλατεία.
Κι έτσι οι πρόσφυγες πρέπει κάτι να χάσουν: μερικά ευρώ ή την αξιοπρέπειά τους, ψάχνοντας μια γωνιά στα γύρω στενά.
Η άλλη τους εναλλακτική είναι να καταφύγουν σ' έναν μικρό χώρο φιλοξενίας δίπλα στην πλατεία, όπου μπορούν να κάνουν μπάνιο κι οι μητέρες να φροντίσουν τα μωρά τους.
Εκεί βρίσκονται Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις κι εθελοντές γιατροί - αυτές τις μέρες εδώ δουλεύει μια κινητή μονάδα με οδοντιάτρους.
Σήμερα ο Ερυθρός Σταυρός μοιράζει σάντουιτς και νερά, ενώ το δίκτυο μεταναστριών «Μέλισσα» ετοιμάζει επίσης σνακ.
Στη Φυλής και τα στενοσόκακα επίσης οι δουλειές πάνε καλά: οι άντρες, ντόπιοι και πρόσφυγες, συνυπάρχουν μια χαρά - τουλάχιστον στα μπορντέλα που δέχονται και μετανάστες. Μπαινοβγαίνουν γελώντας, χαζεύουν τα κορίτσια, αγοράζουν τις υπηρεσίες τους.
Επάνω στην πλατεία είναι οι μανάδες με τα παιδιά τους και γύρω γύρω ένας αντρικός κόσμος όπου όλοι ψάχνουν μια ευκαιρία: ντόπιοι και μετανάστες να βγάλουν χρήματα με πιθανούς κι απίθανους τρόπους και πρόσφυγες να φύγουν όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Κι έτσι ένα εισιτήριο για Ειδομένη μπορεί να φτάσει και τα 150 ευρώ - ανάλογα με το πόσο εξαντλημένος είναι ο πρόσφυγας και πόσο καλός ο παραμυθατζής που θα του το πουλήσει. Άλλο να σου λένε ότι θα σε πάνε στην άλλη άκρη της χώρας σε δέκα ώρες κι άλλο σε δύο.
Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και οι κάτοικοι. Άλλοι φωνάζουν και βρίζουν, άλλοι βάζουν μεγαλύτερο τσουκάλι για να κατεβάσουν ένα πιάτο φαγητό στους πρόσφυγες.
Άλλοι εξοργίζονται κι άλλοι συμπονάνε. Άλλοι (οι ίδιοι πάντα κι ευτυχώς καθόλου αυξανόμενοι) κλείνουν το μάτι στους ναζί κι άλλοι στο πρόσωπο των ξεριζωμένων βλέπουν το δικό τους πρόσωπο.
Κι από δίπλα οι αλληλέγγυοι από άλλες γειτονιές, κάθε πολιτικής απόχρωσης και κάθε εθνικότητας, αλλά μονάχα μιας κοινωνικής τάξης: είναι οι φτωχοί που στέκονται δίπλα στους φτωχούς, είναι οι τσακισμένοι που στηρίζουν τους τσακισμένους.
Κι έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι -είτε στέκονται αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες είτε αν μπορούσαν θα τους έδιωχναν ευχαρίστως με τις κλοτσιές- λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα: γιατί πάντα οι πρόσφυγες να καταφεύγουν στα ίδια σημεία της πόλης;
Και γιατί πάντα αυτά να βρίσκονται στο έτσι κι αλλιώς υποβαθμισμένο κέντρο της Αθήνας;
Οι άλλοι δήμοι -τα αστραφτερά μας προάστια- δεν θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν πρόσφυγες, να παραχωρήσουν χώρους;
Η μάνα του μικρούλη Χαμίντ μού κάνει χώρο για να μοιραστούμε το χαρτόκουτό της σε μια γωνιά της πλατείας κι εκείνος ντροπαλά προσγειώνεται στην αγκαλιά μου.
Για άλλη μια φορά τα ξένα δημοσιεύματα έρχονται στο μυαλό μου, καθώς οι δημοσιογράφοι γυρνάνε γύρω μας σαν αρπακτικά. Κατανοώ το σοκ, από την ΤΡΑΦΑΛΓΚΑΡ ΣΚΟΥΕΑΡ ή τη ΣΤΕΦΑΝΠΛΑΤΣ να προσγειώνεσαι στην πλατεία Βικτωρίας.
Αυτό που δεν κατανοώ (ή, μάλλον, κατανοώ απολύτως) είναι τη βαθιά υποκρισία, τα υψωμένα δάχτυλα, τη σουφρωμένη μυτούλα απέναντι σε μια εξαθλιωμένη από τη λιτότητα χώρα, που αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση και παλεύει να ανταποκριθεί όπως μπορεί.
Επίσης δεν κατανοώ (ή, μάλλον, κατανοώ απολύτως) τη... φρίκη εκείνων των ντόπιων δημοσιογράφων που σχεδόν θέλουν αίμα και ψάχνουν για σπέρμα, που σπέρνουν τον φόβο. Η κατάσταση στη Βικτώρια είναι ζόρικη: δύσκολη για τους κατοίκους και δραματική για τους πρόσφυγες, αλλά εκείνοι που θα έπρεπε να κοκκινίζουν από ντροπή βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Πίσω από τείχη και φράχτες καμώνονται πως είναι Ευρώπη.
- Συντάκτης: Ντίνα Δασκαλοπούλου
- Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
- Οι φωτογραφίες είναι του Μάριου Βαλασόπουλου.
Σχόλια (0)