Σάββατο πρωί. Χειμωνιάτικο σκηνικό στο Λόφο Σκουζέ... Ένας ήλιος  δίνει μικρές ψευδαισθήσεις... Ήρεμο σκηνικό, δεν κυκλοφορεί ψυχή...

Μέχρι που ένα παιδάκι κάνει την εμφάνιση του μαζί με τη μαμά του και μια φίλη της στην παιδική χαρά. Η κούνια παίρνει ζωή... Το γέλιο του, βάλσαμο στην καρδιά μας...

Είναι όμορφο να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή... Κι εμείς το κάνουμε από άποψη, αυτό... Τέτοιες μέρες, σαν αυτές που ζούμε του Οκτώβρη, το χειμωνιάτικο στοιχείο κυριαρχεί. Μια μικρή ψυχρούλα που θέλει ένα κάπως καλύτερο ντύσιμο, είναι προφανές ότι το νοιώθουμε στο πετσί μας.

Οι γυναίκες που είναι φρόνιμες στα σπιτικά τους, έχουν ήδη κατεβάσει τα χειμωνιάτικα ρούχα από το πατάρι και τα τοποθέτησαν σε εμφανές σημείο στην ντουλάπα τους. Είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα τα χρειαστούν. Ακόμα κι αν ο καιρός κάνει μερικές τούμπες, μέχρι να κατασταλάξει στο Χειμώνα που είναι μπροστά μας. Κάποιοι προνοητικοί ετοιμάζονται για να τον αντιμετωπίσουν.

Παρατηρώ την τελευταία εβδομάδα ότι οι επισκέψεις στο Site είναι εμφανώς μειωμένες... Να έχει άραγε σχέση το γεγονός ότι ασχολούμαι με την επικαιρότητα, έτσι όπως καταγράφεται από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ότι ίσως έχει κουράσει... Μπορεί εμένα, λόγω επαγγελματικής ενασχόλησης να μου αρέσει να σχολιάζω πολιτικά ζητήματα που αφορούν κυρίως την Χρυσή Αυγή και την κατάσταση έτσι όπως εξελίσσεται μετά τις συλλήψεις και τις φυλακίσεις πρωτοκλασάτων στελεχών της. Αλλά κάποιοι από τους αναγνώστες μου, ίσως κουράστηκαν να ακούν γι' αυτά.

Τι σημασία μπορεί να έχει το γεγονός ότι εγώ επιχειρώ μια πιο προσωπική προσέγγιση; Όποιο μέσο ενημέρωσης κι αν συμβουλευτούν, γι' αυτά γράφουν. Βαρέθηκαν, κουράστηκαν, απηύδησαν με τις τηλεοπτικές, ιδίως, προβολές.

Αρκετά... Ίσως θα πρέπει να ξαναρίξουμε μια προσεκτική ματιά δίπλα μας, γύρω μας... Να ξαναδούμε μερικά πράγματα απλά, που ωστόσο χαρακτηρίζουν την ίδια την ύπαρξη της ζωής κάτω από ένα άλλο πρίσμα που να αφήνει μια ελπίδα, που να υπάρχει μια ρωγμή για να μπει λίγο φως και να δυναμώσει την πίστη πως στον καθημερινό πόλεμο που ζούμε, μπορούμε να βγούμε νικητές...

Ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ το κάνει συχνά αυτό... Διαλείμματα ψυχής. Παίρνει τα ζάλα του για μια βόλτα στο κοντινό παρκάκι... Μεσημεράκι. Κάτω από τον ίσκιο των πεύκων... Όπου ο ήλιος μπορεί να βγάζει απειλητικά τα δόντια του και το κρύωμα να καραδοκεί...

Στο απέναντι παγκάκι κάθονται τρεις ηλικιωμένοι άνθρωποι. Είναι ντυμένοι καλά και κουβεντιάζουν μεγαλόφωνα. Βρίσκονται σε μια απόσταση δεκαπέντε περίπου μέτρων από εμένα, αλλά τίποτα δεν κινείται στο πάρκο και υπάρχει ησυχία... Έτσι ακούγονται καλά, χωρίς να το επιδιώκω, τα όσα λένε μεταξύ τους...

Μου αρέσει να ακούω ιστορίες τους.... Το κάνω πολλές φορές, όταν πηγαίνω για διακοπές στο χωριό. Μαθαίνω τόσα πράγματα από τις εμπειρίες τους... Είναι η παρέα τους, η συντροφιά τους. Παρατηρούν τα πουλιά πάνω στα δέντρα. Μερικά τα ξέρουν, τους έχουν δώσει κι ονόματα... Προφανώς τα έχουν δει κι άλλες φορές...

Στην παιδική χαρά δεν υπάρχουν παιδιά να παίξουν. Οι γονείς “κουμπώνονται” με το κρύο. Φοβούνται για τους κανακάρηδες τους και κάθονται σπίτι τους. Άσε που θα 'χουν κουβαλήσει σπίτι τους τις πρώτες ιώσεις από το σχολείο τους.

Μεσημέρι Σαββάτου, μιας αλκυονίδας μέρας... Οι παππούδες με τη γιαγιά ,που δεν έχουν βάλει γλώσσα μέσα τους, αλλάζουν παγκάκι αναζητώντας τον ήλιο, να ζεσταθούν καθώς νιώθουν παγωμένα τα πόδια τους.

Υπέροχα που είναι... Τα πουλιά τιτιβίζουν πάνω στα δέντρα και κάπου μακριά ακούγεται ο ήχος της πόλης. Σε τέτοιους μικρούς παραδείσους ανακαλύπτεις πολλά όμορφα πράγματα. Κι είναι και για μένα υπέροχο να το απολαμβάνω ένα Σάββατο ή μια Κυριακή στο περιθώριο της αργίας από την εργασία μου...

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ σήμερα... Σαν να μου φαίνεται ότι πάμε για εκλογές... Δείτε ΕΔΩ την αντίδραση του ΠΑΣΟΚ στο δημοσίευμα...