Να, κάπως έτσι, σαν το τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου το φανταζόμαστε εμείς το καλοκαίρι και μας ήρθε αλλιώς... Τι κάνουμε, θα προσαρμοστούμε στη νέα κατάσταση... Δεν έχουμε κι άλλη επιλογή...

Κι όμως καμιά φορά τουμπάρει ο καιρός και δίνει την αίσθηση για άλλες εποχές. Σαν το υπέροχο τραγούδι του Γιάννη Χαρούλη – Χειμωνανθός...

Μην απογοητεύεστε όμως, τα καλύτερα θα έρθουν. Μας το βεβαιώνει η Χαρούλα Αλεξίου. Και για να το λέει αυτή, κάτι θα ξέρει...

Άλλο και τούτο πάλι... Μπήκε στη ζωή μας ο Ιούλης και τι ήταν να το κάνει; Τι ήταν να βιαστούμε να πούμε πως φέρνει μαζί του το καλοκαιράκι; Πήρε μια... τούμπα την ίδια μέρα απ' το μεσημέρι και μετά και μας θύμισε πώς δεν απομακρυνθήκαμε και πολύ από την άνοιξη που μπορεί να έχει μέσα της και χειμωνιάτικα κομμάτια...

Κάτι σταγόνες σταγόνες που δυνάμωναν μετά το απόγευμα και γίνονταν βροχή, ήρθαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους... Και μια ψυχρούλα, απότομη... Αυτά τουλάχιστον στην Αθήνα γιατί μετά, μέσα από το Facebook, είδα φίλους να κάνουν το μπανάκι τους στη θάλασσα ή άλλους να βρίσκονται κοντά σε θαλασσινούς τόπους. Και ζήλεψα, με την καλή έννοια. Και αγανάκτησα λίγο με τα παιχνιδάκια του καιρού. Αν είναι δυνατόν να ντυθεί χειμωνιάτικα την πρώτη για φέτος καλοκαιρινή μέρα...

Το απόγευμα είπα να κάνω μια εκκαθαριστική επιχείρηση στο Facebook. Διέγραψα τουλάχιστον 30 άτομα από τους 580 φίλους που έχω, οι οποίοι είχαν απενεργοποιήσει το λογαριασμό τους ή (δύο τουλάχιστον...) είχαν πεθάνει.

Χρειάζεται, ίσως, να το κάνει πιο συχνά κανείς αυτό μα το Facebook για μένα δεν είναι η μεγάλη προτεραιότητα μου. Ούτε και δίνω βάρος πιο πολύ πέρα απ' αυτό που του πρέπει... Μ' αρέσει να βλέπω τη δράση φίλων, είναι σαν την κουβέντα που κάναμε κάποτε με φίλους στη γειτονιά, αλλά χρειάζεται προσοχή γιατί δεν ξέρεις αν το προφίλ που βλέπεις είναι αληθινό. Και να μοιράζομαι μαζί τους πράγματα, αλλά μέχρι εκεί.

Ένας άλλος τομέας που με βοηθάει ιδιαίτερα είναι παροχή πληροφοριών γύρω από την τρέχουσα ειδησεογραφία. Από κει είδα και έμαθα όσα συμβαίνουν τις δυο τελευταίες μέρες στη γειτονική Τουρκία. Μ' αρέσει που λένε”κι όλα αυτά για ένα πάρκο, αυτό ήταν η αφορμή για το ξέσπασμα”. Ποιος το θεωρεί απλό από μόνο του ένα πάρκο;

Εμείς, εδώ, με το πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα το ξέρουμε καλά τι μάχη μπορείς να δώσεις απέναντι σε μια ανάλγητη Πολιτεία και έναν αδιάφορο Δήμο όταν δεν ενδιαφέρεται να προστατέψουν την ιστορία του και το πράσινο του αλλά στοχεύουν στην προώθηση των συμφερόντων μεγαλοεπιχειρηματιών γι' αυτά τα περίφημα Mall. Κοντινά είναι τα πράγματα γι' αυτό ας μην προκαλούν. Ποτέ δεν ξέρεις από πού και πώς θα ξεσπάσει η θρυαλλίδα που θα οδηγήσει στο κακό. Σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή πορευόμαστε...

Κι εμείς το αγαπούμε και το προστατεύουμε το πάρκο μας εδώ...