Ο Αντώνης Μπιρμπιλής στο βήμα του 38ου συνεδρίου της ΟΜΕ ΟΤΕ, του τελευταίου στο συνδικαλιστικό του βίο...

Κι εδώ ο Αντώνης κάτω στο τραπέζι της διοίκησης της. Πάνω το προεδρείο του συνεδρίου. Πρόεδρος, ομόφωνα, ο Μάκης Σαμαράς...

Ελάχιστο χρόνο ήταν εκτός των διαδικασιών. Εδώ την ώρα που ο πρόεδρος της ΠΕΤ ΟΤΕ, Βασίλης Λάμπρου μιλά από το βήμα του συνεδρίου, εκφραστικός...

Άλλο ένα στιγμιότυπο λίγο πιο μακρινό που δείχνει τον πρόεδρο της ΠΕΤ ΟΤΕ στο βήμα και τον Αντώνη να παρακολουθεί προσεκτικός φορώντας τα μαύρα γυαλιά του...

Συνδικαλιστές της ΠΕΤ ΟΤΕ και ο χρηματοοικονομικός σύμβουλος της, Σωτήρης Χρυσάφης, παρακολουθούν με ενδιαφέρον τις εργασίες του συνεδρίου...

Ένα από τα σημεία που μ' άγγιξαν (κι όχι μόνο εμένα, αλλά και πολλούς άλλους συνέδρους) ήταν η συγκινησιακή φόρτιση από τον αποχαιρετισμό του γενικού γραμματέα της ΟΜΕ ΟΤΕ και γνωστού μου για πάρα πολλά χρόνια από την ΠΕΤ ΟΤΕ, Αντώνη Μπιρμπιλή...

Είναι πολύ όμορφο να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά, καταξιωμένος από πολιτικούς φίλους και “εχθρούς” και να δέχεσαι το χειροκρότημα από μια γεμάτη αίθουσα που “ξέχασε” την κριτική και “θυμήθηκε” πως, πάνω και πρώτα απ' όλα είμαστε άνθρωποι και χρειάζεται να παραμένουμε έτσι ως το τέλος της ζωής μας...

Είπαμε τον Αντώνη τον γνωρίζω και τον εκτιμώ πολύ για την προσωπικότητα του, για το θάρρος του να ξεφεύγει από τα στεγανά του κόμματος και να υπερασπίζεται με πάθος και διάθεση για συγκρούσεις τον ταξικό του λόγο.

Ναι, καθώς αποχωρεί από το συνδικαλιστικό κίνημα, όλο και θα αισθανόμαστε φτωχότεροι... Ευτυχώς, είμαι σίγουρος πως δεν πρόκειται να αποσυρθεί και να ιδιωτεύσει. Θα είναι κάπου κοντά μας, δίπλα μας, θα μας καθοδηγεί και θα μας συμβουλεύει...

Άκουσα πολλά ζωντανά όμορφα λόγια από τα χείλη του πάνω από το βήμα του 38ου συνεδρίου, ιδιαίτερα στη δευτερολογία του, χθες Σάββατο... Το χειροκρότημα ακούγονταν ώς έξω από το παραθεριστικό κέντρο. Δεν κατέγραψα τίποτα από κει. Έμεινα κι εγώ μαζί με τους άλλους να τον παρακολουθώ. Και να τον χαίρομαι...

Δείτε μ' ένα όμορφο τρόπο που “κλείνει” το φετινό πρόγραμμα δράσης της ΟΜΕ ΟΤΕ που υπογράφει.

Όταν τα συνδικαλιστικά συνέδρια είναι φορτισμένα συγκινησιακά,τότε σίγουρα οι σύνεδροι προσθέτουν και μια όμορφη πινελιά στη συνδικαλιστική εμπειρία τους. Γιατί πέρα από την κριτική αξίζει και πρέπει να παραμένουμε άνθρωποι. Κάθε στιγμή στη ζωή μας, ύστερα από μια δράση σε “ένα υπέροχο ταξίδι 40 ετών” όπως χαρακτηριστικά λέει ο Αντώνης Μπιρμπιλής:

Θέλω να σας ευχαριστήσω από καρδιάς και με δύναμη αλήθειας και όχι αληθοφάνειας για όσα μου δώσατε και την ευκαιρία να ζήσω μαζί σας σ' αυτό το υπέροχο ταξίδι των 40σχεδόν ετών...

Με κάποιους συναντηθήκαμε στη διαδρομή από παλιά. Πολλοί έχουν φύγει, κάποιοι φίλοι δυστυχώς και βιολογικά.

Χρωστώ τιμή και ευγνωμοσύνη σε όσους με έβαλαν σ' αυτό τον υπέροχο δρόμο του συνδικαλισμού.

Από τον Χριστοφορίδη και τον αγαπημένο μου αείμνηστο Δημήτρη Μανώλη, που μέσα από τα εργαστήρια της Καλλιθέας και την τότε ΑΣΚ, μετέπειτα ΔΑΚΕ, ανδρώθηκα.

Από τον μέντορα μου, φίλο, συμμαχητή, αλλά και αγωνιστή μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής του, Χρήστο Κυριακόπουλο.

Από τον φίλο μου Αλέκο Λυμνιάτη, που η εσωτερική αντιπαράθεση για τον τρόπο που η παράταξη θα έπρεπε να “πολιτεύεται”, μου έδωσε τη δυνατότητα και τη βοήθεια του τότε νέου συνδικαλιστή και μετέπειτα αδελφού – με όλη τη σημασία της λέξης – Βασίλη Λάμπρου, να ηγηθώ από το 1997 της παράταξης, αλλά και των εντός πολλών παρενθέσεων αντιπάλων όλων των παρατάξεων που χαλύβδωσαν το φρόνιμα,την πίστη και την αφοσίωση στο κίνημα που υπηρέτησα για πάνω από 30 χρόνια.

Τριάντα χρόνια που εγώ το, το παιδί μια μιας μικρασιατικής οικογένειας, η οποία ήρθε από τον “συνωστισμό” της Σμύρνης, μεταφέρθηκε στην Πτολεμαϊδα, μετεγκαταστάθηκε στο Σταυρό Φαρσάλων, προσπάθησε.

Προσπάθησε και αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στον Καναδά όταν άλλοι πήγαν όπως λέει ο στίχος, “στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές” τη δεκαετία του 60.

Γύρισε ξανά και προσπάθησε να κάνει το όνειρο. Δημιούργησε αλλά πάλι αναγκάστηκε να έρθει στην Αθήνα για να ζήσει.

Θυμάμαι τον εαυτό μου... Πειραιάς σε οικοτροφείο. Σπουδές και δουλειά σε φάμπρικα, στα πλοία στη Σαλαμίνα, καθαρίζοντας τα έρμα τους, σε εργατικές κατοικίες στο Μοσχάτο και τη και τη Δραπετσώνα με καλέμι και συνήθως... ταβανάκι ως ηλεκτρολόγος, στα ψυγεία Ψαρών και Σωκράτους, δίπλα στις φυλακές των Βούρλων, τη νύχτα ξεφορτώνοντας νταλίκες για 100 δραχμές και τέλος επιλέγοντας μετά από διαγωνισμό αντί τα λιπάσματα, τον ΟΣΕ και το Ναυτκό, τον ΟΤΕ.

Εργαστήρια Καλλιθέας 6/2/1973, Εφορευτική Επιτροπή ΠΕΤ ΟΤΕ 1979, ΠΕΣ, ΚΕΣ και ομάδες δουλειάς. Αγώνας και αγωνία για την ανατροπή της “φθίνουσας υπηρεσίας” των εργαστηρίων και με έντονη τη συνδικαλιστική δράση όλων, δεδομένου ότι ο χώρος ηταν μαζικός αλλά και το κίνημα είχε μια διαφορετική προσέγγιση στα ζητήματα. Γιώτης, Ορφανός, Γίτσας, Μανώλης, Μαντζωράκης, Λυκάκης.

Εκτελεστική Επιτροπή ΠΕΤ ΟΤΕ 1990 με αρχηγό δυναμικό τον αείμνηστο Νίκο Κουτσούκο. Με τον Μεράκο να ζούμε τη διάσπαση των παρατάξεων και με τον Γιάννη τον Μανώλη, αλλά και πολλούς άλλους άλλους εξαίρετους συνδικαλιστές να αντιπαλεύουμε τον νόμο του Μάνου.

Πιο πρόσφατη και γνωστή η συνέχεια. Γνώρισα από στρατιωτικό διοικητή στον ΟΤΕ μέχρι και τον Αντωνακόπουλο. Από τον Τόμπρα μέχρι τον Βουρλούμη. Από τον Φάρο μέχρι την Παπαδοπούλου. Από τον Θεωνά, τον Δημογεροντάκη, τον Αντωνίου και τον Κλάδη, τον Σεργιάννη και το Κοτρώνη, τον σύντροφο και φίλο Κώστα Ανέστο και φυσικά τον έταιρο φίλο – αδερφό Γιώργο Παναγόπουλο, που ότι και να λένε κάποιοι, γράψαμε ιστορία. Και όπως έχω πει πολλές φορές εκτός άλλων, ιστορίες γράφουν οι παρέες, γιατί μπορούν και ξεπερνούν αγκυλώσεις και διαχωριστικές γραμμές. Το σπουδαιότερο που πιστεύω ότι καταφέραμε, ήταν οι διαδικασίες των συνελεύσεων, ιδιαίτερα στην περιφέρεια. Θα θυμούνται κάποιοι, ότι όταν τέλειωνε η συνέλευση κάθε παράταξη τραβούσε το... δρόμο της. Από το 2003 κατορθώσαμε να είμαστε όλοι μαζί και να μπορούμε να συζητούμε έτσι απλά, χωρίς ρετσέτες και συνθήματα, χωρίς κορώνες και λογύδρια. Αυτό ο δρόμος που και μέχρι σήμερα ακολουθούμε, εύχομαι να συνεχισθεί γιατί χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε να παραμένουμε άνθρωποι πάνω απ' όλα.

Γνώρισα και συνεργάστηκα και με άλλους πολλούς, που παραμένουν με εκτίμηση θεωρώ αμοιβαία, “αντίπαλοι”, αλλά φίλοι και συνάδελφοι.

Συγκρούστηκα δημιουργικά πιστεύω με τον Κελαϊδή, τον Σπυρόπουλο, την Μπέκου, τον Μανιάτη, τον Κατή, συνεργαστήκαμε με τον Οικονόμου, τον Σπυρούλια, δημιουργικά με τον Ανέστη τον Στάθη μέχρι και τώρα, δύσκολα και πολλές φορές ακραία με τον Φασάκη και τον Μπρόφα.

Δεν μπορώ να παραλείψω και την ΠΕΤ ΟΤΕ, τα διαστήματα με τον Μαριόλη και τον Ραπανάκη, τον Κοντιζά αλλά και τον διανοούμενο Βανδώρο.

Ξεχνώ πολλούς και σημαντικούς από τη μικρή ιστορική και λιτή καταγραφή, είναι όμως όλοι τους χαραγμένοι στη μνήμη μου με θετικό πρόσημο ακόμη και στις σκληρές αντιπαραθέσεις, γιατί μέσα και απ' αυτές άντλησα δύναμη και πείσμα, ορισμένες φορές, επιτρέψτε μου να πω, ίσως και δικαίωση.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ στα στελέχη που διαχρονικά στήριζαν τη δυναμική του συνδικάτου και τη δική μου. Το προσωπικό που στην ουσία ήταν και είναι και τα επαγγελματικά στελέχη του κινήματος. Ο Ράλλης, Η Γωγώ, ο Νίκος, ο Δήμος, η Πόπη, η Αριστέα, η Μαρία, η Κατερίνα, ο Κώστας, η Μιράντα, ο Γιάννης, η κυρα Μαρία, η Σπυριδούλα. Διαχρονικές αξίες και άξιοι ισορροπιστές για εύρυθμη λειτουργία των συνδικάτων μας.

Για την παράταξη μου δεν θα μιλήσω. Είναι χιλιάδες τα ονόματα που οφείλω ευγνωμοσύνη, που μου έδωσαν την ευκαιρία αλλά και την εντολή και τους ευχαριστώ,εκτιμώντας οτι ανταποκρίθηκα στα πλαίσια των αρχών και των αξιών που πορευτήκαμε.

Απ' όλους αυτούς είχα και θεωρώ ότι έχω τη δεδηλωμένη της ψήφου εμπιστοσύνης έως σήμερα. Απ' όλους αυτούς που από την οδό Κοτοπούλη, όταν δεν μπορούσαμε να έχουμε γραφείο και τηλέφωνο στο σωματείο, μαζεύαμε δραχμή – δραχμή το ποσόν που απαιτούσε η κατάθεση ενός τηλεγραφήματος για τη σύγκληση Διοικητικού Συμβουλίου ή την εξόρμηση σε μια επαρχιακή πόλη, χρησιμοποιώντας την κανονική άδεια. Απ' όλους αυτούς, που με την πίστη και αφοσίωση τους στις αρχές και τις αξίες και παράλληλα σχεδόν με την απόλυτη εμπιστοσύνη που περιέβαλλαν, έδωσαν την ευκαιρία να γίνουν ρήξεις και τομές χωρίς εσωτερικούς τριγμούς, κρατώντας έτσι μια παράταξη ενωμένη, δυνατή και πρώτη. Μια παράταξη που επιτρέψτε μου να πω, πολλοί και έξω από το χώρο μας, ακόμα “ζηλεύουν”.

Θέλω να πω τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που σήμερα βρίσκομαι ενώπιον σας. Για όσα μου δώσατε ως ευκαιρία και δυνατότητα να κάνω, από το ρόλο και το θεσμό που μου εμπιστευθήκατε.

Δεν θέλω, ξέρετε, να αποτελέσει αυτό το κείμενο κανένα λογύδριο τέλους, γιατί γνωρίζετε όλοι ότι θα παραμένω στις κοινωνικές επάλξεις και θα προσπαθήσω να κάνω ότι μπορώ, όχι ως “συνταξιούχος” αλλά ως ενεργός πολίτης.

Όμως θεωρώ υποχρέωση αλλά και χρέος τιμής να ευχαριστήσω τον Παναγιώτη που σχεδόν 7 χρόνια τώρα, σε πολύ δύσκολες δύσκολες και ιδιαίτερες εποχές, πορευτήκαμε μαζί και αυτός ηγήθηκε του οργάνου και της παράταξής του, κάτω από πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις.

Βρέθηκε στο τιμόνι της παράταξης του όχι μόνο αναλαμβάνοντας ένα βάρος ευθύνης που δεν του ανήκε, αλλά σχεδόν κολυμπώντας σε θάλασσες άγνωστες και ταραγμένες. Τα παιδιά του πριν μάθουν το μπαμπά έμαθαν για τον 3429 αντί για το μαμά τον Αλογοσκούφη και τον Βουρλούμη.

Ήταν και παραμένει εκτός από πρόεδρος ένας πραγματικός φίλος, που προσπάθησε και όχι μόνο έμαθε κολύμπι, έγινε πάνω απ' όλα φίλος. Δύσκολος “αντίπαλος”  αλλά δημιουργικός συνεργάτης, πάντα ορθολογιστής και αναζητώντας μια διαφορετική προσέγγιση στα θέματα, βάζοντας όμως πάντα επί των “τύπον των ήλων” τη δική του σφραγίδα. Θεωρώ ότι οι συμβάσεις που υπογράψαμε, ειδικά η τελευταία, ήταν ιστορικές και θέλω από βήματος να πω ότι, Παναγιώτη σίγουρα η κριτική που έχουμε δεχθεί οι δυο μας είναι πολύ σκληρή και άδικη ακόμα και συκοφαντική, όμως μη μασάς. Όταν ηγείσαι και όσο θα είσαι παρών μόνο κριτική θα δέχεσαι και αυτή θα πρέπει και εσένα να σε χαλυβδώνει.

Για τον Νίκο Σιτζάνη, τι να πω; Ιδεολογικός αντίπαλος, πάντα όμως εκτός από φίλος, συνεργάτης και με παρότρυνση να τα ψάξω τα πράγματα και αλλιώς. Δεν ήταν όμως αυτό η αιτία που ο Βουρλούμης ψιθύριζε στον Αλογοσκούφη και τον Καραμανλή ότι ήμουν “πράκτορας της Παπαρήγα”!!!

Είχε μάθει προφανώς ότι η κυρά Στάσα ήταν Εαμίτισσα!

Με τον Γιάννη τον Δούκα είχαμε πάντα κόντρες, γιατί απ' τη φύση του είναι ανήσυχος και αναζητούσε το τέλειο, όσο για τον Φωλιά, το SAAB του χάρισε κάποιες ψήφους, όμως δεν παύει να υπήρξαν στιγμές που βρήκαμε συνεννόηση και αναγνώριση εκατέρωθεν των και των θέλω του καθενός.

Τέλος θα μου επιτραπεί να κάνω μια πολύ προσωπική κατάθεση ψυχής.

Όπως και να χαρακτηρίσει ο καθένας το πέρασμα μου αυτό από τα συλλογικά πράγματα στην όντως μεγάλη διάρκεια,σχεδόν 30 χρόνια, για ότι θετικό ένας έχει συμβάλει όχι μόνο με την υπομονή αλλά και με τη στήριξη, όχι μόνο με την αγωνία του ταξιδιού αλλά και με την καρτερικότητα της επιστροφής. Η γυναίκα μου η Ελένη, που εκτός από τα δυο λαμπρά παιδιά που μεγάλωσε, γιατί εγώ δεν είχα την ευκαιρία ή την τύχη να είμαι πολλές φορές κοντά τους στις επιτυχίες τους και στα προβλήματα τους, μου έδωσεεκείνη τη στήριξη αλλά και την εμπιστοσύνη στις ατέλειωτες ώρες που δεν ήμουν μαζί τους, για να μπορώ ύστερα από τόσα χρόνια να αισθάνομαι ότι κάτι έκανα και εγώ στη ζωή.

Γιατί χωρίς αυτή δεν θα ήμουν τίποτα και χωρίς την Ελένη δεν θα ήμουν αυτός που είμαι μπροστά σας. Για όλα τα υπόλοιπα, έχω εγώ την αποκλειστική ευθύνη.

Ένα ακόμα γενικό πλάνο της αίθουσας που πραγματοποιήθηκε το 38ο συνέδριο της ΟΜΕ ΟΤΕ. Συχνά παρουσίαζε αυτή την εικόνα...