Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, συνάδελφος στο Αθλητικό της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, έκανε το τραπέζι στους παλιούς συναδέλφους του. Εδώ μια φωτογραφία, από το γραφείο του στην εφημερίδα που δεν έχει δημοσιευθεί μέχρι σήμερα... Κάποιο αστείο κάνουμε. Και δουλεύουμε όλοι εκεί! Γιατί υπήρχαν πολλές ωραίες στιγμές...

Μια φωτογραφία από την προχθεσινή βραδιά στο “Ρακάδικο” του Παλιού Φαλήρου, επί της οδού Ζησιμοπούλου που φρόντισε να ανεβάσει ο Λουκάκης στη σελίδα του στο Fecebook. Ξαναβρεθήκαμε όλοι μαζί σε μια αποχαιρετιστήρια βραδιά για τον συνάδελφο Νίκο Κωνσταντόπουλο. Στη φωτογραφία από αριστερά Στάθης Δημολάς, Γιώργος Γεωργακόπουλος, Σπυριδούλα Σπανέα, Γιώργος Βαλαβάνης, Νίκος Κωνσταντόπουλος, η αφεντομουτσουνάρα μου, Δημήτρης Λουκάκης, Νίκος Γαβαλάς, Μπάμπης Παπαδάτος και Χρήστος Κοντός...

Ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα του Νίκου Κωνσταντόπουλου, του παλιού συναδέλφου από το Αθλητικό τμήμα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ που πριν λίγες μέρες “έφυγε” με εθελουσία και σε 11 μήνες μπαίνει στο κλαμπ των συνταξιούχων... Ο Νίκος έκανε αυτό που έχω δει να κάνουν και στον ΟΤΕ, τραπέζι στους συναδέλφους του, με τους οποίους πέρασε μαζί τους πολλά χρόνια από τη ζωή του.

Το επάγγελμα μας στην καθημερινότητα του, μας κάνει κάπως παράξενους... Βρισκόμαστε τις ίδιες ώρες και για πολύ καιρό, μοιραζόμαστε καταστάσεις έντασης (στη δημοσιογραφία αυτό ένα πολύ συχνό φαινόμενο...) κι ύστερα, μια μέρα, βγαίνουμε στη σύνταξη και χανόμαστε, ο καθένας στο μικρόκοσμο και στα μικροενδιάφεροντα του...

Η βραδιά ήταν εξαιρετική στο “Ρακάδικο”, επί της οδού Ζησιμοπούλου στο Παλαιό Φάληρο. Φυσικά στο κέντρο του ενδιαφέροντος ήταν ο Νίκος... Ανάμεσα στο φαΐ θυμήθηκε πως πήγε πιτσιρικάς στην “Κ”, πως το πρώτο ρεπορτάζ που έκανε δεν ήταν αθλητικό, αλλά υπουργείο Δημοσίων Έργων και Πολιτισμού. Θυμήθηκε την ίδια την Ελένη Βλάχου, αυτό τον μύθο της δημοσιογραφίας και τον σύζυγό της, άνθρωποι που αγαπούσαν τον Τύπο, αληθινοί εφημεριδάδες...

Ύστερα πήγε στο αθλητικό ρεπορτάζ για να κάνει καριέρα και να μείνει... Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, εκείνα τα χρόνια είχε οκτώ μόνο σελίδες, ασπρόμαυρη και δεν είχε σταθερή στήλη για τις αθλητικές ειδήσεις. Οι συντάκτες της παρέδιδαν τις ειδήσεις της ημέρας και οι επί της ύλης συντάκτες, τις έβαζαν όπου είχαν... τρύπες. Μέχρι που, κάποια στιγμή, η ίδια η χαρισματική Ελένη Βλάχου, έδωσε μισή σελίδα, αναδεικνύοντας έτσι τα αθλητικά στην εφημερίδα.

Φορτωμένος μνήμες και με χαμόγελα, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος,δε σταμάτησε λεπτό να μιλάει... Και μένα μου άρεσε να τον ακούω. Κρατιόμουν από τα χείλη του και η ώρα πέρασε... Κόντευε να φτάσει 2 τα ξημερώματα, όταν πήραμε το δρόμο του γυρισμού για τα σπίτια μας.

Ήταν και για μένα, που κοιμάμαι στις 11 το βράδυ, μια μεγάλη υπέρβαση. Αλλά, ίσως επειδή μου άρεσε τόσο, το επόμενο πρωί ξύπνησα άνετα για να πάω πάω στη δουλειά μου και να αποδώσω καλά σε ότι στόχο έβαλα.

Να 'ναι καλά ο Νίκος Κωνσταντόπουλος που μας έφερε ξανά κοντά με αφορμή την επικείμενη συνταξιοδότηση του...