Δυο ξεχωριστές πολιτικές προσωπικότητες... Από τη μια πλευρά ο Τσάβες, ηγέτης της Βενεζουέλας κι από την άλλη ο Γ. Παπανδρέου. Δυο διαφορετικά μεγέθη...

Η απώλεια έγινε αφορμή να κατακλειστεί το διαδίκτυο από αντικρουόμενα δημοσιεύματα για την πολιτική πορεία του Ούγκο Τσάβες...

Ο πρώην πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου χάραξε έναν άλλον δρόμο από αυτόν του Τσάβες...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 09/3/2013

Αφελής δεν είμαι, όπως κι εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Και μπορώ να διακρίνω αν ένα πράγμα που βλέπω είναι αληθινό, στημένο ή επιτηδευμένοι για να φαίνεται ως αληθινό στα μάτια του κόσμου... Αφορμή γι αυτό το σχόλιο είναι δυο γεγονότα που καταγράφηκαν στη μνήμη μου. Το ένα ως θετικό και το άλλο ως αρνητικό. Ας τα δούμε μαζί και τα δυο...

Ο θάνατος του ηγέτη της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες, έκανε για διαφορετικούς λόγους, ολόκληρο τον κόσμο να κουβεντιάζει γι' αυτόν... Αν και η αρρώστια του δεν του επέτρεπε να αισιοδοξεί για το μέλλον, αυτός, ένας πρώην στρατιωτικός, κατάφερε να βγάλει από τη χώρα του, τους πολίτες του από τη σκληρή μοίρα των ανθρώπων της λατινικής Αμερικής και να τους ξαναδώσει την ελπίδα ότι μπορεί ακόμα σ' αυτή τη Γη και υπό αυτό το σύστημα πραγμάτων, να υπάρξουν νησίδες ελεύθερης έκφρασης και αξιοπρεπούς διαβίωσης. Μπορεί δηλαδή ένα κράτος να παίξει το βασικό του ρόλο και να λειτουργήσει ως τέτοιο με δίκαιο τρόπο για τους φτωχούς και τους αδύνατους που είναι και η μεγάλη πλειοψηφία...

Εγώ δεν θα συμμεριστώ, ούτε τις φανατικές φωνές των υποστηρικτών του που τον Θεοποίησαν, ούτε και αυτές του αντίπαλου πολιτικού στρατοπέδου που καταγράφουν αρνητικά τη δράση του, δαιμονοποιόντας τον. Θα τον καταγράψει η ιστορία, κρίνοντας τον νηφάλια στη θέση που του πρέπει...

Εξάλλου από θέση και άποψη, η στήλη απεχθάνεται κάθε ακραία έκφραση που δεν αφήνει περιθώρια για να να αναπτυχθεί, διαφορετική γνώμη. Κρατάω μόνο το γεγονός από ειδησεογραφική σκοπιά για να το αντιπαραβάλω με την εικόνα του πρώην Έλληνα πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, όπου τα εναπομείναντα στελέχη στο άλλοτε μεγάλο και κραταιό κόμμα του, τον επευφημούσαν κατά την είσοδό του, στο χώρο του Συνεδρίου, προκαλώντας το λαϊκό αίσθημα.

Προσπάθησα να ερμηνεύσω το φαινόμενο: Την αρχή σήκωσα τα χέρια ψηλά. Είπα, αυτό που λένε όλοι οι σοβαροί άνθρωποι σήμερα: “Τελικά, καλά μας κάνουν, το αξίζουμε με τέτοιο κριτήριο που διαθέτουμε”. Ύστερα, το ξανασκέφτηκα το πράγμα... Δεν είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος που ξεπούλησε ξεδιάντροπα τα πάντα, τις ιδεολογίες δίνοντας ψεύτικες υποσχέσεις, να χειροκροτείται... Και όμως. Το ζητούμενο είναι από ΠΟΙΟΥΣ χειροκροτούνταν;

Λοιπόν, αυτοί που τον χειροκροτούσαν, δεν ήταν άλλοι από το βαθύ ΠΑΣΟΚ, που χρόνια “κολλημένοι” και γαλουχημένοι στον χώρο, καρπώθηκαν μπόλικα προσωπικά οφέλη και απολαύσεις. Αυτοί ήταν διορισμένοι σε έμμισθες θέσεις, αυτοί στα διάφορα συμβούλια, αυτοί διόριζαν τους δικούς τους στο δημόσιο που σήμερα κατηγορούν ότι είναι υπερμεγέθες...

Φυσιολογικά χειροκροτούσαν... Μόνο που δεν έχουν, ούτε είχαν ποτέ, όλοι αυτοί, καμιά σχέση με τα προβλήματα που φόρτωσαν στις πλάτες των πολιτών με τις πολιτικές που άσκησαν. Δεν βλέπω γιατί να... ανησυχούμε με το φαινόμενο. Απλά απομονώστε τους, αν τους συναντήσετε στον περίγυρο σας. Οι άνθρωποι είναι αμετανόητοι και γι' αυτό επικίνδυνοι. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο... Δείξτε τους, ότι έχουν επιλέξει να ζουν στο μικρόκοσμο τους, αγνοώντας τη ζωή γύρω τους, χαντακώνοντας το μέλλον και την προοπτική της νέας γενιά, που δεν έχει από πού να πιαστεί και πού να στηριχτεί... Αλίμονο...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.