Αυτή είναι η περίφημη κατσίκα. Δανεισμένη από το διαδίκτυο... Καμιά φορά τις βλέπω ακόμα στην επαρχία σε κοπάδια με βοσκούς, συνήθως Αλβανούς... Κι εδώ λιγόστεψαν οι άνθρωποι που ασχολούνται επαγγελματικά με την εκτροφή τους...

Άλλες δυο κατσικούλες στην άγρια φύση... Συχνά θα τις δείτε να... κουτουλιούνται. Υποθέτω ότι θα υπάρχει κάποια αφορμή. Εκτός κι αν είναι παιχνίδι... Οπότε σηκώνει κανείς, τα χέρια ψηλά...

Κι ας μείνουμε λίγο σε χρώμα χωριού... Ιδού ένα άλογο στο χωριό Ελληνικό Αρκαδίας.Όμορφο, λεβέντικο την ώρα του φαγητού του στο πλούσιο χορτάρι...

Το να απευθύνεις ένα τέτοιο ερώτημα σε έναν άνθρωπο της επαρχίας μάλλον θεωρείται κάτι πολύ φυσιολογικό. Τι γίνεται όμως όταν το ίδιο ερώτημα απευθύνεται στους ανθρώπους της πόλης που η μόνη τους επαφή με τα ζώα αυτά είναι μόνο μέσα από φωτογραφίες κι αν παίζει κάτι σε ντοκιμαντέρ ή τηλεόραση...

Αυτή είναι η αλήθεια... Και δείτε τώρα, σήμερα κυριακάτικα με... μαυρισμένη έξω την κατάσταση από το συννεφιασμένο ουρανό... Χειμωνιάτικο σκηνικό. Και η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ βάζει ένθετο ένα περιοδικό με τίτλο “Κτήμα και κήπος”, αφιερωμένο στην ερασιτεχνική κηποτεχνία, τη γεωργία και την κτηνοτροφία...

Το χάζευα το πρωί μέχρι που έπεσα πάνω στο αφιέρωμα του για τις... κατσίκες. Πληροφορίες για την εκτροφή τους με 14 απλά βήματα. Το αφιέρωμα καλύπτει τις σελίδες 64 έως και 68 και έχει πολύ ενδιαφέρον...

Γραμμένο από την Ελένη Παλέτσου και διακοσμημένο με φωτογραφίες της Σοφίας Παπαστρατή, υιοθετεί αυτόν τον αμερικάνικο τρόπο γραφής. Είναι ο νέος μοδάτος τρόπος γραφής που σε κάνει να αποφεύγεις τα μεγάλα, μακρόσυρτα κείμενα... Αν κι εγώ, όντας της παλιάς σχολής, νομίζω πως αρκεί ένα κείμενο να είναι καλογραμμένο και ο σοβαρός αναγνώστης θα το ρουφίξει... Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που έχει τις ρίζες της βαθιά πίσω στο χρόνο...

Αν προλαβαίνετε αξίζει να πεταχτείτε ώς το περίπτερο για να το πάρετε... Πέρα από το αφιέρωμα για τις κατσικούλες θα βρείτε και ένα σωρό ένδιαφέροντσαι πράγματα γύρω από τον κήπο και τις καλλιέργειες...

Τώρα, εσείς θα πείτε: Και τι με νοιάζει εμένα βρε αδερφέ; Το διαμέρισμά μου στην πόλη είναι μια σταλιά και οι χώροι που έχω στη βεράντα, ελάχιστοι. Μερικές φορές απλά ένα καλλωπιστικό φυτό μοιάζει να είναι πολυτέλεια... Ωστόσο η επαφή με τη φύση, για τους ανθρώπους της πόλης, είναι λυτρωτική.

Ας πάμε λοιπόν στις κατσικούλες... Εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε βιώματα τέτοια... Στα σπίτια μας, ας πούμε, στο χωριό όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι ότι είχαμε τις κατσίκες μας, τις κότες μας, τα κουνέλια μας... Καλύπταμε όλες τις ανάγκες μας για κρέας. Και τα αγαπούσαμε και τα φροντίζαμε πολύ, όλα αυτά τα ζώα, παρόλο που ξέραμε ότι κάποια στιγμή θα μπουν στο πιάτο μας...

Οι πληροφορίες πάντως από το εν λόγω περιοδικό είναι πολύ σημαντικές. Και καθώς τα τελευταία χρόνια ο κόσμος γυρνάει ανάποδα με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και μας αφορούν, καλό θα ήταν να ρίχναμε μια ματιά. Ποτέ δε ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον, έτσι σκοτεινό και άγριο που είναι...

Πραγματικά ποτέ δεν έχασε κανείς προσπαθώντας να δει πως μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα το αύριο... Και σε τέτοιες δύσκολες ώρες το να γυρνάς πίσω στις ρίζες σου είναι αληθινή ευλογία...