Όχι, τέτοια χιόνια δεν έχουν πέσει ακόμα στην Αττική, παρόλο που το κρύο είναι δυνατό. Αυτά που βλέπετε είναι από το Μαίναλο, τα Χριστούγεννα που πήγαμε...

Αναμνηστική φωτογραφία στο χιονισμένο Μαίναλο... Απ' αυτές που είχαμε στο συρτάρι μας και δεν τις είχαμε δημοσιεύσει. Τώρα μ' αυτό το κρύο ξαναγίνονται επίκαιρες...

Εδώ χασκογελάμε με τον Λάμπρο... Είναι που προσπαθεί να μας φωτογραφίσει ο παππούς. Και κάπου νομίζουμε ότι δεν τα καταφέρνει, ενώ ο άνθρωπος καταπώς φαίνεται κάνει κανονικά τη δουλειά του. Το αποτέλεσμα, το βλέπετε...

Κρύο, παγωνιά με ήλιο... Γίνεται; Ε, ναι, γίνεται... Το αντιμετώπισα σήμερα Κυριακάτικα που βγήκα να πάω μια βόλτα στο Στέκι Αλληλεγγύης και μετά στο Συνεργατικό Καφενείο. Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ήταν κλειστή στις 12.30 μ.μ. Μάλλον θα ξενύχτισαν χθες βράδυ και τους πήρε από κάτω το πάπλωμα...

Λοιπόν ρίχνει ένα ελαφρύ χιονόνερο στην Αθήνα... Το νιώθεις στα χέρια και τα πόδια... Τα πιο ευάλωτα και εκτιθέμενα στην παγωμένη ατμόσφαιρα...

Κάθομαι στον μεγάλο πάγκο του Καφενείου.Του έχουν αλλάξει θέση. Έβγαλα το σακάκι μου. Λάθος... Σαν να μου φαίνεται πως ”μπάζει” από τα τζάμια... Ούτε και υπάρχει θέρμανση στο μαγαζί. Και σήμερα τουλάχιστον χρειάζεται...

Κάποιοι στο Facebook ρωτάνε τι γίνεται στην Πάρνηθα, αν χιονίζει και τέτοια... Αν άκουγαν ραδιόφωνο θα ήταν ενημερωμένοι. Πάνω από το τελεφερίκ χρειάζονται αλυσίδες... Δεν τρελαίνομαι. Ούτε και πρόκειται να πάω για να με ενδιαφέρει από κάποια άποψη...

Στο μεταξύ κι αφού καβατζάρισε τη μία, άρχισε να μαζεύεται πολύ κόσμος στο καφενεδάκι. Θέλουν να βγουν έξω κι αδιαφορούν για τον κακό καιρό και ψάχνουν κάπου να βρουν ένα ζεστό χώρο ν' απαγγιάσουν...

Οι κουβέντες στις παρέες παίρνουν “φωτιά”. Κι η μουσική παίζει απαλά, έτσι που να γίνονται όλοι μια όμορφη συντροφιά... Με τους περισσότερους γνωριζόμαστε. Έχουμε βρεθεί σε κοινούς τόπους... Στην ίδια γειτονιά μένουμε, άλλωστε...

Απέναντι στο πάρκο δεν υπάρχει ψυχή... Ποιος να βγει με τέτοιον καιρό, βόλτα; Δε λέει...

Το καφενείο έχει Wi-Fi. Το εκμεταλλεύομαι... Να μπω στη σελίδα μου, να απαντήσω στο σχόλιο της Γεωργίας πάνω σε προηγούμενο δημοσίευμα... Ναι, το έκανα από δω, δεν ήθελα να περιμένω να πάω σπίτι...

Κάποια στιγμή ήρθε ο Αλέξανδρος. Παρήγγειλε καφέ. Κάθισε κοντά μου. Το ίδιο κι ο Κώστας κι ο Βασίλης. Μάζεψα τα χαρτιά μου. Δεν είναι ώρα για άλλο γράψιμο. Η παρέα μετράει περισσότερο... Και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια, όπως και να το κάνεις...