Σημερινό δημοσίευμα στον "Ελεύθερο Τύπο" για τις εκλογές στην Ενωσης Συντακτών. Ας πάμε όσο το δυνατόν περισσότεροι για να αλλάξουμε αυτή την τελματωμένη κατάσταση. Ας δώσουμε φτερά στο συνδικαλιστικό μας σωματείο να δώσει αξιοπρεπείς μάχες, μπροστά στα δύσκολα προβλήματα του κλάδου...

Διαβάστε προσεκτικά το κείμενο που μου έστειλε με e-mail ο Δημήτρης Κουμπιάς. Περιγράφει όλα όσα ζήσαμε αυτά τα δύο χρόνια από τη διοίκηση της συγκεκριμένη Ενωσης. Και λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτός είναι και ο πιο σοβαρός λόγος για τον οποίο δεν πρόκειται να τους ψηφίσω στις μεθαυριανές εκλογές. Κανέναν από όσους ευθύνονται για την κατάντια του κλάδου. Κ Α Ν Ε Ν Α Ν!

Προβληματίστηκα έντονα αν θα έπρεπε να ζητήσω για μια ακόμη φορά την ψήφο σας - τρίτη στην ΕΣΗΕΑ και δεύτερη στην ΠΟΕΣΥ - στις επερχόμενες εκλογές. Δεν μετείχα άλλωστε και στην πιο πετυχημένη και αποτελεσματική Διοίκηση της Ένωσης Συντακτών. Για την αναποτελεσματικότητα αυτήν όλα τα μέλη του Δ.Σ. έχουμε το μερίδιο που μας αναλογεί, κυρίως ως  παρατάξεις·  διαφορετικού μεγέθους όμως  είναι η ευθύνη των παρατάξεων με τέσσερις και τρεις εκπροσώπους και άλλη η ευθύνη των τεσσάρων παρατάξεων με έναν εκπρόσωπο η καθεμία.

Η συμμετοχή   μιας παράταξης στο προεδρείο - ο υπογράφων στο πλαίσιο της αντιπροσωπευτικότητας είχε τη θέση του ταμία, ως εκπρόσωπος της Δημοσιογραφικής Ενότητας - δεν άλλαζε τους συσχετισμούς στη λήψη καθοριστικών αποφάσεων.

Μιλώντας για αναποτελεσματικότητα,  δεν αναφέρομαι μόνο στο πώς χειριστήκαμε  την  πρωτόγνωρη - για τον κλάδο και τη χώρα γενικότερα - κρίση, αφού ομολογουμένως δεν υπάρχει προηγούμενη εμπειρία στην αντιμετώπισή της· δεν είχαμε τη μαγική συνταγή και κάποιες φορές αυτοσχεδιάζαμε. Αναφέρομαι σε θέματα ακόμη και λειτουργίας της ΕΣΗΕΑ, που μπορούσαν να ρυθμιστούν, ανεξάρτητα από την κρίση.

Φυσικά δεν μπορούσε  η Ένωση να μην αντιδράσει στη χιονοστιβάδα των γεγονότων που ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2009 με το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου».

Αναγκαστικά, μοναδική μέριμνα του Συμβουλίου ήταν  η αναζήτηση τρόπων αντίδρασης, όχι πάντοτε επιτυχημένων,  στα εργασιακά προβλήματα, όπως οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών (στην ΕΡΤ ξεπέρασαν το 35%), το κλείσιμο ΜΜΕ, οι επιζήμιες αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς, η ελαστική απασχόληση με μπλοκάκια και η απειλή διακοπής της λειτουργίας δημοτικών ραδιοσταθμών·  με αποκορύφωμα την ουσιαστική άρνηση των εργοδοτών να υπογράψουν Συλλογικές Συμβάσεις, με στόχο να προχωρήσουν - με τις ευλογίες της κυβέρνησης - σε ατομικές και επιχειρησιακές.

Ούτε να μη δώσουμε τη μάχη για την ένταξη των συναδέλφων που εργάζονται σε ειδησεογραφικά sites στο Ταμείο Συντάξεων, για δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις εγγραφής τους στην ΕΣΗΕΑ. Μια μάχη που χάθηκε το περασμένο καλοκαίρι, με την εξάλειψη από το σχετικό νομοσχέδιο του άρθρου 67, που ρύθμιζε ένα  θέμα το οποίο  είχαμε θέσει στην Ιδρυτική Διακήρυξη μας (2/4/ 2008) και αναδείξαμε με αλλεπάλληλες ανακοινώσεις - αναρτήσεις στο site μας (www.dimenotita.gr), αλλά και με διαβήματα. Χάθηκε μια μάχη, όχι όμως ο πόλεμος.

Ωστόσο, αυτά τα πρωτόγνωρα προβλήματα και η αναζήτηση τρόπων αντιμετώπισής τους δεν έπρεπε να μας εμποδίζει να υλοποιήσουμε όσα είχαμε υποσχεθεί προεκλογικά όλες σχεδόν οι παρατάξεις. Από την - προσπάθεια έστω - αλλαγής του απαρχαιωμένου Καταστατικού και την εκκαθάριση του Μητρώου, μέχρι την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας της Ένωσης και τον εξορθολογισμό της λειτουργίας των υπηρεσιών. Εμπόδιο δεν ήταν η κρίση, αλλά η έλλειψη βούλησης. Εξ αιτίας της μη  εκκαθάρισης του Μητρώου, φθάσαμε στο σημείο να διαπραγματευόμαστε για τις Συλλογικές Συμβάσεις με εργοδοτικές Ενώσεις που οι πρόεδροί τους είναι... μέλη της ΕΣΗΕΑ.

Οι προτάσεις μας

Για τα προαναφερόμενα, υπήρξαν προτάσεις της Δημοσιογραφικής Ενότητας οι οποίες όμως έπεσαν στο κενό.

Σε μια από αυτές - πρωτοκολλήθηκε αλλά δεν συζητήθηκε - προτείναμε:

«Η Ένωση Συντακτών να διαθέσει μικρό μέρος των αποθεματικών της για την καταβολή των  43 € που πληρώνει μεγάλος αριθμός ανέργων συναδέλφων μας στον ΕΔΟΕΑΠ, προκειμένου να συνεχίζεται η ιατροφαρμακευτική περίθαλψή τους από τον Οργανισμό, όσο διαρκεί η ανεργία τους. Επισημαίνεται πως οι άλλες τρεις Ενώσεις που τα μέλη τους είναι μέτοχοι του ΕΔΟΕΑΠ καταβάλλουν τα ποσά που αντιστοιχούν για τα άνεργα μέλη τους.

Σύμφωνα με τωρινά στοιχεία του ΕΔΟΕΑΠ, στο  μητρώο του  είναι εγγεγραμμένοι συνολικά 584 άνεργοι έναντι 241 το καλοκαίρι του 2009. Εξ αυτών οι 345 είναι μέλη της ΕΣΗΕΑ (126 το 2009), οι 134 της ΕΠΗΕΑ  (65 το 2009), οι 44 της ΕΣΗΕΜΘ (32 το 2009) και οι19 της ΕΠΗΕΘ (16 το 2009). Το ετήσιο ποσό για το σύνολο των ανέργων ανέρχεται στις 301.344 ευρώ, το οποίο επιμερίζεται: 178.029 στην ΕΣΗΕΑ, 88.236 στην ΕΠΗΕΑ, 22.704 στην ΕΣΗΕΜΘ και 12.384 στην ΕΠΗΕΘ.

Το ετήσιο κόστος για τις Ενώσεις,  με την πρωτοφανή έξαρση της ανεργίας ίσως ξεπεράσει κατά πολύ τις 300.000 ευρώ έως το τέλος του χρόνου. Και το μεγαλύτερο μέρος  πρέπει να το πληρώνει η ΕΣΗΕΑ, αφού οι άνεργοι των άλλων Ενώσεων είναι λιγότεροι. Μεγάλο το κόστος βέβαια, αλλά  έχουμε χρέος να το αντιμετωπίσουμε».

Τους ανέργους αφορούσε και μια προσπάθεια ένταξής τους σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα που ανέλαβε «να τρέξει» ο υπογράφων, με απόφαση  του Δ.Σ. λίγο πριν από το Πάσχα. «Πάγωσε» όμως για μετά τις εκλογές, «για να μην ωφεληθεί εκλογικά ο Κουμπιάς»

Αλλά και για την αντιμετώπιση της κρίσης η Δημοσιογραφική Ενότητα, σε ανύποπτο χρόνο -το καλοκαίρι του 2009, επί κυβέρνησης Ν.Δ. - είχε υποβάλει πρόταση στο Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ και προς τα κόμματα, στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, ζητώντας να ληφθούν μέτρα για τον Τύπο, με προϋπόθεση τη διατήρηση των θέσεων εργασίας. Τονίζαμε μεταξύ άλλων  στην πρότασή μας:

«Πιστεύουμε ότι η συνέχιση της λειτουργίας των περισσοτέρων ΜΜΕ αντιμετωπίζει μεγάλο κίνδυνο λόγω των συσσωρευμένων χρεών παλαιότερων ετών, τα οποία σήμερα είναι δύσκολο να εξυπηρετηθούν. Ο κίνδυνος αυτός θα γίνει ακόμη μεγαλύτερος, εάν οδηγηθούμε το επόμενο διάστημα σε μεγαλύτερα επιτόκια εξυπηρέτησης του δανεισμού.
Το σύνολο των δανειακών υποχρεώσεων των ΜΜΕ  να αναχρηματοδοτηθεί με ένα νέο ομολογιακό δάνειο χαμηλού επιτοκίου και αρχικής χαριστικής περιόδου πληρωμής, το οποίο θα καλυφθεί -  με βάση τις νόμιμες  τραπεζικές διαδικασίες - από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, από τα 28 δισ. Ευρώ» (που είχε διαθέσει η τότε κυβέρνηση).

Η πρόταση απορρίφθηκε τότε και πολύ αργότερα, όταν είχε ξεσπάσει η κρίση, κάποιοι στο Συμβούλιο παραδέχτηκαν πως ήταν «στη σωστή κατεύθυνση».

Για το Προεδρείο

Μια ακόμη παράμετρος δυσλειτουργίας της Ένωσης, είναι αναντίρρητα η αδυναμία έγκαιρης ανάδειξης του προεδρείου· λόγω εκλογικού συστήματος, αλλά και προσωπικών φιλοδοξιών. Και φυσικά δεν μπορεί να είναι υπερήφανα τα μέλη του απερχομένου Δ.Σ. που χρειάστηκαν πάνω από επτά μήνες για να συγκροτηθούν σε σώμα, παρά τις προσπάθειες ορισμένων μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων. Μιλώντας στο Συμβούλιο ο Π. Ράμμος για το ποιοι ευθύνονται για τη μη συγκρότηση προεδρείου (πρακτικά της συνεδρίασης 1ης Δεκεμβρίου 2009), υπογράμμισε:

«Δεν θα μιλήσω αρνητικά για τη Δημοσιογραφική Ενότητα. γιατί πραγματικά έχει κάνει προτάσεις ο Δημήτρης ο Κουμπιάς. Διαφωνώ σε πολλά ζητήματα ριζικά με το τι πρεσβεύει η παράταξή του, τι προτάσεις έχει κλπ, αλλά στο θέμα της συγκρότησης δεν μπορεί παρά να του αναγνωρίσουμε όλοι ότι έχει κάνει προτάσεις- και αυτό και εκείνο και το άλλο, ψάχνει να βρει μια διέξοδο».

Και τελικά (όπως γράφτηκε στο site μας),  «καταλυτικά λειτούργησε η πρότασή μας, στις 12/01/10, για παραίτηση των μελών του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, σε συνδυασμό με την απειλή δυο συναδέλφων ότι θα προσφύγουν στο Πρωτοδικείο ζητώντας το διορισμό Διοίκησης. Και την Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010 - λίγο πριν συμπληρωθούν... οκτώ  μήνες από τις εκλογές-, το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συγκροτήθηκε  σε Σώμα».

Γράφοντας όλα αυτά, δεν παραγνωρίζουμε βέβαια το πρόβλημα της Οικονομίας και την κρίση, που πάντως κάποιοι χρησιμοποιούν σαν πρόσχημα.  Και το πρόβλημα γίνεται εντονότερο όταν είμαστε αιχμαλωτισμένοι σε μια πολιτική λιτότητας, που δίνει προτεραιότητα στη μείωση των ελλειμμάτων, αδιαφορώντας για τις συνέπειες σε ύφεση, ανεργία και κοινωνική δυστυχία.

Σωρεύει βέβαιο κοινωνικό πόνο με αβέβαια οικονομικά αποτελέσματα και εκτοξεύει την ανεργία.

Οι προκλήσεις

Οι εργοδότες, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, όχι μόνο αρνούνται να συνάψουν καινούργιες Συμβάσεις, ευελπιστώντας στις επιχειρησιακές, αλλά κατά τη διάρκεια των κατ' επίφαση «διαπραγματεύσεων» με τις Ενώσεις  των εργαζομένων καταπατούν και τις ισχύουσες.

Με «κούρεμα» μισθών και κεκτημένων, προσπάθεια επιβολής εκ περιτροπής εργασίας και  υποχρεωτικών ρεπό που θα ελαχιστοποιούν την αμοιβή της κυριακάτικης εργασίας και με τη συγχώνευση τμημάτων διαφορετικών επιχειρήσεων σε ενιαία Newsrooms, με πρόσχημα την κρίση επιδιώκουν να κατεδαφίσουν τα πάντα, ή μάλλον ό,τι έχει απομείνει ακόμη όρθιο.

Πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση, χαρακτηρίζουμε τις επικείμενες εκλογές σαν «τις κρισιμότερες στην ιστορία της Ένωσης».  Στην τωρινή συγκυρία δεν θα πω το αυτονόητο, αφού η πρωτόγνωρη κρίση όλο και θα βαθαίνει. Θα ήταν φυγομαχία  να αποφύγω τη συμμετοχή στις εκλογές, «θέτοντας εαυτόν μακράν του εχθρού». Να βγάλω τη στολή του συνδικαλιστή για  να φορέσω ενδεχομένως κάποια άλλη  ή  να αναζητήσω την ηρεμία μου· γνωρίζοντας ότι η επόμενη διετία θα είναι πιο δύσκολη. Και  δεν αντιμετωπίζεται με χάϊδεμα αφτιών και  επαναστατική απεργιακή γυμναστική.

ΥΓ: Στο κείμενο αυτό θα βασιζόταν η ομιλία μου στη «Γενική Συνέλευση». Ωστόσο, ελλείψει... ακροατηρίου περιορίστηκα στον υποχρεωτικό από το Καταστατικό απολογισμό του Ταμία και τοποθετήθηκα στο θέμα του «απολογισμού» του Προέδρου, λέγοντας: «Ούτε υπερψήφισα,  ούτε καταψήφισα τον απολογισμό, γιατί το κείμενο που διάβασε νωρίτερα ο κ. Σόμπολος και μας παρουσίασε χθες, λίγες ώρες πριν από τη συνέλευση στο συμβούλιο, δεν είναι απολογισμός. Μπορεί να είναι ρεπορτάζ, απομνημονεύματα, πιθανόν απολογία... Απολογία για το τι έγινε και κυρίως τι δεν έγινε κατά τη διάρκεια της θητείας του. Απολογία για τη μη υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων - παρά τη σιγουριά του και τις διαβεβαιώσεις για ευνοϊκή κατάληξη των διαπραγματεύσεων -, την πρόταση να μειωθούν οι μισθοί· ακόμη και για την ανακολουθία του στο θέμα της αλλαγής του εκλογικού συστήματος. Αν είχε παρουσιάσει απολογισμό, θα έπαιρνα θέση με την ψήφο μου. Τώρα, απλώς απέχω».