Θα μπορούσε να είναι κι έτσι, όπως το καταγράφει η εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ στο πρωτοσέλιδο της. Μια κούφια συζήτηση στη Βουλή που πέρα από τους εντυπωσιασμούς, δεν πρόσφερε απολύτως τίποτα.


Ως τις 4 το πρωί κράτησε η συζήτηση… Ε, και; Δείτε πώς παρουσίασε το θέμα η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ. Και δεν ήταν μακριά από την πραγματικότητα. Θα μπορούσες να το παρουσιάσεις και σαν ένα… θόρυβο χωρίς ουσία…


Όχι, δεν μας κάνει καθόλου εντύπωση ο τίτλος της ΑΥΓΗΣ. Πρόκειται για μια κομματική εφημερίδα του κύριου μέρους στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Μ’ αυτόν τον τίτλο προωθεί την πόλωση ανάμεσα στους οπαδούς.


Ο Γιώργος Κουρής, γνωστός ως εκδότης της ΑΥΡΙΑΝΗΣ κάποτε, δεν πρωτοτυπεί. Στην ίδια γραμμή κινείται και με την KONTRA NEWS. Με τους ξύλινους τίτλους που δεν λένε τίποτα, πέρα από τις επιθυμίες της κυβέρνησης που αυτή την περίοδο στηρίζει.


Χαμηλού επιπέδου το πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη. Βλέπεις ο εκδότης της, Σταύρος Ψυχάρης έχει εμπλακεί με τη δικαιοσύνη και το… μαγαζί δεν πάει καλά. Οι πληρωμές στους εργαζόμενους, αργούν.


Και μέσα σε όλα αυτά, η νέα καθημερινή εφημερίδα του Γιώργου Τράγκα, ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, είδε μέσα από τη συζήτηση στη Βουλή περί διαπλοκής… εκλογές… Υπερβολή; Σαφώς! Ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης που τις ζήτησε, δεν τις πιστεύει…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 02/04/2016

Περίπου δέκα ημέρες είχαν στη διάθεση τους ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του, προκειμένου να προετοιμάσουν τις πολυαναμενόμενες ομιλίες του. Και πράγματι τα στοιχεία που παρουσία ο Αλέξης Τσίπρας ήταν αρκετά για να σκιαγραφηθεί το ήδη γνωστό: πως οι προηγούμενες κυβερνήσεις της μνημονιακής εποχής δημιούργησαν με τις παρεμβάσεις τους, νομοθετικές και παρασκηνιακές, ένα δίχτυ ασφαλείας για τη γιγάντωση της διαπλοκής μεταξύ πολιτικής εξουσίας, κεφαλαίου και μέσων ενημέρωσης…

Θα μπορούσε λοιπόν να πει κανείς ότι ήταν εντός θέματος ο πρωθυπουργός. Αλλά, αναρωτιόμαστε, αρκεί αυτό; Δεν είδαμε, ούτε ακούσαμε συγκεκριμένα ονόματα. Γενικά και αόριστα, ίσα να γίνεται κουβέντα και να ενισχύεται η πόλωση…

Οι πρωτοβουλίες που ανακοίνωσε (εξεταστική για τις κομματικές δανειοδοτήσεις, επανεξέταση των δικογραφιών που αφορούν πολιτικά πρόσωπα, δημιουργία επιτροπής επαναδιαπραγμάτευσης της συμφωνίας του εξωδικαστικού συμβιβασμού με τη Siemens) μπορούν να φωτίσουν υποθέσεις που βρίσκονται εδώ και χρόνια στα συρτάρια… Θα προχωρήσουν όμως; Έχουμε ακούσει τόσα κατά καιρούς που αμφιβάλουμε ότι έτσι θα γίνει.

Το σύνολο του πολιτικού συστήματος οφείλει από δω και πέρα να επιλέξει να ταχτεί, είτε με το δημόσιο συμφέρον, είτε με το μικροπολιτικό και βραχυπρόθεσμο όφελος. Ενδιάμεσος δρόμος δεν υπάρχει. Και η επιλογή για την εμπέδωση του αισθήματος δικαίου δεν αποτελεί ούτε «υπεκφυγή», ούτε «στάχτη στα μάτια».

Τελικά, δεν ξέρω αν η συζήτηση στη Βουλή είχε κάποιο νόημα ή κάποιο πρακτικό αποτέλεσμα, πέρα από τη γύμνια της αντιπολίτευσης και, κυρίως, των κομμάτων του παλαιού δικομματισμού, τα οποία είναι αδύνατον να υπερασπιστούν το αμαρτωλό παρελθόν τους με σοβαρά επιχειρήματα.

Είναι τραγικό να ακούς τους πλέον επιφανείς εκπροσώπους του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης, να μιλούν για διαφάνεια, αξιοκρατία και αντιλαϊκισμό. Ορισμένες φορές καταντά γελοίο και ενοχλητικό. Ο κ. Μητσοτάκης ισχυρίστηκε ότι κατά τη διαδικασία των εσωκομματικών εκλογών στη Ν. Δ. δεν τον στήριξαν οι καναλάρχες, αλλά ήταν το απόλυτο αουτσάιντερ. Όμως δεν απάντησε στο πώς ακριβώς από αουτσάιντερ, έγινε το απόλυτο φαβορί. Ούτε για τις κωλοτούμπες των συγκροτημάτων Τύπου και τη στήριξη που του έδωσαν από ένα σημείο και μετά.

Βεβαίως και από την πλευρά της κυβέρνησης δεν ακούστηκαν τα ονόματα που διέρρεε τις προηγούμενες μέρες. Θύμισε μεν τις παρεμβάσεις της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου στη Δικαιοσύνη και τις επονείδιστες (ν) τροπολογίες, αλλά πέραν αυτού, ουδέν. Η συζήτηση δεν πρόσθεσε κάτι νεότερο από ότι ήδη ξέραμε. Όμως το ηθικό πλεονέκτημα κερδίζεται με τις πράξεις και όχι με τις εξαγγελίες.

Ορισμένα από όσα είπε ο κ. Τσίπρας τα έχει ξαναπεί ήδη από την προεκλογική περίοδο της αναμέτρησης του Ιανουαρίου 2015. Τα έργα περιμένουν οι πολίτες και όχι κινήσεις με στόχο την κοινωνική και κομματική συσπείρωση…

Τελικά, μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπέκυψε στο προφανές. Όπως ο κάθε αρχηγός της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατέληξε να ζητήσει εκλογές, αν και όπως είπε ούτε ο ίδιος περίμενε ότι θα το έκανε. Είναι έκπληξη; Όχι. Η πεπατημένη όμως είναι η ευκολότερη οδός. Ιδιαίτερα όταν το έδαφος είναι επικλινές. Και είναι εν προκειμένω για την Ν.Δ. Τα πεπραγμένα των προκατόχων του κ. Μητσοτάκη και των συνεργατών  τους, ιδιαίτερα δε του Αντώνη Σαμαρά, υποχρέωσαν τον νέο αρχηγό της Ν.Δ. να επιχειρήσει να στρέψει τη συζήτηση σε άλλες ατραπούς.

Ούτε κουβέντα για το τελευταίο αποκαλυφθέν, τα περί ιδιοκτησίας και όχι απλής διαχείρισης της offshore εταιρίας στις Παρθένες Νήσους από τον στενό συνεργάτη του προκατόχου του προέδρου της Ν.Δ., Αντώνη Σαμαρά, Σταύρο Παπασταύρου. Σχεδόν καμιά υπεράσπιση των πεπραγμένων Σαμαρά. Εξ’ ου και για τις νομοθετικές παρεμβάσεις που συνιστούσαν ευθεία παρέμβαση στη Δικαιοσύνη επί των προηγούμενων κυβερνήσεων η μοναδική δικαιολογία «ψηφίστηκα από τη Βουλή». Και τελικά απόπειρα ολοσχερούς στροφής της ατζέντας εφ’ όλης της ύλης. Η ταμπακιέρα έμεινε σχεδόν ολοσχερώς εκτός. Πώς να τους εμπιστεύεσαι τέτοιους πολιτικούς;

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο Σάββατο στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου «Επισημάνσεις».