Ξαφνικά, θυμηθήκαμε πάλι τον εκφοβισμό στα σχολεία… Για λίγο, φυσικά…
Μερικά πρωτοσέλιδα για τον τραγικό φινάλε του φοιτητή Βαγγέλη Γιακουμάκη. Εδώ το πρωτοσέλιδο της εφημερίδα του Ηρακλείου Κρήτης ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ της 17/03/2015. Ίδια ημέρα είναι και τα υπόλοιπα πρωτοσέλιδα που συνοδεύουν το κείμενο…
ΤΑ ΝΕΑ εστιάζουν στο bullying και φέρνουν στη μνήμη μας άλλες δύο παρόμοιες ιστορίες από το παρελθόν που χρησιμοποιώ κι εγώ στο άρθρο μου. Δυστυχώς, σ’ αυτόν τον τόπο η μνήμη είναι κοντή…
Σκανδαλοθηρικές εφημερίδες τύπου ESPRESSO που τους αρέσει να αναλώνονται με το κουτσομπολιό, βρήκαν ένα καλό θέμα γγια να ασχοληθούν. Οι τίτλοι του «χτυπάνε» από μακριά πόσο υποκριτικοί είναι…
Μέχρι και η επαρχιακή εφημερίδα της Θεσσαλίας ΑΛΗΘΕΙΑ ασχολήθηκε με το θέμα. Και σωστά έπραξε. Αφορά ολόκληρη την κοινωνία που οφείλει να δει με περισσότερη σοβαρότητα το θέμα. Αλλιώς, σύντομα θα το ξαναβρεί μπροστά της…
Προσέξτε λίγο μια άλλη κουτσομπολίστικη ημερήσια αθηναϊκή εφημερίδα τη STARPRESS πώς παρουσιάζει το θέμα… Επιχειρεί να ακουμπήσει το συναίσθημα των αναγνωστών της, αδιαφορώντας για την ουσία…
Η ΠΑΤΡΙΔΑ του Ηρακλείου είχε προφανώς λόγους να προβάλει πρώτο, εκείνη την ημέρα το συγκεκριμένο θέμα… Αφορά την Κρήτη και δεν προβάλει με τον καλύτερο τρόπο. Λέει την αλήθεια. Αποδίδει δηλαδή τις ευθύνες χωρίς φόβο και πάθος…
Εντελώς δημοσιογραφικά παρουσιάζουν το θέμα και τα ΡΕΘΥΜΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ… Χωρίς καμιά δική τους κρίση δημοσιεύουν απλά τα ευρήματα. Δεν είναι όμως κακό, να λέμε ως δημοσιογράφοι την άποψη μας… Μπορεί να βοηθήσει ειλικρινείς ανθρώπους.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 21/03/2015
Χρειάστηκε να χάσει άλλο ένα παιδί τη ζωή του για να μας προβληματίσει το γεγονός του εκφοβισμού στα σχολεία… Σάμπως τώρα τον γνωρίσαμε. Σα να μην ξέραμε τίποτε γι’ αυτό… Σα να μην πέρασαν τα παιδιά μας από σχολεία, σα να μην ακούσαμε μέσα από Συλλόγους Γονέων και να μην χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε μικρά πράγματα που αν τα αφήσεις, γίνονται μεγάλα, τεράστια, βάρος ασήκωτο…
Ας το παραδεχτούμε από την αρχή. Δεν κάνουμε απολύτως τίποτα ως κοινωνία, ως Πολιτεία για να σταματήσουμε την ανάπτυξη τέτοιων φαινομένων. Το αντίθετο γίνεται, ίσως χωρίς την άμεση συναίνεση μας, αλλά με τη σιωπηρή ανοχή μας…
Μας κάνει άραγε εντύπωση αυτό; Δεν θα έπρεπε… Τα παιδιά μεγαλώνουν σε έναν κόσμο και αντιγράφουν ή μιμούνται τις πιο κακές συμπεριφορές μας. Βρήκαμε τώρα και όρους διεθνείς, όπως bullyingγια να ανοίξουμε μια κουβέντα που είναι βέβαιο ότι θα ξεχαστεί, μόλις ξεπεραστεί αυτός ο συγκλονισμός από τον άδικο θάνατο του νεαρού, Βαγγέλη Γιακουμάκη… Και άνοιξαν τα τηλεοπτικά παράθυρα να… διαπαιδαγωγήσουν την κοινωνία…
Αν και ο ρόλος της τηλεόρασης, όπως και της δημοσιογραφίας γενικότερα θα έπρεπε να είναι και παιδευτικός, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι μέχρι στιγμής, δεν έχουμε δει κάτι τέτοιο… Οι όποιοι ειδικοί φιλοξενούνται για να καταθέσουν τις απόψεις τους, λειτουργούν μάλλον ως μαϊντανός των τηλεαστέρων…
Κι αυτό που ακούμε είναι γενικές απόψεις, αφορισμούς, αρνήσεις… Το ζήτημα , αν το έπαιρναν στα σοβαρά θα έπρεπε να απασχολήσει την Πολιτεία εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Πριν εννιά χρόνια, ας πούμε, το 2006, όταν εξαφανίστηκε μυστηριωδώς ο εντεκάχρονος Άλεξ Μεσχισβίλι από τη Βέροια… Αλλά ήταν, βλέπεις, ένα παιδί «διαφορετικό», μετανάστης με ξεχωριστό ταλέντο στη μουσική και τη ζωγραφική.
Τρία χρόνια μετά, το 2009, ένας 19χρονος σπουδαστής της σχολής μαθητείας του ΟΑΕΔ στην περιοχή του Ρέντη στα όρια της Αθήνας, ο Δημήτρης Πατμανίδης, οδηγήθηκε στην αυτοκτονία με όπλο, ύστερα από μια ακόμα συμπλοκή με συμμαθητές του. Κι αυτός ήταν «ξένος», «Ρώσος», «Ρωσοπόντιος»…
Τώρα, το παλικάρι από την Κρήτη, βρέθηκε για τις σπουδές του σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, μακριά από τον τόπο του την Κρήτη, στα Γιάννενα, να μάθει μια τέχνη που προφανώς ήθελε να την κάνει για να ζήσει... Ήταν ευαίσθητος, λένε, όσοι τον γνώριζαν.
Αλλά γνωρίζετε, αλήθεια, κάποιο παιδί που να μην έχει αυτά τα χαρακτηριστικά; Εδώ εμείς, είμαστε μεγάλοι και πάλι προσπαθούμε να μη χάσουμε αυτό το προνόμιο της ευαισθησίας…
Ακούω τώρα διάφορα σε σχέση με τους νταήδες… Ότι ήταν συμπατριώτες του και τα ΜΜΕ επωφελούνται για να δείξουν μια άλλη πλευρά της Κρήτης, την κακή, τη σκληρή, την απάνθρωπη… Έχω την αίσθηση ότι κινούνται σε λάθος κατεύθυνση και χρωματίζουν εύκολα μια κατάσταση μάλλον για να φύγουν μακριά από την ουσία του προβλήματος.
Ο σχολικός εκφοβισμός είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό κι έτσι πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε αν θέλουμε να δούμε πραγματικά, χειροπιαστά αποτελέσματα… Διότι παρόμοια φαινόμενα, πέρα από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, έχουμε και στον εργασιακό χώρο. Ναι, μέχρι εκεί φτάνει το κακό…
Οι προσπάθειες πρέπει να είναι συντονισμένες... Και να μην φοβόμαστε να μιλάμε για το πρόβλημα, όταν διαπιστώνουμε την ύπαρξή του. Μέχρι να αναλάβει τις ευθύνες της η Πολιτεία, θυμηθείτε ότι υπάρχει μια τηλεφωνική γραμμή SOS που «ακούει» στο 1056 και η οποία καταγράφει ανώνυμες και επώνυμες καταγγελίες κακοποίησης, ενώ προσφέρει ψυχολογική υποστήριξη σε παιδιά και εφήβους και συμβουλευτικά σε γονείς και εκπαιδευτικούς… Τολμήστε να πάρετε την υπόθεση στα χέρια σας…
- Το κομμάτι αυτό, θα δημοσιευτεί αύριο Σάββατο 21/03/2015, στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».
Σχόλια (0)