Μια βόλτα στην εξοχή, στο αμπέλι με τα λιάτικα σταφύλια είναι επιβεβλημένη... Σε δυο βδομάδες θα είναι εντελώς έτοιμα για να κόψει κανείς...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 06/07/2013

Χρειάζεται ο άνθρωπος να δημιουργεί τις προϋποθέσεις που θα τον βοηθήσουν να χαλαρώνει λίγο, να απολαμβάνει τις στιγμές και να επικεντρώνει το ενδιαφέρον του, ξεκούραστος πια, στους επόμενους στόχους του... Κάπως έτσι, η ανάγκη για όλα τα παραπάνω δημιούργησε τις κατακτήσεις για τους εργαζόμενους.

Τι σας λέω τώρα, ιστορία... Ναι, ιστορία, αλλά όχι γενική και αόριστη, ιστορία των τελευταίων χρόνων, όπου ο άνθρωπος έχει ξεφύγει από τα δεσμά της δουλείας και άρχισε να αισθάνεται ότι πρέπει να διεκδικεί. Και το έκανε με επιτυχία και πολύ καλά αποτελέσματα...

Βεβαίως, για να θέτουμε τα πράγματα στη σωστή σειρά, όλα τούτα δεν έγιναν έτσι ξαφνικά. Χρειάστηκαν αγώνες, συνεχείς προσπάθειες κι έχουμε αναφορές σε ανθρώπους που έχασαν ακόμα και τη ζωή τους για ένα τέτοιο προνόμιο. Όχι μόνο για το δικαίωμα στις διακοπές, αλλά και γι' αυτό. Οι τελευταίες είχαν ενταχθεί σε μια σειρά εργατικών κατακτήσεων οι οποίες βλέπουμε να καταπατούνται στις μέρες μας με τη μεγαλύτερη ευκολία στο όνομα της κρίσης και τη διάσωσης της Οικονομίας... Και το χειρότερο είναι ότι η συνεχής πλύση εγκεφάλου από τα συνεργαζόμενα ΜΜΕ, έχει καταφέρει να μας πείσει ότι “μάλλον έχουν δίκιο” κι ότι “τέτοιες υπερβολές και σπατάλες πρέπει να κοπούν για το καλό μας”...

Γνωρίζοντας πόσο άδικο είναι αυτό για τον εργαζόμενο, προσωπικά κι ενώ έχω υποστεί τόσα, όσα και η υπόλοιπη κοινωνία, από τις σκληρές πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζουν τα τρία τελευταία χρόνια, αντιδρώ σ' αυτή τη λογική με όλη μου τη δύναμη, προσπαθώντας να μην αισθάνομαι ένοχος που ως εργαζόμενος, μπορώ να κάνω χρήση ενός τέτοιου “προνομίου”.

Οι διακοπές είναι κατάκτηση, ανάγκη, υποχρέωση μιας Πολιτείας που θέλει κι αρέσκεται να ισχυρίζεται ότι έχει ακόμα δείγματα κοινωνικής επίφασης. Η αρμύρα της θάλασσας, ο καθαρός αέρας του βουνού, η πιο χαλαρή καθημερινότητα πέρα από τον όποιο προγραμματισμό υλοποίησης και διευθέτησης υποχρεώσεων, η παρέα με ανθρώπους που αγαπάς και σε εκτιμούν, έχει να προσφέρει πολλά στον ανθρώπινο οργανισμό. Ποιος δεν είναι σε θέση να το καταλάβει και να το κατανοήσει αυτό;

Προσωπική παράκληση προς τους αναγνώστες μου: Δεν χρειάζεται να αισθάνεται κανείς ενοχή, επειδή μπορεί ακόμα να κάνει χρήση ενός τέτοιους δικαιώματος. Το προβλέπουν οι εργατικοί νόμοι, οι διεθνείς συμβάσεις... Νόμοι που τους κατέκτησαν με τους αγώνες τους άνθρωποι που έχουν στηθεί στον τοίχο από τους κυβερνώντες και προσπαθούν να τους αφανίσουν με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, έξω και πέρα από κάθε στοιχειώδη κοινοβουλευτική διαδικασία.

Έχουμε δικαίωμα στο χαμόγελο... Στο να είμαστε κοντά και δίπλα στους αγαπημένους μας, χωρίς τα τρεξίματα της καθημερινότητας, γεγονός που θα μας επιτρέψει να νοιώσουμε ξανά άνθρωποι που μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και όχι να εργάζονται με σκυμμένο το κεφάλι, απλά για να επιβιώνουν...

Χρειάζεται ίσως να ξαναδιαβάσουμε την ιστορία του εργατικού κινήματος τα τελευταία εκατό χρόνια... Να ξαναδούμε μερικά πράγματα, πιο καθαρά. Οι κυβερνήσεις αυτού του κόσμου, έρχονται και παρέρχονται... Αυτό όμως που πρέπει να μείνει στη συνείδηση μας καθαρό είναι ότι για τίποτα και με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να απεμπολούμε δικαιώματα και κατακτήσεις με το αίμα και τις θυσίες πρωτοπόρων της τάξης μας.

Σ' αυτή τη λογική αισθάνομαι καλά που είμαι στην Κρήτη αυτόν τον καιρό, στο πατρικό μου και προσπαθώ να ρουφήξω κάθε στιγμή που ζω με φίλους ή περπατώντας σε τόπους που αγάπησα, επειδή γεννήθηκα και είδα εδώ, το φως της ζωής. Η φύση δημιούργησε προϋποθέσεις ψυχικής ανάτασης όπου οι άνθρωποι νοιώθουν πιο χαλαροί, συζητούν, μοιράζονται πράγματα, ακόμα κι ο ήλιος της Κρήτης μου φαίνεται πιο όμορφος...

Ή μήπως όλα αυτά είναι στο μυαλό μου; Ακόμα κι έτσι να είναι, νοιώθει κανείς υπέροχα στις διακοπές του. Κι αυτό το προνόμιο δεν πρέπει να το χαρίσουμε σε κανέναν!

• Το κομμάτι αυτό δημοσιεύεαι σήμερα στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου "Επισημάνσεις".