Μια αλίευση από τα χθεσινά φύλλα των εφημερίδων, όπου πρώτο ρόλο στην ειδησεογραφία παίζει η πτώση του μετεωρίτη στη Ρωσία. Και βέβαια δεν έλειψαν οι υπερβολές του Τύπου: Ο μετεωρίτης της Αποκάλυψης... Και τι ξέρουν αυτοί για την Αποκάλυψη; Από την εφημερίδα ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ.

Είναι σαν οι δημοσιογράφοι να άνοιξαν ξαφνικά τις Γραφές και να διάβασαν για τον Αρμαγεδδώνα. Λέω “σαν” ,γιατί έτσι έτσι όπως χρησιμοποιούν τη λέξη δεν αποδίδουν το πραγματικό της νόημα. Αρμαγεδδώνας, συνάδελφοι, είναι η τελική μάχη. Κι όταν αυτή γίνει δεν θα υπάρχουμε για να την περιγράψουμε στα έντυπα μας...

Εντυπωσιακές οι μαρτυρίες των Ρώσων σύμφωνα με την ESPRESSO στην οποία ανήκει και αυτός και ο παραπάνω τίτλος για τον Αρμαγεδδώνα. Βεβαίως για να κάνει ακόμα πιο δραματική την αφήγηση προσθέτει ότι το φαινόμενο είχε “χτυπήσει” και την Ελλάδα. Τι λέτε, ορέ παλικάρια... Πότε συνέβη αυτό και δεν το πήραμε είδηση;

Στο ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ αναφέρονται στο παγκόσμιο σοκ, από τη “βροχή” των μετεωριτών στη Ρωσία. Την γράφω μέσα σε εισαγωγικά τη λέξη βροχή γιατί την ίδια ώρα όλα τα άλλα μέσα μιλούσαν για ΕΝΑΝ μετεωρίτη και τα θραύσματα του. Το ίδιο βράδυ η ΝΑSΑ, σε ζωντανή μετάδοση στο internet, αναφέρονταν σε έναν άλλον μετεωρίτη που πέρασε ξυστά από τη γη...

Η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ παρουσιάζει το ίδιο θέμα, κάπως καλύτερα... “Ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους”. Για την ακρίβεια ο μετεωρίτης που ήρθε από τον ουρανό, ήταν ο δράστης. Σημειώνουμε πάντως πως ο αριθμός των τραυματιών διέφερε από εφημερίδα σε εφημερίδα. Και μου κάνει εντύπωση, γιατί στις ίδιες πηγές προστρέχουν...

Στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ χαρακτηρίζουν light τον Αρμαγεδδώνα που έπεσε στη Ρωσία. Έτσι είναι, δημοσιογραφική αδεία, ο καθένας λέει, αδάπανα, ότι θέλει... Το είδαμε κι αυτό!... Ένας light Αρμαγεδδώνας!... Μαζευτείτε λίγο βρε συνάδελφοι, κάνετε όσο μπορείτε πιο αναξιόπιστο το επάγγελμά μας... Ποιος σας είπε ότι έχουμε το δικαίωμα να αυθαιρετούμε έτσι στους χαρακτηρισμούς;

Αλλά υπάρχουν και χειρότερα... Η απίστευτη ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ βρίσκει (φοβερή αυτή η ερευνητικότητα της σε ότι αφορά τους μοναχούς...) τη μοναχή της Δρέσδης, αγνώστων λοιπόν στοιχείων, που πρόλαβε στα 23 της να οραματιστεί το... γεγονός και να το... καταγράψει... Σίγουρα, ζούμε στα 2013;

Στην ΕΛΛΑΔΑ ΑΥΡΙΟ, το ίδιο θέμα με τον μετεωρίτη το πάνε λίγο πιο κινηματογραφικά. Βλέπουν τον πόλεμο των άστρων. Και... όπου να' ναι θα εμφανιστούν και οι εξωγήινοι, συνάδελφοι. Και θα 'ρθουν εκεί στην εφημερίδα να σας ελέγξουν για τις ανακρίβειες... Να είστε βέβαιο ότι αυτό θα συμβεί, όπως το λέω...

Πιο ήρεμα οι “6 Μέρες” δίνουν στο θέμα μια λογοτεχνική διάσταση, διανθίζοντάς το δημοσίευμα τους με μια υπέροχη φωτογραφία. Όντως, ο κόσμος τρόμαξε.. Δεν είναι και λίγο να βλέπεις έναν ουρανό να φλέγεται και τον μετεωρίτη με τα θραύσματα του να έρχεται κατά πάνω σου...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 16/2/2013

Ποτέ δεν ξέρεις πού θα πετύχεις την ενδιαφέρουσα είδηση ή το καλό σχόλιο. Αν όμως έχεις την τάση να το ψάχνεις, όπως εγώ και ξέρεις να ξεχωρίζεις πένες που αξίζουν, το πράγμα δεν είναι και τόσο δύσκολο.

Ας πούμε, την περασμένη Κυριακή έριχνα μια ματιά, όπως κάνω πάντα, στον Τύπο. Πρωί, χαλαρά και πέρα από την ειδησεογραφία της εβδομάδας σταμάτησα σε ένα άρθρο της Μαριάννας Τζιαντζή που μέσα σε ένα τηλεοπτικό περιοδικό, ένθετο στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ κάνει το δικό της ενδιαφέρον σχόλιο για το πώς αντιμετωπίζει η μικρή οθόνη το χιούμορ.

Και γιατί μπορεί να έχει ενδιαφέρον ένα τέτοιο θέμα; Διότι περίσσεψε στις μέρες μας η κατήφεια, η κατάθλιψη, το “κλείσιμο” στον εαυτό μας καθώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε δεκάδες προβλήματα από την πολιτική λιτότητας και υπερφορολόγισης που εφαρμόζεται για μας, χωρίς μια ελπίδα διαφυγής.

Η Μαριάννα εντοπίζει μια αλήθεια που λίγο να καθίσεις κοντά στη μικρή οθόνη,το διακρίνεις καθαρά: Είναι άχαρο να γελάς μ ετα χάλια των άλλων και δυστυχώς συμβαίνει με πολλές εκπομπές που χαρακτηρίζονται ψυχαγωγικές.

Λέει, χαρακτηριστικά, η καλή συνάδελφος: Εκτός από το “Ζητείται ελπίς”, υπάρχει και το “Ζητείται γέλιο”. Κι ενώ οι έμποροι της ελπίδας έχουν πολλαπλασιαστεί, το προϊόν “γέλιο” έχει εξαφανιστεί από τα ράφια της τηλεοπτικής αγοράς. Και πραγματικά, φέτος δεν προβάλλεται ούτε μια νέα σειρά, λες και το γέλιο είναι είδος πολυτελείας, λέες και το χαμόγελο βρίσκεται υπό διωγμό.

Είναι πολύ φυσικό, τονίζει με έμφαση η αρθρογράφος, όταν το χαμόγελο σπανίζει στην πραγματική ζωή, να το γυρεύουμε στην τηλεόραση. Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι στη Νέα Υόρκη, τις πρώτες εβδομάδες μετά το τρομοκρατικό πλήγμα στους Δίδυμους Πύργους η τηλεθέαση της σειράς “Φιλαράκια” εξακοντίστηκε στα ύψη: οι άνθρωποι που είχαν κάθε λόγο να νιώθουν πόνο και φόβο, στράφηκαν σε ένα ανάλαφρο με γέλιο “κονσέρβα” και με νέους πρωταγωνιστές που μιλούσαν για τη φιλία, την παρέα, τους έρωτες, για μια καθημερινότητα την οποία βάραιναν οι μεγάλες σκιές...

Το θέμα αυτό πραγματεύτηκε ο συνάδελφος Σταύρος Θεοδωράκης σε μια εκπομπή τους στους “Πρωταγωνιστές”, στα τέλη του Γενάρη και κει ακούστηκαν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Ας πούμε, ακούστηκε μια αλήθεια: Οι άνθρωποι δεν γελάνε πια με τον τηλεοπτικό Λάκη Λαζόπουλο, όχι γιατί δεν τον θεωρούν ως τον καλύτερο στο είδος του, αλλά γιατί η εποχή άλλαξε και το “Αλ Τσαντίρι” παραμένει το ίδιο. Δεν γελάνε με την παρέα του “Ράδιο – Αρβύλα”, ούτε με το “Όλα μπάχαλο φέτος” του Θέμου Αναστασιάδη. Δεν τον ενδιαφέρουν τα τηλεψώνια, τα “τηλεκαημένα” δεν τον ενδιαφέρουν τα σαρδάμ, οι γκάφες, οι κορώνες και οι σαχλαμάρες των βουλευτών ή των καλεσμένων στα τηλεοπτικά πάνελ. Κάποτε ο πολιτικό – καλλιτεχνικός κόσμος μας διασκέδαζε. Τώρα πολλούς μας πνίγει...

Όταν διασκεδάζουμε περισσότερο με τις τηλεοπτικές διαφημίσεις παρά με τις κωμικές εκπομπές, τότε κάτι δεν πάει καλά στη σχέση μας με το γέλιο. Κι όμως η ιστορία μας δείχνει άλλα πράγματα. Σε δύσκολες και φτωχές εποχές γεννήθηκαν θεατρικές και κινηματογραφικές κωμωδίες χωρίς ημερομηνία λήξεως. Το βλέπουμε σε πολλές παλιές ελληνικές ταινίες που συχνά βάζει και ξαναβάζει η τηλεόραση. Έχουμε μάθει σχεδόν απέξω τις ατάκες των πρωταγωνιστών, αλλά γελάμε..

Το γέλιο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση και ακριβώς γι' αυτό συμφωνούμε με την Μαριάννα Τζιαντζή που θεωρεί κραυγαλέα την απουσία της από την τηλεόραση, σήμερα...

• Το κομμάτι αυτό δημοσιεύεται στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ που από χθες είναι στα περίπτερα, στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.