Παραλία Ερέτριας. Η Ντίνα το... σκέπτεται να μπει... 

Απόγευμα Σαββάτου. Η ζέστη είναι ακόμα δυνατή στις 7,15 μ.μ. Τα παιδιά της Μαλάμως, ο Λευτέρης με την γυναίκα του την Ντίνα και τα μικρά τους Μαλαματένια και Μανώλη έχουν έρθει από το πρωί τις δέκα. Κάναμε κι όλα μαζί το μεσημεριανό μπάνιο στην παραλία της Παλίρροιας. Κάπου τρεις ώρες καθίσαμε και μένα με ξαναπήρε ο ήλιος. Κοκκίνισα στην πλάτη.

Ύστερα γυρίσαμε σπίτι, πήρα κι ένα μπουκάλι ούζο «Πλωμάρι» και με τα ψάρια που μας έδωσαν οι φίλοι της Μαλάμως κάναμε μια ουζοποσία, άλλο πράγμα. Τέτοια που έχω διάθεση να κοιμηθώ στη βεράντα κάπου δυο ωρίτσες.Και με το που ξυπνήσαμε, την ώρα που πίνουμε το απογευματινό καφεδάκι μας τα παιδιά παίζουν με τα νερά στη βεράντα. Και λίγο αργότερα ερχόμαστε στην πόλη της Ερέτριας. Κάτω από τους φοίνικες. Στο πάρκο με το γκαζόν που κοντεύει να ξεραθεί γιατί κανείς δεν έχει φροντίσει να το ποτίζει αυτές τις μέρες που η θερμοκρασία είναι πολύ υψηλή.

Εδώ η παραλία είναι ιδανική για να παίξουν τα παιδιά. Περπατώντας κάπου 50 μέτρα για να βρεις βάθος ικανό να κολυμπήσεις. Στο μισό μέτρο και κάτι τα παιδιά την καταβρίσκουν. Δίπλα η κεφετερία έχει βγάλει ξαπλώστρες και ομπρέλες ηλίου πάνω στη θάλασσα. Όλες είναι πιασμένες. Κάποιοι με τα μαγιό τους κάνουν μια βουτιά ανάμεσα στον καφέ ή το ποτό τους. Άλλοι προτιμούν να απολαμβάνουν τους λουόμενους. Εγώ αποφάσισα να μην μπω. Είμαι κόκκινος από τον μεσημεριανό ήλιο και φοβάμαι πως η αρμύρα θα το ερεθίσει. Ο Λευτέρης έχει στο αυτοκίνητό του δυο πτησόμενες καρέκλες παραλίας. Μικρές, αλλά βολικές, ικανές να προσφέρουν ένα καλό παρατηρητήριο.

Δεξιά μας το Νησί των Ονείρων ενώνεται με τη γέφυρα με την Ερέτρια. Από το σημείο που είμαστε διακρίνεται καθαρά, ανάμεσα στα πυκνά δέντρα ένας… μύλος του λούνα πάρκ και κάποιες μικρές τέντες που υποδηλώνουν πως μάλλον αφορούν παιχνίδια για παιδιά και για μεγάλους.

Λίγο πιο δίπλα το λιμάνι. Κάθε τόσο ακούγονται οι σειρήνες από τα μικρά καραβάκια που περνάνε αυτοκίνητα και ανθρώπους, απέναντι στον Ωροπό. Στην προκυμαία δεκάδες καφέ και ουζερί προσελκύουν κόσμο που σε λίγο θα γίνει ακόμα περισσότερος καθώς πέφτει σιγά – σιγά η νύχτα.Μια ώρα μετά οι κολυμβητές μας βγαίνουν. Ωραίο ήταν το απογευματινό τους μπάνιο. Και με τα παιχνίδια τους το έκαναν μοναδικό.

Τα παιδιά, ο Λευτέρης, η Ντίνα και τα παιδιά τους Μαλαματένια και Μανώλης έχουν έρθει και κάνουμε μαζί το μπάνιο στην παραλία της Παλοίριας, στον Ευβοϊκό. 

Ο ήλιος έχει βγει για τα καλά. Η μέρα έχει ξεκινήσει. Ο Αύγουστος μας έχει κάνει την εμφάνισή του. Κάπου μακριά δυο σκυλιά που αλιχτούν κι ένας ξενύχτης τζίτζικας προσπαθεί να ξαναβρεί το ρυθμό για το τραγούδι του.

Στις 7.30 το πρωί ο ήλιος έρχεται και σε ξυπνά απαλά και όμορφα. Τι να σου κάνουν οι κουρτίνες στο τροχόσπιτο; Από παντού μπαίνουν οι ακτίνες του ήλιου προκλητικές και σε καλούν να σηκωθείς από το κρεβάτι.

Κι εγώ ανταποκρίνομαι. Είναι πολύ ωραίο το πρωινό χωρίς το άγχος της δουλειάς. Κάθεσαι στον ίσκιο με έναν φραπέ στο χέρι και με τεντωμένες τις αισθήσεις χαίρεσαι την κάθε στιγμή.

Ώρα την ώρα ξυπνούν και τα γύρω σπίτια. Ακούγονται οι πρώτες φωνές, γλυκειές, όμορφες. Άμα είσαι καλά μέσα σου, όλα είναι όμορφα ή νομίζεις πως είναι, αν κι αυτό δεν αλλάζει το συναίσθημα.

Μ' αρέσει μια τέτοια ώρα να γράφω. Το σημειωματάριό μου είναι πάντα κοντά. Πινελιές ανθρώπινες σε μια στιγμή ξεχωριστή. Οι δουλειές είναι πάντα εδώ και καραδοκούν. Η Μαλάμω ετοιμάζει το μεσημεριανό. Να το βρούμε έτοιμο όταν θα γυρίασουμε από το μπάνιο. Και ο Νίκος από χθες βράδυ που του είπαν ότι πρέπει να κόψει το ρεπό του και να επιστρέψει στις 7 μ.μ. Στη δουλειά του κοντεύει να σκάσει...

Εντάξει, Αύγουστος είναι, δύσκολος μήνας, αλλά δεν το λες κι έτσι, την τελευταία στιγμή. Κι αν δεν έπαιρνε στις 12 χθες το βράδυ στην υπηρεσία του πώς θα ήξερε δηλαδή;

Στις οκτώ ακούγονται σπουργίτια και κάπου μακριά ένας κόκορας...

Πιο ύστερα και καθώς “σηκώνεται” η μέρα αρχίζει το “σώου” του Νίκου, του γαμπρού μου. Από τη μια εμείς, είπαμε μια σκέψη να μείνουμε και σήμερα με τη Μαλάμω και να την πάμε αύριο που θα φύγουμε σπίτι. Κι απ' την άλλη τηλεφώνησε ο Λευτέρης για να έρθει με την οικογένειά του. Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Νευρίασε ο Νίκος που “θα του χαλάσουν τα παιδιά τη σειρά που έχει στο σπίτι του”...

Το καλοκαίρι λένε πως εξημερώνει τα πάθη... Όχι πάντα. Μερικές φορές ωθεί τα πράγματα στα άκρα. Νευρίασε, φώναξε, έσπασε το κινητό του, ηρέμισε, άρχισε να το ξαναφτιάχνει δουλεύοντας πάνω από δύο ώρες και μετά ετοιμάστηκε να φύγει, αφού πρώτα τους τηλεφώνησε και τους είπε να έρθουν...

Και μεις ετοιμαζόμαστε για θάλασσα. Χαλαρωτικό το μπάνιο τέτοια ώρα. Λίγο πριν το μεσημέρι του Σαββάτου...

Στο φυσικό λιμάνι της Ερέτριας στην Εύβοια. Τα ουζερί δίπλα στη θάλασσα...

…Παρασκευή μεσημέρι στο καραβάκι από τη Σκάλα Ωροπού για την Ερέτρια. Με ζέστη δυνατή μας αποχαιρετά ο Ιούλης. Δροσιά τεχνητή πάνω στο κατάστρωμα. Οι τηλεοράσεις παίζουν δυνατά. Δεν είναι πολύ ο κόσμος…

Κι ωστόσο στο ραδιόφωνο μας έχουν ταράξει στις ειδήσεις και τις εκπομπές: «Προσοχή στις εξόδους. Υπάρχει μεγάλη κίνηση από τους εκδρομείς του Αυγούστου». Εντάξει φεύγουν αν και με την είδηση που ακολουθεί για την πανδημία από την γρίπη των χοίρων δεν ξέρω πόσοι είναι αυτοί που έχουν κουράγιο να προγραμματίσουν σωστά τις διακοπές τους. Άσε πια το οικονομικό…

Στην Εθνική είχε κίνηση όπως κάθε Παρασκευή. Ο κόσμος που έχει τη δυνατότητα να φύγει από την Αθήνα για κοντινές διαδρομές προκειμένου να περάσει το τριήμερό του λίγο χαλαρά το κάνει. Και καλά κάνει. Δεν βλέπω γιατί να κάτσει στην Αθήνα.

Η θάλασσα στον Ευβοϊκό είναι ήρεμη. Μικρά, πολύ μικρά κυματάκια βλέπω από το φινιστρίνι της σάλας που κάθομαι. Έχω πάρει ένα μικρό μπουκάλι νερό συντροφιά και γράφω μέχρι να φτάσουμε απέναντι στην Ερέτρια. Ένας έγχρωμος πουλάει CD σε οικονομικές τιμές. Δεν ξέρω ποιοι τα αγοράζουν και αυτά παίζουν σωστά. Ένας νεαρός δίπλα μου έχει αφοσιωθεί στο βιβλίο του. Διαβάζει. Κλασικός διοπτροφόρος που τη βρίσκει το καλοκαίρι με το βιβλίο του.Μερικοί επιβάτες έξω ατενίζουν την πόλη της Ερέτριας που διακρίνεται πια καλά και το Νησί των Ονείρων, δεξιά. Στο μπαρ δεν υπάρχει συνωστισμός. Οι δυο άνθρωποι που εξυπηρετούν τον κόσμο τα καταφέρνουν περίφημα.

Μικρή είναι η διαδρομή, αλλά όμορφη. Προσωπικά μ’ αρέσει και την προτιμώ για την πρόσβασή μου στην Εύβοια. Είναι και μια ανάπαυλα που μπορεί να κοστίζει 10 + 2 ευρώ, αλλά το να προσθέσεις 60 χιλιόμετρα οδήγησης, μέσω Χαλκίδας, ποτέ δεν με γοήτευε ως ιδέα.Φτάνουμε. Οι οδηγοί κατεβαίνουν στα αυτοκίνητά τους με το που ακούν τη σειρήνα. Το πλοίο θα δέσει γρήγορα, θα ξεφορτώσει και θα ξαναφορτώσει να γυρίσει πίσω στον Ωροπό….

Αθήνα, πόλη έρημη γίνεται; Ε, αν είναι Αύγουστος γίνεται! Τα μαγαζιά σιγά – σιγά κλείνουν το ένα μετά το άλλο και η πόλη δείχνει να μην… κατοικείται.

Έχουν φροντίσει, βεβαίως, να μας προειδοποιήσουν για τις προθέσεις τους τα μαγαζιά.

Το περίπτερο που μας φέρνει τις εφημερίδες θα κλείσει και θα μας τις αφήσουν σε ένα καφενείο της Χαλκοκονδύλη, όπως κάθε χρόνο άλλωστε τέτοια εποχή, το βιβλιοπωλείο με τα χαρτικά της Μενάνδρου επίσης και τόσα και τόσα άλλα μαγαζιά..

Εμένα προσωπικά δεν με απασχολεί καθόλου αυτή η εικόνα της πόλη. Το αντίθετο θα έλεγα. Κάπου μ’ αρέσει κι όλας.

Τον Αύγουστο η Αθήνα γίνεται πιο ανθρώπινη στην κίνηση. Δεν υπάρχουν μποτιλιαρίσματα στο κέντρο και υπάρχουν στις γειτονιές θέσεις για παρκάρισμα, ιδανικό για όσους δεν έχουν μέρος να αφήσουν το Ι.Χ. τους.

Ο Αύγουστος μοναχικός καθώς είναι, έχει μέσα του μια μελαγχολία γλυκιά, ιδανική για όσους έχουν προλάβει να κάνουν χρήση των διακοπών τους, όπως εγώ, τον Ιούλιο. Γι’ αυτό και το κάνω συνειδητά τα τελευταία χρόνια να φεύγω τον Ιούλιο και να είμαι Αύγουστο στην Αθήνα.

Ας τον καλωσορίσουμε λοιπόν γλυκά, όπως του αρμόζει σαν ένα υπέροχο καλοκαιρινό μήνα. Κι ας φροντίσουμε να τον περάσουμε όσο γίνεται καλύτερα…

Ενα τραγούδι για να καλωσορίσουμε τον Αύγουστο

Ο Δήμος Αποστολίδης καταγράφει με το κινητό του βίντεο από την επιχείρηση "σκούπα" της αστυνομίας στο κτίριο της Βερανζέρου.

Συνέβη κατά τη μία το μεσημέρι σήμερα. Η Σωκράτους και η Βερανζέρου έχουν κλείσει από την αστυνομία και εκατοντάδες κρανοφόροι κάνουν «ντου» στο κτίριο που ζουν, κάτω από άθλιες συνθήκες οι μετανάστες στη Βερανζέρου 33 για τους οποίους είχα γράψει πρόσφατα στο Blog μου χαρακτηρίζοντάς τους «άθλιους» των Αθηνών.

Στο απέναντι πεζοδρόμιο και στα γύρω μπαλκόνια έχουν βγει να παρακολουθήσουν το… θέαμα δεκάδες Έλληνες ρατσιστές που υπερθεματίζουν για τη «σκούπα» της αστυνομίας.

Οι κρανοφόροι αστυνομικοί που φορούν μάσκες σαν αυτές για την γρίπη των χοίρων, βγάζουν με τη βία τους έγχρωμους ενοίκους και τους βάζουν στην κλούβα που έχει παρκάρει μέσα στο οδόστρωμα της Βερανζέρου, δίπλα από μια υδροφόρα που μάλλον είναι εκεί για να ολοκληρώσει τον καθαρισμό.

Και μπροστά, μια ομάδα 50 ανθρώπων με δύο σημαίες μπλε κι ένα αστέρι πάνω τους στη μέση, με υψωμένες γροθιές, διαδηλώνουν μια μαχητική αντίδραση από συμπατριώτες τους. Λένε συνθήματα στη γλώσσα τους, ποιος ξέρει τι; Λίγο αργότερα στην διαδήλωση προστίθενται διαδηλωτές του ΣΥΡΙΖΑ ενώ από την απέναντι μεριά της Βερανζέρου κάνουν την εμφάνισή του καμιά 25αριά Έλληνες διαδηλωτές με σημαίες του ΠΑΜΕ που όμως απωθούνται βίαια και εγκαταλείπουν τις σημαίες για να τις πάρουν οι έγχρωμοι πανηγυρίζοντας.

Η επιχείρηση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μια μητέρα έχει πέσει στο πεζοδρόμιο λιπόθυμη. Μετά από ώρα της φέρνουν ένα χαρτοκιβώτιο για να ξαπλώσει πάνω του. Τραγική φιγούρα τα δυο μικρά παιδιά που κλαίνε δίπλα της…Μεσημέρι του Ιούλη, σκληρό κι ανελέητο για όσους ψάχνοντας να βρουν ένα καλύτερο τόπο, κηνυγημένοι από την πατρίδα τους, ήρθαν στην Ελλάδα, μέσω δουλεμπόρων που πλήρωσαν αδρά.

Και δίπλα οι κουβέντες από ομοεθνείς μας: «Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά αυτός ο τόπος δεν μπορεί να θρέψει εμάς, όχι και αυτούς». «Και πού θα τους πάνε τώρα:» ρωτά, για να δώσει την απάντηση μόνος του: «Δεν τους πάνε στη Ραφήνα, στο σπίτι του Κωστάκη;»

Διαδηλωτές στην πλειοψηφία τους έγχρωμοι αντιδρούν δυναμικά στην επιχείρηση "σκούπα". Λίγο αργότερα θα προστεθούν και διαδηλωτές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΜΕ.

Δείτε πώς κατέγραψαν οι κάμερες τη σκούπα στη Βερανζέρου..

Αυτό κι αν είναι… κατόρθωμα! Με την πίεση που είχα από τις δουλειές πριν φύγω για την καλοκαιρινή μου άδεια των τριών εβδομάδων δεν είχα προλάβει να δώσω ούτε λέξη στο τυπογραφείο για την ΑΙΧΜΗ τ. 45 που ήταν μέσα στα σχέδια.

Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι το περιοδικό το πήραν και το δούλεψαν παντελώς άγνωστα σε μένα τεχνικοί και όχι η Μαρία Αγγελετάκη, όπως είχαμε συνεννοηθεί, το περιοδικό στήθηκε. Έτσι οι συνδικαλιστές, όταν πήγαν να το δουν είχαν ήδη ένα έτοιμο υλικό σελιδοποιημένο.

Έκαναν βεβαίως τις παρεμβάσεις τους, έβαλαν φωτογραφίες, έβγαλαν ένα κείμενο που είχα ετοιμάσει κατά παραγγελία τους και ήδη έχετε διαβάσει εδώ, «λογοκρισία» το είπαν, αλλά εγώ που τους ξέρω μερικά χρόνια που δουλεύω μαζί τους, ξέρω ότι δεν θα υπήρχε χώρος να βάλουν φωτογραφίες από τη δράση τους και «αναγκάστηκαν» να το κάνουν.

Ένα ακόμα δημιούργημά μας βρήκε τον τρόπο να υλοποιηθεί. Κι ας ήμουν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Τελικά με την τεχνολογία όλα μπορούν να αλλάξουν. Κι αν τη χρησιμοποιήσουμε σωστά μπορούμε να κάνουμε θαύματα.

• Δείτε ΕΔΩ σε αρχείο PDF την ΑΙΧΜΗ όπως ακριβώς θα κυκλοφορήσει, σε λίγο, τυπωμένη.