Ένα χαρούμενο τραγουδάκι που άκουσα σήμερα το πρωί στο αυτοκίνητό μου την ώρα που το πήγαινα για σέρβις και μου άρεσε. Σας το αφιερώνω…

Ξαφνιάστηκα το πρωί που είδα κλειστό το περίπτερο που παίρνουμε τις εφημερίδες στην ΠΕΤ ΟΤΕ. Το κάνουν οι άνθρωποι που το δουλεύουν τις Κυριακές, να κάτσουν να ξεκουραστούν και τον Αύγουστο καμιά 10ριά μέρες. Αλλά έτσι μεσοβδόμαδα; Ρώτησα, έμαθα και ιδού γιατί:

Εικοσιτετράωρη προειδοποιητική πανελλαδική απεργία προκήρυξε για σήμερα Τρίτη, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Μισθωτών Περιπτέρων - Αναπηρικών Κυλικείων και Καπνοπωλών, αντιδρώντας στην αύξηση της φορολογίας των καπνικών προϊόντων, η οποία εκτιμάται ότι έχει πλήξει σημαντικά τον κλάδο.

Τα νέα περιθώρια κέρδους δεν επαρκούν πλέον για τη συντήρηση όλου του δικτύου λιανικής πώλησης προϊόντων καπνού και η επιβίωση των 40.000 σημείων πώλησης καπνικών προϊόντων, που απασχολούν πάνω από 100.000 οικογένειες, κρίνεται αβέβαιη, σύμφωνα με την ανακοίνωση της ομοσπονδίας.

Πιο συγκεκριμένα, προκύπτει αύξηση των φόρων που από το 73,5% οδηγείται στο 81,4% ή κατά 0,74% ανά πακέτο. Μειώνεται το περιθώριο της εταιρείας από 0,51% σε 0,43%, δηλαδή υπάρχει μείωση κατά 0,08% ανά πακέτο. Μειώνεται το περιθώριο κέρδους του εμπορίου από 0,34% σε 0,281%, δηλαδή υπάρχει μείωση κατά 0,06% ανά πακέτο.

Η ομοσπονδία ζητεί την επαναδιαπραγμάτευση του νομοθετικού πλαισίου που αφορά τη φορολογία των καπνικών προϊόντων, έτσι ώστε να παράγονται περιθώρια κέρδους που να εγγυώνται την επιβίωση του δικτύου.

Τις εφημερίδες μας πάντως, ο Γιάννης τις είχε αφήσει στο καφενεδάκι της Χαλκοκονδύλη όπωςμ κάνει και τον Αύγουστο.

Δευτέρα πρωί στη ΔΕΗ, στην Αριστείδου με την Ειρήνη. Θέλει να «γυρίσει» το λογαριασμό στο όνομά της και γι’ αυτό ήρθαμε εδώ. Να πληρώσει και το λογαριασμό. Μπήκε νωρίς στο κουρμπέτι. Αρχίζει και νοιώθει τι σημαίνει νοικοκυριό.

Ήδη το Σαββατοκύριακο έκανε τα πρώτα ψώνια της για το νέο σπίτι. Και τα χάρηκε. Όπως αξίζει να χαίρεται κανείς με τα μικρά πράγματα της ζωής.

Αλλά «τσάμπα» πήγαμε στη ΔΕΗ. Για την αλλαγή ονόματος χρειάζεται και μια βεβαίωση από ηλεκτρολόγο. Κι αυτό δεν της το είχανε πει. Θα χρειαστεί λοιπόν να ξαναρθούμε. Όπως και για την ΕΥΔΑΠ που ο λογαριασμός μας έπαιζε «κρυφτούλι» στην τσάντα με τα… λίγα πράγματα που κουβαλάω καθημερινά μαζί μου.

Ευτυχώς με τον ΟΤΕ ξεμπερδέψαμε πιο εύκολα. Ας είναι καλά η Τούλα που βοήθησε όσο μπορούσε.

Στο μεταξύ ο καιρός έχει χαλάσει. Το πάει για βροχή; Θα δείξει. Σκοτεινός είναι πάντως. Και στα περίπτερα οι εφημερίδες στα μανταλάκια «μιλάνε» για τους όρους που θέτει το ΔΝΤ.

Ωραία ξεκίνησε αυτή η εβδομάδα. Με… χαμόγελο και με… αισιοδοξία.

• Δείτε ΕΔΩ ένα φοβερό site που βρήκα σήμερα από την ανάλογη στήλη της "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ". Όταν αισθανθείτε ότι δεν μπορείτε να ελέγξετε τα νεύρα σας πατήστε σ' αυτή τη διεύθυνση. Μπορείτε να επιλέξετε εσείς το θέμα των φωτογραφιών που θέλετε να εναλλάσσονται μπροστά σας (θαλασσινά τοπία, δάση, ουρανός με σύννεφα, ηλιοβασιλέματα, ανατολές) καθώς και τους ήχους που εκείνη τη στιγμή πιστεύετε ότι θα σας χαλαρώσουν (τιτιβίσματα πουλιών, βροχή, τα κύματα της θάλασσας, άνεμος, κλασική μουσική κ.λπ.) και... βουλιάξτε στην πολυθρόνα σας κοιτόντας την οθόνη του υπολογιστή σας. Το πιθανότερο είναι να χαλαρώσετε. Αν πάλι δεν δείτε διαφορά μετά τα πρώτα 3 λεπτά, η κατάστασή σας είναι μη αναστρέψιμη...
  

“Βράδιασε, τα ξαναλέμε”, ένας δίσκος μια ανθρώπινη έκφραση. Ο Μάνος Ξυδούς θα μας λείψει. Ευτυχώς τα τραγούδια μένουν. Εμείς μόνο είμαστε αναλώσιμοι, τα έργα μας όχι.

Τον Μάνο Ξυδούς, άνθρωπο της μουσικής που “έφυγε” ξαφνικά από κοντά μας την περασμένη εβδομάδα δεν τον γνώριζα. Ίσως μια φορά, Αύγουστος ήταν θαρρώ, που έπαιξε μαζί με τον Πάνο Κατσιμίχα στο Καστέλλι πρέπει να τον είδα από κοντά και όχι μόνο σαν θεατής, αλλά η ανάμνησή του είναι αχνή στο μυαλό μου.

Διαβάζω όμως, όλες αυτές τις μέρες γι' αυτόν και βλέπω έναν εξαιρετικά ευαίσθητο άνθρωπο της μουσικής. Που τον ήξεραν ακόμα και στα on-line παιχνίδια που μπαίνω καμιά φορά για να χαλαρώσω λίγο...

Και βλέπω ότι δεν ήταν αδιάφορος όσο ζούσε και δεν “έφυγε” αδιάφορος. Ο Μίλτος Πασχαλίδης δήλωνε πάντα τα καλύτερα γι' αυτόν. Και θυμάμαι που έλεγε πως αν σήμερα είναι τραγουδοποιός, κατά ένα μεγάλο μέρος το χρωστάει σ' αυτόν.

Όμορφα λόγια διάβασα και από τον Δημήτρη Καπράνο στη διαδικτυακή έκδοση του Attica Press. Και τον Δημήτρη τον γνωρίζω από κοντά και εκτιμώ κι αυτόν και το γράψιμό του. Κι είναι άδικο που επέλεξε πρόωρα τη συνταξιοδότησή του. Ευτυχώς, γράφει όπου του αρέσει, όπως του αρέσει, για ότι του αρέσει. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα για έναν επαγγελματία που έχει ξεπεράσει το άγχος της επιβιώσης.

Πολύ όμορφα λόγια όμως για τον Μάνο Ξυδούς διάβασα και το Σάββατο το πρωί στο ένθετο περιοδικό Culture της εβδομαδιαίας οικονομικής εφημερίδας “Ο Κόσμος του Επενδυτή”. In Memorian ήταν η στήλη, έτσι για να μην ξεχνάμε και την εξάρτησή μας από τα ξενόγλωσσα, όπου ο Νίκος Ράλλης γράφει τα καλύτερα για τον Μάνο.

Ένα παιδί που μεγάλωσε στις φτωχογειτονιές των Αγίων Αναργύρων, που “έστεισε” τους Πυξ Λάξ, που είχε το θάρρος να στηρίζει νέους καλλιτέχνες στο ξεκίνημά τους, που συνεργάστηκε με “μεγαθήρια” του ελληνικού τραγουδιού “έφυγε” προδωμένος από την καρδιά του, ενώ βρισκόταν στα στούντιο του ΣΚΑΪ στο Φάληρο συμμετέχοντας σε τηλεοπτική εκπομπή.

Μια αδιαθεσία του οδήγησε τους συνεργάτες του να καλέσουν ασθενοφόρο για να τον μεταφέρει στο Τζάνειο νοσοκομείο, όμως το νήμα της ζωής του διακόπηκε στο δρόμο για τον Πειραιά.

Όμορφο τέλος. Κανέναν δεν κούρασε και κανείς δεν είχε να πει κακό γι αυτόν. Κι ας κινούνταν στον πιο δύσκολο, ανταγωνιστικό, δρόμο της Τέχνης που δεν είναι στρωμένος πάντα με λουλούδια...

• Ο ραδιοφωνικός σταθμός “Δίφωνο 96,6 FM” είχε αυτό το Σαββατοκύριακο 17 και 18 Απρίλη αφιέρωμα στις μουσικές του Μάνου Ξιδούς. Ε, δε συμβαίνει και κάθε μέρα κάτι τέτοιο...

Τα περισσότερα παιδιά, ιδιαίτερα όμως τον Ανδρέα Αναγνώστου και τη Θεοδοσία Κοντζόγλου, τους ξέρω πάρα πολλά χρόνια τώρα στο χώρο του Τύπου. Είναι αξιόλογοι συνάδελφοι στη δουλειά τους και καλά παιδιά στη ζωή. Απ' αυτά που λες πως χρειάζεται ο τόπος και τα ΜΜΕ.

Προχθές πήρα ένα SMS στο κινητό μου, ότι ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει το περιοδικό των δημοσιογράφων. Και σήμερα μαζί με τις εφημερίδες το ζήτησα από τον περιπτερά μου. Νο 001. Φρεσκότατο. Και αληθινά ωραίο!

Στάθηκα στο Editorial της σελίδας 6. Και διάβασα όσα ο Ανδρέας καταγράφει ως διευθυντής του περιοδικού. Και λέει αλήθειες: “Το να βγάλεις περιοδικό στις μέρες μας φαντάζει αλλόκοτο. Θεωρείται “αυτοκτονία”, αφού διανύουμε μια βαθιά οικονομική κρίση. Για μας , μια παρέα δημοσιογράφων, ήταν ανάγκη. Αυτή η “υπέρτατατη θεότητα” όπως την αποκαλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες”.

Ύστερα πήγα στις 8 – 9 σελίδες και είδα φωτογραφημένη όλη τη Συντακτική Ομάδα. Και μελαγχόλησα. Μεγαλώσαμε παιδιά! Εκατό σελίδες προσεγμένες. Διαλεγμένα θέματα και καλό κασέ. Χωρίς τα εξεζητημένα σελέμπριτης που θα συναντήσεις σε όλα τα έντυπα ποικίλης ύλης.

Το όμορφο “κλείσιμο” της ύλης του πρώτου φύλλου κάνει ο Νίκος Μουλίνος. Κάτι “μου λέει” η φάτσα του στο έντυπο, αλλά δεν θυμάμαι να έχουμε συνεργαστεί κάπου. “Μια ομάδα, μια μικρή ομάδα με μεράκι, με πείσμα, με εσωτερική διάθεση, με τσαμπουκά, έμπειρη, κόντρα στην εποχή που είναι δύσκολη και απαιτητική “ταξιδεύει” στην ανοιχτή θάλασσα της αγοράς, όχι ζητώντας, αλλά αναζητώντας εκλεκτικές συνάφειες και σχέσεις με το μεγάλο κοινό”.

Καλοτάξιδο παιδιά! Εύχομαι από ψυχής τα καλύτερα. Θα σας περιμένουμε με αγωνία κάθε μήνα στα περίπτερα.

• Κι εσείς, οι αναγνώστες μου, αναζητήστε το Attica Press στα περίπτερα, έχει μόνο 3,50 ευρώ. Και για να πάρετε μια “γευση” από τη δουλειά τους, δείτε ΕΔΩ τα περιέχομενα του πρώτου τεύχους κι ΕΔΩ την διαδικτυακή του παρουσία που προηγήθηκε του εντύπου.

Τώρα πώς να αντισταθούμε σε μερικά πράγματα που κάνουν λίγο πιο διαφορετική, μπορεί και όμορφη τη ζωή; Είπαμε την Παρασκευή το απογευματάκι να πάμε για κούρεμα με τον Λάμπρο. Το “είπαμε” μην το... δένετε, γιατί εγώ το είπα και ο Λάμπρος αποδέχτηκε με τη σχετική βαρεμάρα την πρόταση.

Η αλήθεια είναι πως μόλις είχαμε γυρίσει από την ορθοδοντικό του στη Φιλοθέη, επιστρέψαμε τις ταινίες στο βιντεοκλάμπ της γειτονιάς, κλείσαμε ραντεβού για την Τρίτη που μας έρχεται στη μηχανή και το αυτοκίνητο και... ψωνίσαμε και κάτι ψιλοπράγματα από το σούπερ μάρκετ...

Αλλά η Αθηνά με τη Σίλβια είναι εκπληκτικά κορίτσια. Έχουν το χάρισμα, όπως σε όλα τα κομμωτήρια φαντάζομαι, να χαλαρώνουν τους πελάτες με τα αστεία, το χαμόγελο και τα καλαμπούρια τους. Είναι μέσα στη δουλειά τους; Είναι ο χαρακτήρας τους; Όπως κι αν είναι, μια ώρα μαζί τους είναι αρκετή για να νοιώσεις άλλος άνθρωπος.

Με την επιστροφή στο σπίτι κοιμήθηκα σχεδόν δυο ώρες. Και δεν είναι και καλοκαίρι ακόμα. Αλλά νομίζω ότι έφυγε όλη η ένταση της εβδομάδας. Θα ακολουθήσει ένα χαλαρό Σαββατοκύριακο και από τη Δευτέρα ξανά στην πρέσα.

Ναι, αλλά τώρα είμαστε, πώς να το κάνουμε και... πιο ωραίοι!

Πόσο συχνά μπορούμε να το δούμε άραγε στη ζωή μας. Μια συγγραφέας, η Λεία Βιτάλη, ανεβάζει δωρεάν στο διαδίκτυο το εξαντλημένο στα βιβλιοπωλεία μυθιστόρημά της «Η κοιλιά της μεταφράστριας».

Πρωτότυπη ιδέα και την επικροτούμε. Η Λεία, που δεν γνωρίζω από κοντά, αλλά θέλω να της πω δημόσια συγχαρητήρια γιατί πραγματικά της αξίζουν, κάθε Τετάρτη προσθέτει και ένα από τα εννιά κεφάλαια. Ήδη, όπως θα δείτε ΕΔΩ, έχουν ανέβει το Site τα πέντε πρώτα κεφάλαια του βιβλίου.

ΕΔΩ θα βρείτε και λίγκ με τις κριτικές. Όπως σημειώνει η συγγραφέας, πρόκειται για μια συμβολική χειρονομία στην οικονομική κρίση.

Είναι η πρώτη φορά στα ελληνικά εκδοτικά χρονικά που δεν επανεκδίδεται ένα εξαντλημένο βιβλίο, αλλά ανεβαίνει  στο internet. Η δύναμη του διαδικτύου είναι τεράστια και αλίμονο σε όποιον δεν το έχει καταλάβει.

• ΕΔΩ μπορείτε να διαβάστε το μυθιστόρημα από το πρώτο κεφάλαιο. Κι ΕΔΩ μπορείτε να διαβάστε και να παρακολουθήσετε τις σκέψεις της Λείας Βιτάλη όπως τις καταγράφει ή ίδια στο Blog της.