Πίνγκ – πονγκ στην Τέμενη. Φωτογραφία από το χώρο που βρίσκομαι τώρα... Και η ζωή συνεχίζεται...

Τελικά αρχίζει και παγιώνεται η καθημερινή επισκεψιμότητα πάνω από 1.000 διαφορετικές Ι.Ρ. (1342 χθες!) Κι αυτό είναι εκπληκτικό... Δεν ξέρω πώς να το ερμηνεύσω. Και τι νόημα έχει να το κάνω...

Θα πρέπει μάλλον να το αποδεχθώ σαν μέρος της ζωής αυτού του Site που απλά αυξάνει τις ευθύνες μου απέναντι σε όσους ήρθαν, με κάποιο τρόπο ώς εδώ κι έμειναν, κι έμειναν εκτιμώντας πως κάτι ξεχωριστό θα βρουν καθημερινά να διαβάσουν.

Κάτι που θα 'χει να κάνει με τη ψυχή, με το συναίσθημα, με τον εσωτερικό μας κόσμο. Που άλλοτε θα είναι σκληρό κι άλλοτε εύπεπτο. Κάτι σαν τους αληθινούς κύκλους της ζωής. Αυτούς που μας κρατούν σε εγρήγορση, ζωντανούς, διαθέσιμους για συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι...

Δείτε λίγο τις εγγραφές που έχετε μπροστά σας κι αν έχετε χρόνο και υπομονή πηγαίνετε και λίγο πιο πίσω. Θα διαπιστώσετε από την μια τη χαλαρή καλοκαιρινή ατμόσφαιρα της θάλασσας και της εξοχής κι από την άλλη τη σκληρή πλευρά της ζωής με αφορμή την απώλεια μια ανθρώπινης ζωής, ενός νέου παιδιού, γιου συναδέλφου από την εφημερίδα που ζήσαμε με ένταση από μέσα...

Δείτε πως παρουσιάζει την πιο δύσκολη ώρα του αποχαιρετισμού μια παλιά, έμπειρη δημοσιογράφος. Εγώ που ήμουν εκεί, δεν είχα το κουράγιο και τη δύναμη να χαράξω ούτε μια λέξη για ότι έζησα.

Γράφει η κ. Μπίστικα στη στήλη της “Σημειωματάριο”:

«Στο πύρινο κάτοπτρο του αυγουστιάτικου ήλιου, πριν να γείρει στη δύση, άναψε η φλόγα της αδόκητης απώλειας ενός νέου, του Σπύρου Μπουκάλα, που στα 20 του χρόνια έχασε τη ζωή του, περνώντας από το παρόν, και το μέλλον που ξανοιγόταν μπροστά του, στο σκοτάδι – όπου δεν ανήκε, δεν είχε καμία θέση, ούτε αυτός ούτε τα όνειρά του. Κι άφησε πίσω του, συντετριμμένους από τον πόνο, πατέρα, μητέρα, αδέλφια, τη γιαγιά που τον νανούριζε και τους θείους, τ’ ανίψια, τα ξαδέλφια, μια αγαπημένη ελληνική οικογένεια.

Σφιχταγκαλιασμένα, με τα δάκρυα να κυλούν στις παρειές, με βουβό πένθος, που κρατούσε το ίσο στο κλάμα της ασπρόμαλλης γιαγιάς, τα μέλη της ελληνικής οικογένειας κήδεψαν, όπως θέλει η Ορθοδοξία, τον Σπύρο τους, το νιο βλαστάρι του δέντρου της ζωής τους. Κι εκείνοι –πατέρας, μητέρα, θείοι– σάλευαν σαν τις ρίζες που βρέθηκαν, ξαφνικά, έξω από το χώμα, αλλά γνωρίζουν πως πρέπει ν’ αντέξουν. Κήδεψαν, με την αρχαία έννοια του όρου, μερίμνησαν πλαισιώνοντας με την αγάπη και τον πόνο τους τον όμορφο, αγνό νέο, που δεν είχε τίποτα να του συχωρέσει κανείς, ούτε Θεός ούτε άνθρωπος. Και δεν του έπρεπε να πορευθεί σε Μακαρία Οδό – με τη μηχανή του πήγαινε όταν τον συνάντησε το μοιραίο τροχαίο...

Τίποτα δεν είναι πιο κοντά στο δημοτικό τραγούδι από τον πόνο της μάνας, της αδελφής στη λειτουργία του αποχαιρετισμού. Ενας σταυρός από λευκά λουλούδια πάνω στο φέρετρο, με λευκά κρίνα και μπουμπούκια τριανταφυλλιάς στολισμένη η εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών, με τον ιεροκήρυκα του Μητροπολιτικού Ναού, πατέρα Χρυσόστομο, που τέλεσε τη νεκρώσιμο ακολουθία στην κατανυκτική ατμόσφαιρα των ψαλμών.

Με τα αναφιλητά των νέων παιδιών, συμφοιτητών και φίλων παιδικών του Σπύρου Μπουκάλα, που έφυγε ξαφνικά, πρόωρα από τη συντροφιά και τα σχέδιά τους... Κράτησε ο πατέρας Παντελής, πλάτανος γυρτός. Ανοιξε την αγκαλιά του και χώρεσε σφιχτά την κόρη Κατερίνα και τη μητέρα Σάσα, με το βαρύ και άλαλο θεσσαλικό πένθος – στα Αμπελάκια θα χτύπησαν οι καμπάνες για τον χαμό του εγγονού τού Αντώνη Καρκαγιάννη...

Ολη η οικογένεια της «Καθημερινής» ήταν εκεί για να συμπαρασταθεί στο πένθος των συναδέλφων τους Παντελή και Σάσας. Γεμάτη η εκκλησιά και μακριά η σειρά των κλειστών προσώπων και των σφιγμένων χειλιών που ακολούθησαν τη σορό του νέου που αποχαιρετούσε τον ήλιο. Η ευρύτερη δημοσιογραφική οικογένεια ήταν, επίσης, εκεί.

Όλο λευκά κρίνα το στεφάνι της «Καθημερινής», κι η παρουσία όλων των συναδέλφων για τον Παντελή και τη Σάσα, ήταν μια ζεστή αγκαλιά συμπαράστασης. Το «όχι», κραυγή, θρυμμάτισε το απόγευμα, όταν το φέρετρο κατέβηκε στον ανοιχτό τάφο. Ας έκαιγε ο ήλιος, η μοναξιά περόνιαζε αυγουστιάτικα...»

Υποθέτω πως αυτό είναι ένας από τους λόγους που έχει μεγάλη επισκεψιμότητα αυτός ο ιστότοπος. Το μέλλον βέβαια θα δείξει αν ότι ζούμε τώρα ήταν ένα εποχιακό φαινόμενο ή άρχισε να γίνεται συνείδηση και το ζητούν να το διαβάζουν συγκεκριμένοι άνθρωποι κάθε μέρα.

Μέχρι τότε μου είναι αδύνατο μα κρύψω τη χαρά μου. Δεν έχω ματαδεί τέτοιο πράγμα... Να είστε όλοι καλά!...

Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους που αγκαλιάζουν με εμπιστοσύνη αυτό το Site. Ένα μεγάλο "ευχαριστώ" από καρδιάς...

Κι αυτό το Σαββατοκύριακο θα είμαι στο παραθεριστικό κέντρο της ΟΜΕ-ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου. Να κάνω και κανένα μπανάκι. Ο καιρός «κρατάει» ακόμα. Κι ας λένε ότι ο Αύγουστος είναι η άκρη του χειμώνα...

Κάπως έτσι, δεν είπαμε ότι συνεχίζουμε να ζούμε τις χαρές του καλοκαιριού; Με τις μικρές αποδράσεις των Σαββατοκύριακων. Έξοδος από το κλεινόν άστυ, το απόγευμα της Παρασκευής...

Χαμηλώνουμε ήδη τους ρυθμούς, αρκετή ένταση είχε όλη η προηγούμενη εργάσιμη εβδομάδα. Τώρα καιρός για λίγο πιο χαλαρές καταστάσεις, για μια βουτιά στα όμορφα και καθαρά νερά του Κορινθιακού.

Κι αν θέλει ο Λάμπρος και επιμένει να πάει στο χωριό του παππού του, το Ελληνικό Γορτυνίας, ενόψει του πανηγυριού του Αϊ Γιαννιού του Ρηγολόγου, δεν έχω κανένα, μα κανένα πρόβλημα να κάνουμε αυτό το ταξίδι την Κυριακή το απόγευμα.

Θέλω, όσο μπορώ, να του προσφέρω τουλάχιστον αυτή τη θαλπωρή και τη σιγουριά που πρέπει να έχει μαζί μας. Και νομίζω, ως τώρα, ότι οι προσπάθειες που καταβάλω προς αυτή την κατεύθυνση, δεν πάνε χαμένες.

Παρασκευή απόγευμα... Σε λίγο θα φύγω για την Τέμενη Αιγίου... Ετοιμάζομαι. «Μαζεύω» τις υποχρεώσεις μου και το SUBARU με περιμένει κάτω από την εφημερίδα έτοιμο για το ταξίδι...

Η εκδρομή της Αρλέτας... Μοιάζει λίγο με τη δική μας απόδραση του Σαββατοκύριακου. Ένας μύχιος πόθος για πολλούς ανθρώπους. Τυχεροί όσοι μπορούν και το απολαμβάνουν...

Στο καφέ - εστιατόριο «Άλπεις» της πλατείας Καλυθμώνος, δίπλα στην εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων. Η φωτογραφία από το τραπέζι που κάθομαι...

Μεσημέρι Πέμπτης... Μια συνήθως δύσκολη μέρα της εβδομάδας λόγω της έντασης και της πίεσης που έχει το βράδυ στην εφημερίδα καθώς έχουμε μπροστά μας τρεις εκδόσεις να διευθετήσουμε. Την αυριανή, του Σαββάτου και της Κυριακής στον τομέα ευθύνης μας.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Σήμερα δεν νιώθω καλά. Σε λίγο θα πάω στο πρώτο νεκροταφείο της Αθήνας, μαζί με άλλους συναδέλφους να πούμε το τελευταίο «αντίο» στον μικρό Σπύρο και να στηρίξουμε με την παρουσία μας τους άμοιρους γονιούς και συναδέλφους μας στην εφημερίδα.

Διαβάζω τα σχόλια που κάνετε στο Facebook στην ανάρτηση σχετικά με το δημοσίευμα που έκανα χθες σ' αυτή την ιστοσελίδα. Είναι σκληρό χτύπημα, από τα χειρότερα, ο ξαφνικός χαμός ενός νέου παιδιού. Είναι έτσι ακριβώς όπως το διατυπώνει η Χαρούλα Βερίγου στο σχόλιο της:

"Πώς θα ζήσουν οι γονείς; Πώς επιζεί ο γονιός που χάνει το εικοσάχρονο παιδί του; Μπροστά στον θάνατο ψελλίζουμε στερεοτυπικά, μπροστά στο θάνατο του παλικαριού σώνεται ακόμη και το ψέλλισμα, σβήνει κάθε στερεότυπο".

Το φοβερό είναι ότι ανοίγει ρωγμές στις μνήμες. Μια δική του ιστορία θυμήθηκε ο Γιάννης Βίλας. Διαβάστε τη, όπως ακριβώς την έγραψε. Με λατινικούς χαρακτήρες, συντετριμμένος. Ο Γιάννης που πάντα, βγάζει μια καλή διάθεση στα γραφτά του και τα σχόλια του...

Εδώ υποκλίνεσαι μπροστά στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Εδώ, δεν υπάρχουν περιθώρια για αστεία. Εδώ, είναι η σκληρή, απαίσια πλευρά της ζωής:

"exo viosi kati analogo kai sas leo oti ta sklira einai pio piso ...otan menei sta xeili kolimeno ena giati? h ena mou leipei to katalaveneis ? 12 ianoyarioy 2002 giorgos 18 eton ...egefaliko aneyrisma...ta xamogela stamatane kai prepei na vreis logo epiviosis, h zoh exei idh teliosh, mono epiviosi "

Είναι 3.30 το μεσημέρι. Έχω λίγο χρόνο ακόμα ώς τις 4. Προτιμώ να καθίσω εδώ στο καφέ της Κλαυθμώνος "Αλπεις", να πιω ένα φρέντο - καπουτσίνο και να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου που χλιμιντρίζουν σαν ατίθασο άτι που τρέχει στον κάμπο...

Μου είναι αδύνατον να κατανοήσω πώς μπορεί να κόβεται ξαφνικά το νήμα της ζωής ενός νέου παλικαριού. Και θλίβομαι όταν διαβάζω πως επειδή, οι γονείς του Σπύρου είναι προβεβλημένοι δημοσιογράφοι, ο θάνατος του παιδιού τους πέρασε στις εφημερίδες. Σε ποιες εφημερίδες, βρε παιδιά; Μονάχα σ' αυτήν που δουλεύει ο πατέρας του, στην ίδια που δούλευε η μάνα του πριν συνταξιοδοτηθεί κι ο παππούς του που υπήρξε διευθυντής της κι εκδότης... Και ευτυχώς που ο τελευταίος «έφυγε» ένα χρόνο νωρίτερα και δεν θα πονέσει από το χαμό του εγγονού του...

Ναι, είναι ένα μικρό «προνόμιο», αλλά σιγά το προνόμιο όταν χάνεις το παιδί σου στο άνθος της νιότης του... Ας είμαστε για λίγο καλοί, αν μπορούμε. Και συμπονετικοί γονείς. Ναι, πολλά παιδιά «φεύγουν» σιωπηλά, αλλά αυτό είναι το πρόβλημα ή στο ότι φεύγουν;

Φυσάει ένα απαλό αεράκι... Τα τζιτζίκια «τραγουδάνε» αμέριμνα στο κέντρο της Αθήνας. Δίπλα μου άνθρωποι πίνουν καφέ ή τρώνε γελώντας και συζητούν μεγαλόφωνα. Η ζωή συνεχίζεται... Δεν έχει και πολλές επιλογές, έτσι κι αλλιώς.

Ένα μόνο θα μείνει για πάντα... Μια στιφάδα από το χτύπημα γροθιάς στο στομάχι... Ο θάνατος ενός 20χρονου παλικαριού που σε λίγο θα πάμε να αποχαιρετίσουμε...

Κάνω την καρδιά μου πέτρα... Πρέπει να αντέξω, όρθιος. Να σφίξω το χέρι του Παντελή με σιγουριά και να του δώσω τα συλλυπητήρια μου. Όχι πως κάτι θα αλλάξει σ' αυτόν... Δεν τρέφω τέτοιες ψευδαισθήσεις. Αλλά τουλάχιστον δεν θα είναι μόνος του σ' αυτό το σκληρό χτύπημα της μοίρας. Έχει την αξία του αυτό το «μοίρασμα»...

Βρήκα αυτό το σημείωμα “Στο κόκκινο”. Είναι του Ανδρέα Πετρουλάκη, που εργάζεται στο ίδιο τμήμα με τον Παντελή Μπουκάλα. Ο Ανδρέας είναι σκιτσογράφος στην εφημερίδα "Κ" και παράλληλα ασκεί την ιατρική. Ο ίδιος προτίμησε να μη σχεδιάσει με το πενάκι του, έτσι κι αλλιώς είναι σε άδεια αυτόν τον καιρό, επέλεξε όμως για το κομμάτι του την παραπάνω φωτογραφία. Έναν Άγγελο, μάλλον ο μικρός Σπύρος, που έφυγε τόσο αναπάντεχα από τη ζωή.

Γράφει ο Ανδρέας:

Ο Παντελής δεν θα είναι ποτέ πια ο ίδιος. Έπαθε ένα από αυτά τα λίγα πράγματα, μάλλον το χειρότερο, που οριοθετούν τη ζωή στο πριν και το τελεσίδικο μετά. Πριν, τότε που ζούσε ο Σπύρος. Μετά -μετά από εκείνη την Τρίτη του Αυγούστου που καβάλησε τη μηχανή του για να πετάξει στους ουρανούς. Εγγονός Καρκαγιάννη, κυρίως γιος Μπουκάλα, πάνω από όλα ένα εικοσάχρονο γελαστό παιδί, ξεκίνησε τη ζωή του με πολύτιμες αποσκευές που σχεδόν δεν πρόλαβε να ξετυλίξει.

Λέξεις παρηγορίας δεν υπάρχουν. Αν υπήρχαν ο Παντελής θα εύρισκε τις καλύτερες. Στα δικά του πεζά και ποιήματα. Ή θα αναζητούσε τα πιο ισχυρά ξόρκια του θανάτου στους κλασσικούς και τους ποιητές, που τα ξέρει όλα. Για να δει ότι δεν φτάνουν. Αυτήν την ώρα, του παγωμένου χρόνου, τον πόνο τον παίρνει ολόκληρο σαν να ήσαν αγράμματος.

Ηθικό και πνευματικό στήριγμα για εκατοντάδες δημοσιογράφους και χιλιάδες αναγνώστες επί πάρα πολλά χρόνια ο Παντελής Μπουκάλας, μακάρι να βρει τώρα κι εκείνος να στηριχτεί και να στηρίξει τη Σάσα και την Κατερίνα.

Η κηδεία του Σπύρου Μπουκάλα θα γίνει σήμερα στις 4 μμ στο 1ο Νεκροταφείο. Και βέβαια θα είμαστε εκεί για το ύστατο “αντίο”.

• Δείτε ΕΔΩ το άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη, γραμμένο για το Protagon. Δείτε κι ΕΔΩ ένα ακόμα δημοσίευμα στην "Κ".

Μοιρολόι, ίδιος σπαραγμός παντού για το άδικο φευγιό ενός νέου ανθρώπου...

Ένα “Κουνούπι Τίγρης” στην ΠΕΤ ΟΤΕ, στο κέντρο της Αθήνας, δίπλα στην Ομόνοια... Μου το έφερε πριν από λίγο ο Δήμος. Το περιεργαστήκαμε, κοίτα λέμε με τι ζούμε “παρέα” και το έβαλα πάνω στο γραφείο μου να το φωτογραφήσω. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος του έβαλα δίπλα του ένα κέρμα του ευρώ... Ε, δεν είναι και τόσο μικρό τελικά. Και τη ζημιά του την κάνει αν βρεθείς στο δρόμο του... Δείτε περισσότερα γι' αυτό το κουνούπι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Είναι εντυπωσιακό, αλλά συνεχίζει η μεγάλη επισκεψιμότητα σ' αυτό το Site που άρχισε από τον Δεκαπενταύγουστο και μετά. Ειλικρινά δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά διπλασιάστηκαν σχεδόν. Από κει που είχαμε 350 με 400 σταθερούς αναγνώστες, ξαφνικά διπλασιάστηκαν ή και.. τριπλασιάστηκαν.

Αναρωτιέμαι από πού ήρθαν κι έμειναν; Τι βρήκαν εδώ και τους αρέσει; Δεν κάνω τίποτα πρωτότυπο. Απλά προσπαθώ να είναι «ζωντανό». Δεν εννοώ με κανένα τρόπο να συντηρώ στη φορμόλη ένα πεθαμένο ή ημιπεθαμένο ιστότοπο. Όχι δεν θα το ήθελα αυτό με τίποτα.

Συμμετέχω στη ζωή, διαβάζω, ενημερώνομαι κι ενημερώνω κι εγώ με τη σειρά μου το Site. Έτσι κι αλλιώς, όπως έχετε διαπιστώσει, είναι πολυσυλλεκτικό. Ασχολείται με απλά, καθημερινά πράγματα. Δεν προσπαθεί να προσεγγίσει την ελίτ με περίπλοκες φιλοσοφικές σκέψεις. Απευθύνεται στον μέσο νοήμονα Έλληνα.

Θεωρώ ότι αυτά που μας λείπουν είναι τα απλά πράγματα, η καθαρή ματιά στο τρόπο που προσεγγίζουμε τα γεγονότα. Και όλα αυτά χωρίς καμιά πίεση, αλλά με την ελπίδα πως ότι «ακουμπάμε» μπορεί να ενδιαφέρει και το συνάνθρωπό μας. Και να, που τελικά έτσι συμβαίνει...

Παρακολουθώ κι εγώ με προσοχή πια, αυτό το Αυγουστιάτικο «φαινόμενο». Δεν είναι και κάτι συνηθισμένο, εδώ που τα λέμε, να συμβαίνει αυτό σε μια δύσκολη εποχιακά περίοδο που υποτίθεται ότι πολύς κόσμος λείπει σε άδεια και πάντως βρίσκεται εκτός Αθηνών...

Για το τελευταίο είμαι πια σίγουρος. Χρειάστηκε να βγω χθες το μεσημέρι λίγο, να πάω στη ΔΕΗ, στην Αριστείδου να πληρώσω κάτι λογαριασμούς και το είδα το κέντρο της πόλης.

Ελάχιστοι άνθρωποι κυκλοφορούν έξω. Οι περισσότεροι είναι επαίτες ή πρεζάκιδες και πόρνες. Πού και πού κάποιοι αστυνομικοί σε σχηματισμούς δύο ή τριών ατόμων.

Ναι, η Αθήνα συνεχίζει να δείχνει άδεια... Κι η ζέστη με την άσφαλτο να τη διπλασιάζει και να κάνει καμίνι το κέντρο είναι ανυπόφορη.

Ευτυχώς επέστρεψα γρήγορα στο γραφείο μου. Κι εδώ οι άνθρωποι είναι λιγοστοί. Κι αυτοί φεύγουν νωρίς. Μόνο εγώ μένω πίσω. Κλειδοκράτορας. Είναι που έχω στη συνέχεια και την εφημερίδα...

Και μια παρωδία από το “Ράδιο Αρβύλα¨για το “Κουνούπι Τίγρης”. Χαμογελάστε, κάνει καλό!

Απόγευμα Δευτέρας. Κάθομαι κάτω από τις μουριές και χτυπάει το κινητό μου. Είναι η αδερφή μου Στασούλα. Τηλεφωνεί από τον Τσούτσουρα. Πήγε μόνη της, έκανε το μπάνιο της, ανέβηκε ψηλά, στο μονοπάτι που οδηγεί στο Μαριδάκι και με πήρε τηλέφωνο, Ήθελε λίγο να μ' ακούσει... Κι ήταν τόσο γλυκιά...

Κάπως το κάναμε και ο Δεκαπενταύγουστος είναι μια μέρα που όλοι, λίγο ή πολύ την περιμένουμε. Θες η τελευταία αργία του καλοκαιριού... Θες γιατί κάποιοι “κολλάνε” μπρος -πίσω κάποιες μέρες άδειας και την κάνουν ξεχωριστή. Κι η αλήθεια είναι πως αρέσει σε όλους μας.

Αφού κι εμείς το συνδυάζουμε με εκδρομή. Τα πιο πριν χρόνια γινότανε μάλιστα το αδιαχώρητο στους δρόμους, στις εξόδους της Αθήνας.Όχι πια όμως. Η βενζίνη είναι ακριβή, τα διόδια επίσης, τα νοίκια, το φαγητό, όλα τα μετρά πια ο κόσμος. Στην εποχή της οικονομικής ύφεσης έτσι έχουν τα πράγματα κι αλίμονο γι' αυτόν που δεν μπορεί να το δει αυτό.

Αλλά μια τέτοια μέρα μη σας μαυρίζω την ψυχή. Τις αλήθειες τις ζείτε και τις ξέρετε. Και κάποια στιγμή, όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο. Κι ας είναι μόνο για μια μέρα...

Χωρίς να το θέλει η Στασούλα μας με... ξαναγύρισε στην Κρήτη. Στις όμορφες μέρες του φετινού καλοκαιριού που πέρασα εκεί...