Ένα αφιέρωμα στον 15χρονο Αλέξη. Γιατί η μνήμη είναι πολύ μεγάλο πράγμα και πρέπει να την κρατάμε ζωντανή.

Ποτέ άλλοτε, δεν συνέβησαν τόσα και σημαντικά μέσα σε τόσο λίγες μέρες. Μια συμπύκνωση του ιστορικού χρόνου που έφερε την Ελλάδα στο προσκήνιο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος αλλάζοντας τις έως εκείνη τη στιγμή μορφές έκφρασης  των κινημάτων αλληλεγγύης και που θέτοντας μια σειρά από ερωτήματα για την έννοια της πολιτικής, εξόργισε, θύμωσε, δυνάμωσε, χιλιάδες νέους ανθρώπους.

Η εγκληματική ενέργεια του αστυνομικού, μόνιμη παρενέργεια της γενικευμένης ατιμωρησίας των οργάνων καταστολής, ήταν μόνον η αφορμή. Μετά τη γνωστή «ζαρτινιέρα» και την σύλληψη των «πράσινων» παπουτσιών είχε έρθει η στιγμή της εν ψυχρώ δολοφονίας ενός αθώου παιδιού μόλις 15 ετών από τα πυρά του ειδικού φρουρού, αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα.

Βράδυ Σαββάτου της 6ης Δεκέμβρη του 2008 ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος άφησε την τελευταία του πνοή στα Εξάρχεια την ώρα που με άνεση ο Κορκονέας και ο συνεργάτης του επέστρεφαν πεζοί στο περιπολικό τους.

Ποτάμια λαού γέμισαν την Αθήνα οργισμένα φωνάζοντας ‘οργή-οργή σκοτώσατε παιδί’…

Τρία χρόνια μετά, η μνήμη παραμένει ζωντανή…

”ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ (ΠΛΕΟΝ) ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ”

του Μάνου Αυγερίδη

Σάββατο βράδυ στη γειτονιά των Εξαρχείων. Δύο αστυνομικοί «περιπολούν» την περιοχή, με όσα εισαγωγικά έχουν ανάγκη οι λέξεις όταν η πραγματικότητα τις ξεπερνά. Κατεβαίνουν από το περιπολικό και κατευθύνονται πεζοί προς ένα τσούρμο εφήβων. Φωνές, σειρήνες και πυροβολισμοί μπλέκονται σε μια περίεργη (αν και όχι πρωτότυπη) σύνθεση, μακάβρια. Απομακρύνονται αργά, χωρις να κοιτάξουν πίσω. Μπαίνουν στο περιπολικό και φεύγουν.

Ένα δεκαπεντάχρονο παιδί κείτεται νεκρό, δολοφονημένο. Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος το όνομά του, Αλέξης. Δεν ήταν ο πρώτος ούτε ο μόνος που έχασε τη ζωή του από χέρι αστυνομικού στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Είχε προηγηθεί ο Ιάκωβος Kουμής, η Σταματίνα Κανελλοπούλου, ο Μιχάλης Καλτεζάς, ο Νίκολας Τόντι και άλλοι, μετανάστες κυρίως, αλλά και Έλληνες, που δεν μάθαμε ποτέ ή δεν συγκρατήσαμε τα ονόματά τους.

Κι ανάμεσά τους τα τόσα ακόμη κρούσματα και οι διαφορετικές μορφές καταστολής, βίας και αυθαιρεσίας που πληθαίνουν δημιουργώντας μια κανονικότητα• φέρνοντάς μας ξανά μπροστά στην κρίσιμη συζήτηση για την ύπαρξη και τον ρόλο της αστυνομίας, τον αυταρχισμό του κράτους, τα όρια αυτού που ονομάζουμε (καθ’ υπερβολή άραγε;) «δημοκρατία» και τους τρόπους αντίδρασης σε ό,τι συμβαίνει, τα δικά μας μέσα, τα ερωτήματα και τις απαντήσεις μας.

Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου, από την οποία μεθαύριο συμπληρώνονται τρία χρόνια, και τα γεγονότα που ακολούθησαν, υπήρξε αναμφισβήτητα ένα ορόσημο, συμβολικά και πραγματικά.Οι λέξεις «Δεκέμβρης» και «Δεκεμβριανά» ανασημασιοδοτήθηκαν, απέκτησαν μια δεύτερη ζωή που δεν αφορά ασφαλώς μόνο το στενά «κινηματικό» λεξιλόγιο. Πλέον πρέπει να διευκρινίζει κανείς για ποιόν Δεκέμβρη μιλάει• ενδεχομένως, μάλιστα, να είναι πια σχεδόν αδύνατη η μνημόνευση του ενός έξω απ’ το φίλτρο του άλλου.

Από την άλλη μεριά, με αφορμή τον Δεκέμβρη άλλαξαν πολλά τόσο στον κινηματικό μας μικρόκοσμο όσο και στην κοινωνία ευρύτερα. Το μέγεθος της συμμετοχής στην αντίδραση που συνέγειρε το γεγονός είναι ενδεικτικό. Η δολοφονία του Αλέξη προκάλεσε σε μεγάλη έκταση μια κοινωνική δυναμική αντίστασης, οργής και αγανάκτησης. Ένα κομμάτι της νεολαίας πολιτικοποιήθηκε εκ των πραγμάτων βίαια, μπαίνοντας (άτσαλα ίσως, είναι αλήθεια) στον κινηματικό στίβο. Νέες συλλογικότητες δημιουργήθηκαν, πολιτικοϊδεολογικοί χώροι και νοοτροπίες ενισχύθηκαν ή αποδυναμώθηκαν, νέα μέσα ενημέρωσης, διάδοσης της πληροφορίας και συμμετοχής μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας, αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε τις εν λόγω έννοιες.

Η διαδικασία αυτή, που ούτως ή άλλως είναι διαρκής, δεν έχει ολοκληρωθεί και παραμένει ανοιχτή. Τροφοδοτήθηκε δε στη συνέχεια από τις μορφές (και το λεξιλόγιο) της κρίσης που άγγιξαν και συσπείρωσαν μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Παρ’ όλα αυτά, προς το παρόν χάνουμε. Συγκυριακά ή μη, τον Δεκέμβρη του 2008, εγκαινιάστηκε μια εποχή κρίσης και βίας -η αρχή του τέλους της μεταπολίτευσης, αν θεωρήσουμε το Μνημόνιο ταφόπλακα;- που δείχνει να σαρώνει τα πάντα έως τώρα το διάβα της, χωρίς σε καμία περίπτωση να υπονοώ ότι πρόκειται για μια πορεία νομοτελειακή και χωρίς επιστροφή• επιστροφή, όχι στο παρελθόν, αλλά στο δικό μας μέλλον.

Εντάξει, εμένα τώρα δεν με τρελαίνει η ιδέα ότι πρέπει να γιορτάζουμε ένα όνομα. Γι' αυτό κι έχω σε μεγαλύτερη εκτίμηση τα γενέθλια. Τη μέρα δηλαδή που ήρθαμε σ' αυτόν τον κόσμο.

Όμως έτσι έχει συνηθίσει ο κόσμος κι εγώ δεν είμαι διατεθειμένος να του τη... χαλάσω. Και γλυκά θα πάρω για την ΠΕΤ αύριο... Και στην εφημερίδα θα πάω τα... συνήθη ποτά μας με τα ξηρά καρπά, την επόμενη εβδομάδα, μιας και τούτη κάνω χρήση μέρους της κανονικής μου άδειας,

Με λένε Νίκο, λοιπόν... Έχω το όνομα του παππού μου, πατέρας της μάνας μου, που δεν γνώρισα ποτέ. Είχε ήδη φύγει από τούτη τη ζωή, όταν γεννήθηκα εγώ. Αλλά ήταν, απ' ότι έχω ακούσει κι αυτός ψηλός σαν κι εμένα...

Παλιότερα, τέτοια μέρα πήγαινα στην Πάρνηθα. Εκεί, στον Άγιο Μερκούριο. Στην ταβέρνα. Φέτος όμως είναι αλλιώς... Άσε που η ταβέρνα με το τζάκι να σιγοκαίει μες στο χειμώνα, δεν υπάρχει πια. Εγκαταλειμμένη με σπασμένα τα τζάμια της, ρημαγμένη...

Στο κέντρο της Αθήνας θα κινηθώ, υπάρχει λόγος. Και φυσικά θα απαντήσω στα τηλεφωνήματά σας, να σας ευχαριστήσω για τις ευχές σας. Νοιώθω τόσο όμορφα κάθε χρόνο... Είστε τόσοι πολλοί, που η μπαταρία του κινητού δεν αντέχει, χρειάζεται να ξαναφορτιστεί... Κι αν καμιά φορά το κινητό μου δείχνει απασχολημένο θα 'ναι που θα μιλάω σε κάποιο φίλο, μην απογοητευτείτε. Επιχειρήστε ξανά. Προτιμώ να ακούσω τη φωνή σας, παρά τα άψυχα SMS. Έτσι η επικοινωνία γίνεται πιο ζεστή, ανθρώπινη.

Ευχαριστώ πάντως κι από αυτή τη γωνιά... Άλλη ανάρτηση δεν θα 'χει σήμερα. Μόνο αργά το βράδυ. Ας “παίζει” αυτό όλη μέρα. Τέτοια που είναι...

Ήδη λίγο πριν το μεσημέρι είναι πάρα πολλά τα τηλεφωνήμα σας, τα μηνύματα SMS και στο Facebook... Δεν προλαβιάαίνω να το σηκώνω...

Ευχαριστώ από καρδιάς για τις ευχές σας...

Όλα και πληθαίνουν στον τύπο δημοσιεύματα αυτού του τύπου, όπως σήμερα στο ΕΘΝΟΣ. Μήπως δεν το ξέρουμε; Δεν το ζούμε στον περίγυρό μας; Και όμως εδώ είμαστε...

Το ζήτημα είναι η ψυχολογία... Που βρίσκεται στα χειρότερά της. Η εφημερίδα ΕΣΤΙΑ σωστά επικεντρώνει τον τίτλο της, αλλά αυτοί οι σοσιαληστές δεν διαβάζουν δεξιές εφημερίδες. Έχουν στραμμένο το ενδιαφέρον τους στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Ελλάδα. Αυτό πια κι αν το ξέρουμε...

Κι αυτοί της ψωλής τους το χαβά... Τα κομματικά παιχνιδάκια, που δεν αφορούν πια κανένα πέρα από τους ίδιους κι ένα μικρό κομματικό περίγυρο...

Και κάτι από προχθες... Είναι το πρωτοσέλιδο της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΩΡΑΣ. Να μάθουμε τον ευρωβουλευτή Νάιτζελ Φάρατζ που λέει τα πράγματα με το όνομά τους, Μακάρι να έκαναν τα ίδια και οι πολιτικοί μας στην Ελλάδα...

Ιδού και ένα βίντεο του ίδιου ευρωβουλευτή σε μια τοποθέτησή του για την Ελλάδα, Μπορεί να σας έχει σταλεί και με e-mail, αλλά αξίζει να το δούμε μέσα κι απ' αυτή την ιστοσελίδα...

Όλα εδώ πληρώνονται... Και η ζωή κάνει κύκλους, όποιος αντέξει θα τα δει όλα... Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από το κινητό μου την περασμένη Τετάρτη. Είναι το κτίριο 5 στα δικαστήρια της Ευελπίδων όπου προσπάθησαν, χωρίς να τα καταφέρουν, παράνομη και καταχριστική την απεργία των δημοσιογράφων...

Οι δικαστές στην έδρα... Είχαν το θάρρος να αναβάλλουν την εκδίκαση και στην ουσία να μην κάνουν τη χάρη στους εκδότες που ήθελαν να σπάσει, για πρώτη φορά μια 24ωρη απεργία των δημοσιογράφων... Το είδαμε κι αυτό, επί... τρικομματικής κυβέρνησης σωτηρίας.

To ΠΑΣΟΚ είναι χρεωμένο μέχρι... τον λαιμό, καθώς οφείλει περίπου 150 εκατ. ευρώ σε δάνεια, την ώρα που η κρατική χρηματοδότηση έχει «παγώσει» και οι δόσεις από τις τράπεζες πρέπει να καταβάλλονται στην ώρα τους. Οι εργαζόμενοι στο κόμμα, εν τω μεταξύ, μένουν απλήρωτοι σχεδόν για έναν μήνα, σημάδι της οικονομικής παρακμής του πάλαι ποτέ πανίσχυρου Κινήματος.

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, τα υπέρογκα δάνεια εκτοξεύτηκαν την περίοδο Παπανδρέου. Ο νυν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ με την επιμονή του να αλλάξει χώρο και να μετακομίσει σε ένα σύγχρονο κτίριο, από την Χαριλάου Τρικούπη στην Ιπποκράτους, «φέσωσε» το κόμμα.

Τα νέα δάνεια λήφθησαν από τις τράπεζες με δύο εγγυήσεις:

- Τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Χαριλάου Τρικούπη, τα οποία παραμένουν στην ιδιοκτησία του κόμματος.

- Τη βεβαιότητα ότι το κόμμα θα παίρνει πάνω από 35% στις εκλογές, εσαεί και άρα θα λαμβάνει τις τεράστιες οικονομικές αποζημιώσεις από το κράτος.

Το τελευταίο πια έχει καταρρεύσει από όλες τις εκτιμήσεις ως ενδεχόμενο και έτσι οι τράπεζες που έχουν δανείσει έχουν αρχίσει να ανησυχούν για τα τι μέλλει γενέσθαι.

Σύμφωνα με πληροφορίες μία από τις παραμέτρους που συζητείται εντός του ΠΑΣΟΚ για το αν θα πρέπει ή όχι να παραμείνει ο πρόεδρος στη θέση του, είναι και αυτός.

Όσο μεγαλύτερα ποσοστά καταφέρει να πάρει το κόμμα, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η κρατική χρηματοδότηση, άρα θα μπορεί να αποπληρώνει τις υπέρογκες μηνιαίες δόσεις. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που έχουν τα αντίπαλα εσωκομματικά στρατόπεδα, με τον Γ. Παπανδρέου στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, το κόμμα θα πάρει το μικρότερο ποσοστό, σε σχέση με Λοβόρδο ή ακόμα και Βενιζέλο αρχηγό.

Σε περίπτωση εκλογικού φιάσκου (που είναι και το πιο πιθανό άλλωστε) τα πράγματα θα οδηγηθούν στην οικονομική κατάρρευση. Δεκάδες άνθρωποι θα χάσουν τις δουλειές τους, οι τράπεζες δεν θα λαμβάνουν τα δάνειά τους και σε βάθος χρόνου ίσως δούμε να εγκαταλείπεται το ολοκαίνουργιο κτίριο της Ιπποκράτους και το ΠΑΣΟΚ να επιστρέφει στο κτίριο της Χαριλάου Τρικούπη, για όσο ακόμα θα μπορεί να το διατηρεί κι αυτό...

• Οι πληροφορίες από το διαδίκτυο...

Το καζάνι με τη φασολάδα έχει στηθεί στο πάρκο. Προστατευμένη η φωτιά θα την κάνει τη δουλειά της. Αυτό κι αν είναι βέβαιο...

Πίσω από τα κάγκελα του πάρκου είναι τραβηγμένη η φωτογραφία. Ίσα για να “ντύσει” αυτό το αφιέρωμα. Το να το ζεις βέβαια είναι εντελώς διαφορετικό.

Ο Κώστας καταγράφει στιγμές με τη μηχανή του. Η ίδια μηχανή “τραβάει” και βίντεο. Κάποιες από τις εικόνες που θα δείτε στην εφημερίδα μας είναι δικές του.

Η λίρα άρχισε να παίζει τα πρώτα γρατζουνίσματά της στα χέρια του Στέφανου. Σε λίγο τα ηχεία του καφενείου θα κλείσουν. Όταν έχεις τέτοια όμορφη μουσική τι να την κάνεις την άλλη, τη στερεοφωνική.

Χαμογελαστά πρόσωπα μπροστά στην κάμερα που τραβάει για το υπουργείο Πολιτισμού. Δεν “παίζουν”, δεν πρόκειται για ηθοποιούς. Απλοί άνθρωποι είναι που ήρθαν κυριακάτικα στο συνεργατικό καφενείο να μοιραστούν πράγματα με τους συγκατοίκους τους.

Οι κάτοικοι σερβίρονται φαγητά από τον πάγκο μέσα στο καφενείο. Η μητέρα έχει τον πρώτο λόγο. Το παιδί παρακολουθεί τα βήματα και θα επέμβει αν κι εφόσον χρειαστεί!..

Το γεγονός το... διαφήμιζαν από τα blog κοντά μια εβδομάδα τώρα. Οι πιο ψαγμένοι και ενημερωμένοι ήρθαν με τα ταπεράκια τους και τα υλικά που φρόντισαν να έχουν έτοιμα ειδικά γι' αυτή την περίπτωση. Όλα άρχισαν γύρω στη μία το μεσημέρι. Στο συνεργατικό καφενείο, Μοναστηρίου και Τηλεφάνους, ακριβώς δίπλα από το αρχαιολογικό πάρκο.

Τα φαγητά άρχισαν να απλώνουν στους πάγκους μέσα στο καφενείο, ενώ μέσα στο πάρκο σε ειδική κατασκευή για να μην υπάρχει κανείς κίνδυνος άναψαν φωτιά και έβαλαν να σιγοβράζει η φασολάδα. Έξω, στον υπέροχο χειμωνιάτικο ήλιο κάτοικοι της περιοχής έπιναν τα τσιπουράκια τους δημιουργώντας ατμόσφαιρα.

Μιλώ με τους φίλους, τους συντρόφους από τη γειτονιά. Κάποιοι έρχονται για πρώτη φορά και... “μένουν” κάπως, μπροστά σε αυτό που αντικρίζουν. Το να μοιράζεσαι πράγματα στις μέρες μας δεν είναι ούτε το πιο απλό, ούτε το πιο εύκολο πράγμα. Κι όμως εδώ συμβαίνει. Όλα τα φαγητά ανοίγονται εδώ. Και μπορείς να σερβιριστείς μόνο σου με ό,τι τραβά η ψυχή σου.

Κι από ποτά; Υπάρχει η ρακή του καφενείου αλλά και το εμφιαλωμένο κρασί του Βασίλη που αρέσει στη Γιωργία. Εμείς όμως συνεχίζουμε να πίνουμε τις ρακές που είχαμε ξεκινήσει στο Στέκι Αλληλεγγύης λίγο νωρίτερα με τη Χρύσα και τον Κώστα.

Οι κινηματογραφιστές μας είναι σε δράση. Έχουν στραμμένες τις κάμερές τους και καταγράφουν κάθε στιγμή. Είναι ο Κώστας που φτιάχνει αυτά τα εκπληκτικά βιντεάκια και τα ανεβάζει στο you tube για να τα μοιραστούμε “ντυμένα” με όμορφη μουσική και είναι εκείνος ο σκηνοθέτης που τραβούσε εικόνες πριν από δυο εβδομάδες για το υπουργείο Πολιτισμού.

Συζητάμε σε μια μεριά με τον Νώντα. Μου λέει τον τρόπο που μας γνώρισε και ευγνωμονεί τη συντρόφισσά του που μια διαφωνία τους σχετικά με το ποιος θα πάει να ψωνίσει μήλα, το περασμένο Σάββατο, έγινε η αφορμή να μας γνωρίσει. Και τώρα είναι εδώ, μαζί μας, διατεθειμένος να προσφέρει υπηρεσίες όπως κι εμείς...

Συζητάμε, γελάμε, κάνουμε πλάκα. Αυτή είναι η παρέα μας. Ελκυστική. Κυριακάτικη. Ικανή για να μοιραζόμαστε πράγματα. Και αυτό το φαγητό και το ποτό μας φέρνει όλο και πιο κοντά.

Η Γιωργία βάζει φαγητό στο πιάτο της. Μάλλον δεν έχει πάρει είδηση ότι τη φωτογραφίζω γιατί ότι κάνει ακόμα και το φαγητό που βάζει το κάνει με σκέρτσο. Το ωραίο είναι ότι πρόκειται για πολύ ισορροπημένο παιδί που δεν έχει πρόβλημα ακόμα και... πλάκα να της κάνεις. Να 'σαι καλά βρε Γιωργία.

Ας ξεκινήσουμε όμορφα, γλυκά, αυτό το κυριακάτικο πρωινό με το σκίτσο του ΣΤΑΘΗ στο ΠΑΡΟΝ. Ο άνθρωπος βλέπει μακριά...

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ επιλέγει μια ευρωπαϊκή χώρα, για Γερμανία την... κόβω (ναι, το λέει και στη λεζάντα) που είναι φωταγωγημένη για τα Χριστούγεννα που έρχονται. Χαραμάδα προσμονής για ώρες αλληλεγγύης, ευχών και ψυχικής ανάτασης.

Το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ μας προσγειώνει στη σκληρή καθημερινότητα. Ο Γιωργάκης με το... παπάκι του, θα το έχετε δει φαντάζομαι και αλλού και τα σενάρια τρόμου για τα... σοβαρά που συζητούν όταν κλείνουν οι πόρτες του Προεδρικού Μεγάρου. Άμοιρε λαέ, τι ηγέτες έχεις...

Μια στάση στη REAL NEWS που θεωρεί καθήκον της να υπενθυμίσει τον τεράστιο κίνδυνο για το μέλλον μιας εφημερίδας με 36 χρόνια συνεχούς παρουσίας. Τρίτη μέρα σήμερα που δεν είναι στα περίπτερα η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Οι εργαζόμενοι εκεί βιώνουν ένα τεράστιο πρόβλημα. Όπως και στο ALTER και την ΕΡΤ και σε πολλά ακόμα “μαγαζιά”.

Ενθαρρυντικό σημείο η αλληλεγγύη στους εργαζόμενους της “χαλυβουργία” που επιμένουν το δρόμο της τιμής και του αγώνα. Κι εμείς κοντά τους. Το δημοσίευμα από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ.

Προκλητικό το μονόστηλο του ΕΘΝΟΥΣ. Ώστε “γνωρίζουν” 18... ανέργους που έβγαλαν λεφτά έξω; Κι αφού τους γνωρίζουν τι κάνουν; Απλά παίζουν με τη νοημοσύνη μας.

Μας θεωρούν πραγματικά ηλίθιους. Δεν εξηγείται αλλιώς. Αυτή είναι η τακτική τους... Κρεμούν στα μανταλάκια κάποιους επώνυμους και μετά... τέλος. Σαν την πηγολαμπίδα που απλά δίνει λίγο φως προσωρινά στο σκοτάδι... Σταματήστε αμέσως τα παιχνίδια μ ετη νοημοσύνη μας. Παρακαλώ πολύ...

Να το θυμούνται...

Ο λαός τιμωρεί...

Ο λαός τιμωρεί την αλαζονεία. Δείτε τι συνέβη στι εκλογές στη Ρωσία όπου ο πολύς Πούτιν νόμιζε πως μπορεί να πηγαίνει και να έρχεται κατά τα γούστα του. Η χλαπάτσα που πήρε βαριά... Δείτε ΕΔΩ.

Ας τα βλέπουν αυτά όσοι δεν πατούν τα πόδια τους στη γη...

Το ότι αυτός ο μήνας θα είναι δύσκολος το ξέρουμε. Το να το διαβάζεις όμως και στους τίτλους της ΑΥΓΗΣ έχει μια άλλη ξεχωριστή αξία...

Κι αυτές είναι οι ειδήσεις – γροθιά στο στομάχι. Στην Εκκλησία για ένα πιάτο φαγητό λέει η ΝΙΚΗ. Εκεί φτάσαμε, Θεέ μου...

Το ίδιο θέμα με παραστατική εικονογράφηση και τίτλους από τον ΛΟΓΟ. Ο κόσμος περνάει δύσκολα το ξέρουμε πια καλά, το ζούμε, το βιώνουμε στον περίγυρό μας...

Στο ΒΗΜΑ πέρα βρέχει... Μακριά από τα πραγματικά προβλήματα του ελληνικού λαού, αναφέρονται στις ισορροπίες τρόμου στην... κυβέρνηση Παπαδήμου. Και είχε ένα άγχος και μια αγωνία ο ελληνικός λαός... Μην το συζητάτε... Τον παλμό τον έχει... πιάσει η καλή εφημερίδα.

Να, αυτά είναι τα μεγάλα αυτοί έχουν την τέχνη να τα μικραίνουν. Οι άνθρωποι βλέπουν να μειώνονται συνεχώς οι συντάξεις τους και τώρα αντιμετωπίζουν την περίπτωση να μειωθούν κι άλλο.

Δούλεψαν μια ζωή, κατέβαλαν κανονικά τις εισφορές τους στα ταμεία και τώρα διαπιστώνουν με τρόμο ότι δεν μπορούν με τα χρήματα που θα πάρουν να ζήσουν αξιοπρεπώς. Κάποτε σεβόντουσαν τα λευκά μαλλιά των ηλικιωμένων, τώρα στην προσπάθεια τους να βρουν χρήματα για να κλείσουν τις τρύπες που αυτοί άνοιξαν ισοπέδωσαν τα πάντα.

Νέο ασφαλιστικό λοιπόν, προς το χειρότερο μέσα στη χρονιά που έρχεται. Μια ανάσα ρε παιδιά... Μια νότα αισιοδοξίας χρειαζόμαστε. Μην τραβάτε από παντού την κουρτίνα. Δεν την αντέχουμε τόση μαυρίλα παντού. Το δημοσίευμα από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ.

Νέα εφημερίδα από σήμερα στα περίπτερα. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ έβγαλε το κυριακάτικο φύλλο της. Σε καιρούς που ο τόπος συρρικνώνεται, εδώ τολμούν ένα βήμα μπροστά. Ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί με την πολιτική που υπηρετεί, ευχόμαστε καλή δύναμη και καλά κουράγια για τους συναδέλφους εκεί. Μακάρι να αγγίξουν τις καρδιές των αναγνωστών τους και να μείνουν στο περίπτερο!..