Η πόρτα με την κόκκινη κορδέλα... Δυστυχώς δεν έμεινε για πολύ. Υποθέτω πως η ανασφάλεια κάποιου συγκατοίκου θα την έβγαλε... Ούτε ένα 24ωρο δεν κράτησε η ομορφιά...

Βράδυ γύρισα και είδα τα λαμπάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Κλειούς να είναι αναμμένα. Μπράβο σε όσους από τους συγκατοίκους είχαν αυτή την όμορφη σκέψη και την υλοποίησαν. Χρειαζόμαστε όμορφες εικόνες...

Φωτισμένη μπότα του Αϊ Βασίλη από το καγκελωτό τζάμι της εισόδου στην πολυκατοικία μας. Ξαφνικά ... μύρισαν Χριστούγεννα...

Ναι, τώρα πια άρχισαν να... μυρίζουν Χριστούγεννα και στην πολυκατοικία που μένουμε. Κάποιος, υποθέτω η διαχειρίστρια, είχε την ιδέα να στολίσει χριστουγεννιάτικα την είσοδο της πολυκατοικίας.

Αυτές τις μέρες, όχι μόνο βέβαια, αλλά ιδιαίτερα αυτές τις μέρες, τρέχω σχεδόν όλη μέρα έξω για δουλειές. Έτσι συνέβη και την Παρασκευή. Και ιδού η ευχάριστη έκπληξη!

Ξεπεράσαμε λίγο τις αναστολές μας... Όπως κι αν είμαστε, όσο κι αν είμαστε αγχωμένοι και φοβισμένοι με όσα περνάμε αυτόν τον καιρό από τις πολιτικές που ασκούνται σε βάρος μας και μας στοχεύουν οικονομικά λίγη χαρά τη θέλουμε, που να πάρει....

Κι ευτυχώς την ίδια καλή διάθεση διαπίστωσα και σε άλλες γειτονιές. Δειλά – δειλά κι όσο πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων βλέπω περισσότερα φώτα στα μπαλκόνια των σπιτιών να αναβοσβήνουν.

Καλό δείγμα αυτό. Δεν το βάζουμε κάτω. Επιμένουμε σ' αυτό που λέμε ζωή. Δίνουμε μάχες και αντιστεκόμαστε σε ότι μας ετοιμάζουν.

Ναι δεν θα τους αφήσουμε να βάλουν χέρι στα όνειρα μας. ΟΙ φίλοι, οι οικογενειακοί δεσμοί στις δύσκολες ώρες φαίνονται. Δοκιμάζονται και δείχνουν να αντέχουν.

Ας είναι κάπως πιο “μαζεμένα” τα πράγματα, αλλά η γιορτή είναι γιορτή. Θα βρεθούμε γύρω από το τραπέζι. Εντάξει δεν θα έχουμε το κλίμα των ημερών σε ότι αφορά την εκκλησία. Αλλά και πότε το είχαμε εδώ στη μεγαλούπολη; Κάποιες αργίες είναι για να ξεκουραστούμε κάπως, να πάρουμε μια ανάσα, για να συνεχίσουμε να παλεύουμε στην καθημερινότητά μας.

Κοίτα τώρα να δεις σκέψεις που έκανα επειδή κάποιος στην πολυκατοικία που μένουμε έκανε κάτι που σε άλλες εποχές θα μας φαίνονταν αυτονόητο... Χριστούγεννα όμως έρχονται και κάπως, που να πάρει, πρέπει να το καταλάβουμε. Η ισοπέδωση σκοτώνει...

Μ' αρέσει το πρωί της Κυριακής να διαβάζω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Το κάναμε κάποτε στα περίπτερα, τώρα μπορούμε να το κάνουμε από το κομπιούτερ μας. Μόνο που, τον τελευταίο καιρό δε διαβάζεις και καμιά καλή είδηση. Όχι πως είναι κατασκευασμένες, αλλά πώς θα είναι μια καλή Κυριακή, λίγο πριν τις γιορτές, μ' ένα τέτοιο πρωτοσέλιδο τίτλο στην ΑΥΓΗ;

Το κακό, πέρα από όλα τα άλλα, είναι ότι οι πολιτικοί που μας κυβερνούν είναι και προκλητικοί στην προσωπική τους ζωή. Κάτι μου θυμίζει από το χλιδάτο γάμο του Άκη Τσοχατζόπουλου στο ακριβότερο ξενοδοχείο των Παρισίων. Αργότερα, βέβαια, μάθαμε για τα σκάνδαλα στα υποβρύχια... Από τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Αυτό, ειλικρινά, δεν μπορώ να το καταλάβω... Βοηθήστε με παρακαλώ... Διαβάζοντας όσα λέει το ΣΔΟΕ είναι να τραβάω τα, λίγα, μαλλιά μου. Απίστευτο! Συλλαμβάνουν τους φοροφυγάδες και η Δικαιοσύνη (;) τους αφήνει ελεύθερους. Έχουν όμως το χρόνο να δώσουν τον "άθλο" στη δημοσιότητα, κουτόχορτο για το λαό που υποτιμούν συστηματικά τη νοημοσύνη του...

Το χαβά της εκεί στη ΝΙΚΗ... Μας υπενθυμίζουνποια μέτρα θα ψαλιδίσουν παροχές, μισθούς και συντάξεις. Και εικονογραφούν το θέμα με ένα σορό ψαλίδια... Πολύ άγριο μου φαίνεται το τοπίο μέσα στην ερημιά ή είναι ιδέα μου;

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, για άλλη μια φορά, βάζει τα γυαλιά επιλέγοντας μια ανθρωποκεντρική φωτογραφία για την “καρδιά” του πρωτοσέλιδου της. Έναν άστεγο μέσα στην πλατεία Συντάγματος... Αλλά μην τα ξηλώσετε κι εδώ τα παγκάκια κ. Καμίνη, δήμαρχε της Αθήνας, όπως κάνατε στην πλατεία Κλαυθμώνος για να “διώξετε” τους άστεγους. Κάτω κοιμάται ο άνθρωπος... Ντροπή! Δείτε ΕΔΩ ένα ρεπορτάζ του CNN. Μας πήρα χαμπάρι σ' όλο τον κόσμο. Μόνο εμείς εδώ κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου...

Τον ξέρουμε τον κίνδυνο και κάνουμε ότι μπορούμε με τις μικρές μας δυνάμεις στη γειτονιά για να αποτρέψουμε το φαινόμενο. Το Στέκι Αλληλεγγύης, στην Τηλεφάνους 12, στον Κολωνό, στο οποίο βρισκόμαστε κάθε Σαββατοκύριακο, αυτό το ρόλο προσπαθεί να παίξει... Ελάτε από κοντά να δώσετε ένα χεράκι κι εσείς. Υπάρχουν συνάνθρωποί μας που μας χρειάζονται... Οι τίτλοι από την ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΘΕΡΟΤΥΠΙΑ που έχει 800 ανθρώπους απλήρωτους εδώ και τέσσερις μήνες...

Νάτα μας!... Ένα, ένα τα πιάνουν... Πρώτα αποδιάρθρωσαν τον ιδιωτικό τομέα, μετά τον δημόσιο και τώρα ξαναπιάνουν τον ιδιωτικό. Γι' αυτό μη... μασάτε. Όπου κι αν δουλεύετε, τίποτα δεν μας χωρίζει. Όλοι οι εργαζόμενοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, Μην τους αφήνετε να περνούν τη διχαστική πολιτική τος. Ο τίτλος από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ.

Το ΘΕΜΑ επιμένει σε άχρηστα πρώτα πρωτοσ'έλιδα κείμενα, όπως και ΤΟ ΒΗΜΑ, από το οποίο, όπως θα έχετε διαπιστώσει, δεν έχω καμία απολύτως επιλογή... Απορώ που υπάρχουν αναγνώστες και τις εμπιστεύονται τέτοιες εφημερίδες. Ή μάλλον ξέρω... Τα δώρα είναι αυτά που τους δίνουν τον αέρα της κυκλοφορίας...

Δείτε μια προσέγγιση της πραγματικότητας και πως οι άνθρωποι που επιμελούνται την πρώτη σελίδα (διευθυντικά στελέχη...) φρόντισαν να... θάψουν.

Α ρε συνάδελφοι, μόνοι σας απαξιώνετε τη δουλειά σας...

Αποκλειστικές πληροφορίες έχει η REAL σχετικά με το τι θα ζητήσει η τρόικα που έρχεται αύριο στην Αθήνα, να κοπεί ο 13ος και ο 14ος μισθός στον ιδιωτικό τομέα. Θα τους αφήσουμε να υλοποιήσουν τα σχέδια τους; Θα επιστρέψουμε στον εργασιακό μεσαίωνα; Τόσο αίμα, τόσοι αγώνες, θα πάνε χαμένοι και θα πεθάνουμε, επειδή το θέλουν οι δανειστές μας και οι εδώ συνεργάτες τους; Ας πούμε το δικό μας μεγάλο ΟΧΙ τώρα!

Όταν όλα τα σκεπάζει η φοβέρα θα ακούς και τέτοιες άσχημες ειδήσεις. Και δεν είναι τώρα επειδή το λέει η ESPRESSO. Μπορεί κανείς να καταλάβει πως τα πράγματα είναι άσχημα. Κι ο πιο αδύναμος κρίκος είναι τα παιδιά. Θεέ μου, γιατί μας αφήνεις να πέσουμε τόσο χαμηλά;

Αυτά τα δάκρυα μας άγγιξαν... Είναι η υπουργός  Έργασίας της Ιταλίας, Έλσα Φορνέρο, την ώρα που ανακοινώνει, συντετριμμένη, τις περικοπές των συντάξεων στους συμπατριώτες της. Το ΠΑΡΟΝ βάζει ένα μονόστηλο ψηλά στην πρώτη σελίδα του και σχολιάζει πως εμείς μια τέτοια εικόνα δεν την έχουμε δει από τους... εγχώριους υπουργούς.

Είτε έγινε για τα μάτια του κόσμου, είτε είναι αληθινό το κλάμα της κυρίας υπουργού, δείχνει αν μη τι άλλο με τον πιο κατάλληλο τρόπο πώς αντιλαμβάνεται τη δυσκολία των ανθρώπων που θα θιγούν με τα μέτρα της, αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή για 'κείνην.

Δείτε ΕΔΩ και το βίντεο από την περίφημη συνέντευξη Τύπου όπου η κ. υπουργός κλαίει καθώς ανακοινώνει τις περικοπές των συντάξεων.

Εμείς εδώ είμαστε... σοσιαληστές! Δεν κλαίμε για τέτοια "χαζά". Ο αγώνας για τη σωτηρία του έθνους χρειάζεται ψύχραιμους εκτελεστές – πολιτικούς... Αυτό κι αν το ξέρουμε...

Το τέιλερ της ταινίας όπως το έδωσε η ίδια η εταιρία προώθησης...

Το είδα το περασμένο Σάββατο στην αίθουσα 13 των Villages στου Ρέντη. Ήθελα πολύ να πάω... Όλα όσα είχα δε στα τρέιλερ μου άρεσαν . Επιτέλους, είπα, μια ελληνική ταινία που αξίζει τα λεφτά της.

Στην παράσταση των 8.30 η αίθουσα ήταν σχεδόν γεμάτη. Μερικοί έδειχναν να βρίσκονται τυχαία εκεί. Γελούσαν στα πιο μικρά αστεία, αλλά ήταν αρκετά συγκρατημένοι στα σοβαρά της υπόθεσης.

Και ιδού μερικά λόγια για την ταινία:

Ένα από τα πιο αναγνωρισμένα βιβλία του Γιάννη Ξανθούλη έρχεται στη μεγάλη οθόνη, για να μας μαγέψει τα Χριστούγεννα του 2011.
Δεκαετία του 1970... είναι Χριστούγεννα και στο στρατόπεδο Βάτη, στον Έβρο, προετοιμάζονται για την καθιερωμένη χριστουγεννιάτικη γιορτή.
Οι σκέψεις, όμως, του υπολοχαγού Στέφανου Καραμανίδη είναι κάπου αλλού. Άνθρωπος κλειστός, χωρίς χαμόγελο, αγρίμι, έχει μόνο μια επιθυμία: να ζητήσει σε χορό τον κρυφό του έρωτα, την Ζωή, σύζυγο του Συνταγματάρχη Μανώλη Λόγγου.
Δεν ξέρει, όμως, να χορεύει. Θα ζητήσει την βοήθεια ενός φαντάρου, του Λάζαρου Λαζάρου, ενός συνεσταλμένου νεαρού, από τους λίγους που ξεχώριζαν στο στρατόπεδο για την μόρφωση και καλλιέργεια τους.
Η γνωριμία τους, σύντομη αλλά καταλυτική, θα είναι η αφορμή για μια σειρά γεγονότων που θα κορυφωθούν με ένα Τανγκό... Το Τανγκό των Χριστουγέννων... σε μια μέρα που θα αλλάξει τις ζωές των τριών ηρώων μια για πάντα.

Είπα από την αρχή του σημειώματος μου ότι ήθελα να τη δω. Δεν διαψεύστηκα. Μου άρεσε πολύ. Το κλίμα στον Έβρο που το είχα ζήσει κι εγώ ως φαντάρος μια δεκαετία αργότερα από την εποχή που διαδραματίζεται το έργο στην ταινία, δεκαετία του 70.

Θυμάμαι κι εγώ κάποια Χριστούγεννα στο στρατόπεδο Ιωάννου, δέκα λεπτά με τα πόδια από την Αλεξανδρούπολη, όχι στο Διδυμότειχο που κινηματογραφήθηκε η ταινία δεν πήγα, αλλά το κλίμα στην περιοχή είναι περίπου το ίδιο.

Έβγαινες στην πόλη και συναντούσες στα καφέ περισσότερους φαντάρους απ' ότι στο ΚΨΜ. Κι επειδή οι ντόπιοι είχαν πάθει... ζημιές από “γαμπρούς” φαντάρους, οτιδήποτε έβλεπαν ντυμένο με χακί το απέφευγαν. Οι γυναίκες κρύβονταν, οι ανοχής ήταν μέσα στις αυλές κατοικημένων σπιτιών...

Ίδιος βροχερός ο καιρός, συχνή η ομίχλη και κρύο, πολύ κρύο “τράβηξα” στους οκτώ μήνες που έμεινα εκεί... Ύστερα ήρθε η μετάθεση για το Βόλο κι έφυγα... Από το στρατόπεδο της Νέας Ιωνίας στο Βόλο πήρα το απολυτήριο...

Όσο για τον έρωτα, αυτός ο ανεκπλήρωτος κινηματογραφικός από το βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη, ήταν ομολογουμένως, απίστευτα δυνατός. Άξιζε τον κόπο...

Ενθαρρυντικό ότι έκοψε την πρώτη εβδομάδα 54.000 εισιτήρια...

Αυτό το τραγούδια ακούγεται στο τέλος της ταινίας, την ώρα που πέφτουν οι τίτλοι. τραγουδά ο Γιώργος Νταλάρας και είναι εκπληκτικό. Ακούστε το με προσοχή παρακαλώ...

Πού φτάσαμε!... Να μας λένε οι εφημερίδες, ότι σε δυο εβδομάδες έχουμε Χριστούγεννα... Ποιος έχει το κουράγιο να σκύψει και να δει τα πιο απλά πράγματα που ομορφαίνουν τη ζωή. Και κάποτε τις περιμέναμε τέτοιες μέρες με λαχτάρα... Αλλάζει ριζικά η ζωή μας. Από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ. Δείτε ΕΔΩ.

Μέχρι και προτάσεις για να στολίσουμε οικονομικά το σπίτι μας κάνει ο ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ. Ακρίβεια, δυσκολίες, αλλά να μη χάσουμε και τη ζωή. Σα να βλέπω γύρω μου τα περισσότερα φωτεινά λαμπιόνια στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών. Ενθαρρυντικό βήμα αντίστασης... Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Μου αρέσουν οι τύποι που επιμελούνται την πρώτη σελίδα εκεί, στην ομογενειακή εφημερίδα ΚΗΡΥΚΑΣ. Σήμερα επιλέγουν μια φωτογραφία από τις εκδηλώσεις του Δήμου Αθηναίων για τα Χριστούγεννα με τη φιλαρμονική. Μπροστά ένα χαρούμενο πιτσιρίκι που δίνει αισιόδοξο τόνο. Οι δικές μας εφημερίδες δεκάρα δε δίνουν. Μόνο τα όσα συμβαίνουν στην Ευρωζώνη τους αφορούν... Δείτε ΕΔΩ.

Με τη φωτογραφία της Μέρκελ, της Γερμανού καγκελαρίου “παίζουν” στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Κλειδοκράτορα την έχουν. Στην καρδιά του πρωτοσέλιδου... Δείτε ΕΔΩ.

Η ESPRESSO πάλι μας ξαφνιάζει... Αντί για τους αγαπημένους της σελέμπριτι επιλέγει ένα πολύ ανθρώπινο θέμα. Χρηστικές πληροφορίες για το πώς να αντιμετωπίζουμε την πείνα. Για να υπάρχει πάντα φαΐ στο τραπέζι... Δείτε ΕΔΩ.

Τα ΝΕΑ κάνουν λογοπαίγνιο στον τίτλο τους. Αδιάφορα για τον πολύ κόσμο που νοιώθει πια άλλη είναι η ουσία των πραγμάτων και όχι στους εξυπνακίστικους τίτλους... Δείτε ΕΔΩ.

Εδώ είναι το θέμα... Και η απελπισία... Κι άλλα μέτρα πια; Έλεος! Πόσες αντοχές νομίζουν ότι έχει ο κόσμος; Τι έχουν εξαντλήσει όλες πια. Από την ΑΥΓΗ. Δείτε αναλυτικά το δημοσίευμα ΕΔΩ.

Και τα δράματα, αυτά που συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες και που μπορεί να μη μαθαίναμε ποτέ. Γιατί μερικοί άνθρωποι είναι πολλοί περήφανοι για να μοιραστούν το πρόβλημά τους... Το θέμα το ανέδειξε η ΠΑΤΡΙΔΑ Ηρακλείου Κρήτης. Οι τίτλοι από τη σημερινή ΝΙΚΗ. Δείτε ΕΔΩ.

Μικρές επιλογές από τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Η κάθε μια για διαφορετικούς λόγους έχει ένα ειδικό βάρος. Για ρίξτε μια ματιά λίγο πιο μέσα και θα καταλάβετε. Ανθρώπινη συμπαράσταση στο μαθητή που λιποθύμησε από ασιτία στο Ηράκλειο Κρήτης. Δείτε το σχετικό δημοσίευμα ΕΔΩ.

Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο της νέας έκδοσης του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ. Για να τη διαβάστε όπως θα κυκλοφορήσει σε λίγο, πατήστε ΕΔΩ να τη δείτε σε αρχεία PDF.

Η πρώτη από τις τρεις δουλειές που είχα προγραμματίσει να φύγουν για το πιεστήριο πριν από τα Χριστούγεννα πήρε το μεσημέρι της Παρασκευής το δρόμο της ολοκλήρωσης. Πρόκειται για τον 12σέλιδο ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ, την εφημερίδα του Σωματείου Συνταξιούχω ΗΣΑΠ που βγάζουμε εδώ και 17 χρόνια. Ανελλιπώς με τον Μανώλη Φωτόπουλο.

Έχω γράψει πολλές φορές σ' αυτό το Site γι' αυτή την όμορφη δουλειά. Σήμερα θα περιορίσω τα λόγια μου στο κείμενο που φιλοξενείται στην πρώτη σελίδα και μιλά γι' αυτ'ή την εμπειρία:

Σα να 'ταν χθες που στείλαμε το πρώτο φύλλο του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ στο τυπογραφείο. Μικρός, 4σέλιδος, ασπρόμαυρος, αλλά με ψυχή, πολύ ψυχή από το περίσσευμα εκείνων των ανθρώπων που είχαν την πρωτοβουλία στο ξεκίνημα της προσπάθειας, πριν από δεκαεπτά χρόνια.

Από τοτε κάθε χρόνο ο Μανώλης Φωτόπουλος, φωτοδότης αυτής της πρωτοβουλίας μου δίνει χώρο στο φύλλο να γράψω «δημοσιογραφικά» ένα γενέθλιο σημείωμα.

Περιποιεί τιμή για μένα τον επαγγελματία η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου. Δεν το έχεις αυτό κάθε μέρα στο χώρο μας.
Συνήθως τα κείμενά μου έχουν κάτι από τη συσσωρευμένη πείρα των χρόνων αυτών. Και όσοι είναι σταθεροί αναγνώστες μας από το πρώτο φύλλο θα θυμούνται ότι σαν «μωρό» που μεγαλώνει αντιμετωπίζαμε πάντα αυτή την εφημερίδα.

Ζήσαμε μαζί τα πρώτα της μπουσουλίματα. Γελάσαμε στις χαρές, κλάψαμε στις δυσκολίες της, ξενυχτήσαμε στο «στήσιμό της» και ευτυχίσαμε να τη δούμε να κλείνει πια τα 17 της.

Αν δεν είναι άθλος αυτός, τότε τι είναι; Σε όλη αυτή τη διαδρομή δε χάσαμε φύλλο. Μεγαλώσαμε. Φτάσαμε ώς και 16 σελίδες σε ειδικές εκδόσεις με αφιερώματα, ενώ γίναμε τετράχρωμοι. Καταλήξαμε στις 12, όχι γιατί είχαμε πρόβλημα στην ύλη, ποτέ δεν είχαμε τέτοιο πρόβλημα, αλλά για να διασώσουμε την ύπαρξη και τη συνέχεια της από την επίθεση που δεχτήκαμε με την αύξηση στο υπερδιπλάσιο των ταχυδρομικών τελών.

Ο ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ είναι η εφημερίδα - έπαλξη των συνταξιούχων των ΗΣΑΠ, απάγγιο στις δύσκολες ώρες, συντροφιά και δύναμη ενημέρωσης όταν όλα γύρω μας είναι ρευστά.

Εδώ οι συνάδελφοι ξέρουν ότι θα βρουν την αλήθεια. Μας εμπιστεύονται.
Σ' αυτόν τον όμορφο δρόμο συνεχίζουμε. Με το ίδιο μπρίο, την ίδια σιγουριά, σταθερότητα κι ευθύνη ανοίγουμε πανιά στα δεκαοκτώ μας. Η πρόκληση είναι εδώ. Στο επόμενο φύλλο βγάζουμε το 100στό φύλλο μας. Και θα είναι μια καλή αφορμή για να τα ξαναπούμε.

Ναι, είναι όμορφη προσπάθεια αυτή που γίνεται τόσα χρόνια τώρα, σταθερά κάθε δίμηνο. Τη χαίρομαι πραγματικά και πρόσχαρα την κάθε στιγμή κοντά σ' αυτούς τους ανθρώπους...

Η αυξημένη παρακράτηση φόρων θα μειώσει κι άλλο τα εισοδήματα μας. Πόσο; Τα ΝΕΑ έχουν κωδικοποιήσει σε τίτλους και σε πίνακες τους νέους δραματικά μειωμένους μισθούς. Δείτε πιο αναλυτικά ΕΔΩ.

Το ίδιο σε “χτύπημα” στην επάνω μεριά του πρωτοσέλιδου της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Δικαιολογημένα οι εφημερίδες δίνουν βάρος σ' αυτό το θέμα. Οι μισθοί των εργαζομένων , όσοι ακόμα έχουν ένα σταθερό εισόδημα από τη δουλειά τους, το βλέπουν να μειώνεται καθημερινά... Είτε από την ποροεπιδρομή, έμμεση ή άμεση ή μέσω των έκτακτων τελών. Άλλο ένα παράδειγμα ΕΔΩ.

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ το θέμα που το σηκώνει ψηλά στο πρωτοσέλιδό της. Ναι, δυσκολεύουν τα πράγματα με τον ερχομό της νέας χρονιάς. Κι άλλο! Όσοι νόμιζαν πως ότι ήταν να δώσουμε το δώσαμε και πάει, κάνουν λάθος. Αυτή νεωτερίστικη άποψη να γίνει 5.000 μόνο το αφορολόγητο και να παρακρατείται από τον εργοδότη (στην πηγή του τους αρέσει να λένε...) ο φόρος των εργαζομένων θα μειώσει κι άλλο τους μισθούς μας. Τι άλλο θα σκαρφιστούν οι... σωτήρες της Οικονομίας για να τα πάρουν από τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Δεν υπάρχει ίχνος ντροπής, πλέον... Μα ίχνος... Δείτε ΕΔΩ ολόκληρη τη σχετική εγκύκλιο...

Μια ματιά στο φεγγάρι...

Ας αλλάξουμε λίγο θέμα. Ας δώσουμε σκυτάλη στον Ηλία Προβόπουλο που ξέρει να μας μας μαγεύει με την πένα του και το φωτογραφικό φακό του. Δείτε ΕΔΩ.

Μπαίνει τάξη στη Δικαιοσύνη; Να το πιστέψουμε ή πρόκειται για ένα ακόμα πυροτέχνημα; Η απογοήτευση μπορεί να δώσει τη θέση της στην αισιοδοξία. Πολλοί θα το θέλαμε. Γιατί αν κάποιοι το θέλουν μία φορά να σεβόμαστε τους θεσμούς, εμείς το θέλουμε δύο. Αρκεί να τους εμπιστευόμαστε κιόλας... Κι αυτό εξαρτάται από κείνους που τους υπηρετούν. Διαβάστε ΕΔΩ το σχετικό δημοσίευμα.

Δραματικά τα στοιχεία για την ανεργία στους νέους. Κι αν αυτοί, το μέλλον της χώρας, δεν έχουν δουλειά, τότε σε τι να προσδοκούμε για το αύριο; Είναι κρίμα να τους βλέπεις αραγμένους στις καφετέριες να παίζουν τάβλι την ώρα που θα έπρεπε να πιάνουν πέτρα και να τη στύβουν... Δείτε ΕΔΩ τα στοιχεία που σε πιάνει η ψυχή σου...