Η ΑΥΓΗ ζητάει άμεσα εκλογές πριν υπογραφεί η νέα δανειακή σύμβαση. Αλλά το πιο φοβερό είναι το δεύτερο θέμα με τους άστεγους. Κι είναι χειμώνας έξω, παγωνιά. Και οι... θρασύτατοι διαφημίζουν κάποιες “ασπιρίνες” του Δήμου Αθηναίων που δίνουν κουβέρτες και σλίπινγκ μπαγκ. Δεν υπάρχει ίχνος ντροπής πια.

Στο ΕΘΝΟΣ συνεχίζουν να κάνουν τους ευσεβείς πόθους τους πρώτο θέμα. Εδώ   εφαρμόζουν στο προσωπικό τους χωρίς να έχουν κανένα νόμο με το μέρος τους. Σκέψου να υλοποιηθεί κιόλας. Φυσικά για όλα  φταίει η... κακιά τρόικα. Όλοι οι άλλοι γύρω μας είναι καλοί, σίγουρα. Έλεος συνάδελφοι όχι άλλο “δούλεμα”.

Ιδού “μαζεμένο” σε έναν τίτλο ότι έχουμε υποστεί με τη συμπίεση στα εισοδήματά μας. Δεν σας κάνει εντύπωση που στο στόχαστρο είναι μόνο οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι; Όλοι οι άλλοι, αυτοί που γνωρίζουμε ως οικονομικά ισχυρούς, είναι όπως πάντα στο απυρόβλητο. Από τη ΝΙΚΗ.

Να το δούμε κι αυτό και τι στον κόσμο... Δηλαδή θα δούμε “αντάρτες” βουλευτές από όλα τα κόμματα που έχουμε στη Βουλή. Κρατάω μικρό καλάθι. Έτσι κάνουν. Δηλώσεις μεγαλόστομες και την ώρα της κρίσης θα ψηφίσουν συντεταγμένα ό,τι τους ζητήσουν τα κόμματά τους. Το ξέρουμε πια καλά το... κόλπο. Από τη REAL.

Όχι ρε γαμώ το... Πολύ στεναχωρήθηκα κυριακάτικα. Είναι δυνατόν στη νέα Βουλή να μην έχει Πάγκαλο, Παπακωνσταντίνου, Διαμαντοπούλου και Ραγκούση. Να τους πάρει και να τους σηκώσει τα καθίκια που θέλουν να έχουν και πολιτικό μέλλον, έτσι που μας κατάντησαν. Αϊ στο διάολο!... Από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ.

Με αυτά τα... φοβερά δώρα η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ επιχειρεί να ψαρέψει αναγνώστες. Το ημερολόγιο με τους θησαυρούς του Αγίου Όρους. Συνταγές για την... Τσικνοπέμπτη, γιατί πού θα πάει θα 'ρθει και μια χειρόγραφη επιστολή του μοναχού Παϊσιου. Δεν σας λυπάμαι καθόλου για την κυκλοφοριακή κατρακύλα που έχετε πάρει. Αφήστε βρε τις αηδίες με τα δήθεν δώρα και δώστε αξιοπρεπή δημοσιογραφική ύλη. Αυτό θέλουν εκείνοι που σας αγοράζουν, ακόμα...

Μας κάνουν συντροφιά κι είναι μέρος της οικογένειας. Ο Ρήγας μεγαλώνει. Στους 9 μήνες περπατάει τώρα. Κι έχει μια γλύκα απερίγραπτη. Το νιαούρισμα του δεν ακούγεται. Κάποια στιγμή νομίσαμε ότι είναι και... μουγκός, αλλά δεν είναι... Όταν θέλει, μιλάει... Ρέμπελος καθώς είναι αυτές τις χειμωνιάτικες μέρες του αρέσει, όταν η σιδερόστρα είναι ανοιχτή, να κάθεται πάνω της και να μας βλέπει αφ' υψηλού.

...Άλλοτε πάλι... μετακομίζει στην πλάτη του καναπέ στο σαλόνι και απολαμβάνει μαζί μας κάποιες καλές στιγμές στην τηλεόραση. Όχι, τούρκικα σίριαλ δε βλέπει.... Τώρα εσείς θα πείτε και δικαιολογημένα, μα βλέπουν τα γατιά τηλεόραση; Ε, φαίνεται ότι βλέπουν...

Άλλη μια φωτογραφία του Ρήγα, χθεσινή. Τραβηγμένη με το νέο τηλέφωνο καθώς πειραματίζονταν ο Λάμπρος Κι ο Ρήγας σα να μη συμβαίνει τίποτα, γύρισε την πλάτη του αδιαφορώντας για τον φωτογράφο...

Και μια φωτογραφία από τα Χριστούγεννα. Είχε έρθει ο Γιώργος από το χωριό να κάνουμε εδώ γιορτές κι έφερε μαζί του και τα ζωντανά. Πού να τα άφηνε μόνα τους εκεί; Αυτή η φάση που φωτογραφήσαμε μας έκανε εντύπωση. Ο Άρης, το σκυλί, έχει ανέβει πάνω στην πολυθρόνα να ξεκουραστεί και η Σπίθα, η γάτα, βρήκε τον καλύτερο χώρο να ξαποστάσει. Την πλάτη του Άρη. Είτε το πιστεύετε, είτε όχι η φωτογραφία είναι αυθεντική, δεν πρόκειται για φωτομοντάζ...

Σάββατο πρωί, χειμωνιάτικα να διαβάζω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Με τη ματιά που θα κάναμε στο περίπτερο και με μια διάθεση σχολιασμού. Το κούρεμα και οι... δυσκολίες του στην επικαιρότητα. Εγώ πάντως με τον Λάμπρο κουρευτήκαμε σήμερα χωρίς κανένα πρόβλημα. Το δημοσίευμα από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ.

Ένα παζλ τίτλων από το πρωτοσέλιδο του ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΥ. Κάθε θέμα με μια ξεχωριστή σημασία, Από πού να ξεκινήσουμε; Από το κούρεμα; Από το όργιο που γίνεται εις βάρος των συνδρομητών κινητής τηλεφωνίας; Την υποκρισία των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που ζητούν παράταση για ένα χρόνο της θητείας Παπαδήμου ή την πόρτα που άνοιξε ο τελευταίος για μειώσεις στους μισθούς;

Βρήκαν

τι φταίει!

Τώρα μάλιστα, βρήκαν τι φταίει για την αύξηση της ανεργίας. Μα, δεν μπορεί, σπουδασμένοι Οικονομολόγοι θα 'ναι με ντοκτορά και μεταπτυχιακό. Άξιος ο μισθός τους! Αυτών που τα λένε κι αυτών που τους πληρώνουν για να τα λένε... Από τη ΒΡΑΔΥΝΗ.

Άλλου είδους “κούρεμα” βλέπει ο Γ. Κουρής στην ΑΥΡΙΑΝΗ που κατά τα άλλα ο... αδέκαστος κριτής των πάντων συνεχίζει να παίζει τα παιχνιδάκια του που ξέρει καλά, τόσα χρόνια τώρα. Πότε από δω, πότε από κει, πότε με κανέναν παρά μόνο με την τσέπη του... Τον ξέρουμε πια. Γι' αυτό και έχει την κυκλοφορία που του αξίζει στη φυλλάδα του....

Ώστε λοιπόν αγαπητοί του ΔΟΛ υπάρχει “κόλπο” με τους μισθούς; Το... αποκαλύπτει σήμερα η πάλαι ποτέ ισχυρή ναυαρχίδα του συγκροτήματος που παραπαίει σήμερα στο να επιζήσει ή να πεθάνει κόβοντας μονομερώς τους μισθούς των εργαζομένων εκεί... Να λείπει το βύσσινο παιδιά... Ευχαριστούμε. Δεν θα πάρουμε...

Ωραία... στρατηγική, μα την αλήθεια... Νομίζατε πως μόνο οι πολιτικοί μπορούν να λαϊκίζουν; Λάθος! Κι ο τεχνοκράτης, όταν θέλει, το κάνει το ίδιο καλά... Άσε που κρέμονται από τα χείλη του συγκεκριμένες εφημερίδες για να κάνουν θέμα ότι παρλαπίπα πει...

Εδώ σε μια σπάνια φωτογραφία στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας στο χωριό. Αν κρίνω από τα ρούχα που φοράμε θα πρέπει να είναι καλοκαίρι. Από τα καλοκαίρια που συνήθιζα και μ' αρέσει, ακόμα και σήμερα να κατεβαίνω στο Θραψανό...

Δεν τους έζησα πολύ και μου λείπουν... Έφυγα νωρίς από το χωριό, στην ηλικία των 15 χρονών για να έρθω στην Αθήνα, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Μας φούσκωσε τα μυαλά και ένας χωριανός, λέγοντάς μας ότι θα βρίσκαμε τον παράδεισο εκεί, το τολμήσαμε.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μου έφεραν ποτέ αντίρρηση στις επιλογές μου. Ακόμα κι όταν αυτές εμπεριείχαν στοιχεία λάθους.

Έφυγα λοιπόν νωρίς από το χωριό, αλλά επέστρεφα πάντα. Ο τόπος που γεννήθηκα με έχει σημαδέψει. Γι' αυτό και ονειρεύομαι την επιστροφή, κάποια στιγμή, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν κι αφού καταφέρω να ολοκληρώσω τις δουλειές που άνοιξα στο πατρικό μου.

Τα καλοκαίρια, πάντως, ακόμα και σήμερα, φροντίζω να είμαι τουλάχιστον ένα μήνα κάτω. Ηρεμώ, χαλαρώνω. Είμαι σε ένα τόπο άκρως ενεργειακό, ανάμεσα σε φίλους και γνώριμα μέρη. Με το γιο μου παρέα. Να γνωρίσει ανθρώπους, να του μιλήσω για τις δικές μου εμπειρίες, να τον αγαπήσει κι αυτός, αν γίνεται...

Ψάχνοντας τις φωτογραφίες που βρήκε ο Παναγιώτης πριν λίγες μέρες στο χωριό, είδα κι αυτή που υποστηρίζει το σημερινό δημοσίευμα. Είμαι ανάμεσα τους, στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας. Δεν ξέρω ποιος τράβηξε τη φωτογραφία, είναι από τις πρώτες χρωματιστές γι' αυτό και τα χρώματα της το έχουν το προβληματάκι τους, αλλά σίγουρα είναι από τη μεριά του σπιτιού. Ανάποδα δηλαδή σε σχέση με τη φωτογραφία του σπιτιού, όπως της βλέπετε πιο κάτω.

Ήταν και οι δύο αξιαγάπητοι. Εκείνος δούλεψε, μια ζωή μάστορας και καλός μάστορας στα πιθάρια γυρίζοντας τα καλοκαίρια όλη την Κρήτη, αλλά και ως αγρότης για να τα βγάλει με αξιοπρέπεια πέρα, σε πραγματικά δύσκολους καιρούς. Κι εκείνη, ηρωική μορφή, γέννησε και μεγάλωσε μόνη της, άντρας και γυναίκα στο σπίτι, πέντε παιδιά με τον καλύτερο τρόπο που ήξερε και μπορούσε.

Ο σεβασμός μου και για τους δυο υπήρξε απεριόριστος. Κάτι πουβ φρόντιζα να τους δείξω όσο ήταν δίπλα μου, ζωντανοί και καταλάβαιναν... Πρόλαβα κι έφτιαξα ένα βίντεο σε κασέτα, που αργότερα το μετέτρεψα σε DVD όπου οι ίδιοι μιλάνε για τον εαυτό τους, τα παιδιά τους, τις ζωές τους. Και μιλάνε περπατώντας σε μέρη που αγάπησαν. Σ' αυτό το βίντεο μιλάμε κι όλα τα παιδιά. Σαν αληθινή οικογένεια. Αυτό τουλάχιστον ήταν το πρώτο που μας έμαθαν...

Έτσι ήταν το σπίτι μας όταν γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε εμείς... Στην πορεία των χρόνων είχε υποστεί φθορές και έπρεπε κάτι να γίνει, για να σταθεί ξανά στα πόδια του πολλά χρόνια ακόμα και να μπορέσω να το χαρώ, ως συνταξιούχος, τουλάχιστον...

Το πατρικό μου στο χωριό. Το μισό που πήρα εγώ. Το άλλο μισό το πήρε η αδερφή μου η Μαλάμω και ήδη έχει βάλει μπροστά ο γιος της Παναγιώτης να το φτιάξει για να κατεβαίνουν με τον αδερφό του, Λευτέρη κάποιες φορές... Και πολύ το χαίρομαι που θα είμαστε συγκάτοικοι...

Η τελευταία τους κατοικία... Μια μαρμαρόπλακα στο νεκροταφείο του χωριού μαρτυρά το πέρασμά τους από τούτο τον κόσμο. Στην καρδιά μας όμως και οι δυο θα μείνουν για πάντα ζωντανοί να μας καθοδηγούν στις πράξεις μας... Δεν υπάρχει περίπτωση να κατέβω στο χωριό και να μην πάω μια βόλτα από κει...

Αν δεν ήξερα την πολιτική της συγκεκριμένης εφημερίδας μπορεί να έλεγα και ¨μπράβο” για την τόλμη της να αναδείξει ένα τέτοιο βαθιά κοινωνικό θέμα. Όμως το ΕΘΝΟΣ και ο εκδότης του ασκούν την πλέον αντεργατική πολιτική στο προσωπικό τους. Κι έτσι τα δάκρυα τους μοιάζουν κροκοδείλια...

Ο ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

H δραματική αύξηση της ανεργίας στη χώρα μας και τα σημερινά στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής τα οποία καταγράφουν τον αριθμό των ανέργων τον Οκτώβριο του 2011 στο 18,2% του εργατικού δυναμικού, φανερώνουν δυστυχώς τα τραγικά αποτελέσματα των πολιτικών του Μνημονίου.

Ότι τα μέτρα και οι πολιτικές της κυβέρνησης και οι φαεινές ιδέες των δανειστών, οι οποίες περιορίζονται στη μείωση του μισθολογικού κόστους και στην εξαθλίωση των εργαζομένων ,όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ύφεσης και της ανεργίας αντιθέτως οδηγούν όλο και περισσοτέρους στην πόρτα του ΟΑΕΔ.

Φαίνεται ξεκάθαρα ότι ούτε οι ατομικές συμβάσεις με σημαντικές μειώσεις μισθών, ούτε η εκ περιτροπής εργασία, μέτρα που εφαρμόζουν πολλοί εργοδότες, περιορίζουν το πρόβλημα. Η μόνη λύση για την ενίσχυση της απασχόλησης είναι η ριζική αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής με τη λήψη άμεσων μέτρων που θα ενισχύουν την ανάπτυξη, την πραγματική οικονομία και την απασχόληση.

Καλό κοντράστ αυτό στην ΑΥΓΗ. Από τη μια οι άνεργοι που πολλαπλασιάζονται καθημερινά με τρομακτικούς ρυθμούς κι από την άλλη οι... πολιτικοί μας στην κοσμάρα τους... Πόσο θα τους ανεχόμαστε να παίζουν με τις ζωές μας;

Κάτι πρέπει να γίνει...

Όντως, εμείς που ζούμε στην Αθήνα το έχουμε διαπιστώσει πια για τα καλά. Ένα ευρύτατο νεκροταφείο εγκαταλειμμένων Ι.Χ. αυτοκινήτων είναι οι δρόμοι της, όπως επισημαίνει ο ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ. Η βενζίνη είναι πανάκριβη, τα τέλη κυκλοφορίας στα ύψη, η συντήρησή τους θέλει ένα σκασμό λεφτά, αν βάλεις και τα ασφάλιστρα τότε, πραγματικά, είναι ασύμφορο να έχεις αυτοκίνητο. Υποτίθεται τώρα, ότι ο Δήμος Αθηναίων αναλαμβάνει δράση... Τι να πρωτοκάνει κι αυτός. Εδώ, αδυνατεί στα βασικά...

Μια αράδα μόλις, στη βάση της πρώτης σελίδας, έδωσε η ΝΙΚΗ. Ένα τόσο σοβαρό θέμα μ' αυτή την προσέγγιση. Το ερώτημά μας είναι: Πήγε κανένας εργοδότης, που δεν κατέβαλε το δώρο στους εργαζομένους του, στο αυτόφορο κι από κει στη φυλακή να σφίξουν και μερικοί κώλοι; Ρητορικό το ερώτημα, βεβαίως, διότι γνωρίζουμε ότι πολλοί έγραψαν τους νόμους στα παλιά τους τα παπούτσια, αφού γνωρίζουν ότι δεν επρόκειτο να τιμωρηθούν... Δυστυχώς αυτή είναι η Ελλάδα στην εποχή του Μνημονίου...

Νάτη και την είδηση!... Παρμένη από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ. Μερικοί προκαλούν... Είναι δυνατόν με τις πολιτικές που ασκείς να έχεις οδηγήσει τον ελληνικό λαό σ' αυτή την κατάντια κι εσύ να κάνεις πάρτι, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα; Ε, ας λουστούν τις αντιδράσεις. Και είμαστε ακόμα στην αρχή... Θα ακολουθήσουν πολύ χειρότερα. Είμαι βέβαιος...

Εσείς είστε προληπτικοί;

Η εβδομαδιαία σατιρική εφημερίδα “Παρασκευή +13” έχει σήμερα, όπως λέει και στο δημοσίευμά της, την τιμητική της. Αλλά εσείς δεν είστε προληπτικοί, έτσι δεν είναι; Τη ζωή μας τη διαμορφώνουμε εμείς και όχι άλλοι...

Και για να χαμογελάσει λίγο το χειλάκι σας δείτε ένα έξυπνο βίντεο που διακινείται τις τελευταίες ημέρες στα e-mail. Προσέξτε τι έχει κάνει ο τύπος για να γυρίσει την πρώτη σελίδα που διαβάζει... Και πως θα πάει στις άλλες εσωτερικές σελίδες; Έχετε ακόμα απορίες γιατί πέφτουν οι κυκλοφορίες των εφημερίδων;

Μ' ένα τραγούδι της Ευσταθίας εκφράζω το δικό μου ευχαριστώ. Εδώ μαζί με τον Πλιάτσικα...

Τρέχουμε με υψηλούς ρυθμούς πια. Το σχόλιο κάθε 5.000 «κλικ» σ' αυτήν εδώ την ιστοσελίδα, εδώ και πολύ καιρό με τις ταχύτητες που τρέχουν, αναγκάστηκα να το κάνω να το κάνω κάθε 10.000 χτυπήματα. Και πάλι όμως ο χρόνος φεύγει σχετικά γρήγορα. Δεν πάει πολύ καιρός που μιλάγαμε για τα 250.000 «κλικ» και να, που σε λίγο κλείνουν κι ανοίγουμε πλώρη για τα 260.000 μοναδικά χτυπήματα από διαφορετικές Ι.Ρ.

Σημαίνει κάτι αυτό; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Καταρχήν το θετικό είναι ότι κάποιοι μπαίνουν σ' αυτό εδώ τον ιστότοπο και διαθέτουν χρόνο για να διαβάσουν τα κείμενα που δημοσιεύονται. Και μπορεί να μην κάνετε σχόλια συχνά, αλλά σας βλέπω πιο δραστήριους στο Facebook και στο Twitter όπου αυτά αναδημοσιεύονται καθημερινά. Λίγο αφού «ανέβουν» εδώ...

Κάπως έτσι χρησιμοποιώ τα social media επειδή δεν παραγνωρίζω την παρεμβατική τους δύναμη. Σε κάποιους αρέσει να ενημερώνονται από εκεί άμεσα, γρήγορα και χωρίς να αλλάζουν σελίδα. Άλλοι  πάλι επιμένουν σταθερά εδώ. Μερικοί μπαίνουν στον κόπο να πάρουν τηλέφωνο και να ζητήσουν να γνωριστούμε από κοντά. Όπως ο Πάνος που πέρασε από το γραφείο μου στη Βερανζέρου, ήπιαμε έναν καφέ και κουβεντιάσαμε για όλα τα θέματα.

Μ' αρέσει επίσης που, όλο και περισσότεροι χωριανοί φτάνουν ώς εδώ κι αυτό μεγαλώνει την ευθύνη μου να ρίξω μεγαλύτερο βάρος στο όνομα του Site και να πολλαπλασιάσω τις αναρτήσεις που έχουν σχέση με το χωριό.

Όσο περνάει ο καιρός έτσι θα γίνεται, θα το διαπιστώσετε κι εσείς, αλλά φυσικά αυτό δεν πρόκειται να λειτουργήσει σε βάρος της επικαιρότητας. Θα συνεχίζει να ζει και να κινείται στο ρυθμό της εποχής και της επικαιρότητας,

Το αβαντάζ του δεν πρόκειται να το χάσει. Το αντίθετο. Θα είναι ίσως το πρώτο Site που θα λειτουργεί με όρους Blog. Το έχετε ξαναδεί εσείς κάτι τέτοιο, αλλού; Όχι πως έχω και κανένα πρόβλημα αν υπάρχει... Εσάς που με διαβάζετε σκέφτομαι και την καλή μας σχέση να διατηρήσω.

Διότι είναι σαφές, χωρίς εσάς, τον τελικό αποδέκτη, κάθε προσπάθεια εδώ θα ήταν εκ των προτέρων αποτυχημένη. Ένα «ευχαριστώ» από καρδιάς, είναι το λιγότερο που έχω να πω. Τιμάτε τη δουλειά μου. Κι αυτό είναι ότι καλύτερο μπορεί να μου συμβεί...

Αλλο ένα όμορφο τραγούδι. Και αυτό, όπως και το πιο πάνω είναι από τον τοίχο του Γιώργου Χατζηνικολάκη. Τον ευχαριστώ, είναι πανέμορφα...