Όχι, ότι διαβάζετε εδώ δεν ιδωμένα μέσα από παραμορφωτικό φακό. Απόδειξη και η φωτογραφία. ΔΕΝ είμαι εγώ και στην πραγματικότητα ο εικονιζόμενος, δεν καπνίζει... Παιχνίδι του φώτοσοπ καλύτερα και πιο ευφάνταστα από αυτά της ζωης...

Μάλλον θα πρέπει να αλλάξω συνήθειες. Αντί να γράφω σημείωμα κάθε 10.000 “κλικ” νομίζω ότι θα 'πρεπε να το κάνω αυτό στα 20.000. Με περισσότερες από 500 καθημερινές επισκέψεις από διαφορετικές Ι.Ρ. είναι φυσικό πιο πολύ γρήγορα να το πιάνουμε αυτό το όριο εδώ, στο “Θραψανιώτη”.

Και είναι ωραίο, γιατί γίνεται φυσιολογικά και όχι κάτω από πίεση. Απλά, όμορφα, αληθινά, σαν όλα τα πράγματα που τελικά έχουν αξία στη ζωή.

Κλείσαμε λοιπόν τις 290.000 επισκέψεις, ρεκόρ για μας, πριν το Site κλείσει τα 4 του χρόνια, τρία στην ουσία αφού τον πρώτο χρόνο λειτούργησε πειραματικά δίπλα στο Blog, που πρέπει να πω πω μ' άρεσε πιο πολύ εκείνη την εποχή.

Κι ευτυχώς που βρέθηκε στο δρόμο μου ο Δήμος για να με πείσει, κουβεντιάζοντας με επιχειρήματα, πως οι δυνατότητες του Site είναι πολύ μεγαλύτερες. Είναι όντως... Αλλά εγώ κατάφερα, με το ψάξιμο, να συνδυάσω αυτά τα δυο. Να δώσω δηλαδή σ' αυτό το Site την αίσθηση ότι διαβάζεις ένα Blog. Διαθέτοντας πολύ χώρο για φωτογραφίες σε καλή σχετικά ανάλυση και δίνοντας τον τελευταίο καιρό ένα “χρώμα” πιο δημοσιογραφικό με το σχολιασμό τίτλων, όταν έχω κέφια...

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό, αλλά όσο κρατήσει το χαίρομαι. Δεν υπάρχουν κανόνες εδώ. Είπαμε να κάνουμε το κέφι μας γι' αυτό και δεν αγχωνόμαστε με τις αναρτήσεις. Άμα υπάρχει θέμα θα το κάνουμε. Αν δεν υπάρχει, δεν τρελαινόμαστε...

Τον άλλο μήνα θα πρέπει να πληρώσω στην OnScreen 220 ευρώ για τη φιλοξενία στους σέρβερ της ενός χρόνου και 30 ευρώ για τη χρήση του archive.thrapsaniotis.gr Αυτά είναι όλα τα έξοδα του Site για τη χρονιά, από Απρίλη σε Απρίλη. Και θα ήταν κατά πολύ λιγότερα, αλλά εγώ έχω ζητήσει πολύ χώρο για τις φωτογραφίες που μ' αρέσει να χρησιμοποιώ στις αναρτήσεις μου. Θεωρώ ότι ομορφαίνουν τα κομμάτια κι αν είναι εύστοχες “διαβάζονται” καλύτερα κι από τα κείμενα.

Τρία χρόνια εδώ, ένας ζεστός χώρος στο διαδίκτυο που φέρνει πιο κοντά και ενώνει πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους με πολλαπλά ενδιαφέροντα...

Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε να με παρακολουθείτε στα βήματα μου στο internet. Η βελτίωση είναι πάντα το ζητούμενο. Και κάθε άποψη με ενδιαφέρει...

Όταν η φαντασία λείπει επιστρατεύεται η επικαιρότητα για να κάνουν λογοπαίγνιο εκεί στα ΝΕΑ. Δείτε το σημερινό πρωτοσέλιδό τους. “Πάντρεψαν” το θέατρο με τα... αυθαίρετα, μ' αυτό που στη ζωή είναι αληθινό θέατρο. Έτσι είναι. Ειδησεογραφία τραβηγμένη από τα μαλλιά...

Μια θεατρική παράσταση, το “Είδα φως και μπήκα” που παίζεται απόψε στο μπαρ ΚΟΜΗΣ, Λασκαράτου 20, στα Άνω Πατήσια. Εγώ θα πάω να την δω. Παίζει και η κόρη του φίλου μου, Δημήτρη Ασημακόπουλου, η Ιωάννα... Δείτε ΕΔΩ ένα απόσπασμα για ννα πάρετε μια γεύση... Διαβάστε ΕΔΩ για την υπόθεση του έργου.

Χειρόγραφο σενάριο της μαθήτριας μου, Κατερίνας, στα Σεμινάρια Δημοσιογραφίας που παράλληλα της αρέσει και το θέατρο. Έχει ένα επιθεωρησιακό ρόλο για μια ξιπασμένη κοπέλα των βορείων προαστίων. Την φαντάζομαι να υποδύεται το ρόλο και γελάω... Είναι απίθανη...

Η πρώτη απόπειρα της Κατερίνας να γράψει το σενάριο για ένα ρόλο που θα τον ερμηνεύσει η ίδια πάνω στη σκηνή και που θα χαρούμε να την δούμε... Ως ντοκουμέντο το παρουσιάζω εδώ...

Γιορτάζει σήμερα το θέατρο. Μια από αυτές τις μέρες που οι άνθρωποι διάλεξαν να αφιερώσουν σε ξεχωριστά πράγματα δίνοντάς τους το αλατοπίπερο που χρειάζεται για να κάνουν τη ζωή πιο ενδιαφέρουσα...

Πάντα μου άρεσαν οι άνθρωποι που ασχολούνται μ' αυτού του είδους την τέχνη. Υποκριτική το λένε και θεωρώ ότι είναι πολύ σπουδαίο να υποδύεσαι ρόλους όταν μάλιστα είναι κόντρα στο δικό σου χαρακτήρα.

Γιατί εδώ ακριβώς είναι το σπουδαίο όλης της ιστορίας.

Είσαι εκεί, μελετάς χαρακτήρες, τους υποδύεσαι πάνω στη σκηνή, εκτίθεσαι μπροστά στο θεατή που έρχεται σε σένα γιατί προσδοκά να βρει κάτι διαφορετικό να ξεφύγει από την αληθινή ζωή και τα προβλήματά της.

Δεν έχω κάνει ποτέ τον ηθοποιό αν και στην πραγματική ζωή κάποια στιγμή όλοι έχουμε αναγκαστεί να μπούμε σε έναν ρόλο και να τον υπηρετήσουμε με τον καλύτερο τρόπο. Η ίδια η σκηνή χρειάζεται τους ανθρώπους που θα αναλάβουν κομμάτι της ευθύνης, ώστε το έργο να είναι άρτιο και να οδηγηθεί σε καλό αποτέλεσμα.

Το να είσαι πάντως ηθοποιός δεν νομίζω ότι είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Η προσήλωση στο στόχο πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Για να βγει αυτό που επιδιώκουν και στο θέατρο, όπως και στη ζωή και παντού, πέρα απ' ότι φαίνεται λειτουργεί ένα ολόκληρο εργοστάσιο παραγωγής ιδεών από τους ανθρώπους που το υπηρετούν.

Κάποιος πρέπει να γράψει τα σενάριο. Κάποιος να σκηνοθετήσει το έργο και κάποιοι ηθοποιοί να υποδυθούν τους ρόλους. Μ' αρέσει όλος αυτός ο μηχανισμός. Οι θεατές βέβαια, όπως και στο τραγούδι γνωρίζουν τον τελικό εκτελεστή, τον ηθοποιό επί του προκειμένου, ο οποίος ερμηνεύοντας το ρόλο του, λάμπει από φως...

Απόψε, μέρα που 'ναι, αν υπάρχει η δυνατότητα ας πάμε σε κάποιο θέατρο. Είναι ωραίο να δεις αυτούς τους ανθρώπους της Τέχνης από κοντά την ώρα που γιορτάζουν. Είναι ωραίο το θέατρο, απ' όποια μεριά κι αν το δεις...

• Δείτε ΕΔΩ το μήνυμα του Τζων Μάλκοβιτς για τη σημερινή παγκόσμια ημέρα Θεάτρου...
• Μια όμορφη συναυλία σήμερα που στηρίζει το “Σπίτι του ηθοποιού. Ηθοποιοί τραγουδάνε Μίκη Θεοδωράκη. Δείτε ΕΔΩ.
  

δ

Αυτή είναι η πρώτη σελίδα της νέας εφημερίδας του ΤΥΠΟΥ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΩΝ τ. 387 που ολοκληρώσαμε χθες. Πατήστε ΕΔΩ για να τη διαβάστε όπως θα κυκλοφορήσει, σε λίγο, τυπωμένη...

Όταν συνεργάζομαι με τους ανθρώπους της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών Ελλάδος για να βγάλουμε το καινούργιο φύλλο είναι για μένα μια ξεχωριστή εμπειρία. Χαίρομαι γιατί δεν είναι άνθρωποι που λένε πολλά – πολλά. Διατυπώνουν στα ίσια αυτά που χρειάζονται για να κατανοήσω στη συνεργασία μας, τι θέλουν να περάσουν στον κόσμο που εκπροσωπούν και ύστερα έχουμε τα αστεία μας...

Στο Τύπο αυτό έχει οπωσδήποτε την ομορφιά του. Γιατί δε είναι όλα άσπρα – μαύρα και γιατί πάντα έχω κάτι να πάρω από τη συνεργασία μου μαζί τους.

Την αρχή παίρνω την ύλη... Ανάκατη, όπως τη μαζεύουν σε ένα φάκελο. Κυρίως ανακοινώσεις των Σωματείων ή των Ενώσεων που εκπροσωπούν και κάποια αλληλογραφία από τη δράση τους, το δίμηνο που πέρασε ή κάτι πολύ σημαντικό για το δίμηνο που θα έρθει. Καμιά φορά γράφουν και κανένα άρθρο. Ιδιαίτερα ο Βασίλης που έχει επιφορτιστεί και με την ευθύνη της έκδοσης...

Ύστερα θα πρέπει να τα δουλέψω όλα αυτά, να τα βάλω σε μια σειρά με βάση τη φιλοσοφία και την προσωπικότητα που έχουμε δώσει στην εφημερίδα, να βάλω τίτλους, να σχεδιάσω τις σελίδες και όλο αυτό το υλικό, χειρόγραφο, να το δώσω στην Πόπη, στη Σαλαμίνα για να το δουλέψει στο κομπιούτερ της.

Μια ολόκληρη διαδικασία που όμως δεν διαρκεί πολύ. Μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα όλα είναι έτοιμα. Η Πόπη μου στέλνει το υλικό σε αρχείο PDF να το το δούμε, να κάνουμε τις τελευταίες διορθώσεις και να το στείλει στα πιεστήρια της ΛΥΧΝΙΑΣ στο Μενίδι για εκτύπωση. Κάπου εδώ σταματά η δική μου παρέμβαση. Το θέμα είναι πια τεχνικό και ξεφεύγει από τις δικές μου αρμοδιότητες...

Ωστόσο μ' αρέσει όλη αυτή η ιστορία με τους ανθρώπους της Ομοσπονδίας. Πάει τώρα ένας χρόνος από τότε που ξεκινήσαμε αυτή τη συνεργασία. Εκείνοι είχαν μια έτοιμη εφημερίδα, μηνιαία, την οποία όφειλαν απέναντι στους συνταξιούχους σιδηροδρομικούς που εκπροσωπούν να συνεχίσουν τη μηνιαία έκδοση. Κι εμένα με ενδιέφερε κάτι καινούργιο στη δουλειά μου.

Την αρχή η εφημερίδα συνέχισε την τακτική μηνιαία παρουσία... Έτσι τη βρήκαν και έτσι ήθελαν να συνεχίσει. Αναγκάστηκαν όμως να πάνε στο δίμηνο όταν ξαφνικά πέρσι τον Αύγουστο, με νομοσχέδιο εξαπλασίασαν σχεδόν τα ταχυδρομικά έξοδα. Οι άνθρωποι έχουν 6.500 μέλη σε όλη την Ελλάδα. Πού να αντέξουν την οικονομική αιμορραγία;

Η εφημερίδα έχει μια ιδιαίτερη αισθητική, αφού καλύπτει ένα ειδικό σκοπό. Είναι η προσωπικότητά της και τη σεβόμαστε. Προσωπικότητα που “χτίζουμε” κάθε φορά προσθέτοντας και κάτι για να την κάνουμε πιο όμορφη. Γιατί η εφημερίδα είναι λίγο σαν τη γυναίκα. Τις θέλει τις πινελιές της. Διατηρεί έτσι τη φρεσκάδα, την ακμαιότητα και τη ζωντάνια της...

Κι όμως η άνοιξη είναι όμορφη κι ας έχει τα σκαμπανεβάσματα της...

Μεσημεράκι Κυριακής, λίγο πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για Αθήνα, κατεβαίνουμε μια βόλτα στο ποτάμι. Ο Λούσιος είναι εξαιρετικός. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να καθίσω εδώ με τις ώρες και να απολαμβάνω την κάθε στιγμή...

Όπου υπάρχει νερό,υπάρχει και πράσινο. Δέντρα , πλατάνια που τώρα αρχίζουν να δένουν σε “μάτια” τα καινούρια φύλλα τους. Το καλοκαίρι θα είναι χαρά Θεού, εδώ. Αφού και τώρα που είναι άνοιξη αισθάνεται κανείς ωραία...

Το Ασκληπιείο της αρχαίας Γόρτυνας Τόπος ιερός, ιατρεία της αρχαίας εποχής. Κάπου εδώ θα υπάρχει και η αρχαία πόλη! Πού; Τα δέντρα έχουν μεγαλώσει, αγριέψει και κρύβουν τους θησαυρούς που, αν έχει χρόνο και υπομονή μπορείς να ανακαλύψεις...

“Σκλαβώνω” με τη φωτογραφική μηχανή του κινητού μου τοπία... Όμορφα. Εξαιρετικού φυσικού κάλλους. Κοίτα εικόνες που θα πάρουμε μαζί φεύγοντας για την Αθήνα.

Πασχίζω να “πιάσω” στιγμές..Καθετί γύρω μου μ' αρέσει. Έχει μια ομορφιά ιδιαίτερου φυσικού πλούτου. Θα μπορούσα να καθίσω εδώ με τις ώρες. Ακόμη και μόνος μου...

Κυριακάτικο μεσημέρι στο ποτάμι. Μια βόλτα που αρέσει όποιον καιρό και να την κάνεις. Το καλοκαίρι όμως είναι είναι στο φόρτε του. Σκεφτείτε, ολοπράσινα τα πλατάνια, μαγεία είναι... Και το νερό στο ποτάμι να κάνει έναν ήχο μοναδικό...

Ολάνθιστο δέντρο. Δεν ξέρω τι είναι. Σίγουρα όχι αμυγδαλιά. Θα τοθυμόμουνα. Την έχω ξαναδεί καλοκαίρι. Θα το τσεκάρω και θα ξέρω τι καρπούς κάνει έτσι ντυμένο σαν νυφούλα τον Μάρτη...

Μύρισε άνοιξη στον αυλότοιχο με τα ανθισμένα λουλούδια. Μια εξαιρετική ομορφιά που κάνει το μάτι να ταξιδεύει. Ένα κλίκ αρκεί για να απαθανατίσεις τη στιγμή...

Κατηφορίζοντας για την πλατεία του χωριού δίπλα στα παλιά κοινοτικά γραφεία είναι αυτό υπέροχο ανθισμένο δέντρο. Έβγαλα τη μηχανή και το φωτογράφισα. Η άνοιξη είναι εδώ...

Η μέρα του Σαββάτου εξελίχθηκε σε μια άκρως ανοιξιάτικη μέρα... Ένας ήλιος δυνατός είναι η πρόκληση να βγεις μια βόλτα στην πλατεία και να πιεις ένα καπουτσίνο στο καφέ. Ναι, είναι ζεστός ο ήλιος. Τόσο που χρειάζεται να βρεις ίσκιο να καθίσεις...

Στην επαρχία όμως είναι ωραία να καθίσεις στον ίσκιο της τέντας του καφέ. Παίζει απλά μια μουσική, δεν διακρίνω ακριβώς τι τραγούδι είναι κι ακούγονται οι κοντινές παρέες που μιλάνε... φωνάζοντας και τα αυτοκίνητα που περνάνε στο πλάι...

Η πλατεία της Μεγαλόπολης το 'χει αυτό. Και δεν χρειάζεται και πολύ για να πας. Κάτι να ξέχασες και στο πίτσ φιτίλι βρέθηκες από το χωριό.

Άδειοι οι επαρχιακοί δρόμοι, ελάχιστα αυτοκίνητα κυκλοφορούν. Τι φταίει άραγε; Να 'ναι που η βενζίνη στα τοπικά βενζινάδικα είναι 2 ευρώ παρά κάτι λεπτά; Ε, θα παίζει κι αυτό το ρόλο του. Το σκέφτεται ο άλλος να... ξεμυτίσει στους δρόμους.

Όμως μια τέτοια ανοιξιάτικη μέρα αξίζει τον κόπο να το τολμήσεις. Δεν είναι να κάτσεις μέσα. Ούτε και για ξάπλα ενδείκνυται. Εδώ υπάρχει χώρος για εξορμήσεις μέσα σ' αυτή την υπέροχη ομορφιά της φύσης. Που δεν έχει ακόμα ξεμπουμπουκιάσει καθώς τα χιόνια και οι βροχές ήταν όψιμα εφέτος, αλλά που θα 'ρθει με πολύ γρήγορους ρυθμούς, λίγο να κρατήσει αυτός ο δυνατός ανοιξιάτικος ήλιος και οι υψηλές θερμοκρασίες...

Σε λιγότερο από ένα μήνα έρχεται το Πάσχα. Κι ως τότε ο τόπος θα είναι αγνώριστος. Ένα μπουκέτο λουλούδια η φύση, να την πιεις στο ποτήρι.

Επιστρέφει το βλέμμα μου στην πλατεία. Έχει απομείνει λίγος ακόμα καπουτσίνο στο φλιτζάνι μου. Πίνω μια γουλιά... Άρχισε να φυσάει ένα ελαφρό αεράκι που το γυρίζει σε μια ψυχρούλα σε μας που έχουμε επιλέξει να καθίσουμε στον ίσκιο.

Τρεις η ώρα παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής για το Ελληνικό. Η μικρή εκδρομή στη Μεγαλόπολη για δουλειά και καφέ ολοκληρώθηκε...