Υπάρχουν πράγματα που γίνονται χωρίς να λέγονται και υπάρχουν πράγματα που για να γίνουν θέλουν πάρα πολύ δουλειά. Πόσο απλό είναι, ας πούμε να κάνει κανείς το δάσκαλο; Να μεταδαμπαδεύσει δηλαδή τις γνώσεις που έχει σε κάποιον που είναι έτοιμος να τις δεχτεί. Χρειάζεται πολύ δουλειά, τίποτα δεν είναι εύκολο.

Ιδού λοιπόν ένας δεκάλογος που πρέπει να έχει υπόψη του ένας δάσκαλος:

1. Μην αισθάνεσαι απόλυτα σίγουρος για τίποτα .

2. Μην σκέπτεσαι ότι αξίζει να προχωράς κρύβοντας τις αποδείξεις, διότι είναι βέβαιο ότι οι αποδείξεις θα έρθουν στο φως.

3. Μην προσπαθείς πότε να αποθαρρύνεις την σκέψη, αν το κάνεις είναι σίγουρο ότι θα το πετύχεις.

4. Όταν συναντάς αντίδραση, ακόμη και αν αυτή προέρχεται από τον σύζυγο ή από τα παιδιά σου, να πασχίζεις να την ξεπεράσεις με επιχειρήματα και όχι μέσω της εξουσίας, διότι η νίκη η όποια εξαρτάται από την εξουσία είναι απατηλή.

5. Να μην δείχνεις σεβασμό στην αυθεντία των άλλων, διότι είναι δυνατόν να βρει κάνεις αντίθετες αυθεντίες.

6. Να μην χρησιμοποιείς ισχύ για να φιμώσεις απόψεις τις οποίες θεωρείς επιβλαβείς, διότι αν το κάνεις οι απόψεις θα καταπνίξουν τελικά εσένα.

7. Να μην φοβάσαι να είσαι εκκεντρικός στις απόψεις σου, διότι κάθε άποψη η οποία είναι αποδεκτή σήμερα κάποτε υπήρξε εκκεντρική.

8. Να βρίσκεις περισσότερη απόλαυση όταν ευφυείς συνομιλητές διαφωνούν μαζί σου από ότι αν παθητικοί συνομιλητές συμφωνούν μαζί σου, διότι αν αξιολογείς την νόηση όπως θα όφειλες, η πρώτη περίπτωση υποδηλώνει μια βαθύτερη συμφωνία από την δεύτερη

9. Να είσαι ενσυνείδητα ειλικρινής, ακόμη και αν η αλήθεια είναι άβολη, διότι είναι περισσότερο άβολη όταν προσπαθείς να την αποκρύψεις .

10. Να μην ζηλεύεις την ευτυχία εκείνων οι οποίοι βλακωδώς θεωρούν ότι ζουν στον παράδεισο, διότι μόνο ένας βλάκας θα πιστέψει ότι αυτή είναι η ευτυχία.

Πόσο δύσκολο είναι να κρατήσει κανείς τις αρχές αυτές πάνω στη διδασκαλία; Μένει να αποδειχτεί στην πράξη. Εκεί που καθετί έχει την πραγματική του αξία και τίποτα δεν είναι κίβδηλο ή απατηλό. Εξάλλου όλα αυτά στην πράξη αποδεικνύονται...

Ποιος είναι ο Bertrand Arthur William Russell;

Ο Μπέρτραντ Άρθουρ Γουίλιαμ Ράσελ (Bertrand Arthur William Russell), (18 Μαΐου 1872 – 2 Φεβρουαρίου 1970) ήταν Βρετανός φιλόσοφος, μαθηματικός και ειρηνιστής. Ο Ράσελ ως συγγραφέας και άνθρωπος συνέχισε την οικογενειακή παράδοση στην πολιτική σκέψη και δράση, με αντιπολεμική δράση. Γεννήθηκε στην ακμή της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας. Πέθανε από γρίπη, έναν αιώνα αργότερα, όταν η Βρετανία είχε περάσει δύο παγκόσμιους πολέμους. Έκανε κριτική στα πυρηνικά καθώς και την εισβολή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Το 1950 κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Υπήρξε Γ' Κόμης, μέλος του Τάγματος της Αξίας και μέλος της Βασιλικής Εταιρείας. Χαρακτηριστική της απέχθειάς του προς κάθε είδους φανατισμό είναι η δήλωσή του:

    ΄΄ Δεν θα πέθαινα ποτέ για τις ιδέες μου, γιατί μπορεί να έκανα λάθος ΄΄.    

Γεννήθηκε στις 18 Μαΐου 1872 στο Τρέλεκ (Trellech) του Μονμαουθσάιρ (Monmouthshire), καταγόμενος από αριστοκρατική οικογένεια. Ο αδερφός του Φρανκ τον εισήγαγε στις θεωρίες του μαθηματικού Ευκλείδη. Ξεκίνησε τις σπουδές του με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ το 1890 στο Κολλέγιο Τρίνιτι (Trinity College) για να σπουδάσει μαθηματικά. Το 1893 τελείωσε τις σπουδές του και το 1902 παντρεύτηκε. Ξεκίνησε να δημοσιεύει έργα του το 1896. Στο κολέγιο του Τρίνιτι γνώρισε τον Λούντβιχ Βιτγκενστάιν και έτσι ξεκίνησε μία συνεργασία μεταξύ των δύο ανδρών. Ο Ράσελ ταξίδεψε και δίδαξε στη Ρωσία, στην Κίνα και στην Ιαπωνία (1920).

Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ράσελ δίδαξε σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ, καταδικάζοντας τα πυρηνικά όπλα και τον πόλεμο των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Απεβίωσε στις 6:30 μ.μ. στις 2 Φεβρουαρίου 1970 στην οικία του στην Ουαλία, από γρίπη.

Στην μεταπολεμική περίοδο ασχολήθηκε ενεργά με το αντιπολεμικό κίνημα. Το όνομα του, άλλωστε, έφερε και ο σύνδεσμος για την ειρήνη (σύνδεσμος Μπέρτραντ Ράσελ), ομιλία του οποίου εκφώνησε ο Γρηγόρης Λαμπράκης, την μέρα που παρακρατικοί τον δολοφόνησαν στην Θεσσαλονίκη, με την καθοδήγηση και μπροστά στα μάτια των δυνάμεων ασφαλείας. (οι πληροφορίες είναι από τη Wikipedia)

• Πηγή το site "Αντικλείδι".
• Δείτε ΕΔΩ μια ανθρώπινη τραγωδία. Πού κατάντησαν την ανθρώπινη ζωή...
• Δείτε ΕΔΩ πώς ελλατώνεται ο προσδόκιμος όρος ζωής...
• Κι ΕΔΩ διαβάστε την προκήρυξη για τη δολοφονία των δυο νεαρών έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής πριν 15 μέρες, 18 δακτυλογραφημένες σελίδες...
• Μια πρώτη εκτίμηση ΕΔΩ για την προκήρυξη, από τον Κώστα Βαξεβάνη.

Σημεία των καιρών... Μόνο η ΑΥΓΗ σήμερα έχει ένα δίστηλο πλαίσιο στη βάση της πρώτης σελίδας για το Πολυτεχνείο. Και ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ένα μονόστηλο σχόλιο. Οι άλλες εφημερίδες, ούτε λέξη... Κι αύριο κορυφώνονται οι τριήμερες εκδηλώσεις μνήμης στην Αθήνας με την πορεία, στις 3 μ.μ. προς την αμερικανική πρεσβεία. Πόσο άλλαξαν τα πράγματα σε 40 χρόνια...

Τον πολύ κόσμο τον απασχολούν τέτοια ζητήματα... Βρίσκεται στο καναβάτσο 3,5 χρόνια τώρα... Έχει υποστεί τόσες άδικες θυσίες που δεν οδηγούν πουθενά... Δεν φαίνεται κανένα φως αισιοδοξίας για το παρών σύστημα πραγμάτων κι αυτοί σχεδιάζουν νέα μέτρα, οριζόντια, προκειμένου να καλύψουν προσωρινά το δημοσιονομικό κενό... Ποιος τους πιστεύει πια;

Και τα χειρότερα είναι μπροστά μας... Αν και όταν ολοκληρωθεί το νέο πρόγραμμα εθελούσιας αποχώρησης από τον ΟΤΕ που ανακοίνωσαν και το οποίο στοχεύει κυρίως στους τεχνικούς, δεν ξέρω κατά πόσο θα έχει λόγο ύπαρξης ένα συνδικαλιστικό σωματείο με ιστορία, όπως η ΠΕΤ ΟΤΕ. Έτσι, ίσως δυο χρόνια μετά την αποχώρηση μου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ δω την επόμενη και τελευταία στάση στην επαγγελματική μου ζωή... Μακάρι να μη συμβεί έτσι, αλλά...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 16/11/2013

Συνηθίζουν στους εορταστικούς δεκάρικους για την επέτειο να αναφέρονται στις σημερινές επιπτώσεις ενός μεγάλου γεγονότος, στη ζωή μας και στις καρδιές μας. Κοντά μισό αιώνα μετά, μερικά πράγματα έχουν αληθινά αλλάξει σε ότι αφορούν τα μηνύματα του Πολυτεχνείου...

Μπορεί το ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ να είναι όντως διαχρονικά, αλλά ο τρόπος με το οποίο τα διεκδίκησαν τα προβεβλημένα στελέχη αυτού του αγώνα έδειξε, αν μη τι άλλο, πως μόλις βολεύτηκαν στο σύστημα, τα ξέχασαν. Ο εαυτούλης μας μόνο και τίποτα άλλο. Οι συλλογικοί αγώνες αφορούν τους άλλους, εκείνους που πάντα έδιναν χωρίς να μετρούν και χωρίς να περιμένουν να πάρουν πίσω, τίποτα.

Κι άντε τώρα να ακολουθείς ξανά το γνωστό τελετουργικό... Καταθέσεις στεφανιών, δελτία Τύπου, εκδηλώσεις στα σχολεία, πορείες... Και καθώς πέφτει Κυριακή η 17 Νοέμβρη φέτος, θα έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον να την παρακολουθήσουμε δημοσιογραφικά.

Έχουμε την αίσθηση ότι οι περισσότεροι θα είναι κάπως “κουμπωμένοι”. Δεν πρόκειται μόνο επειδή βρισκόμαστε σε πιο δύσκολη θέση από κάθε άλλη φορά. Αυτό, κάτω από άλλες προϋποθέσεις θα μπορούσε να λειτουργήσει και καλύτερα και πιο θετικά.

Αλλά οι πολιτικοί μας έχουν καταφέρει να απαξιώσουν πολλά πράγματα. Κι ανάμεσα σ' αυτά και τις σταθερές πάνω στις οποίες ακουμπούσε τόσα χρόνια για να χτίσει την ελπίδα που οδηγεί σε ένα καλύτερο αύριο. Μόνο που αυτό το αύριο δεν το είδε να έρχεται... Το αντίθετο. Ανακάλυψε έντρομος πως όλοι εκείνοι που θεωρούσε ότι ήταν στο πλάι του, πάλευαν μόνο για την τσέπη τους, οδηγώντας τη χώρα σε πτώχευση και καλώντας στη συνέχεια όλους εμάς να συνεισφέρουμε από αυτά που δεν έχουμε για να... σωθούμε.

Ναι, ήθελα να είναι αλλιώς αυτό το σημείωμα. Στο παρελθόν έχω γράψει πιο αισιόδοξα κομμάτια, αλλά τώρα δεν μπορώ να πω ότι είμαι σε θέση να κάνω το ίδιο. Δεν έχω καν τη διάθεση. Εξάλλου η μοίρα του δημοσιογράφου το έχει αυτό, να αφουγκράζεται το λαϊκό αίσθημα και να προσπαθεί να διερμηνεύσει τι κρύβει μέσα του.

Κι αυτός ο λαός ύστερα, απ' όσα έχει υποστεί, δεν εμπνέεται από την υπάρχουσα πολιτική ηγεσία. Δεν ακολουθεί πια ως πρόβατο επί σφαγή. Αρνείται να υποταχθεί, φεύγει από το μαντρί γνωρίζοντας πως ο λύκος είναι δικό τους εφεύρημα. Τελικά μόνο από αυτούς και τις πολιτικές τους κινδυνεύει... Το βλέπει άλλωστε καθημερινά στη ζωή του. Τα ψευτοδιλήμματα που του θέτουν έχουν ως στόχο να του απομυζήσουν κάθε ικμάδα ζωής που του απέμεινε...

Με τι όρεξη να γιορτάσει το Πολυτεχνείο; Αυτοί οι ίδιοι το αποστέωσαν, το έκαναν καρικατούρα, το περιέφεραν στην αγορά σαν το τσίρκο, το έκαναν παραμύθι. Μόνο που το παραμύθι τους δεν έχει δράκο...

Λέγαμε κάποτε πως ήταν καλό να επιστρέφουμε σε τέτοια μεγάλα γεγονότα, ώστε να αντλούμε δύναμη. Αλλά ποια δύναμη να αντλήσεις πια; Σαράντα χρόνια μετά, μια άλλη χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα, αποφασίζει και διατάζει υποβαθμίζοντας τις ζωές μας. Και κανείς δεν έχει διάθεση να βγει στους δρόμους, να διαδηλώσει. Προφανώς αμφισβητεί τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, δεν εξηγείται αλλιώς.

Όλη αυτή η κατάσταση δημιουργεί και την έλλειψη δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος. Απ' την άλλη, αυτή η στήλη σε όλα τα χρόνια ζωής της δεν έγραφε κάτι, απλά για να γεμίζει το χώρο της εφημερίδας.

Η έκφραση γνώμης, η άποψη ήταν για μας μια προτεραιότητα και το γεγονός ότι η διεύθυνση μας έδινε και μας δίνει πάντα τη δυνατότητα, ήταν από μόνο του, ένα μεγάλο πλεονέκτημα για τον γράφοντα... Μπορεί η επικαιρότητα να εμπνέει τον γραφιά, αλλά καμιά φορά, η ίδια η ζωή, διαμορφώνει αλλιώς τα πράγματα... Κι αυτό είναι σεβαστό. Αυτή η σχέση ευθύνης και εμπιστοσύνης είναι που μας έχει δέσει τόσα χρόνια...

• Το κομμάτι αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.

Από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Δισέλιδο ρεπορτάζ όπου το τοπίο είναι μια σκέτη καταστροφή. Με τις ελλείψεις νερού, τροφίμων και φαρμάκων να οδηγούν πολλούς απελπισμένους Φιλιππινέζους να προχωρούν σε λεηλασίες. Ενδεικτικός ο τίτλος του κομματιού. Δείτε ΕΔΩ και σχετικά δημοσιεύματα για να αντιληφθείτε το μέγεθος της καταστροφής...

Τραγικά παρουσιάζονται τα πράγματα και στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ με ρεπορτάζ στις εσωτερικές σελίδες. Δεν είναι λίγοι οκτώ άνθρωποι να χάνουν τη ζωή τους όταν κατέρρευσε τοίχος κυβερνητικού κτιρίου που λειτουργούσε σαν αποθήκη και είχε μέσα ρύζι. Οι επιζώντες ψάχνουν απελπισμένα να βρουν σωλήνες ύδρευσης για να τις σπάσουν και να πιουν λίγο πόσιμο νερό. Δείτε ΕΔΩ κι άλλα από τη σχετική ειδησεογραφία...

Μέσα σ' αυτό το χάος, ωστόσο, κάποιοι λειτούργησαν υποδειγματικά προσφέροντας άμεσα την αλληλεγγύη τους. Η φωτογραφία επάνω είναι εντυπωσιακή...

Και αποδεικνύει έμπρακτα πως η αγάπη, η αληθινή και άδολη, στις δύσκολες ώρες φαίνεται... Κάτι τέτοιες ώρες αισθάνεσαι Άνθρωπος με Α κεφαλαίο.. Δείτε ΕΔΩ ένα ξεχωριστό ρεπορτάζ. Ευχαριστώ από καρδιά όσους είχαν την καλοσύνη να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία και το υλικό που δημοσιεύω...

Δείτε επίσης ΕΔΩ ένα ρεπορτάζ του CNN για την προσφορά ανθρώπινης βοήθειας, από γιατρούς που έσπευσαν επί τόπου.

Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων Σιού, λέει πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μια από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.

"Αγαπιόμαστε" αρχίζει ο νέος.

"Και θα παντρευτούμε" λέει εκείνη.

"Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε..."

"Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό..."

"Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί."

"Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου, ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου".

"Σε παρακαλούμε" ικετεύουν, "πες μας τί μπορούμε να κάνουμε..."

Ο μάγος τους κοιτάζει και συγκινείται που τους βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.

"Υπάρχει κάτι..." λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. "Αλλά δεν ξέρω...είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες."

"Δεν μας πειράζει" λένε και οι δύο.

"Ό,τι και να' ναι" επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.

"Ωραία" λέει ο μάγος. "Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας; Πρέπει να το ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου, και να κυνηγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;"

Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.

"Κι εσύ Άγριε Ταύρε" συνεχίζει ο μάγος, "πρέπει να ανέβεις το βουνό του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή, τον πιο άγριο απ' όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να τον τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο....Πηγαίνετε τώρα."

Οι δυο νέοι κοιτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το νότο...

Την καθορισμένη ημέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δυο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα, που περιέχει το πουλί που του ζητήθηκε.

Ο μάγος τους λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στο γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν Είναι πανέμορφα, χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.

"Πετούσαν ψηλά;" ρωτάει ο μάγος.

"Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε....Και τώρα;" ρωτάει ο νέος. "Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;"

"Όχι" λέει ο γέρος.

"Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;" προτείνει η νεαρή.

"Όχι" ξαναλέει ο γέρος. "Κάντε ότι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ' αυτές τις δερμάτινες λωρίδες...Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν, να πετάξουν ελεύθερα."

Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.

Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου, μέχρι που πληγώνονται.

"Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε ποτέ αυτό που είδατε σήμερα. Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλον, ακόμα κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον. Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι."

• Χόρχε Μπουκάι "Ο δρόμος της συνάντησης".
• Αναδημοσίευση από το “Αντικλείδι”.

Ένα κορίτσι, έτσι όπως ίσως το έχουμε φανταστεί... Λεπτό, όμορφο και δυνατό συναίσθημα, αναγκαίο στις μέρες μας... Δανεισμένο από τον τοίχο της Ελένης Δουφέκα στο Google+.

Ένας ζωγράφος σχεδίασε έναν πίνακα. Τον ονόμασε «Η πόρτα της καρδιάς». Στην έκθεσή του ένας από τους προσκεκλημένους παρατήρησε: «Aπό την πόρτα λείπει το χερούλι». Ο ζωγράφος εξήγησε :

«Είναι γιατί η πόρτα της καρδιάς ανοίγει μόνο από μέσα»

Έγραφε ο αγαπημένος ποιητής Ρουμί προχωρώντας ακόμη παραπέρα την παραπάνω σκέψη :

"Ακούω πως υπάρχει μια πόρτα που ανοίγει, από την μία καρδιά στην άλλη.
Αλλά αν δεν υπάρχει τοίχος, πώς μπορεί να υπάρχει πόρτα…"

Ποιος έβαλε την πόρτα; Ποιος έχτισε τους τοίχους γύρω σου και σε περιόρισε;

Ο φόβος.

Κάθε άνθρωπος είναι τόσο μικρός όσο ο φόβος που αισθάνεται. Ποιος φόβος;

Ο φόβος ότι κινδυνεύεις.

Ο φόβος να ανοιχτείς.

Ο φόβος να αισθανθείς.

Ο φόβος ότι αν αγαπήσεις θα γίνεις ευάλωτος και μπορεί να πληγωθείς.

Και πράγματι έτσι είναι. Πολλές φορές θα πληγωθείς. Δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος που να οδηγεί στην ευτυχία.

Όπως λέει ο Όσκαρ Ουάϊλντ:

“Μια ζωή χωρίς αγάπη είναι σαν ανήλιαγος κήπος με μαραμένα λουλούδια. Η συναίσθηση ότι αγαπάς και αγαπιέσαι φέρνει μια ζεστασιά κι έναν πλούτο στη ζωή που τίποτε άλλο δεν μπορεί να φέρει”

Πλησιάζει ο καιρός που η πόρτα θα φύγει και οι τοίχοι θα πέσουν. Η δύναμη της αγάπης στην οποία όλοι μας μπορούμε να συνεισφέρουμε θα γκρεμίσει τα σύνορα. Όλα τα στενά όρια που έβαλε ο νους μας θα εξαφανιστούν. Η ύπαρξη μας θα γίνει απεριόριστη. Ποιος είσαι άραγε χωρίς τα όρια σου; Τι σε χωρίζει τώρα πια απ’ τον συνάνθρωπό σου;

Εσύ όμως ακόμη φοβάσαι να ορίσεις τον εαυτό σου με άλλο τρόπο. Φοβάσαι την ελευθερία και την αναρχία της αληθινής αγάπης γιατί σου έμαθαν να στηρίζεις την ύπαρξή σου στα περιορισμένα σου όρια. Κι έτσι ακόμη αντιστέκεσαι σε ότι έχει τη δύναμη να σου γκρεμίσει αυτά τα τείχη. Έχεις μάθει να κρύβεσαι μέσα στο ασφαλές καταφύγιό σου αποκόπτοντας τον εαυτό σου από ότι δίνει χαρά και νόημα στη ζωή.

Η Αγάπη σ' αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει
σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει απ' τα φλούδια

σ' αλέθει για να σε λευκάνει
σε ζυμώνει για να γίνεις απαλός
και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της, 

για να γενείς άρτος ιερός 

για του Θεού το άγιο δείπνο

Ο Προφήτης (Χαλίλ Γκιμπράν)

• Αναδημοσίευση από το "Αντικλείδι".

Εχτές ονειρεύτηκα ότι ζω σε έναν κόσμο που νοιάζεται για εμένα και εσένα. Μεγαλώνοντας άκουγα τους γύρω μου να επιζητούν λίγα χρόνια ακόμα παραπάνω ζωής για εκείνους και όσους νιώθουν κοντά τους. Αναρωτήθηκα, τι είναι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία στην ζωή μας; Το να ήμαστε το ίδιο καλά καθώς περνούν τα χρόνια ή το να ήμαστε καλύτεροι άνθρωποι μέχρι του χρόνου;  Κανείς δεν εύχεται το τελευταίο παρά σπάνια, τόσο σπάνια που δεν θα ήταν καθόλου τολμηρό να πούμε ποτέ.

Είναι φανερότερο από ποτέ ότι σήμερα η έννοια της συλλογικότητας δεν περνάει απλά κρίση, αλλά έχει αντικατασταθεί από αυτή του ατομικισμού. Οι σημερινοί άνθρωποι τρέχουν εναγωνίως σαν άλογα σε αγώνα με απώτερο στόχο την προσωπική τους ανάδειξη, αυτοπροβολή και επιτυχία. Η γνωστή ρήση “ο θάνατος σου η ζωή μου “ έγινε πλέον κανόνας και το άλλοτε συγκινητικό και τόσο όμορφο κάλεσμα του Μακρυγιάννη να “ήμαστε εις το εμείς” και όχι “εις το εγώ” έχει κλειστεί καλά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Τρέχουμε πρωί - βραδύ για να βγούμε πρώτοι. Πρώτοι σε έναν αγώνα αυτοεπιβίωσης γιατί πολλές φορές οι μάχες που δίνουμε είναι καθοριστικές και βγάζουν έναν και μοναδικό νικητή, αυτόν που θα επιβιώσει.

Σε αυτόν τον αγώνα επιτρέπονται όλα τα όπλα, αδικίες, συκοφαντίες, εγωισμοί, απάτες, αντιγραφή, κλοπή, ύβρις. Είναι αγώνας που μπορεί να γίνεται σε συνεργασία με άλλους που έχουν τον ίδιο στόχο, αλλά στο τέλος πάντα ένας θα είναι αυτός που θα φτάσει στην μια και μοναδική κορυφή. Τίποτα δεν συνδέει μεταξύ τους τους αγωνιστές γιατί δεν είναι ομάδα. Είναι αντίπαλοι σε έναν κοινό στόχο. Διεκδικούν το ίδιο βάθρο. Και κάπως έτσι, αυτή η κούρσα μου φέρνει στο μυαλό εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε στο νηπιαγωγείο παιδιά που η παιδαγωγός ονόμαζε “μουσικές καρέκλες”.

Η μουσική άρχιζε, και εμείς τρέχαμε γύρω - γύρω από ένα κύκλο από καρέκλες. Πάντα υπήρχε μια λιγότερη καρέκλα από τον αριθμό των παιχτών. Όταν η μουσική σταματούσε έπρεπε όλοι να έχουν βρει μια καρέκλα να κάτσουν. Αυτός που θα έμενε όρθιος ήταν και ο χαμένος. Στο τέλος το παιχνίδι είχε έναν και μοναδικό νικητή. Η διαφορά είναι ότι τότε, ίσως αν και η ηλικία ήταν μικρή να τηρούνταν κάποιοι στοιχειώδεις κανόνες.

Σήμερα όχι μόνο δεν υπάρχουν κανόνες, αλλά δεν υπάρχει καν ο σεβασμός. Μιλάμε, αυτοπροβαλλόμαστε ξεχνώντας πώς δεν έχουμε μόνο στόμα αλλά και αφτιά. Πως δεν ήμαστε εδώ μόνο για να λύσουμε τα δικά μας προβλήματα, αλλά και για να ακούσουμε τους άλλους και να τους βοηθήσουμε. Οι δρόμοι έχουν γεμίσει από σκυφτούς, σκυθρωπούς, μελαγχολικούς ανθρώπους που προχωρούν αδιάφοροι. Φιγούρες που μέσα στο άγχος της καθημερινής βιοπάλης έχουν χάσει το χαμόγελό τους. Νέοι που ψάχνουν να ξεχαστούν μέσα από ευχάριστες μελωδίες στο ραδιόφωνο ή στα κατεβασμένα mp3 στο κινητό τους.

Και όλοι αυτοί απλά προχωρούν, προχωρούν με σκοπό να φτάσουν στις δουλειές, στα γραφεία, στις σχολές, στα ραντεβού τους, προσπαθώντας να “ζήσουν”. Δίπλα τους δίνουν τον αγώνα τους –χαμένο κατά πολλούς- εκείνοι, οι άλλοι, οι “ασήμαντοι”. Εκείνοι που βρέθηκαν εκεί χωρίς να το επιλέξουν, αλλά που δεν μπορούν να κάνουν και τίποτα διαφορετικό παρά να προσπαθήσουν έστω και από αυτή τη θέση να ζήσουν.  Φιγούρες αδύναμες, πεινασμένες, παγωμένες από το κρύο, ταλαιπωρημένες και πραγματικά δυστυχισμένες. Αυτοί είναι κάθε μέρα εκεί, έξω από τη στάση του λεωφορείου, έξω από τα μεγάλα επιβλητικά γκρίζα κτήρια που μπαινοβγαίνουμε καθημερινά, σε κάποια μικρή βρώμικη γωνιά του δρόμου, στα στενά της “σύγχρονης” μεγαλούπολής μας. Δεν ζητούν οίκτο, αλλά ένα βλέμμα μόνο. Ένα βλέμμα που θα τους αναγνωρίσει ότι υπάρχουν, ότι ναι είναι πραγματικότητα αυτή η εικόνα, όσο και αν εσύ, προχωρώντας βιαστικά προσποιείσαι ότι δεν υπάρχει και γυρίζεις το κεφάλι από την άλλη πλευρά. Η μελωδία στα ακουστικά σε κάνει να ξεχνιέσαι τόσο που δεν βλέπεις τίποτα γύρω σου πλέον. Παύεις να παρατηρείς τον κόσμο. Περπατάς σκυφτός. Γύρω σου όλα χάνουν την μαγεία και την ομορφιά που έχουν και εσύ χάνεις την ιδιότητα του παρατηρητή. Γίνεσαι σκιά.

Και αν όλα αυτά σου φαίνονται μακρινά από τον δικό σου καθημερινό κόσμο, τότε γιατί δεν ρίχνεις μια ματιά σε αυτούς που σε περιβάλλουν, που έρχεσαι σε επαφή μαζί τους, μιλάτε, μοιράζεστε στιγμές, ώρες ή και απλά μερικά λεπτά; Εσύ πού είσαι για αυτούς; Τι έκανες γι αυτούς που τους πλήγωσες, ακόμα και άθελα σου; Τι έκανες για αυτούς που ήθελαν να είσαι κοντά τους γιατί σε χρειάζονταν; Τι έκανες εσύ σαν δυνατός για όλους αυτούς τους αδύναμους; Τι έκανες εσύ σαν “σοφός” για όλους αυτούς τους χαζούς; Σαν νοήμων για όλους αυτούς που αποκαλείς χαζούς και ανάξιους; Για εκείνους που κλαίνε και κρατάς το χαμόγελο τους; Εσύ ο τόσο σπουδαίος, ο πολυπράγμων, ο πάντα ευδιάθετος και αισιόδοξος, τι έκανες για εκείνους που κατατάσσεις στο τίποτα, που τους κατηγορείς για αχρηστία, απαισιοδοξία, που παραπονιέσαι πώς με την θλιβερή και μίζερη αγέλαστη εικόνα τους σου χαλάνε την μέρα;

Τους καλημέρισες ειρωνικά ζητώντας να κάνουν και εκείνοι το ίδιο. Θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, να τον κάνεις χαρούμενο όταν δεν μπορείς να αλλάξεις τον ίδιο σου τον εαυτό και να τον κάνεις καλύτερο. Δεν σε ενδιαφέρει να τον κάνεις καλύτερο, γιατί δεν πιστεύεις ότι έχεις κάτι να αλλάξεις. Ζητάς να σε αποδεχτούν έτσι όπως είσαι, αλλά δεν αποδέχεσαι τους άλλους. Ξεχνάς ότι η στασιμότητα και η επανάπαυση στο τώρα σε μια σταθερή κατάσταση δεν είναι γόνιμη. Ξεχνάς ότι το αύριο δεν είναι δεδομένο, αλλά πρέπει να αγωνιστείς για να είναι όμορφο. Ενδιαφέρεσαι μόνο για εσένα, για την υγεία σου και τη δική σου ζωή .

Αν όμως, αντί να εύχεσαι απλά μετά από κάποιο καιρό να είσαι το ίδιο καλός, ευχόσουν να είσαι ένας καλύτερος άνθρωπος από αυτό που είσαι σήμερα; Αν απλώς εστίαζες στην ποιότητα των στιγμών που περνάς και στο πόσο ωραίες μπορεί να είναι και όχι στην ποσότητα τους; Αν τολμούσες; Αν έκλεινες τα μάτια σου και ξανανοίγοντας τα προσπαθούσες να δεις τον κόσμο διαφορετικά; Τότε, ίσως και να έβλεπες πώς δεν είσαι και εσύ μέρος της τελειότητας, ότι έχεις προκαλέσει θλίψη, πόνο, αδικίες και εσύ με τη στάση σου. Ναι, δεν είσαι τέλειος. Αλλά ξέρεις τι με τρομάζει περισσότερο από όλα; Ότι, μου μοιάζεις και σου μοιάζω και εγώ. Ήμαστε και οι δύο από το ίδιο υλικό, ήμαστε και οι δύο φθαρτοί, ονειροπόλοι, ευδιάθετοι, πολυπράγμονες, αδιάφοροι, σημαντικοί και ασήμαντοι, αδύναμοι και δυνατοί, ήμαστε και οι δύο τόσο μακριά από αυτό που κάποιος ονόμασε τελειότητα και ευτυχία.

• Της Μαρία Ξυπολοπούλου
• Αναδημοσίευση από το "Αντικλείδι".