Εχτές ονειρεύτηκα ότι ζω σε έναν κόσμο που νοιάζεται για εμένα και εσένα. Μεγαλώνοντας άκουγα τους γύρω μου να επιζητούν λίγα χρόνια ακόμα παραπάνω ζωής για εκείνους και όσους νιώθουν κοντά τους. Αναρωτήθηκα, τι είναι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία στην ζωή μας; Το να ήμαστε το ίδιο καλά καθώς περνούν τα χρόνια ή το να ήμαστε καλύτεροι άνθρωποι μέχρι του χρόνου;  Κανείς δεν εύχεται το τελευταίο παρά σπάνια, τόσο σπάνια που δεν θα ήταν καθόλου τολμηρό να πούμε ποτέ.

Είναι φανερότερο από ποτέ ότι σήμερα η έννοια της συλλογικότητας δεν περνάει απλά κρίση, αλλά έχει αντικατασταθεί από αυτή του ατομικισμού. Οι σημερινοί άνθρωποι τρέχουν εναγωνίως σαν άλογα σε αγώνα με απώτερο στόχο την προσωπική τους ανάδειξη, αυτοπροβολή και επιτυχία. Η γνωστή ρήση “ο θάνατος σου η ζωή μου “ έγινε πλέον κανόνας και το άλλοτε συγκινητικό και τόσο όμορφο κάλεσμα του Μακρυγιάννη να “ήμαστε εις το εμείς” και όχι “εις το εγώ” έχει κλειστεί καλά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Τρέχουμε πρωί - βραδύ για να βγούμε πρώτοι. Πρώτοι σε έναν αγώνα αυτοεπιβίωσης γιατί πολλές φορές οι μάχες που δίνουμε είναι καθοριστικές και βγάζουν έναν και μοναδικό νικητή, αυτόν που θα επιβιώσει.

Σε αυτόν τον αγώνα επιτρέπονται όλα τα όπλα, αδικίες, συκοφαντίες, εγωισμοί, απάτες, αντιγραφή, κλοπή, ύβρις. Είναι αγώνας που μπορεί να γίνεται σε συνεργασία με άλλους που έχουν τον ίδιο στόχο, αλλά στο τέλος πάντα ένας θα είναι αυτός που θα φτάσει στην μια και μοναδική κορυφή. Τίποτα δεν συνδέει μεταξύ τους τους αγωνιστές γιατί δεν είναι ομάδα. Είναι αντίπαλοι σε έναν κοινό στόχο. Διεκδικούν το ίδιο βάθρο. Και κάπως έτσι, αυτή η κούρσα μου φέρνει στο μυαλό εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε στο νηπιαγωγείο παιδιά που η παιδαγωγός ονόμαζε “μουσικές καρέκλες”.

Η μουσική άρχιζε, και εμείς τρέχαμε γύρω - γύρω από ένα κύκλο από καρέκλες. Πάντα υπήρχε μια λιγότερη καρέκλα από τον αριθμό των παιχτών. Όταν η μουσική σταματούσε έπρεπε όλοι να έχουν βρει μια καρέκλα να κάτσουν. Αυτός που θα έμενε όρθιος ήταν και ο χαμένος. Στο τέλος το παιχνίδι είχε έναν και μοναδικό νικητή. Η διαφορά είναι ότι τότε, ίσως αν και η ηλικία ήταν μικρή να τηρούνταν κάποιοι στοιχειώδεις κανόνες.

Σήμερα όχι μόνο δεν υπάρχουν κανόνες, αλλά δεν υπάρχει καν ο σεβασμός. Μιλάμε, αυτοπροβαλλόμαστε ξεχνώντας πώς δεν έχουμε μόνο στόμα αλλά και αφτιά. Πως δεν ήμαστε εδώ μόνο για να λύσουμε τα δικά μας προβλήματα, αλλά και για να ακούσουμε τους άλλους και να τους βοηθήσουμε. Οι δρόμοι έχουν γεμίσει από σκυφτούς, σκυθρωπούς, μελαγχολικούς ανθρώπους που προχωρούν αδιάφοροι. Φιγούρες που μέσα στο άγχος της καθημερινής βιοπάλης έχουν χάσει το χαμόγελό τους. Νέοι που ψάχνουν να ξεχαστούν μέσα από ευχάριστες μελωδίες στο ραδιόφωνο ή στα κατεβασμένα mp3 στο κινητό τους.

Και όλοι αυτοί απλά προχωρούν, προχωρούν με σκοπό να φτάσουν στις δουλειές, στα γραφεία, στις σχολές, στα ραντεβού τους, προσπαθώντας να “ζήσουν”. Δίπλα τους δίνουν τον αγώνα τους –χαμένο κατά πολλούς- εκείνοι, οι άλλοι, οι “ασήμαντοι”. Εκείνοι που βρέθηκαν εκεί χωρίς να το επιλέξουν, αλλά που δεν μπορούν να κάνουν και τίποτα διαφορετικό παρά να προσπαθήσουν έστω και από αυτή τη θέση να ζήσουν.  Φιγούρες αδύναμες, πεινασμένες, παγωμένες από το κρύο, ταλαιπωρημένες και πραγματικά δυστυχισμένες. Αυτοί είναι κάθε μέρα εκεί, έξω από τη στάση του λεωφορείου, έξω από τα μεγάλα επιβλητικά γκρίζα κτήρια που μπαινοβγαίνουμε καθημερινά, σε κάποια μικρή βρώμικη γωνιά του δρόμου, στα στενά της “σύγχρονης” μεγαλούπολής μας. Δεν ζητούν οίκτο, αλλά ένα βλέμμα μόνο. Ένα βλέμμα που θα τους αναγνωρίσει ότι υπάρχουν, ότι ναι είναι πραγματικότητα αυτή η εικόνα, όσο και αν εσύ, προχωρώντας βιαστικά προσποιείσαι ότι δεν υπάρχει και γυρίζεις το κεφάλι από την άλλη πλευρά. Η μελωδία στα ακουστικά σε κάνει να ξεχνιέσαι τόσο που δεν βλέπεις τίποτα γύρω σου πλέον. Παύεις να παρατηρείς τον κόσμο. Περπατάς σκυφτός. Γύρω σου όλα χάνουν την μαγεία και την ομορφιά που έχουν και εσύ χάνεις την ιδιότητα του παρατηρητή. Γίνεσαι σκιά.

Και αν όλα αυτά σου φαίνονται μακρινά από τον δικό σου καθημερινό κόσμο, τότε γιατί δεν ρίχνεις μια ματιά σε αυτούς που σε περιβάλλουν, που έρχεσαι σε επαφή μαζί τους, μιλάτε, μοιράζεστε στιγμές, ώρες ή και απλά μερικά λεπτά; Εσύ πού είσαι για αυτούς; Τι έκανες γι αυτούς που τους πλήγωσες, ακόμα και άθελα σου; Τι έκανες για αυτούς που ήθελαν να είσαι κοντά τους γιατί σε χρειάζονταν; Τι έκανες εσύ σαν δυνατός για όλους αυτούς τους αδύναμους; Τι έκανες εσύ σαν “σοφός” για όλους αυτούς τους χαζούς; Σαν νοήμων για όλους αυτούς που αποκαλείς χαζούς και ανάξιους; Για εκείνους που κλαίνε και κρατάς το χαμόγελο τους; Εσύ ο τόσο σπουδαίος, ο πολυπράγμων, ο πάντα ευδιάθετος και αισιόδοξος, τι έκανες για εκείνους που κατατάσσεις στο τίποτα, που τους κατηγορείς για αχρηστία, απαισιοδοξία, που παραπονιέσαι πώς με την θλιβερή και μίζερη αγέλαστη εικόνα τους σου χαλάνε την μέρα;

Τους καλημέρισες ειρωνικά ζητώντας να κάνουν και εκείνοι το ίδιο. Θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, να τον κάνεις χαρούμενο όταν δεν μπορείς να αλλάξεις τον ίδιο σου τον εαυτό και να τον κάνεις καλύτερο. Δεν σε ενδιαφέρει να τον κάνεις καλύτερο, γιατί δεν πιστεύεις ότι έχεις κάτι να αλλάξεις. Ζητάς να σε αποδεχτούν έτσι όπως είσαι, αλλά δεν αποδέχεσαι τους άλλους. Ξεχνάς ότι η στασιμότητα και η επανάπαυση στο τώρα σε μια σταθερή κατάσταση δεν είναι γόνιμη. Ξεχνάς ότι το αύριο δεν είναι δεδομένο, αλλά πρέπει να αγωνιστείς για να είναι όμορφο. Ενδιαφέρεσαι μόνο για εσένα, για την υγεία σου και τη δική σου ζωή .

Αν όμως, αντί να εύχεσαι απλά μετά από κάποιο καιρό να είσαι το ίδιο καλός, ευχόσουν να είσαι ένας καλύτερος άνθρωπος από αυτό που είσαι σήμερα; Αν απλώς εστίαζες στην ποιότητα των στιγμών που περνάς και στο πόσο ωραίες μπορεί να είναι και όχι στην ποσότητα τους; Αν τολμούσες; Αν έκλεινες τα μάτια σου και ξανανοίγοντας τα προσπαθούσες να δεις τον κόσμο διαφορετικά; Τότε, ίσως και να έβλεπες πώς δεν είσαι και εσύ μέρος της τελειότητας, ότι έχεις προκαλέσει θλίψη, πόνο, αδικίες και εσύ με τη στάση σου. Ναι, δεν είσαι τέλειος. Αλλά ξέρεις τι με τρομάζει περισσότερο από όλα; Ότι, μου μοιάζεις και σου μοιάζω και εγώ. Ήμαστε και οι δύο από το ίδιο υλικό, ήμαστε και οι δύο φθαρτοί, ονειροπόλοι, ευδιάθετοι, πολυπράγμονες, αδιάφοροι, σημαντικοί και ασήμαντοι, αδύναμοι και δυνατοί, ήμαστε και οι δύο τόσο μακριά από αυτό που κάποιος ονόμασε τελειότητα και ευτυχία.

• Της Μαρία Ξυπολοπούλου
• Αναδημοσίευση από το "Αντικλείδι".