Ζεστό καλωσόρισμα στη Διεθνή Συνέλευση του Λονδίνου, στο αεροδρόμιο της πόλης… Πάντα θα υπάρχει μια ομορφιά ξεχωριστή κι ένα χαμόγελο μπροστά σου αληθινό, όπου κι αν ταξιδεύεις…


Ίδια εικόνα και στο Παρίσι, κάτω από τον Πύργο του Άιφελ… Στο σταντ που έχουν στήσει εκεί αδελφοί, διαφημίζουν τη Βασιλεία του Θεού. Κι εδώ υπάρχουν όμορφα χαμογελαστά πρόσωπα…


Αλλαγή τοπίου… Από την πόλη στον αγρό, κυριολεκτικά… Με όποιες καιρικές συνθήκες, ζέστη ή κρύο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ικανοί και το κάνουν με χαρά να οργώσουν τη γη και να κηρύξουν τα καλά νέα.


Από την πρόσφατη Διεθνή Συνέλευση στη Ζιμπάμπουε… Ήταν τόσο μεγάλη η προσέλευση που χρειάστηκε να στήσουν μια γιγαντοοθόνη έξω από το στάδιο προκειμένου ο κόσμος να παρακολουθήσει…


Συνηθίζεται σ’ αυτές τις μεγάλες συνάξεις να ανταλλάσσουν οι αδελφοί, δώρα… Απλά πράγματα… Γεμάτα αγάπη… Όπως αυτά τα αυτοσχέδια μενταγιόν που είναι τόσο όμορφα…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 06/09/2014

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η Θεσσαλονίκη παίρνει «φωτιά», καθώς με αφορμή την επίσκεψη του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, η ΓΣΕΕ και το Εργατικό Κέντρο της πόλης καλούν τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους άνεργους όλης της χώρας, να πάρουν μέρος στο μεγάλο εργατικό και κοινωνικό συλλαλητήριο, το Σάββατο 6 Σεπτέμβρη στις 6 μ.μ. στο Άγαλμα Βενιζέλου και στην πορεία διαμαρτυρίας που θα ακολουθήσει.

Πρόκειται για κάτι καινούριο; Όχι βέβαια! Κάθε χρόνο, η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται… Πέρα από τους ντόπιους εργαζόμενους, στη διαδήλωση παίρνουν μέρος, άνθρωποι ακόμα και από την Αθήνα. Εξάλλου γι’ αυτό το λόγο το Εργατικό Κέντρο Αθήνας έχει δρομολογήσει τρένο που θα φύγει το πρωί του Σαββάτου από την πρωτεύουσα και θα επιστρέψει πίσω, αργά το βράδυ της ίδιας ημέρας…

Ποια η ουσία ενός τέτοιου εγχειρήματος; Πέρα από το να κάνουν γνωστά τα προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους, ο ίδιος ο κ. Σαμαράς για τον οποίο υποτίθεται ότι γίνεται η διαδήλωση προκειμένου να εισπράξει από πρώτο χέρι τη λαϊκή οργή, δεν θα είναι εκεί… Η παρουσία του στη Θεσσαλονίκη θα είναι ολιγόωρη, σύμφωνα με τον προγραμματισμό που έχει εκπονηθεί από το κυβερνητικό επιτελείο… Θα πάει απλά για να καταγράψουν οι κάμερες της τηλεόρασης το γεγονός και την ομιλία του, που όπως λένε θα δώσει στίγματα της ανάκαμψης της οικονομίας και αναμένεται να έχουν το αντίκτυπό τους στην κοινωνία.

Οι εργαζόμενοι πάντως, μάλλον από συνήθεια, θα καταγγείλουν τον καταστροφικό ρόλο της κυβέρνησης και την αντεργατική της πολιτική που οδηγεί στη φτώχεια, την εξαθλίωση, τη λιτότητα, τον εκφοβισμό, τις απολύσεις, τις φοροεπιδρομές…

Όχι πως έχουν άδικο, αλλά το να λες τα ίδια και τα ίδια πράγματα κάθε χρόνο, χωρίς να κάνεις κάτι (κι αυτό αφορά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες – κυρίως της ΓΣΕΕ…) δεν έχει κανένα νόημα. Μοιάζει πιο πολύ με… υποχρέωση που πρέπει να κάνεις για να μην φαίνεσαι ότι κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια, διευκολύνοντας την εφαρμογή των όποιων αντεργατικών επιλογών…

Διότι, πέρα από αυτά, οι κατηγορίες που προσάπτουν στην κυβέρνηση είναι πολύ σοβαρές: Με τις διαρκείς παρεμβάσεις της στα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα, μέσα από τις αλλεπάλληλες επιστρατεύσεις απεργών, καταργούν και παρακάμπτουν δημοκρατικούς θεσμούς και διαδικασίες. Όταν αναφέρεται με έμφαση στη διακήρυξη που κυκλοφορεί για τη ΔΕΘ, ότι «η κυβέρνηση εκτός από την οικονομία, κακοποιεί κατ’ επανάληψη και τους δημοκρατικούς θεσμούς, ενώ κουρελιάζει το Σύνταγμα με στόχο την εξυπηρέτηση πολιτικών και αντεργατικών σκοπιμοτήτων και κάθε έννοιας δημοκρατίας», μάλλον κάτι περισσότερο από ένα επετειακό συλλαλητήριο, πρέπει να κάνεις… Έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό.

Στις διαπιστώσεις συμφωνούν όλοι, επειδή ακριβώς μιλούν για πράγματα και καταστάσεις όχι σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά πρακτικά… Τα ζουν, τα αντιμετωπίζουν στην πραγματική τους ζωή, ξέρουν τι σημαίνει ανεργία και νέες ελαστικές μορφές απασχόλησης, είδαν πώς αποδομήθηκε το σύστημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων και τι επιπτώσεις είχε αυτό στο μισθό τους…

Ένιωσαν να γυρίζει ο κόσμος ανάποδα, είδαν ακόμα και τους στοιχειώδεις προγραμματισμούς τους να ανατρέπονται. Αλλά δεν φτάνει να διαπιστώνουν ότι «συνδικάτα και εργαζόμενοι, απαιτούμε, εδώ και τώρα, οριστικό τέλος στον αυταρχισμό και στη φωτοχοποίηση». Με κάποιο τρόπο θα πρέπει να το κάνουν αυτό γνωστό, καθημερινά και με αποφασιστικότητα.

Αντί να δίνουν την αίσθηση της ενότητας μέσα από ένα κείμενο διακήρυξης, γραμμένο σε κάποιο κλιματιζόμενο γραφείο της Αθήνας, ας δουν από κοντά τα προβλήματα του κόσμου και ας κάνουν κάτι πιο ουσιαστικό. Αρκετά πια, με τα επετειακά συλλαλητήρια…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».

Το λιοντάρι της ιστορίας μας, δίνει τροφή για σκέψη… Ας μην το αφήσουμε να περάσει έτσι… Μια μικρή στάση για στοχασμό θα μας κάνει, σίγουρα, καλό…



Και μετά ας χαρούμε μαζί με όσους έχουν επιλέξει συνειδητά στη ζωή τους να υπηρετούν τον Δημιουργό του Σύμπαντος, εφαρμόζοντας τις αρχές του σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Αν μη τι άλλο, όπως δείχνει και η φωτογραφία, είναι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι…

Μια φορά ήταν ένας γέρος πολύ φτωχός κ’ είχε κάμποσα παιδιά. Κάθε μέρα έπαιρνε το γαϊδούρι του κ’ επήγαινε στο δάσος κ’ έκοβε με το πελέκι του ξύλα- χτυπούσε απο δώ, χτυπούσε απο κεί, όσο μπορούσε.

Μια μέρα έρχεται μπροστά του ένα λιοντάρι και του λέει:

- Κάτσε, γέρο, να ξεκουραστείς κ’ εγώ να σου κόψω τα ξύλα, να φορτώσεις το ζώο σου και να πας να τα πουλήσεις και να πάρεις τίποτε των παιδιών σου για να φάνε.

Έτσι κι έγινε. Έκατσεν ο γέρος να ξεκουραστεί, του έκοψε το λιοντάρι τα ξύλα, εφόρτωσε το γαϊδούρι του κ’ έφυγεν ο γέρος...

Ύστερα από μερικές μέρες ξαναπήγεν ο γέρος στο δάσος και το λιοντάρι του είπε:
- Φέρνε, γέρο, το ζώο σου κάθε μέρα να σου το φορτώνω ξύλα.

Από τις πολλές φορές μια μέρα έκαμνε ζέστη φοβερή. Κουράστηκε το λιοντάρι κόβοντας τα ξύλα και είπε:
-Κάτσε, γέρο, από κάτω απ’ την ελιά πού έχει δροσιά, να ρθώ κι εγώ να βάλω το κεφάλι μου πάνω στα γόνατά σου, να ξεκουραστώ.

Ακούμπησε το κεφάλι του στα γόνατα του γέρου και τον ερώτησε:
- Είμαι όμορφος, μπάρμπα;
- Είσαι όμορφος, γιέ μου.
- Είμαι αντρειωμένος;
- Είσαι, λιοντάρι μου, είσαι!
- Είμαι και νιούτσικος;
- Είσαι.
- Είδες τι παλικάρι είμαι εγώ; έχω όλα τα χαρίσματα!
- Τα έχεις όλα τα καλά, μα έχεις κ’ ένα μεγάλο κακό. Βρωμάει πολύ το στόμα σου!

Το λιοντάρι αμέσως σηκώθηκε, φόρτωσε τα ξύλα στο γάιδαρο και είπε στο γέρο:
- Έλα τώρα, πάρε το πελέκι σου και δώσ’ μου μιά μέσα στο σβέρκο.
- Ποτέ δεν θα το κάνω αυτό, γιέ μου, να χτυπήσω μέσ’ στο σβέρκο με το πελέκι ένα πλάσμα πού μου έκαμε τόσο καλό!
- Μα εγώ το θέλω, είπε το λιοντάρι κι ο γέρος του έδωσε μιά με το πελέκι του και του άνοιξε μιά πληγή δυό δάχτυλα βαθιά.

Επήγαινε πάλι κάθε μέρα ο γέρος στο δάσος και το λιοντάρι, έτσι πληγωμένο πού ήταν, έκοβε ξύλα κι ο γέρος τα φόρτωνε στο ζώο του.

Άμα πέρασε αρκετός καιρός, του λέει το λιοντάρι:
- Κοίτα, γέρο, πώς σου φαίνεται ο σβέρκος μου;
- Έγιανε τέλεια, καλέ γιέ μου! του λέει ο γέρος.
-Κοτζάμ πληγή έγιανε, του απαντά, μα ο λόγος πού μου είπες, πώς βρωμάει το στόμα μου, έμεινε μέσα στην καρδιά μου και άιντε φύγε και να μη ξανάρθεις πια, γιατί θα σε φάω.

Γι αυτό λένε: Η μαχαιριά γιανίσκει (γιατρεύεται) μα ο κακός λόγος μεινίσκει (μένει).

• Αυτή την ιστορία που μόλις διαβάσατε, μου την έστειλε ένας φίλος στο e-mail. Και τον ευχαριστώ από καρδιάς, όπως και όλους εσάς που επικοινωνείτε μαζί μου, είτε με e-mail, είτε με σχόλια σ’ αυτή εδώ τη σελίδα. Συνεχίζετε να το κάνετε. Μας βοηθάει όλους…

Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο του νέου τεύχους, 401, των συνταξιούχων σιδηροδρομικών που ολοκληρώσαμε προχθές και στάλθηκε στο πιεστήριο για εκτύπωση. Για να το δείτε, πατήσετε ΕΔΩ.

Έγινε όπως ακριβώς το σχεδιάσαμε τον Ιούνιο, πριν ακόμα φύγω για τις διακοπές του Ιουλίου… Στη συζήτηση μας τότε, με τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωματείων Συνταξιούχων ΟΣΕ, Βασίλη Αποστολόπουλο, είχαμε πει πως αυτό θα το κάναμε στα τέλη του Αυγούστου…

Όντως, την περασμένη Τετάρτη πήρα την ύλη, τη δούλεψα, έκανα το κασέ και την επομένη την πήγα στην Πόπη στη Σαλαμίνα, για να προσχωρήσει τη σελιδοποίηση της. Η Πόπη τη δούλεψε Σαββατοκύριακο και τη Δευτέρα την είδαμε ολοκληρωμένη με τον Βασίλη.

Κάναμε δυο μικρές παρεμβάσεις και την ίδια ημέρα δώσαμε το «τυπωθείτω», πράγμα που σημαίνει πως αύριο, ίσως παραδοθεί κιόλας στον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για τη διεκπεραίωση της, προκειμένου να την προωθήσει για το ταχυδρομείο κι από εκεί στα σπίτια των συνταξιούχων του ΟΣΕ σε όλη την Ελλάδα.

Αποτελεί μια πραγματική κατάκτηση το γεγονός ότι η Ομοσπονδία των συνταξιούχων σιδηροδρομικών συνεχίζει απτόητη και παρά τις δυσκολίες των καιρών να εκδίδει αυτό το μικρό έντυπο κάθε δίμηνο και να μοιράζεται με τον καλύτερο τρόπο την ενημέρωση που έχουν ανάγκη οι συνάδελφοι τους.

Ναι, σε μια εποχή που άλλα συνδικάτα ξανασκέφτονται αυτά τα έξοδα (εκτιμώντας ότι σωστά πράττουν…) εκείνοι θεωρούν πως δεν είναι δυνατόν να εκχωρήσουν σε κανένα άλλον το δικαίωμα στην ενημέρωση τους.

Εδώ, ξέρουν ότι θα βρουν και θα διαβάσουν νέα από τη δράση της Ομοσπονδία και των Σωματείων της δύναμης της, μικρά άρθρα και ειδήσεις που αφορούν στις συντάξεις τους και τον αγώνα που δίνουν καθημερινά σε όλα τα επίπεδα, προκειμένου να υπερασπιστούν τις κατακτήσεις τους και να σταματήσουν τον κατήφορο με τις μειώσεις καθώς μια ευφάνταστη κυβέρνηση ανακαλύπτει καθημερινά νέους τρόπους για να το πετύχει αυτό…

Μ’ αρέσει που συνεργάζομαι μαζί τους. Στον τέταρτο χρόνο είμαστε τώρα και την αρχή της συνεργασίας μας ο ΤΥΠΟΣ ήταν μηνιαίος. Κι ίσως να ήταν έτσι ακόμα, αν το 2011 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τότε, με πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου στο πλαίσιο των μέτρων του πρώτου Μνημονίου εξαπλασιάσε το κόστος των ταχυδρομικών εξόδων για την αποστολή τους…

Αυτή η αψυχολόγητη κίνηση είχε σαν αποτέλεσμα να βάλουν λουκέτο πολλά έντυπα… Ευτυχώς ο ΤΥΠΟΣ άντεξε καθώς μετατράπηκε σε διμηνιαίο… Και όλα αυτά από μια κυβέρνηση που υποτίθεται ότι ήταν σοσιαλιστική, πριν οδηγηθούμε στις μυλόπετρες της συγκυβέρνησης.

Είναι προσγειωμένοι άνθρωποι και δεν ζητούν υπερβολικά πράγματα. Αυτό που πραγματικά θέλουν είναι ένα έντυπο που να βγαίνει στην ώρα του (και βγαίνει…) και να περιέχει τις ειδήσεις και τα σχόλια που είναι χρήσιμα στους συναδέλφους τους.

Κι αυτό, πρέπει να πω το πετυχαίνουν και με το παραπάνω. Εσάς που δεν περάσατε ως εργαζόμενοι από τον σιδηρόδρομο (που ως μέσο μεταφοράς δέχεται τεράστια χτυπήματα…) ίσως σας φανούν λίγο παράξενα τα θέματα τους, αν επιχειρήσετε να τη διαβάσετε από το αρχείο pdfαρχείο που συνοδεύει αυτή τη δημοσίευση, στη λεζάντα κάτω από το πρωτοσέλιδο. Για κείνους όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά…

Ο 5χρονος ασθενής Ασά, φωτογραφίζεται με τη μητέρα του στο νοσοκομείο που νοσηλεύεται… Δίνει αυτή γυναίκα την αίσθηση ότι δεν αγαπά το παιδί της και δεν είναι δίπλα του να του συμπαρασταθεί; Φυσικά και όχι…

Η Ιντερπόλ έσπευσε να εκδώσει ένταλμα σύλληψης των γονιών που… απήγαγαν το παιδί τους από το νοσοκομείο της Αγγλίας, ως να ήταν τίποτα εγκληματίες… Λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει… Δείτε κι ΕΔΩ.

Μετά την παγκόσμια κινητοποίηση δείτε τον αδελφό του Ασα, που εξηγεί στο διαδίκτυο πως δεν κινδυνεύει. Αντί να ασχοληθούν οι γιατροί με αυτό το ζήτημα έσπευσαν στην Ιντερπόλ να καταγγείλουν την εξαφάνιση του μικρού από το νοσοκομείο… Δεν μας κάνει εντύπωση… 

Δείτε τι λέει ο πατέρας του παιδιού, σχετικά με την ασθένεια του. Δυστυχώς το βίντεο δεν έχει ελληνικούς υπότιτλους, αλλά σας δίνει την αίσθηση του… άστοργου πατέρα; Να, γιατί κατέρρευσαν τα σενάρια τους και η είδηση εξαφανίστηκε τόσο γρήγορα… Διότι, δεν στηρίζονταν πουθενά. Και οι εντυπώσεις διαλύθηκαν γρήγορα…

Το περασμένο Σάββατο ήρθε με εντυπωσιακό τρόπο, αυτόν τον μοναδικό τρόπο που έχουν τα ΜΜΕ όταν θέλουν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον, ένα θέμα στην επικαιρότητα, αλλά δεν κράτησε περισσότερο από δύο ημέρες στην ειδησεογραφία…

Με λίγα λόγια η είδηση έλεγε πως στη Βρετανία κάποιοι (άφηναν από τον τίτλο τους, σκόπιμα να εννοηθεί, ότι αυτοί ήταν οι γονείς του…) απήγαγαν έναν 5χρονο ασθενή από το νοσοκομείο που νοσηλεύονταν… Και επειδή το θέμα ήταν πολύ σοβαρό έκαναν δηλώσεις άνθρωποι της ιντερπόλ και εξέδωσαν ένταλμα σύλληψης σε εκατοντάδες χώρες για τους «άστοργους» γονείς, επισημαίνοντας πως η ζωή του μικρού εξαρτιόταν από μια μπαταρία η οποία δεν θα κρατούσε πολύ, φορτισμένη.

Τα ελληνικά ΜΜΕ, όπως και τα ΜΜΕ όλου του κόσμου έστρεψαν πάνω στην υπόθεση τα βλέμματα τους και τους φακούς της δημοσιότητας. Καθώς περνούσε η ώρα προσθέτονταν λεπτομέρειες, όπως ας πούμε, ότι οι γονείς του 5χρουνου ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά και το έκαναν αυτό (απήγαγαν δηλαδή το παιδί τους…) επειδή δεν ήθελαν να χειρουργηθεί με αίμα…

Μέχρι το μεσημέρι της ίδιας μέρας είχε πάρει διαστάσεις, καθώς άρχισαν να διατυπώνονται σενάρια ως προς το πού θα πήγαιναν οι γονείς με το παιδί τους…

Τελικά μέχρι το απόγευμα τους είχαν εντοπίσει στην Ισπανία και εξεδόθη σε βάρος του πατέρα ένταλμα σύλληψης για έκθεση σε κίνδυνο του ανήλικου παιδιού του. Λίγες ακόμα δραματικές περιγραφές για να υπάρχει σασπένς και μετά σιωπή… Ούτε μια καθησυχαστική δήλωση, ούτε τίποτα. Δυστυχώς συνηθίζει να λειτουργεί έτσι, ο Τύπος.

Δίνει τεράστιες διαστάσεις σ’ ένα θέμα χωρίς καν να το ψάξει και στη συνέχεια κάθε μέσο, ιδιαίτερα διαδικτυακό που συντηρείται από αδαείς και ανεύθυνους συντάκτες αναπαράγει το ζήτημα δίνοντας ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις.

Αυτό είναι το ένα θέμα… Η ευθύνη του Τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού να ενημερώνει σωστά τον κόσμο… Το τονίζουν στις σχολές δημοσιογραφίας από την πρώτη μέρα που πατάνε το πόδι τους εκεί οι σπουδαστές. Αλλά στα μέσα που θα εργαστούν οι εργοδότες απαιτούν «πιασάρικες» ειδήσεις…

Το άλλο αφορά ένα ζήτημα συνείδησης… Αν ως Μάρτυρες του Ιεχωβά θεωρούν ότι η ζωή είναι στο αίμα οφείλουν να σεβαστούν το πιστεύω τους. Κάθε αναπτυγμένη κοινωνία οφείλει να το κάνει αυτό. Εξάλλου η ιατρική έχει προχωρήσει πολύ και έχει ήδη επιτυχημένες αναίμακτες επεμβάσεις σε ασθενείς.

Ένα τρίτο, αφορά στην ιδιωτικότητα και το σεβασμό στην προσωπική ζωή του άλλου… Τι λέω τώρα… Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον κόσμο εκεί έξω… Εδώ με το παραμικρό βγάζουν στη δημοσιότητα οτιδήποτε θα τραβήξει το ενδιαφέρον… Στο παρελθόν, άλλωστε, οι παπαράτσι έτσι δούλευαν. Μόνο που τότε τα ΜΜΕ που ασχολούνταν με τέτοια θέματα ήταν δακτυλοδεικτούμενα, ενώ σήμερα τους μιμείται το σύνολο του Τύπου και το διαδίκτυο.

Αυτό ήταν… Επειδή ακριβώς δεν υπάρχει τίποτα το σοβαρό πίσω από αυτή την είδηση, μέσα σε ένα 24ωρο η είδηση… εξαφανίστηκε. Προσπάθησα αρκετά στο διαδίκτυο να βρω μερικά στοιχεία για να τα βάλω εδώ ως λίγκ, ώστε όσοι δεν γνωρίζετε να πάρετε μια… μυρωδιά περί τίνος πρόκειται.

Αυτό που δεν είπαν σε καμιά περίπτωση (έδωσαν μάλιστα την αίσθηση στην δημοσιότητα ότι συνέβαινε το αντίθετο…) είναι ότι δεν υπάρχει φυσιολογικός γονιός που να μην αγαπά και να μη θέλει το καλύτερο για το παιδί του. Κυρίως, όταν αυτό αφορά στην υγεία του.

Υποκρισία και αδιαφορία, αυτοί είναι οι πρώτοι χαρακτηρισμοί που τους αξίζουν… Και πραγματικά χρειάζεται μεγάλη προσοχή σχετικά με το πώς διαμορφώνουμε τη δική μας ενημέρωση από τα έντυπα τους ή τις ιστοσελίδες τους.

Λες και δεν είναι οι ίδιοι που έμεναν απαθείς από τους πρόσφατους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών στους παιδικούς καταυλισμούς της Γάζας, στην Παλαιστίνη… Λες και δεν άκουσαν, δεν είδαν, δεν έμαθα για τη θνησιμότητα των παιδιών ή την εκμετάλλευση τους στην εργασία, στις χώρες του τρίτου κόσμου… Γεμάτος τέτοια θλιβερά πράγματα είναι ο πλανήτης μας.

Ευτυχώς, τα κροκοδείλια δάκρυα τους, στέρεψαν… Και το μόνο που έμεινε, τελικά, ήταν μια στυφή γεύση, από τον τρόπο που εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο και τα προβλήματα του… Και για μένα που ανάλωσα τη ζωή μου στη δημοσιογραφία, μια θλιβερή διαπίστωση για το πως το σύστημα λειτουργεί αποκλειστικά προς όφελος του. Χωρίς να ορρωδεί προ ουδενός.

• Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα στο ελληνικό διαδίκτυο…
• Δείτε στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ πώς παρουσιάστηκε το ζήτημα και κυρίως, διαβάστε τα σχόλια που ακολουθούν κάτω από τα δημοσιεύματα ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Ένας κόσμος όμορφος, είναι αυτός που ονειρευόμαστε και είμαστε βέβαιοι ότι έτσι θα γίνει, γιατί αυτή είναι η υπόσχεση που έχουμε... Έτσι ας ξεκινήσουμε τη μέρα μας και τον καινούριο μήνα που μπήκε στη ζωή μας σήμερα… Εμείς με τις πράξεις μας και τις ενέργειες μας θα τον οδηγήσουμε σε καλύτερα μονοπάτια. Μπορούμε!


Ναι, όσο βλέπεις τέτοιες εικόνες, τόσο η σιγουριά μεγαλώνει και η ελπίδα γίνεται βεβαιότητα... Αδελφοί από τον Παναμά έχουν στήσει το δικό τους περίπτερο… Μοιάζει λίγο μ’ αυτό της Θεσσαλονίκης, δε βρίσκετε; Σε κάθε περίπτωση ο στόχος είναι ο ίδιος: Να δοθεί πιο πλατιά μαρτυρία στον κόσμο που έχει ανάγκη να μάθει την αλήθεια…


Ακόμα και φωτογραφίες σαν κι αυτές μας ενισχύουν και μας ενθαρρύνουν… Σε κάθε φυλή και εθνότητα θα συναντήσεις τα ίδια, ακριβώς πιστεύω… Κι αυτό είναι πιο ευδιάκριτο στις Διεθνείς Συνελεύσεις, όπου οι αδελφοί φορούν τις τοπικές ενδυμασίες τους… Η αδελφοσύνη στην πράξη…


Αν σας φαίνεται παράξενο, δείτε τα χαμογελαστά πρόσωπα αυτών των ανθρώπων από το Μεξικό… Το χαρακτηριστικό ψάθινο καπέλο, η φωτογραφία με το κινητό, γιατί αξίζει να «κρατήσει» κανείς τέτοιες όμορφες στιγμές. Από όποια πλευρά κι αν το δεις, αξίζει…


Εικόνες παράξενες για μας… Είναι η τοπική ενδυμασία Ιαπώνων αδελφών μας. Αλλάζουν τα ρούχα, αλλά ένα χαρακτηριστικό είναι κοινό: Τα χαμογελαστά πρόσωπα! Ένα χαμόγελο που εκπορεύεται από την πίστη τους πως όλοι μαζί, κάτω από τη σοφή καθοδήγηση της Γραφής, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο...


Από την Αφρική ας είναι το καλωσόρισμα μας, στο Σεπτέμβρη… Ακόμα κι αν λέμε ότι κουβαλάει μαζί του μελαγχολία, εμείς πιστεύουμε πως τα συναισθήματα στην καρδιά μας δεν τα φέρνει ο καιρός… Εμείς τα καθορίζουμε με τη δράση μας και τις επιλογές μας…

Ολοκληρώνεται σήμερα η παγκόσμια εκστρατεία για την προβολή του επίσημου ιστότοπου των Μαρτύρων του Ιεχωβά jw.org  Ναι, ήταν ομολογουμένως κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό…


Παντού, τα ίδια χαμογελαστά πρόσωπα, όπως εδώ από το Χόνκ Κόνγκ, όπου οι αδελφές μας έχουν φωτογραφηθεί μπροστά στο σταντ που έχει στηθεί για μαρτυρία, σε κεντρικό σημείο της μεγαλούπολης της Ασίας.


Μέχρι τη Νότια Αφρική, παντού έφτασε το φυλλάδιο… Και η αδελφή μας είχε τη χαρά να φωτογραφηθεί εκεί, για να μοιραστεί μαζί μας τη χαρά της. Μα, δεν είναι υπέροχο; Ο κόσμος δεν φαντάζει και σας, πολύ μικρός;


Ακόμα και στον άγριο τόπο της Αριζόνας στις ΗΠΑ έφτασε το φυλλάδιο… Είναι δυνατόν να μην είναι αληθινός ο ενθουσιασμός στα πρόσωπα τους; Το κατόρθωμα είναι πολύ μεγάλο…


Τα ίδια ακριβώς πράγματα και στις Φιλιππίνες… Μια παγκόσμια οικογένεια, πέρα από χρώματα και φυλές. Κοινό σημείο ο ίδιος Θεός και η λογική να προσφέρουν το καλύτερο που μπορούν στους ανθρώπους.

Αν και ήταν ένας ζεστός γενικά μήνας, ο Αύγουστος, φεύγει τελικά όμορφα από τη ζωή μας με δροσιά, όπως αρμόζει στο μήνα που θα καλωσορίσει, τον Σεπτέμβρη με το μικρό καλοκαιράκι του, για όσους η κατάσταση το επιτρέπει για κάποιες διακοπές… Από πείρα σας λέω ότι ο Σεπτέμβρης είναι υπέροχος μήνας και ζεστός σχετικά, ιδανικός για λίγη ξεκούραση…

Να γυρίσουμε όμως στον Αύγουστο που φέτος είχε τις ιδιοτροπίες του και δεν ακολούθησε ότι έκανε άλλες χρονιές, όσες τουλάχιστον μπορώ να θυμάμαι… Τον είχαμε συνηθίσει με μελτέμια και χαμηλές θερμοκρασίες και φέτος μας έκανε την έκπληξη, λειτουργώντας εντελώς διαφορετικά…

Συχνά έφτανε και ξεπερνούσε τα 40άρια, γεγονός που καθιστούσε δύσκολη τη ζωή στην πόλη… Κι ωστόσο κανείς δεν απόκαμε και όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες που συνοδεύουν το κομμάτι αυτό, η παγκόσμια εκστρατεία για την προβολή και τη διάδοση του επίσημου ιστότοπου των Μαρτύρων του Ιεχωβά ξεπέρασε κάθε προσδοκία δίνοντάς του, δικαιωματικά, μια θέση στην ιστορία…

Μοιράστηκαν αρκετά εκατομμύρια φυλλάδια, ενώ εγώ είχα την ευκαιρία να κάνω το μεγάλο βήμα στη ζωή μου… Κάτι που έπρεπε να είχα κάνει πολύ καιρό πριν, αλλά μάλλον έτσι όπως έγιναν τα πράγματα, ήταν η καλύτερη ώρα…

Έβγαλα, αμέσως μετά την επιστροφή μου από την καλοκαιρινή άδεια του Ιουλίου, τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ Σιδηρόδρομο και μόλις προχθές ολοκλήρωσα το κασέ του ΤΥΠΟΥ των συνταξιούχων σιδηροδρομικών και το έδωσα στην Πόπη στη Σαλαμίνα για να το προχωρήσει. Είναι βέβαιο ότι μέσα στην εβδομάδα που ξεκινάει από αύριο θα μπορέσουμε να κάνουμε τις διορθωτικές παρεμβάσεις, προκειμένου να φύγει για το πιεστήριο και στη συνέχεια στους αναγνώστες του σε όλη την Ελλάδα.

Στην τελική ευθεία βρίσκεται και η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ που κι αυτή αναμένεται να ολοκληρωθεί ετούτη την εβδομάδα. Πρόκειται για το τριμηνιαίο περιοδικό της ΠΕΤ ΟΤΕ με ύλη που μοιράζεται σε 36 σελίδες Α4, μαζί με τις δύο διαφημιστικές σελίδες του ΟΤΕ και της COSMOTE.

Γενικά, αν και δύσκολος μήνας ο Αύγουστος, δεν ήταν και άσχημος… Έβαλε πολλά πράγματα σε μια σειρά, κάτι που έπρεπε να είχα κάνει πολλά χρόνια τώρα, αλλά ίσως είναι σοφό αυτό που λένε: «Ποτέ δεν είναι αργά…».

Προσπαθώ να πορεύομαι με σύνεση και σωφροσύνη… Πρέπει να κουβεντιάσω με τον Λάμπρο και να διερευνήσουμε σε βάθος το ζήτημα του πανεπιστημίου που τον αφορά, στη Σπάρτη. Είναι κάτι νέο και θέλει ψάξιμο. Όχι βιασύνη, όχι αποφάσεις κάτω από πίεση, αλλά με κουβέντα και ψυχραιμία και λογική, που είναι βέβαιο ότι θα δώσει το καλύτερο αποτέλεσμα.

Τίποτα δεν είναι απλό και εύκολο. Δεν ήταν, έτσι αλλιώς ποτέ η ζωή εύκολη μαζί μου… Δεν μου προσφέρθηκε στο πιάτο, τίποτα… Πάλεψα, αγωνίστηκα σκληρά για να πετύχω κάποια πράγματα. Αυτό και θα κάνω πάλι και πάλι, όσες φορές κι αν χρειαστεί…

Ο Αύγουστος μου έδειξε ότι μπορώ… Το ήξερα, θεωρητικά ότι έτσι είναι, αλλά σίγουρα έχει άλλη αξία, να το ζεις στο πετσί σου. Κι αυτό είναι πάντα κάτι που μου άρεσε. Αντί να περιμένω υπομονετικά να πέσει κάτι από τον ουρανό για μένα, έκανα το καλύτερο που μπορούσα για να πετύχω το στόχο που έβαζα…

Σ’ αυτή τη ρότα θα κινηθώ και τον Σεπτέμβρη. Δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να αλλάξω τακτική. Διότι, δεν είναι και τόσο φρόνιμο να αλλάξεις τις δοκιμασμένες τακτικές… Έτσι δεν είναι;