Μια ολόκληρη γειτονιά συνωμότησε για καλό σκοπό: Για να μην νιώθει διαφορετικός ο νεαρός με προβλήματα ακοής. Στο τέλος όλοι ξεσπούν σε κλάματα. Δείτε το βίντεο.

Το διαβάσαμε στο διαδίκτυο και είδαμε το συγκεκριμένο βίντεο να κάνει τον κύκλο του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι πραγματικά ιδιαίτερα συγκινητικό στις μέρες μας, ξαφνιαστήκαμε και το καταχωρούμε στο Siteμας για να δώσουμε λίγη ελπίδα στους αναγνώστες μας πως τίποτα δεν τέλειωσε, ο αγώνας συνεχίζεται και η νίκη είναι μπροστά…

Αυτή είναι μια πρώτη δική μου ανάγνωση. Ασφαλώς μπορείτε να κάνετε κι άλλες, καλύτερες. Τις περιμένω. Να τις μοιραστούμε. Για να ενθαρρυνθούμε όλοι. Το χρειαζόμαστε.

Αναφέρεται στο δημοσίευμα.

Ο Muaharrem είναι ένας νεαρός με προβλήματα ακοής που ζει στην Κωνσταντινούπολη. Μια μέρα καθώς βγαίνει από το σπίτι του μαζί με την αδελφή του, τον περιμένει μια έκπληξη. Οι περαστικοί αρχίζουν να τον χαιρετούν στη νοηματική γλώσσα.

Ο περαστικός, ο φούρναρης, κάποιος που ψωνίζει φρούτα.

Ακόμα και ο ταξιτζής όπου επιβιβάζονται, του απευθύνεται στη νοηματική.

Όταν ο νεαρός συνειδητοποιεί ότι αυτό μόλις έζησε έχει καταγραφεί ήταν σκηνοθετημένο και έχει καταγραφεί από κάμερες ξεσπάει σε κλάματα και όλοι εμφανίζονται δίπλα του και τον αγκαλιάζουν.

Σκοπός του βίντεο ήταν η ανάδειξη της νέας υπηρεσίας γνωστής εταιρείας τεχνολογίας, που προσφέρει εξυπηρέτηση πελατών στη νοηματική για ανθρώπους με προβλήματα ακοής.

Το βίντεο έχει γίνει viral με πάνω από 3 εκ. προβολές.

• Αναδημοσίευση από το http://www.thetoc.gr/ Tης Ελίνας Μαμμή

Τι όμορφη έκπληξη να ανοίγω τον υπολογιστή μου και να βλέπω τη δυναμική δράση του Πολιτιστικού συλλόγου του χωριού μου καθώς συμμετείχε στο 3^ο Φεστιβάλ κρητικής Κουζίνας… Τι αφορά αυτό το Φεστιβάλ; Δείτε ΕΔΩ ένα ενημερωτικό σημείωμα…


Οι δύο σεφ που εκπροσώπησαν το χωριό μας. Πρόκειται για τον πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού, Γιώργο Μαυραντωνάκη και την Κατερίνα Φρουδάκη. Χαρακτηριστικό το πήλινο τσουκάλι. Κάνει πιο νόστιμο το φαγητό. Δείτε κι αυτό ΕΔΩ.


Φυσικά το ΚΡΗΤΗ TV δεν θα έχανε ένα τέτοιο γεγονός… Ήταν εκεί και παρουσίασε την εκδήλωση με τον καλύτερο τρόπο, παίρνοντας εικόνες και μικρές συνεντεύξεις παρουσιάσεις από όσους πήραν μέρος στην εκδήλωση. Δείτε κι άλλα σχετικά ΕΔΩ.


Περήφανη η ομάδα με πρώτους τους σεφ, φωτογραφίζεται μπροστά στον πάγκο της… Σε κάθε περίπτωση είναι ωραίο να διαπιστώνεις ότι νέοι άνθρωποι αγωνίζονται για την διατήρηση της παράδοσης. Περισσότερα γι το ίδιο θέμα, δείτε ΕΔΩ.


Το φαγητό με το οποίο διαγωνίζονταν η ομάδα του χωριού, ένα παλιό παραδοσιακό. Όπως φαίνεται καθαρά στην πρώτη φωτογραφία ήταν αρνάκι με άγρια χόρτα, γιαχνί. Αχ, να είχα ένα πιάτο στο τραπέζι μου, απόψε… Πολύ θα το ήθελα. Δείτε κι άλλα για το φεστιβάλ ΕΔΩ.


Η ομορφιά της προετοιμασίας και της εκτέλεσης της συνταγής μοναδική… Μαγείρεψαν εκεί, μπροστά στον κόσμο που τους έβλεπε, όπως άλλωστε και όλοι οι διαγωνιζόμενοι… Μπράβο τους και για τη συμμετοχή (που δεν είναι η πρώτη) και για τη θετική παρουσία. Δείτε κι ΕΔΩ.


Ο Γιώργος μιλάει στο μικρόφωνο της ΚΡΗΤΗ TV, ενώ είναι πάνω από το τσουκάλι του. Υποθέτω πως κάνει δηλώσεις σε σχέση με το φαγητό που ετοιμάζει. Έχοντας ανάλογη εμπειρία από την TV που παρουσιάζει τόσες εκπομπές για το φαγητό, σχεδόν είμαι βέβαιος. Δείτε κι ΕΔΩ.


Περήφανη η Κατερίνα επιδεικνύει το πιάτο της ομάδας… Δίπλα της και ο Γιώργος για τον οποίο, ομολογώ δεν γνώριζα την ενασχόληση του με την κουζίνα… Του αξίζει διπλό έπαινος για την ευπρόσωπη παρουσία της ομάδας. Γνωρίστε κι άλλα ενδιαφέροντα για το 3^ο Φεστιβάλ ΕΔΩ.


Η ομάδα μας μπροστά στην κριτική επιτροπή, άκουσε τα καλύτερα… Μπράβο τους για άλλη μια φορά. Πέρα από τα όποια βραβεία που μπορεί να αφορούν επαγγελματίες το πιο σημαντικό είναι να πείσεις πως έχει μια πολύ όμορφη κουζίνα που αντέχει στο χρόνο. Δες κι ΕΔΩ ένα κρητικό site για τη μαγειρική.


Αξίζει επίσης ένα μεγάλο μπράβο σε όσους στήριξαν με τις χορηγίες τους την ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού. Λέω για τον Συνεταιρισμό Θραψανού που πρόσφερε το λάδι του και τον συγχωριανό μας Αγγελάκη που πρόσφερε τα κρασιά… Για να πάρετε μια γεύση του τι έγινε εκεί, δείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ ένα ρεπορτάζ στην κρητική τηλεόραση…

Le Gouffre from Lightning Boy Studio on Vimeo.

«Το χάσμα» (Le Gouffre) είναι η πρώτη μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων, παραγωγής και σκηνοθεσίας των Lightning Boy Studio, μιας μικρής δημιουργική ομάδας με έδρα το Μόντρεαλ. Η ταινία αφηγείται την ιστορία δύο ταξιδιωτών, που συναντάνε ένα απίστευτα μεγάλο βάραθρο στο ταξίδι τους, κι αποφασίζουν να χτίσουν μια γέφυρα, ώστε να μπορέσουν να το διασχίσουν.

Αν και κυκλοφόρησε το μήνα Φεβρουάριο του 2015, το έργο ήδη έχει κερδίσει τα φώτα της δημοσιότητας, μετά την τεράστια επιτυχία της εκστρατείας του μέσω Kick starter, η οποία επέτρεψε στους δημιουργούς να χρηματοδοτήσουν την παραγωγή της ταινίας τους . Πολλοί εντυπωσιάστηκαν από το πάθος και την αποφασιστικότητα αυτής της μικρής ομάδας των τριών ατόμων, που τους πήρε πάνω από δύο ολόκληρα χρόνια για να φτιάξουν αυτή την δεκάλεπτη ταινία.

Χθεσινή φωτογραφία από μια Αθήνα ηλιόλουστη, που τις τελευταίες μέρες τραμπαλίζει ανάμεσα στην υγρασία, το κρύο και τη ζέστη. Άντε και καμιά βροχή… Είμαστε με τον φίλο μου Κώστα, σε ένα καφέ στην πλατεία Πανταζοπούλου στον Κολωνό, μεσημεριάτικα, ύστερα από μια πολύ όμορφη συνεργασία που είχαμε στο έργο…

• Πηγή για την ταινία: http://antikleidi.com

Ώρα για… διάβασμα παιδιά… Κι αν δεν το ξεκινήσατε χθες κάντε το σήμερα. Έστω κι έτσι δεν είναι πρόβλημα. Εξάλλου τα διηγήματα είναι ανεξάρτητες μικρές ιστορίες…

Συνεχίζουμε σήμερα το δεύτερο μέρος από το βιβλίο του Θανάση Ρέππα που ξεκινήσαμε χθες «Η Ρηνιώ» και άλλα διηγήματα», έκδοση 2004… Πρόκειται για το ολόκληρο το περιεχόμενο του βιβλίου που σημαίνει πως πρέπει να διαθέσετε λίγο χρόνο για να το διαβάσετε…

Και σίγουρα δεν είναι μόνο το διήγημα που βλέπετε στην πρώτη σελίδα του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Ακολουθούν κι άλλα που θα τα δείτε, αν πατήσετε πάνω στις λέξεις Read More στο τέλος αυτού του δημοσιεύματος, δεξιά, δίπλα από τα Comment. Δοκιμάστε το…

Ο ΤΑΒΛΑΣ

Από κοινωνική υποχρέωση βρέθηκε χθες το βράδυ ο Αλέξης Κοσμίδης σε πολυτελές κέντρο της Κηφισιάς. Ήταν καλεσμένος στη γαμήλια δεξίωση μιας ξαδέλφης του και πήγε, όχι για τους τύπους, αλλά γιατί το ήθελε πραγματικά. Πήγε γιατί πίστευε πως με την παρουσία του θα αύξανε κατά τι τη χαρά των νεόνυμφων, αλλά προπαντός της αγαπημένης του θείας, μητέρας της νύφης.

Όπως συμβαίνει με τους περισσότερους σε τέτοιες περιπτώσεις, τον απασχολούσε έντονα ποιοι θα είναι οι ομοτράπεζοί του, αφού για κανένα δεν είναι ό,τι το καλύτερο να υποχρεωθεί να συντρώγει και να κουβεντιάζει για ώρες με άτομα που δεν γνωρίζει ή δεν ταιριάζει και να αγωνίζεται να βρει θέμα συζήτησης, για να περάσει η ώρα, μέχρι να αρχίσει ο χορός οπότε θα έχει πρόφαση να σηκωθεί από το τραπέζι.

«Στο τριάντα οχτώ», του είπε ευγενικά ο υπεύθυνος του κέντρου και του έδειξε ένα τραπέζι απέναντι από το τραπέζι των νεόνυμφων, μια οπωσδήποτε τιμητική θέση.

Ο Αλέξης όμως δεν στάθηκε σ’ αυτό αλλά το βλέμμα του και η προσοχή του έπεσαν στις δύο κυρίες που κάθονταν ήδη εκεί.

Στην αρχή τού φάνηκαν άγνωστες. Καθώς όμως πλησίαζε αυθόρμητα αναφώνησε: «Η Τατούλα και η Μπέμπα!»

Με έκδηλη τη χαρά προχώρησε και τις χαιρέτησε εγκάρδια. Και εκείνες αρχικά δυσκολεύτηκαν αλλά δεν άργησαν να τον αναγνωρίσουν, και οι αυθόρμητοι ασπασμοί ήρθαν για επιβεβαίωση της έκπληξης και της χαράς, από τη μια γιατί συναντήθηκαν ύστερα από πολλά χρόνια και από την άλλη επειδή θα περνούσαν μερικές ευχάριστες ώρες, αφού σίγουρα θα είχαν πολλά να πούνε. Η χαρά τους συμπληρώθηκε και από το ότι το τραπέζι ήταν έξι θέσεων και δεν θα κάθονταν άλλοι, εκτός από τον Αλέξη με τη γυναίκα του και την κόρη τους και τις δυο γυναίκες με τον γιο της Τατούλας.

Είχαν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε που ο Αλέξης και οι δυο γυναίκες συναν τήθηκαν για πρώτη φορά, μικρά παιδιά, στο σπίτι ενός θείου τού Αλέξη με τον οποίο οι γονείς των κοριτσιών είχανε φιλικές σχέσεις.

Αφού πέρασε η ευχάριστη έκπληξη, τακτοποιήθηκαν στο τραπέζι, σίγουροι πως θα περνούσαν μια ευχάριστη βραδιά.

Ο Αλέξης κάθισε δίπλα στην Τατούλα και η συζήτηση άρχισε χωρίς προσπάθεια με τα κλασικά: «Πώς περνάτε; Χαθήκαμε… ».

Κάποια στιγμή ο Αλέξης τη ρώτησε αν ζει ο πατέρας της, ο κυρ-Μιχάλης

«Όχι, έχει πεθάνει δέκα χρόνια τώρα»,.

«Ήταν καλός άνθρωπος και, ξέρεις, τον θυμάμαι πάντα».

«Όλοι όσοι τον ήξεραν τον θυμούνται, ιδιαίτερα εκείνοι που τους είχε κάνει έπιπλα». «Κι εμένα μου είχε κάνει ένα έπιπλο», είπε, και η σκέψη του χάθηκε, ταξίδεψε στο παρελθόν και σ’ εκείνο το έπιπλο.

Ήταν ένας ταβλάς κουλουρτζή περίπου 40Χ60 εκατοστά. Του τον είχε φτιάξει ο κυρ-Μιχάλης, όταν βγήκε για πρώτη φορά στη δουλειά στα δεκατέσσερα χρόνια του. Ήταν το πρώτο του περιουσιακό στοιχείο, το δικό του έπιπλο, ο ταβλάς που πάνω του έβαζε τα κουλούρια που πουλούσε στις γειτονιές και στα σχολεία της Αθήνας εκείνα τα δύσκολα χρόνια.

Μ’ εκείνο τον ταβλά για εργαλείο κέρδισε το ψωμί και τη ζωή του και με κείνο το εφόδιο κατάφερε να τελειώσει το νυχτερινό Γυμνάσιο. Και εκείνο το εργαλείο τού το είχε κάνει δώρο ο κυρ-Μιχάλης.

Έτσι η κουβέντα για τον κυρ-Μιχάλη έφερε στη σκέψη του Αλέξη εκείνα τα παλιά, που, άσχετα αν ήσαν χαρούμενα ή όχι, ήσαν όλα σημαντικά.

Είχε όμως μια στενοχώρια και την είπε στην Τατούλα. Στενοχωριόταν που, όταν σταμάτησε να πουλά κουλούρια, δεν φύλαξε τον ταβλά, εκείνο το σπουδαίο εργαλείο, το πρώτο του περιουσιακό στοιχείο, το δώρο του κυρ-Μιχάλη. Δεν τον φύλαξε γιατί τότε δεν εκτιμούσε την αξία του όπως την εκτιμά τώρα, ύστερα από δεκάδες χρόνια.

Με αυτές τις συζητήσεις περνούσε η ώρα και ο Αλέξης από φόβο μήπως γίνει βαρετός, προσπαθούσε να αλλάξει θέμα αλλά δεν του έβγαινε τίποτε άλλο. Όλο το ενδιαφέρον του είχε συγκεντρωθεί στον ταβλά και στον κυρ-Μιχάλη. Μάλιστα συνειδητοποίησε πως εκείνος ο ταβλάς ήταν το σπουδαιότερο δώρο που δέχτηκε, και δυστυχώς δεν τον έχει πια. Τον ικανοποιεί όμως το γεγονός ότι τον έχει στη μνήμη του ολοζώντανο και το θυμάται πάντα, όπως θυμάται και τον ευγενικό και γενναιόδωρο κυρ-Μιχάλη.

Γύρω στις δύο έφυγαν. Χωρίστηκαν με ένα εγκάρδιο χαιρετισμό, όπως όταν συναντήθηκαν και με την υπόσχεση «Να μη χαθούμε», που δίνουμε πάντα χωρίς να την τηρούμε.

Στην επιστροφή ο Αλέξης καθόταν στη θέση του συνοδηγού και οδηγούσε η γυναίκα του. Κατά τη διαδρομή δεν είπαν τίποτε, ούτε το γάμο σχολίασαν. Η γυναίκα του το απέδωσε στο περασμένο της ώρας και στο λίγο παραπάνω κρασί που είχε πιει. Ο Αλέξης όμως δεν μιλούσε γιατί σκεφτόταν τον ταβλά.

Έπεσε στο κρεβάτι του αλλά δυσκολευόταν να κοιμηθεί. Όταν όμως τον πήρε ο ύπνος, αποζημιώθηκε καλά αφού στο όνειρό του, σαν σε ταινία σινεμασκόπ, ξανάζησε όλη την ιστορία του ταβλά.

Θυμήθηκε πόσο χάρηκε εκείνο το βράδυ που τού τον έφερε ο θείος του.

Ήταν ένας όμορφος ταβλάς, μύριζε ξύλο και λούστρο και η περιποίηση είχε τη σφραγίδα της αγάπης του κυρ-Μιχάλη.

Δεν ήθελε να τον αποχωριστεί και πριν κοιμηθεί τον έβαλε δίπλα στο κρεβάτι του, για

να μπορεί να τον ακουμπά με το χέρι του. Έτσι τον πήρε ο ύπνος εκείνο το βράδυ.

Το πρωί, μόλις ξύπνησε, τον κρέμασε στο λαιμό του και κοιταζόταν στον καθρέφτη της ντουλάπας.

Όταν αργότερα τον γέμισε με ζεστά κουλούρια και βγήκε στην οδό Σόλωνος φωνάζοντας: «Φρέσκα και ζεστά κουλούρια… Ο κουλουράς… Κουλούρια και τυρί καλό…», όπως τον είχε συμβουλέψει ο φούρναρης, νόμιζε πως όλοι οι περαστικοί κοίταζαν και ζήλευαν τον ταβλά του. Τα μεσημέρια, όταν ξεπουλούσε, μάζευε το σουσάμι που είχε τιναχτεί μέσα και το έτρωγε με ικανοποίηση γιατί ήταν από τον ταβλά του.

Τέσσερα χρόνια έζησε με τον ταβλά κρεμασμένο στο λαιμό του και έφτασε να τον θεωρεί εξάρτημά του, όπως ο ανάπηρος την πατερίτσα.

Όταν τέλειωσε το Γυμνάσιο, συνειδητοποίησε πως θα άλλαζε και επάγγελμα. Κατά βάθος δεν το ήθελε αλλά έπρεπε.

Είχε νοσταλγήσει το χωριό του και πριν πιάσει άλλη δουλειά θέλησε να περάσει εκεί το καλοκαίρι.

Φεύγοντας για το χωριό, άφησε στο δωμάτιο που έμενε με τον αδελφό του τα λίγα υπάρχοντά του, ανάμεσά τους και τον ταβλά.

Τον Σεπτέμβρη που γύρισε, δεν πήγε στο ίδιο δωμάτιο, γιατί ο αδελφός του είχε βρει άλλο, αλλά όταν μετακόμισε δεν πήρε μαζί τον ταβλά. Και έτσι τον έχασε.

«Τι έχεις και παραμιλάς;» τον ρώτησε η γυναίκα του και τον χτύπησε στον ώμο.

«Εξακόσιες και με τυρί ένα χιλιάρικο», απάντησε και καθώς ξύπνησε είδε ότι ήταν στο κρεβάτι. Διαπίστωσε ότι η φωνή της κυρίας που άκουσε και του ζητούσε κουλούρι ήταν όνειρο.

«Όνειρο έβλεπες;»

«Ναι!»

«Τι όνειρο;»

«Τον ταβλά!»

«Ποιόν ταβλά;»

«Όχι, λάθος. Τη ζωή μου έβλεπα. ΄Ολη μου τη ζωή. Μάλλον το καλύτερο και νοστιμότερο κομμάτι της».

Η γυναίκα του κατάλαβε, γιατί ήξερε για τον ταβλά και είχε ακούσει τη συζήτηση με την Τατούλα. Έκλεισε την κουβέντα και σηκώθηκε να ετοιμάσει τον καφέ.

Εκείνος γύρισε στο πλάι, πήρε νοερά στην αγκαλιά του τον ταβλά, γέμισε τη σκέψη του με την παρουσία του κυρ-Μιχάλη, του ευγενικού επιπλοποιού με το λεπτό μουστάκι και ξανανοστάλγησε το πρώτο του δώρο, τον πρώτο δωρητή και εκείνη τη σκληρή αλλά όμορφη και προπαντός νόστιμη ζωή.

Στο έργο… Ο αδελφός, Κωνσταντίνος… Η φωτογραφία, μας έρχεται από τη Θεσσαλονίκη… Και είναι ενθαρρυντική για όλους μας…


Όπως κι αυτή, της 80χρονης αδελφής μας, Μαρίνας, επίσης από της Θεσσαλονίκη. Στοχαστείτε: Αν εκείνη μπορεί να δίνει μαρτυρίες, εμείς;


ΡΗΝΙΩ

Κάθε φορά που θέλω ν’ ακουμπήσω στο παρελθόν, άλλοτε σπρωγμένος από τη λαχτάρα της νοσταλγίας, άλλοτε για ξαπόσταμα κι άλλοτε χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω το γιατί, δεν δυσκολεύομαι καθόλου να βρω την πρώτη στάση.

Η μνήμη μου, λες και είναι προγραμματισμένη σαν ηλεκτρονικός υπολογιστής, αγκυροβολεί χωρίς δυσκολία στη Ρηνιώ.

Η Ρηνιώ, η κατά τρία χρόνια μικρότερη αδερφή μου, γεννήθηκε το 1941, μέσα στην καρδιά της κατοχής και της φτώχειας, πράγματα που εγώ τα γνώρισα αργότερα, όπως αργότερα έμαθα και για τη μεγάλη χαρά που έφερε στους γονείς μου η γέννησή της, καθώς ήρθε λίγο καιρό ύστερα από το θάνατο μιας άλλης κόρης τους, της Τριανταφυλλιάς, που πέθανε ενώ ο πατέρας μου ήταν επίστρατος στην Αλβανία.

Τα χρόνια περνούσαν και η Ρηνιώ μεγάλωνε. Μεγαλώναμε βέβαια και εγώ και ο μεγα-λύτερος αδερφός μου, αλλά το μεγάλωμα της Ρηνιώς ήταν το γεγονός στην οικογένειά μας και το κέντρο του ενδιαφέροντος για όλους, ακόμα και για τη γειτονιά και για όλο το χωριό.

΄Οσοι την ήξεραν λένε πως ήταν πολύ όμορφη. Εγώ πίστευα πως ήταν το ομορφό-τερο πλάσμα που πέρασε στη Γη. Και σήμερα το πιστεύω ακόμα, έτσι που, άμα τύχει και συναντήσω κάνα παιδάκι που εντυπωσιάζει με την ομορφιά του, λέω μέσα μου: «Πολύ όμορφο παιδάκι, σαν τη Ρηνιώ μας είναι». Πάντα όμως το λέω από μέσα μου.

Οι γονείς μου χαίρονταν για την όμορφη μικρή τους κόρη, αλλά πάντοτε είχαν μέσα τους και έναν ανέκφραστο φόβο. Φόβο για «το κακό το μάτι», για το μάτιασμα, που το θεωρούσαν πιθανό, αφού όποιος τους συναντούσε δεν παρέλειπε να εκφράσει το θαυμασμό του για την ομορφιά της Ρηνιώς

΄Ετσι, κάθε φορά που η μικρή τύχαινε να αδιαθετήσει, έριχναν τα κάρβουνα,[1] για να δουν αν είναι ματιασμένη, κι έτρεχαν στις ξεματιάστρες.

Είχε έρθει η άνοιξη του 1946 με όλες τις χαρές και   τις σκοτούρες της. Στο δικό μας σπιτικό όμως η σκοτούρα ήταν μία: είχε αρ-ρωστήσει ξαφνικά η Ρηνιώ και δεν μπορούσαμε να μάθουμε την αιτία. Οι ξεματιάστρες του χωριού μας και των γειτονικών χωριών έβαλαν σε ενέργεια όλη τους την τέχνη, αλλά άδικος κόπος. Η υγεία του κοριτσιού δεν βελτιωνόταν. Ο γιατρός στη Χώρα, άριστος επιστήμονας, που είχε φήμη για τις πετυχημένες διαγνώσεις του, την εξέτασε πολλές φορές στο ιατρείο του και στο σπίτι, αλλά το αποτέλεσμα μηδέν. Η κατάσταση χειροτέρευε και η Ρηνιώ, εκτός από τον ψηλό πυρετό, είχε και σπασμούς. Στην αρχή ελαφρούς, αργότερα όμως πιο έντονους.

΄Ενα μεσημέρι έπαιζα στο χαγιάτι του σπιτιού μας, δεν ξέρω με τι, μπορεί και με τα δάχτυλά μου, αφού τα παιχνίδια ήταν πράγ-ματα άγνωστα για μας. Ξαφνικά άκουσα φωνές απελπισίας. Η νόνα μου η Τριανταφυλλιά φώναζε ζητώντας βοήθεια, γιατί η Ρηνιώ είχε πάλι σπασμούς, αλλά τούτη τη φορά πολύ έντο-νους. Φώναξα κι εγώ μαζί της και αμέσως έφτασε η μάνα μου, με την αγωνία ζωγρα-φισμένη στο πρόσωπό της. ΄Ηταν στον κήπο και φύτευε όταν άκουσε τις φωνές μας, και σε δευτερόλεπτα, κυνηγημένη απ’ το φόβο, είχε μπει στο σπίτι. Η νόνα μου συνέχιζε να φωνάζει. Μπήκα κι εγώ μέσα και είδα τη Ρηνιώ ξαπλωμένη στο κρεβάτι αναίσθητη. Οι δύο γυναίκες δεν ήξεραν τι να κάμουν. Της έριχναν νερό, την έτριβαν, τη σκαμπίλιζαν, αλλά το αποτέλεσμα μηδέν.            

Σε εμένα δεν έλεγαν τίποτα. Μου τα μαρτυρούσαν όμως όλα τα πρόσωπά τους, τα βουρκωμένα μάτια τους και τα βλέμματά τους, που γύρευαν κάτι να ακουμπήσουν, από κάπου να πιαστούν. Ίσως ακόμα κι από ‘μένα, το οχτάχρονο φοβισμένο αγόρι. Το κατάλαβα και ξαναβγήκα στο χαγιάτι φωνάζοντας.

Κάποια ελπίδα φτέρωσε στην καρδιά μου, καθώς είδα τη νόνα Πετρού, θεία της μάνας μου, που έμενε στην ίδια γειτονιά, να τρέχει κρατώντας στα χέρια της μια βούρτσα και ένα μπουκάλι ξίδι.

Μπήκε στο σπίτι σα σίφουνας και, πιο ψύχραιμη από τις άλλες, άρχισε να τρίβει με τη βούρτσα τα χέρια της μικρής και είπε στη μάνα μου να την βρέχει με ξίδι.

Οι προσπάθειες μεγάλωναν, το ίδιο και η αγωνία που δεν έφυγε ούτε και όταν σε λίγα λεπτά έφτασε και η θεία η Κωσταντίνα, αδερφή του πατέρα μου, και άλλες γειτόνισσες και γείτονες που είχαν ακούσει τις φωνές μας. ΄Ολοι ήθελαν πολύ να βοηθήσουν, αλλά κανείς δεν μπορούσε. Κι εγώ μπαινόβγαινα, από το σπίτι στο χαγιάτι, με τα μάτια και τα αυτιά μου έτοιμα και λαχταρισμένα να αρπάξουν κάποιο σημάδι παρηγοριάς, που όμως δεν φαινόταν.

Ξαφνικά, καθώς ήμουν στο χαγιάτι και φώναζα, βλέπω τον πατέρα μου να κατηφορίζει τρέχοντας κατά το ποτάμι από την Πέρα Μεριά. Είχε πάει στο γιατρό να ρωτήσει για τη Ρηνιώ και γύριζε. Μόλις τον είδα, άρμεξα από τα σωθικά μου όση φωνή είχα και την άφησα να χυθεί κατά το μέρος του, σπρωγμένη από το φόβο και την αγωνία μου. Θυμάμαι ακόμα εκείνες τις φράσεις της παιδικής μου οδύνης:

«Έλα γρήγορα, καλέ πατέρα! Η Ρηνιώ μας πέθανε».

Κι εκείνος μ’ άκουσε και το ‘κανε. Ήρθε όχι γρήγορα, αλλά σαν αστραπή. Δεν θυμάμαι να ’χω δει μεγαλύτερη ταχύτητα στη ζωή μου.

΄Οταν καμιά φορά ακούω στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση ή διαβάζω να περιγρά-φουν δρομείς και να τους λένε σίφουνες, ανέμους, ζαρκάδια και άλλα παρόμοια, η μνήμη μου τρέχει σ’ εκείνη τη σκηνή. Και τότε, όλους αυτούς τους σίφουνες και τα ζαρκάδια, τους βλέπω πίσω, πολύ πίσω και τον πατέρα μου μπροστά: να πηδά τις μάντρες του κήπου και να φτάνει στο χαγιάτι μ’ ένα μπουκάλι οινόπνευμα στο χέρι του, μοναδικό όπλο ν’ αντιμετωπίσει το θάνατο, που του είχα αναγγείλει με τις κραυγές μου.

Μπήκε αμέσως μέσα, αφήνοντας σε μένα το θλιμμένο βλέμμα του αλλά και την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά.

Ναι, δεν αμφέβαλλα πια πως η Ρηνιώ μας θα σηκωθεί. Ο ερχομός και η παρουσία του πατέρα με διαβεβαίωναν γι’ αυτό. Και σε λίγο η ελπίδα μου επαληθεύτηκε. Η Ρηνιώ συνήλθε και οι γείτονες άρχισαν σιγά-σιγά να φεύγουν, ανακουφισμένοι αλλά και ανήσυχοι. Μπήκα κι εγώ στο δωμάτιο και, παραμε-ρίζοντας τους άλλους, φώλιασα στην αγκαλιά του πατέρα μου, που μου χάιδεψε τα μαλλιά, χωρίς να διώξει το βλέμμα του από το κρεβάτι της Ρηνιώς.

«Τι είπε ο γιατρός;» ρώτησε δισταχτικά η νόνα μου η Τριανταφυλλιά.

«Τα ίδια», τις είπε εκείνος με φωνή σβη- σμένη και στεγνή από την απελπισία.

«Εγώ σας το λέου πάλι: το κορίτσι έναι ματιασμένο», παρεμβαίνει η νόνα Πετρού και αμέσως συμφωνεί μαζί της η θεία Κωσταντίνα αλλά και οι άλλες γυναίκες που ήσαν εκεί.

Ο πατέρας δεν μιλούσε. ΄Ολα τα δεχόταν και όλα τα έκανε, φτάνει να του έδιναν κάποια ελπίδα, ακόμα και κάποια ιδέα ελπίδας για τη Ρηνιώ.

Μια μέρα, ύστερα από άλλη μια κρίση της Ρηνιώς, τον θυμάμαι που καθόταν στο παραγώνι. Έπινε κρασί και κάπνιζε. Ήταν πολύ στενοχωρημένος κι εγώ τον καταλάβαινα, ας πάσχιζε να κρύψει τη στενοχώρια του. Ήθελα να τον παρηγορήσω και του είπα πως είχα κάμει τάμα στην Παναγιά, άμα γίνει καλά η αδερφή μου, να της πάω τη Ρούσα, μια μικρή κατσικάδα που μου είχαν χαρίσει. Με κοίταξε βουρκωμένος. Ήξερε πόσο αγάπαγα την κατσικάδα και στο άκουσμα πως την έταξα στην Παναγιά για την αδερφή μου, δεν μπόρεσε να κρύψει τη συγκίνησή του.

Παράλληλα, σαν να ήθελε να απολογηθεί σε μένα, μου είπε:

«Κι εγώ έταξα το Σκουλίδι».

Ο Σκουλίδης ήταν ένα βόδι που είχαμε για να οργώνουμε τα χωράφια και, παρά την ηλικία μου, ήξερα πόσο ανάγκη το είχε ο πατέρας.

Γι’ αυτό, μόλις άκουσα πως τον έταξε στην Παναγιά, τον κοίταξα με θαυμασμό. Δεν πρόλαβα όμως να του πω τίποτα κι εκείνος συνέχισε

«Και το Ξάμπελο το ‘ταξα».

Το Ξάμπελο ήταν το καλύτερο χτήμα μας και από τα καλύτερα του χωριού. Κληρονομιά του παππού μου, που είχε πεθάνει δύο χρόνια πριν.

Δεν είχε προλάβει να τελειώσει τη φράση του ο πατέρας μου και έτρεξα στην αυλή να παίξω, σίγουρος για το αποτέλεσμα.

Μέσα στο παιδικό μυαλό μου είχαν στριμωχτεί τα τάματα: η Ρούσα, ο Σκουλίδης, το Ξάμπελο, εκτός από εκείνα που θα είχαν κάνει σίγουρα η μάνα μου και άλλοι συγγενείς.

Καθώς τα λογάριαζα έβγανα εύκολα το αποτέλεσμα και φανταζόμουνα μια μέρα εμένα, με την αγαπημένη μου κατσικάδα, τον πατέρα τραβώντας το Σκουλίδι και τη μάνα μου, κρατώντας από το χέρι τη Ρηνιώ, να πηγαίνουμε στην Παναγιά τα τάματά μας για την υγεία της. Δεν χώραγε στο μυαλό μου άλλη σκέψη.

΄Ομως σε λίγες μέρες η Ρηνιώ πέθανε. Τα τάματά μας δεν μπόρεσαν να διώξουν τη συμφορά κι εγώ, στα οχτώ μου χρόνια, γνώριζα τι σημαίνει θάνατος, αν και όχι σε όλη του την έκταση.

Αυτό το συνειδητοποιούσα σιγά-σιγά, καθώς περνούσαν τα χρόνια.

Η ημέρα του θανάτου της αδελφής μου με συγκλόνισε, αλλά στη μνήμη μου παραμένει εντονότερα η σκηνή που, από το χαγιάτι, έβλε-πα τον πατέρα μου να τρέχει προς το σπίτι με το μπουκάλι το οινόπνευμα στο χέρι. ΄Ηταν κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ, όπως ποτέ δεν θα ξεχάσω και τη Ρηνιώ μας, που είναι για μένα η προσωποποίηση της ομορφιάς. Και μέσα μου, στο υποσυνείδητό μου, ελπίζω και καρτερώ, πως κάποτε κάποιος θα τρέξει στο κρεβάτι της. Δεν ξέρω αν με οινόπνευμα ή με κάτι άλλο, θα τρέξει όμως κοντά της και θα την φέρει πίσω: όμορφη, γελαστή και χαρούμενη όπως ήταν τότε πριν αρρωστήσει.

Από τα σημερινά (06/03/2015) πρωτοσέλιδα των αθηναϊκών εφημερίδων… Έχουν εστιάσει στην κρίση στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Έτσι είναι τα πολιτικά κόμματα… Έρχονται, φεύγουν. Και οι ηγέτες τους είναι αναλώσιμοι. Ο τίτλος είναι από τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.


Με το χαρακτηριστικό γαλάζιο χρώμα ΤΑ ΝΕΑ τοποθετούν χαμηλά στην πρώτη σελίδα το ίδιο «χτύπημα»… Η αλλαγή του ΔΟΛ, η μετάλλαξη… Κάποτε, όχι και τόσο μακριά, στήριζαν με τα μπούνια, Σαμαρά… Τώρα…

Ανάλογη, περίπου είναι και η προβολή από το ΕΘΝΟΣ. Που κι αυτό είχε στηρίξει τη γαλάζια παράταξη αν και το συγκρότημα Μπόμπολα, του εθνικού εργολάβου, τάσσεται ανοιχτά με όποιον εξυπηρετεί τα συμφέροντα του…


Επάνω η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ και κάτω το μονόστηλο που επισημαίνουν την κρίση στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Είπαμε, έτσι είναι η πολιτική. Ο ηττημένος έχει πικρούς καρπούς να δρέψει…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 07/03/2015

Πώς τρώμε έτσι τις σάρκες μας, πώς μάθαμε να αγνοούμε τις κραυγές του πόνου, να μη βλέπουμε κι όχι μόνο να μην προσφέρουμε αλληλεγγύη, όσο και όπως μπορούμε, αλλά και να… χαιρόμαστε σχεδόν, με όσα προκύπτουν και για την ώρα δεν μας αφορούν… Για αυτή τη δημόσια αντιπαράθεση, το ξεκατίνιασμα της κοινωνίας, λέω, με αφορμή την υπογραφή μιας κλαδικής επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας μέσα από την οποία οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ κέρδισαν έξι (6) ευρώ ημερησίως… Αν είναι δυνατόν, να μας απασχολούν τέτοια θέματα… Κι όμως…

Φαίνεται πως έχουν καταφέρει, αυτοί που μας κυβερνούν μέσα από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ να μας αποπροσανατολίσουν, να μας κάνουν να ξεχάσουμε τα πραγματικά προβλήματα, να μη βλέπουμε πιο πέρα από τη μύτη μας και να αισθανόμαστε συνεχώς ευάλωτοι και χειραγωγημένοι… Το αποτέλεσμα έξι χρόνων μνημονίων είναι τραγικό. Το βλέπω με κάθε ευκαιρία καθημερινά μπροστά μου… Τα κατάφεραν να μας κάνουν να ξεχάσουμε, πως κάποτε, όχι και τόσο μακριά, οι εργαζόμενοι συσπειρωμένοι στα συνδικάτα τους πετύχαιναν σημαντικές κατακτήσεις και νίκες περήφανες… Προσπάθησαν και τα κατάφεραν να κάνουν ανενεργές ή όπου άφησαν σε ισχύ τις ΣΣΕ φρόντισαν να υποστούν μέσα από αυτές οι εργαζόμενοι μειώσεις στους μισθούς τους, στο όνομα δήθεν της διασφάλισης θέσεων εργασίας…

Τέτοια ήταν η εξαχρείωση, από την πλευρά των εργοδοτών, που χρησιμοποίησαν την ανθρωπιστική κρίση ως ευκαιρία για μεγαλύτερο δικό τους πλουτισμό… Και προώθησαν τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, προκειμένου να βγάλουν από τη μέση το συνδικάτο, ώστε ο εργαζόμενος να είναι πιο εύκολος στόχος… Άρχισαν να διαβάλλουν το συνδικαλιστικό κίνημα, όπου αυτό είχε ακόμα ζωντανές εστίες διεκδίκησης, να προωθούν την άποψη ότι δεν προσφέρουν τίποτα, ότι είναι σπάταλα και ότι οι συνδικαλιστές, ιδιαίτερα στα συνδικάτα Κοινή Ωφέλειας είχαν… προνόμια… Τους βοηθούσαν σ’ αυτό και κάποιοι συνδικαλιστές που με τη στάση τους, τον τρόπο που πολιτεύονταν και τη συμπεριφορά τους, έδειχναν πως ότι έλεγαν δεν ήταν και πολύ μακριά από την αλήθεια… Στον ιδιωτικό τομέα είχαν ήδη πετύχει να διαλύσουν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Τα 3 ή 5 ευρώ το μήνα που έδιναν ως συνδρομή από το μισθό τους, ήταν το σημείο που επικέντρωσαν. «Γιατί να τα στερείς από την οικογένεια σου» ήταν το επιχείρημα. Και το χρησιμοποίησαν ανενδοίαστα, οι ξεθεμελιωτές του θεσμού της οικογένειας…

Δυστυχώς «έπιανε», σε συνδυασμό με την απραξία των συνδικάτων… Τώρα, ένα μήνα μετά τις πολιτικές εκλογές στην Ελλάδα, η Ομοσπονδία των εργαζομένων της ΔΕΗ, μέσα από νόμιμες διαπραγματεύσεις, πέτυχε το «αδιανόητο». Όχι μόνο να μη δεχθεί για τους εργαζόμενους που εκπροσωπεί, περαιτέρω μειώσεις, αλλά να πετύχει και μια οριακή αύξηση έξι (6) ευρώ την ημέρα ως τροφεία σ’ αυτή τη δύσκολη οικονομική συγκυρία…

Κι αντί να το δούμε αυτό, ως ενδιαφέρουσα πρόκληση προκειμένου να κάνουμε κάτι κι εμείς, εκεί που σκύβαμε μοιρολατρικά το κεφάλι, στους καλά αμειβόμενους δημοσιογράφους, τα τσιράκια του συστήματος, που επιτίθενται στη Διοίκηση της ΔΕΗ για την… αποκοτιά της, πιο πολύ όμως για το γεγονός ότι με τη στάση της και τη συμπεριφορά της δείχνει έναν άλλο δρόμο, ξεχασμένο στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν… Τι είμαστε, εμείς οι άνθρωποι… Χρειάζεται να ξαναρχίσουμε από την αρχή, να ξαναλέμε τα αυτονόητα, να υπερασπιζόμαστε βασικά πράγματα που νομίζαμε ότι στο βάθος του χρόνου και της ιστορίας τα είχαμε λύσει… Αμ, δε… Ο μεσαίωνας είναι εδώ, ριζωμένος στις καρδιές μας κι αυτό είναι το χειρότερο… Διότι χρειάζεται προσωπική δουλειά και ποιος είναι, άραγε, διατεθειμένος να την κάνει;

Μπροστά μας έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια φοβερή ανθρωπιστική κρίση… Και δεν είμαι και τόσο βέβαιος ότι αυτό μπορεί να γίνει μέσα από ένα νομοσχέδιο που κατατέθηκε ήδη στη Βουλή, ούτε αρκούν οι καλές ίσως προθέσεις της κυβέρνησης, της όποιας ανθρώπινης κυβέρνησης. Αυτό που χρειάζεται είναι να ανοίξουμε τις καρδιές μας και να ξαναγίνουμε άνθρωποι με ευαισθησίες και αναπτυγμένο το αίσθημα της αγάπης και της αλληλεγγύης. Μπορούμε; Ιδού, η πρόκληση…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο (Σάββατο 07/02/2015) στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».