Ετούτο το ραντεβού ήταν να γίνει εδώ και πολύ καιρό… Από τον περασμένο Δεκέμβρη, τα συζητούσαμε… Να βρούμε την κατάλληλη ευκαιρία, να πάω και να γνωρίσω από κοντά τον αδελφό Περικλή Γιαννουρή από το χωριό Σταυρωμένος της Σητείας Κρήτης, ετών 106 (σε τρεις μήνες θα μπει στα 107!). Και να, που χθες τα καταφέραμε… Ακούστε τον να μιλά και θαυμάστε τη ζωντάνια του και την ενεργητικότητα του…


Δεν με εμπόδισε ο καιρός… Τίποτα δεν θα μπορούσε να με σταματήσε. Είχα διαβάσει τη βιογραφία του, όπως την έγραψε ο ίδιος στη ΣΚΟΠΙΑ του 2003. Δείτε ΕΔΩ. Την είχα δημοσιεύσει κι εγώ στο Site αυτό και ήθελα οπωσδήποτε να πάω στο προσδιορισμένο ραντεβού μας. Και τα κατάφερα… Ήμουν εκεί στην ώρα μου, παρά το ψιλόβροχο που έριχνε στο Λεκανοπέδιο εκείνη την ώρα…


Έντεκα το πρωί της Παρασκευής, όπως είχαμε συνεννοηθεί, ήμουν εκεί… Στο σπίτι της κόρης του Ρένας, στο Αιγάλεω… Σε μια κουβέντα γνωριμίας που ξεπέρασε κάθε καθορισμένο όρια και κράτησε κοντά δυόμιση ώρες . Κι εκείνος, ακούραστος όπως ήταν, είχε διάθεση και για περισσότερο… Χωρίς καμιά υπερβολή, ενθουσιάστηκα από τη γνωριμία… Και ωφελήθηκα από τα όσα άκουσα.


Τη ζωή του, λίγο – πολύ την έχει καταγράψει, όπως είπαμε ο ίδιος ύστερα από αίτημα του Γραφείου Τμήματος στη ΣΚΟΠΙΑ. Αλλά ένιωσε την ανάγκη να μου μιλήσει ο ίδιος γι’ αυτή την εμπειρία του. Επισημαίνοντας πόσο προσεκτικοί ήταν οι αδελφοί στο Γραφείο Τμήματος. Πριν δημοσιευθεί τον βρήκαν, λέει, και του διάβασαν το κείμενο της αυτοβιογραφίας, επειδή, ότι έγραψε ο ίδιος ήταν πολύ μεγάλο και χρειάστηκε να γίνουν κάποιες περικοπές… Δεν ήθελαν με τίποτα να αλλοιωθεί το νόημα όσων έλεγε…


Εδώ, σε μια φωτογραφία μαζί με τα παιδιά του, Ρένα και Γιώργο… Ο ίδιος μίλησε με πολύ σεβασμό και αγάπη γι’ αυτά, όπως και για τη σύζυγο του, το «καμάρι του» όπως την έλεγε που έχασε τον περσινό Σεπτέμβρη… Και εκείνοι τον προσέχουν σαν τα μάτια τους . Είναι σίγουρα ένας θησαυρός εν ζωή. Ένα ζωντανό παράδειγμα ακεραιότητας και πίστης για όλους μας…


Ήμουν εκεί, δίπλα του και δεν το πίστευα… Προσπάθησα να διαχειριστώ το ζήτημα με όση περισσότερη διακριτικότητα ήταν δυνατή. Ούτε μπλοκ σημειώσεων χρησιμοποίησα, ούτε δημοσιογραφικό μαγνητόφωνο... Δεν ήθελα με τίποτα να του αποσπάσω την προσοχή. Είχα μόνο προσηλωμένη την καρδιά μου και το μυαλό μου στα λόγια του και ρουφούσα την κάθε λέξη του, σαν σφουγγάρι…

Με τα αστεία του, με τα λόγια του, χαλάρωνε την ατμόσφαιρα και μας… το «χρέωσε» κιόλας, λέγοντας πως εμείς «φταίμε» που ανοίξαμε τους κρουνούς της μνήμης του… Ήταν τόσο όμορφα και εποικοδομητικά αυτά που ακούσαμε… Από τα δύσκολα χρόνια της εξορίας στη Μακρόνησο ώς τώρα στην εκκλησία Αιγάλεω Νοτία που ανήκει και είναι, τιμητικά, πρεσβύτερος. Πριν λίγες μέρες το πρεσβυτέριο πήγε σπίτι του για να συμμετάσχει και ο ίδιος…


Εκεί όμως που κόντεψα να… πάθω με την τόλμη του και την αποφασιστικότητα του, ήταν όταν τον είδα να χειρίζεται το τάμπλετ του με περισσή άνεση... Ήξερε να το ανοίγει, να βρίσκει τη Γραφή και μου διάβασε μάλιστα πολύ καθαρά μερικά εδάφια… Αυτή ήταν επίσης άλλη μια πλευρά του που μου άρεσε πολύ… Η προσαρμογή του στο σήμερα… Θεωρούσε την τεχνολογία, εργαλείο και τη χρησιμοποιούσε στο έργο του…


Ο αδελφός Γιαννουρής, πέρα από το τάμπλετ του, έχει και τον προσωπικό του ηλεκτρονικό υπολογιστή. Σταθερό. Με πύργο και οθόνη. Και κάνει έργο, μ’ αυτόν… Όπως έκανε στα νιάτα του με τη γραφομηχανή του, μια κλασική OLIVETI. Γράφει και στέλνει δεκάδες επιστολές με στόχο, άνθρωποι που έχουν καθαρή καρδιά να γνωρίσουν την Αλήθεια για τον Ιεχωβά Θεό. Τι ευλογία, ήταν για μένα μια τόσο όμορφη επαφή και γνωριμία…

Πήρα δυο όμορφες εικόνες από το διαδίκτυο, δανεικές να προβάλω αυτή την ομορφιά γύρω μου… Γιατί υπάρχει, προφανώς υπάρχει κι αν δεν το βλέπουμε, είναι δικό μας το πρόβλημα… Για να κάνουμε μια προσπάθεια ακόμα… Χαμογελάστε…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 14/03/2015

Είναι γνωστό το παλιό τραγούδι που κάποια στιγμή όλοι σιγοτραγουδήσαμε στα νιάτα μας. Μερικοί το τραγουδάνε ακόμα… Κι έχουν δίκιο. Αποτυπώνει μια πραγματικότητα με τον καλύτερο τρόπο, καθώς λέει πολύ πρακτικά πράγματα: «Λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά». Είναι το ρεφραίν, είναι οι στίχοι, τι σημασία έχει; Το βέβαιο είναι ότι, σε τούτο τον τόπο μιλάμε πολύ, ατέλειωτα και κάνουμε λίγα.

Ιδού λοιπόν μερικές σκέψεις που αφορούν ακριβώς αυτή την κατάσταση προκειμένου να προβληματιστούμε λίγο σε σχέση με ότι συμβαίνει ή για την ακρίβεια με ότι δεν… συμβαίνει.

Σε λίγο κλείνουν δύο μήνες μετά τις εκλογές της 15^ης Γενάρη και τι έχουμε δει ως τώρα; Μια νέα κυβέρνηση που στριμωγμένη από τους καλούς «φίλους – εταίρους και δανειστές μας», δεν έχει ασχοληθεί ακόμα με τίποτα το ουσιαστικό… Μόνο δηλώσεις σχετικά με το τι θα πράξει στο μέλλον… Ας τους θυμίσει κάποιος, διακριτικά, πως δεν κάνουν αντιπολίτευση. Ο λαός τους έδωσε ψήφο για να κυβερνήσουν… Και είναι κυβέρνηση…

Αλλά για να κυβερνήσουν, μάλλον χρειάζεται να πάνε στα υπουργεία τους, αντί να είναι καθημερινά στα πρωινάδικα, σε ανόητες συζητήσεις, όπου δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος και όπου… εξελίσσεται σε ένα θόρυβο και τίποτε άλλο.

Να σας εκμυστηρευτώ ότι όσο και αν με ενδιαφέρει, λόγω και της εργασίας μου η ενημέρωση, είναι αδιανόητο να διαθέσω σπάταλα, τόσο χρόνο για το τίποτε…. Όμως αυτοί, κάποιοι δημοσιογράφοι – φαφλατάδες παρέα με αρχόσχολους πολιτικούς που πάνε εκεί, όντας στην αντιπολίτευση για να γκρινιάξουν, να σχολιάσουν, να λοιδορήσουν τους κυβερνητικούς αξιωματούχους που είναι επίσης εκεί για να στηρίξουν την πολιτική τους. Έτσι, τουλάχιστον, νομίζουν…

Αλλά, αν δεν κάνω λάθος, αυτό είναι κάτι που οφείλουν να το κάνουν στη Βουλή. Εκεί θα υποστηρίξουν τα νομοθετήματα τους, τα οποία ενδεχομένως και εφόσον κινηθούν στη λογική των εξαγγελιών τους, θα κάνουν τη διαφορά.

Οι πολίτες την περιμένουν αυτή τη διαφορά. Γι’ αυτόν, ακριβώς το λόγο απέρριψαν τους προηγούμενους, τη συγκυβέρνηση δηλαδή Σαμαρά – Βενιζέλου. Περιμένουν μια ανάσα, να δουν να σταματά η αδικία που τους αφορά, να μπει ένα τέλος σε αυτό που κάποιοι, επιλεκτικά μάθανε να λένε πως, τάχα μου, το κράτος έχει συνέχεια… Δεν έχει καμιά συνέχεια αδέλφια, διότι απλά είναι ανύπαρκτο. Κι αν συνεχίζει να λειτουργεί υποτυπωδώς, αυτό έχει να κάνει με καθαρή τύχη και την καλή θέληση των πολιτών του, όχι όλων βεβαίως, των συνήθη «υπόπτων».

Ας φύγουν από την τηλεόραση και τα πρωινάδικα οι υπουργοί! Δεν έχουν θέση εκεί. Ας ασχοληθούν με το πραγματικό κυβερνητικό έργο… Ας αρχίσουν να φέρνουν στη Βουλή νομοθετήματα, που θα δείχνουν ότι οι προθέσεις τους μπορεί να υλοποιηθούν. Ας αρχίσουν, επιτέλους, να κυβερνούν!

Λυπάμαι που το λέω, αλλά μέχρι στιγμής κάτι τέτοιο δεν το έχουμε δει… Δυο μήνες έφυγαν σαν αέρας κι άλλοι τρεις επίσης θα φύγουν και ύστερα η θηλιά στο λαιμό μας από την Ε.Ε. θα αρχίσει να σφίγγει με αποτέλεσμα να μην μπορούν να μαζέψουν τα αμάζευτα…

Το χειρότερο θα είναι ότι θα… στείλουν όσο πιο μακριά γίνεται την ελπίδα που χρησιμοποίησαν στο προεκλογικό σύνθημα τους. Αυτήν που τους έδωσε το προβάδισμα. Ας ανασκουμπωθούν λοιπόν και ας δουλέψουν…

Οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι (όσοι εν πάση περιπτώσει έχουν ακόμα δουλειά…) θέλουν να δουν φως, όπως και οι άνεργοι που ονειρεύονται να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά και ένα μισθό για να ζήσουν. Θα τους δώσουν αυτή τη χαρά, έστω και κοντοπρόσθεσμα; Το οφείλουν…

Για να μη διαψευστεί για άλλη μια φορά το πολιτικό σύστημα και μάλιστα τόσο γρήγορα… Φοβάμαι, ότι με συνείδηση προχωρούν σ’ αυτό… Τι κρίμα. Ανέβασαν ψηλά τον πήχη των προσδοκιών…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί, αύριο Σάββατο 14/03/2015, στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».

Στο Σωματείο των Συνταξιούχων ΗΣΑΠ έχω τη δημοσιογραφική επιμέλεια της διμηνιαίας εφημερίδας «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος», για περισσότερες από δύο δεκαετίες, τώρα… Τι πιο φυσικό λοιπόν να βρεθώ στην εκλογοαπολογιστική τους Συνέλευση που πραγματοποιήθηκε χθες, Τετάρτη 11/03/2015 στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ.


Ολόκληρο το Διοικητικό Συμβούλιο ήταν στο πάνελ της Συνέλευσης. Σύμφωνα με το καταστατικό «απολογούνταν» για τη διετή δράση του, μέσω του γραμματέα του, Νίκου Μητρόκωστα. Με μικρές μόνο παρεμβολές από συγκεκριμένους ανθρώπους που συνηθίζουν να δικαιώνουν την παρουσία τους, μέσα από άγονη γκρίνια…


Η αίθουσα στον ημιώροφο του ξενοδοχείου ΤΙΤΑΝΙΑ ήταν γεμάτη από μέλη του Σωματείου, συνταξιούχους που θεώρησαν επιβεβλημένο να είναι εκεί, να ακούσουν και να μιλήσουν, εφόσον το έκριναν σκόπιμο. Να συγχαρούν ή να κάνουν κριτική για τη δράση του απερχόμενου Δ.Σ.


Στο βήμα ο επί πολλά χρόνια πρόεδρος του Σωματείου και σήμερα πρόεδρος του Μουσείου Ηλεκτρικού Σιδηρόδρομου, Μανώλης Φωτόπουλος… Μ’ αυτόν, ως πρόεδρο, ξεκίνησα τη συνεργασία μαζί τους, καθώς από κοινού βγάλαμε τον «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ Σιδηρόδρομο»… Δίπλα του, όρθιος, ο νυν πρόεδρος, Θύμιος Ρουσιάς.


Άλλη μια πλευρά της αίθουσας που πραγματοποιήθηκε η Γενική Συνέλευση… Πάντα είχε πολύ κόσμο… Και δεν είναι καθόλου υπερβολή, αυτό που λέχθηκε και χθες δημόσια από το βήμα, ότι πολλά Σωματεία που καλύπτουν εν ενεργεία εργαζόμενους θα ζήλευαν αυτή την πολυπληθή παρουσία…


Όμως, τίποτα δεν γίνεται τυχαία και τίποτα δεν χαρίζεται… Αυτή τη σχέση εμπιστοσύνης, την έχουν οικοδομήσει με το χρόνο… Το Σωματείο είναι ανοιχτό σε όλους... Βρίσκεται στον τερματικό σταθμό του ηλεκτρικού, στον Πειραιά και από εκεί περνάνε καθημερινά πολλοί για να πουν μια καλημέρα, να πιουν μια ρακή, να κουβεντιάσουν…


Επιπλέον κατάφεραν να βγάλουν από πάνω του, κάτι που «ταλαιπώρησε» πολύ το συνδικαλιστικό κίνημα στις δεκαετίες του ’80, του ’90 και του 2000: Τον έντονο κομματισμό. Εδώ, αυτό δεν υπάρχει, εκτός από κάποιους, ευτυχώς ελάχιστους, δακτυλοδεικτούμενους, που θέλουν να το τονίζουν μόνοι τους… Δεν το ενθαρρύνουν όμως, αυτό είναι βέβαιο.


Εκείνο που μετράει είναι το κοινό συμφέρον της υπεράσπισης των κατακτήσεων τους και αυτό που τους ενώνει είναι οι μνήμες από το χώρο της εργασίας, όσο ήταν στην ενεργό υπηρεσία... Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι δίδουμε τόσο χώρο στην εφημερίδα σε κάθε έκδοση, στις μνήμες... Με αυτές και γι’ αυτές, ζουν. Και αγαπούν ότι δημιούργησαν. Και λυπούνται όταν το βλέπουν να καταστρέφεται…

Μια ολόκληρη γειτονιά συνωμότησε για καλό σκοπό: Για να μην νιώθει διαφορετικός ο νεαρός με προβλήματα ακοής. Στο τέλος όλοι ξεσπούν σε κλάματα. Δείτε το βίντεο.

Το διαβάσαμε στο διαδίκτυο και είδαμε το συγκεκριμένο βίντεο να κάνει τον κύκλο του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι πραγματικά ιδιαίτερα συγκινητικό στις μέρες μας, ξαφνιαστήκαμε και το καταχωρούμε στο Siteμας για να δώσουμε λίγη ελπίδα στους αναγνώστες μας πως τίποτα δεν τέλειωσε, ο αγώνας συνεχίζεται και η νίκη είναι μπροστά…

Αυτή είναι μια πρώτη δική μου ανάγνωση. Ασφαλώς μπορείτε να κάνετε κι άλλες, καλύτερες. Τις περιμένω. Να τις μοιραστούμε. Για να ενθαρρυνθούμε όλοι. Το χρειαζόμαστε.

Αναφέρεται στο δημοσίευμα.

Ο Muaharrem είναι ένας νεαρός με προβλήματα ακοής που ζει στην Κωνσταντινούπολη. Μια μέρα καθώς βγαίνει από το σπίτι του μαζί με την αδελφή του, τον περιμένει μια έκπληξη. Οι περαστικοί αρχίζουν να τον χαιρετούν στη νοηματική γλώσσα.

Ο περαστικός, ο φούρναρης, κάποιος που ψωνίζει φρούτα.

Ακόμα και ο ταξιτζής όπου επιβιβάζονται, του απευθύνεται στη νοηματική.

Όταν ο νεαρός συνειδητοποιεί ότι αυτό μόλις έζησε έχει καταγραφεί ήταν σκηνοθετημένο και έχει καταγραφεί από κάμερες ξεσπάει σε κλάματα και όλοι εμφανίζονται δίπλα του και τον αγκαλιάζουν.

Σκοπός του βίντεο ήταν η ανάδειξη της νέας υπηρεσίας γνωστής εταιρείας τεχνολογίας, που προσφέρει εξυπηρέτηση πελατών στη νοηματική για ανθρώπους με προβλήματα ακοής.

Το βίντεο έχει γίνει viral με πάνω από 3 εκ. προβολές.

• Αναδημοσίευση από το http://www.thetoc.gr/ Tης Ελίνας Μαμμή

Τι όμορφη έκπληξη να ανοίγω τον υπολογιστή μου και να βλέπω τη δυναμική δράση του Πολιτιστικού συλλόγου του χωριού μου καθώς συμμετείχε στο 3^ο Φεστιβάλ κρητικής Κουζίνας… Τι αφορά αυτό το Φεστιβάλ; Δείτε ΕΔΩ ένα ενημερωτικό σημείωμα…


Οι δύο σεφ που εκπροσώπησαν το χωριό μας. Πρόκειται για τον πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού, Γιώργο Μαυραντωνάκη και την Κατερίνα Φρουδάκη. Χαρακτηριστικό το πήλινο τσουκάλι. Κάνει πιο νόστιμο το φαγητό. Δείτε κι αυτό ΕΔΩ.


Φυσικά το ΚΡΗΤΗ TV δεν θα έχανε ένα τέτοιο γεγονός… Ήταν εκεί και παρουσίασε την εκδήλωση με τον καλύτερο τρόπο, παίρνοντας εικόνες και μικρές συνεντεύξεις παρουσιάσεις από όσους πήραν μέρος στην εκδήλωση. Δείτε κι άλλα σχετικά ΕΔΩ.


Περήφανη η ομάδα με πρώτους τους σεφ, φωτογραφίζεται μπροστά στον πάγκο της… Σε κάθε περίπτωση είναι ωραίο να διαπιστώνεις ότι νέοι άνθρωποι αγωνίζονται για την διατήρηση της παράδοσης. Περισσότερα γι το ίδιο θέμα, δείτε ΕΔΩ.


Το φαγητό με το οποίο διαγωνίζονταν η ομάδα του χωριού, ένα παλιό παραδοσιακό. Όπως φαίνεται καθαρά στην πρώτη φωτογραφία ήταν αρνάκι με άγρια χόρτα, γιαχνί. Αχ, να είχα ένα πιάτο στο τραπέζι μου, απόψε… Πολύ θα το ήθελα. Δείτε κι άλλα για το φεστιβάλ ΕΔΩ.


Η ομορφιά της προετοιμασίας και της εκτέλεσης της συνταγής μοναδική… Μαγείρεψαν εκεί, μπροστά στον κόσμο που τους έβλεπε, όπως άλλωστε και όλοι οι διαγωνιζόμενοι… Μπράβο τους και για τη συμμετοχή (που δεν είναι η πρώτη) και για τη θετική παρουσία. Δείτε κι ΕΔΩ.


Ο Γιώργος μιλάει στο μικρόφωνο της ΚΡΗΤΗ TV, ενώ είναι πάνω από το τσουκάλι του. Υποθέτω πως κάνει δηλώσεις σε σχέση με το φαγητό που ετοιμάζει. Έχοντας ανάλογη εμπειρία από την TV που παρουσιάζει τόσες εκπομπές για το φαγητό, σχεδόν είμαι βέβαιος. Δείτε κι ΕΔΩ.


Περήφανη η Κατερίνα επιδεικνύει το πιάτο της ομάδας… Δίπλα της και ο Γιώργος για τον οποίο, ομολογώ δεν γνώριζα την ενασχόληση του με την κουζίνα… Του αξίζει διπλό έπαινος για την ευπρόσωπη παρουσία της ομάδας. Γνωρίστε κι άλλα ενδιαφέροντα για το 3^ο Φεστιβάλ ΕΔΩ.


Η ομάδα μας μπροστά στην κριτική επιτροπή, άκουσε τα καλύτερα… Μπράβο τους για άλλη μια φορά. Πέρα από τα όποια βραβεία που μπορεί να αφορούν επαγγελματίες το πιο σημαντικό είναι να πείσεις πως έχει μια πολύ όμορφη κουζίνα που αντέχει στο χρόνο. Δες κι ΕΔΩ ένα κρητικό site για τη μαγειρική.


Αξίζει επίσης ένα μεγάλο μπράβο σε όσους στήριξαν με τις χορηγίες τους την ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού. Λέω για τον Συνεταιρισμό Θραψανού που πρόσφερε το λάδι του και τον συγχωριανό μας Αγγελάκη που πρόσφερε τα κρασιά… Για να πάρετε μια γεύση του τι έγινε εκεί, δείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ ένα ρεπορτάζ στην κρητική τηλεόραση…

Le Gouffre from Lightning Boy Studio on Vimeo.

«Το χάσμα» (Le Gouffre) είναι η πρώτη μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων, παραγωγής και σκηνοθεσίας των Lightning Boy Studio, μιας μικρής δημιουργική ομάδας με έδρα το Μόντρεαλ. Η ταινία αφηγείται την ιστορία δύο ταξιδιωτών, που συναντάνε ένα απίστευτα μεγάλο βάραθρο στο ταξίδι τους, κι αποφασίζουν να χτίσουν μια γέφυρα, ώστε να μπορέσουν να το διασχίσουν.

Αν και κυκλοφόρησε το μήνα Φεβρουάριο του 2015, το έργο ήδη έχει κερδίσει τα φώτα της δημοσιότητας, μετά την τεράστια επιτυχία της εκστρατείας του μέσω Kick starter, η οποία επέτρεψε στους δημιουργούς να χρηματοδοτήσουν την παραγωγή της ταινίας τους . Πολλοί εντυπωσιάστηκαν από το πάθος και την αποφασιστικότητα αυτής της μικρής ομάδας των τριών ατόμων, που τους πήρε πάνω από δύο ολόκληρα χρόνια για να φτιάξουν αυτή την δεκάλεπτη ταινία.

Χθεσινή φωτογραφία από μια Αθήνα ηλιόλουστη, που τις τελευταίες μέρες τραμπαλίζει ανάμεσα στην υγρασία, το κρύο και τη ζέστη. Άντε και καμιά βροχή… Είμαστε με τον φίλο μου Κώστα, σε ένα καφέ στην πλατεία Πανταζοπούλου στον Κολωνό, μεσημεριάτικα, ύστερα από μια πολύ όμορφη συνεργασία που είχαμε στο έργο…

• Πηγή για την ταινία: http://antikleidi.com