Πέτρινες μεγάλες κατασκευές, έτσι είναι τα σπίτια που είδαμε στη βόλτα μας στο Δυτικό Βανκούβερ του Καναδά… Τεράστια σε έκταση, δείχνουν την αλαζονεία του πλούτου και της χλιδής των αφεντικών τους. Αν και δε με συγκινούν ιδιαίτερα τέτοια σπίτια, θεώρησα σωστό πως έπρεπε να βρουν μια θέση εδώ προκειμένου να υπάρχει μια σφαιρική ενημέρωση…


Φαίνεται νομίζω από μακριά, ότι πρόκειται για μια από τις αριστοκρατικές συνοικίες του Βανκούβερ. Μπροστά τους έχουν, πιάτο, την πόλη και την θάλασσα. Κι ακόμα μια ατμόσφαιρα καθαρή, δυο βήματα από το βουνό, όπου η ησυχία και η ηρεμία είναι τα πρώτα στοιχεία, που αναζητά ένας άνθρωπος για να ξεκουραστεί…


Αυτό όμως που έχει μεγαλύτερη σημασία, είναι ο τρόπος που διαχειρίζεται του κράτος του Καναδά τη φύση. «Κόβει» με σεβασμό, οικόπεδα μεγάλης ιδιοκτησίας, δίπλα ακριβώς στα δάση και αφού ετοιμάζει τις βασικές υποδομές και εγκαταστάσεις σε δρόμους, πλατείες, νερό, ηλεκτρικό, τηλέφωνα, t.v., τότε τα πουλάει, πια…


Έτσι ακριβώς δε γίνεται και στην Ελλάδα; Ή ιδέα μου είναι; Εδώ δεν θα δεις αυθαίρετα κτίσματα. Διότι είναι νόμοι είναι αυστηροί και σεβαστοί από όλους. Και το κράτος είναι σοβαρό. Δεν έχει να κάνει με απατεώνες πολίτες και δεν είναι το ίδιο απατεώνας, απέναντι τους… Ο καθένας ξέρει καλά το ρόλο του. Και κανείς δεν κοροϊδεύει, κανέναν…


Αυτή είναι η θέα από δω ψηλά… Είναι η θάλασσα της πόλης και στη φωτογραφία φαίνεται καλά ένα μικρό νησάκι… Και δεν είναι το μόνο… Στην περιοχή του Βανκούβερ υπάρχουν πολλά τέτοια νησάκια. Όλα καταπράσινα και μερικά ιδιωτικά. Ναι, εδώ η ιδιοκτησία δεν είναι καταδικαστέα… Κάθε άλλο, μάλιστα…


Άλλη μια ματιά από ψηλά με φόντο ένα σπίτι χτισμένο κάτω από το δρόμο που βρισκόμαστε… Είπαμε, η συνοικία του Δυτικού Βανκούβερ είναι αριστοκρατική και δεν κάνουν οι ιδιοκτήτες των σπιτιών συμβιβασμούς στα τετραγωνικά. Το αντίθετο συμβαίνει… Σε μια προσπάθεια επίδειξης του πλούτου, κάνουν όλο και πιο μεγάλα σπίτια…


Αυτή είναι μια νέα κατασκευή σε εξέλιξη… Δουλεύει ο Στηβ με το συνεργείο του εκεί και σταμάτησε να το δούμε… Πολυτελής κατοικία, όπως όλες οι γύρω, ξεχωρίζει για το γούστο του και τα πολύ καλά υλικά που έχουν χρησιμοποιήσει ή συνεχίζουν να χρησιμοποιούν μέχρι να ολοκληρωθεί… Κάπως έτσι δομείται η πόλη στα δυτικά προάστια του Βανκούβερ…

Θάλασσα, όχι σαν το δικό μας Αιγαίο με τα κρυστάλλινα νερά… Εδώ πρόκειται για ωκεανό και οι άνθρωποι πιο πολύ τους αρέσει κι έρχονται για τη δροσιά τους όχι για το μπάνιο τους. Δε βάζω βέβαια και το χέρι μου στη φωτιά, γιατί ο καθένας βολεύεται με ότι έχει. Υποθέσεις κάνω…


Έχει πάντως μια γλύκα και μια ομορφιά η θάλασσα… Είναι ήρεμη, με ελάχιστο κύμα. Χρειάστηκε να κατέβω, να περπατήσω πάνω στα βότσαλα, να τη δω από κοντά... Καθετί εδώ έχει μια σπάνια, ξεχωριστή ομορφιά… Φυσικά δεν αρέσει σε όλους. Γούστα είναι αυτά… Και δεν έχουν όλοι τα ίδια…


Εμένα όμως μου άρεσε έτσι όπως την έζησα, αυτό το μεσημεριανό περίπατο μας… Όπως μου αρέσει καθετί που ζω εδώ… Σίγουρα τέτοιες μεγάλες θάλασσες δεν είναι οικείες σε μένα. Αν και εδώ χωρίζουν νησιά. Μεγάλο μέρος τις πόλης, τα προάστια του Βανκούβερ, είναι χτισμένα πάνω σε τέτοια μικρά καταπράσινα νησιά…


Χαμήλωσα την κάμερα μου να «πιάσω» το κύμα την ώρα που σκάει άνω στο βότσαλο… Δεν ξέρω πόσο τα κατάφερα, αλλά το προσπάθησα… Είναι σα να ακούς το μικρό παφλασμό, καθώς σκάει πάνω στα βότσαλα… Και είναι πραγματικά ωραίο μέσα στην ησυχία της ώρας… Αν προσέξετε, μπορείτε να τον ακούσετε κι εσείς…


Ένα άλλο πράγμα που θα συναντήσεις συχνά εδώ, είναι οι μεγάλοι κορμοί δέντρων που είναι ξεβρασμένοι δίπλα στη θάλασσα… Υποθέτω πως το μικρό καλοκαίρι θα τους μαζεύουν… Αλλά τώρα βλέπεις, είναι ακόμα χειμώνας και κανείς δεν διανοείται να «πέσει» για μπάνιο στα παγωμένα νερά του Ειρηνικού Ωκεανού…


Δες κι άλλους κορμούς δέντρων… Μου έκανε εντύπωση το μέγεθός τους… Το πάχος τους και το μάκρος τους… Εξάλλου εδώ χρησιμοποιούν τα νερά των ποταμών για τη μεταφορά της ξυλείας από τους τόπους υλοτομίας ως το σημείο που γίνεται η επεξεργασία τους… Το είδα με τα μάτια μου αυτό σε μια από τις βόλτες που κάναμε με το αυτοκίνητο και περάσαμε πάνω από τέτοια ποτάμια…


Θα δούμε κι άλλες θάλασσες που επισκεφθήκαμε, εδώ, τις επόμενες μέρες… Για την ώρα θαυμάστε το κέντρο της πόλης του Βανκούβερ, όπως φαίνεται από δω, από την ακροθαλασσιά… Μεγάλα συγκροτήματα πολυκατοικιών που ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια, εδώ κι εκεί, παρά τη σχετικά χαμηλή δόμηση…

Από τη μικρή βόλτα μας στην παραλία του Άμπλ Σάιντ… Σήμερα στις λιγότερες φωτογραφίες που επιλέξαμε διαλέξαμε μόνο πράσινο… Την επόμενη φορά θα έχουμε θάλασσα… Για την ακρίβεια τον Ειρηνικό Ωκεανό.


Η βλάστηση είναι όμορφη και οι δρόμοι χωρίς κίνηση. Ελάχιστα αυτοκίνητα κινούνται στο χώρο αυτό και μόνο αν έχουν σοβαρό λόγο… Η βόλτα είναι για τους πεζούς. Προστατεύονται…


Και ο σιδηρόδρομος περνά από κει κοντά… Οι γραμμές τους καθαρές δείχνουν ότι λειτουργεί κανονικά. Δεν τον είδαμε να κινείται, αλλά είναι βέβαιο, καθώς ο σταθμός των τρένων βρίσκεται εκεί κοντά…


Οι ειδικά διαμορφωμένοι χώροι είναι ιδανικοί για περπάτημα. Δείτε , φροντισμένα παγκάκια και ξύλινα τραπέζια με καθίσματα, είναι εκεί, διαθέσιμα σε όποιον τα χρειαστεί, να κάτσει να ξεκουραστεί, να ξαποστάσει…


Άλλη μια πλευρά του πάρκου δίπλα στη θάλασσα… Εδώ το καλοκαίρι θα πρέπει να γίνεται χαμός από τον κόσμο. Αν και η ζέστη εδώ στον Καναδά δεν είναι μεγάλη και οι καύσωνες ανύπαρκτοι πάντα η δροσιά είναι κάτι όμορφο…


Ο ουρανός μουντός, συννεφιασμένος… Λες ότι από στιγμή σε στιγμή θα αρχίσει να βρέχει… Δεν το έκανε. Μας κράτησε όμορφη τη μέρα μας κι εμείς απολαύσαμε τη βόλτα μας… Εκπληκτική, ακριβώς δίπλα στη θάλασσα περπατήσαμε το μονοπάτι…

Εδώ στον όμορφο Καναδά από τον οποίο βλέπετε καθημερινές αναρτήσεις μέσω των οποίων προσπαθώ να σας μεταφέρω ότι ζω, με βρήκε αυτή η όμορφη συγκυρία… Να δω το Site να συμπληρώνει άλλες 10.000 επισκέψεις από διαφορετικές Ι.Ρ. και να φτάνει αισίως τις 880.000!

Κι είναι όμορφο να αισθάνεσαι αυτή την αποδοχή, ενώ δεν κάνει κάτι για να την επιζητήσεις… Αυτό που προσπαθώ, χρόνια τώρα, είναι να καταγράφω στιγμές, είτε μέσα από λόγια, είτε από φωτογραφίες και να μοιράζομαι μαζί σας τα γεγονότα σα να ήμασταν συνταξιδιώτες σ’ αυτή τη ζωή…

Αναδεικνύω, αυτό που μου αρέσει και ζω την κάθε στιγμή. Εκείνη που εμείς με τις πράξεις μας και τις ενέργειες μας την κάνουμε να φαίνεται σημαντική…

Ο καιρός είναι υπέροχος, έξω… Ακόμα κι όταν είναι βροχερός, όπως τώρα, μέσα στο σπίτι δεν το καταλαβαίνεις με τη ζεστασιά και τη θαλπωρή που διαθέτει… Ύστερα η βροχή κρατά μέρες… Δεν πρόκειται για καμιά καταιγίδα από αυτές που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα. Η γη προλαβαίνει να «ρουφήξει» σα σφουγγάρι το νερό. Έτσι, όταν βγει ο ήλιος, τίποτα δεν θυμίζει πως πριν λίγο έβρεχε…

Αλλά και οι άνθρωποι εδώ, είναι ξεχωριστοί… Ευγενείς, απλοί, καταδεκτικοί και πολύ φιλόξενοι… Κάνουν καλή παρέα. Βέβαια, με δυσκολεύει λίγο η γλώσσα, καθώς δεν μπορώ να μπω στην κουβέντα και να συνεννοηθώ, αλλά καταλαβαίνω τι λένε, με τον τρόπο που το λένε…

Μέχρι τώρα έχω βγει δύο φορές στο έργο… Και τις δύο φορές από δύο ώρες… Την πρώτη φορά με τον Γιάννη τον Έλληνα, τη δεύτερη φορά με τον Στηβ. Όλα πήγαν καλά. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα στην επικοινωνία… Άλλωστε το ίδιο ακριβώς πράγμα κάνουμε και στην Ελλάδα…

Κι εδώ θα συναντήσεις του ίδιους ανθρώπους… Εκείνους που με ταπεινή καρδιά θα πάρουν το φυλλάδιο της πρόσκλησης για την Ανάμνηση και εκείνους που αδιαφορούν, αρνούνται ευγενικά και δεν το δέχονται… Σε καμιά από τις δύο φορές που πήγαμε ως τώρα δεν είδα ανθρώπους αγενείς… Στην ευγένεια των επισκεπτών, απαντούν με ευγένεια…

Κάθε φορά που θα ξεκόψει η βροχή, πάμε βόλτες. Κοντά με τα πόδια ή μακριά με το αυτοκίνητο… Όπως σας έχω πει μέχρι τώρα, πολλές φορές οι άνθρωποι που με φιλοξενούν, θέλουν να πάρω τις καλύτερες εντυπώσεις μαζί μου… Το βλέπεις σε κάθε κίνηση τους. Το βλέπετε κι εσείς στις φωτογραφίες… Σχεδόν όλες τις δημοσιεύω στο Facebook.

Εδώ, στο Site, αναγκαστικά και λόγω χώρου, δημοσιεύω μόνο λίγες. Δειγματοληπτικά… Απλά για να δώσω το κλίμα της καθημερινότητας… Και προσπαθώ με τις λεζάντες που βάζω να σας κάνω να νιώσετε ότι βιώνω σε προσωπικό επίπεδο…

Άλλο ένα «ευχαριστώ» λοιπόν γι’ αυτή την αποδοχή που γεμίζει ευθύνες να κάνω τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ καθημερινά καλύτερο και πιο περιεκτικό…

Έξω από το σπίτι που μένουμε στο North Vancouver του Καναδά… Μια βόλτα στη γειτονιά, να θαυμάσουμε λίγο τη φύση μια μέρα ηλιόλουστη, χωρίς βροχή… Γιατί η άνοιξη είναι παντού. Παραμονεύει σε κάθε βήμα μας… Μέσα στις καρδιές των ανθρώπων και το νιώθεις, ψάχνει τρόπο να βγει…


Είπα σήμερα η ανάρτηση να έχει μόνο λουλούδια. Από αυτά που βρήκα στους κήπους των σπιτιών από όπου πέρασα για να πάω στο κέντρο για καφέ… Λουλούδια στα παρτέρια, μικρά και όμορφα ή ανθισμένες μανόλιες, ολόκληρα δέντρα… Ότι κι αν είναι, είναι σίγουρα όμορφα…


Ήρεμο τοπίο, γλυκιά η μέρα, καλή συντροφιά… Και η άνοιξη εδώ, παρούσα… Σαν τα όμορφα αγαπημένα πρόσωπα που αναζητάς για παρέα κι αν είσαι τυχερός τα βρίσκεις… Που ξέρεις ότι θα μοιραστείς μαζί τους πράγματα και γεμίζεις χαρά και μόνο στη σκέψη ότι μια τέτοια πιθανότητα είναι μπροστά σου…


Περπάτημα με τα πόδια… Με στάσεις όπου τα ανθισμένα λουλούδια μου έκαναν ένα «κλικ». Να κάτσω λίγο περισσότερο, να τα δώ, να τα φωτογραφίσω, να απολαύσω αυτή την υπέροχη και μοναδική ομορφιά τους… Διότι έτσι είναι η άνοιξη. Ξεσηκώνει ψυχές. Ξυπνάει τα πιο όμορφα συναισθήματα μέσα μας. Υπέροχη αυτη η καμέλια...

Μου κάνει εντύπωση, πού βρίσκουν τη δύναμη και ανθίζουν έτσι όμορφα; Τις τελευταίες μέρες που είμαι εδώ, στο Βανκούβερ, βρέχει συνεχώς… Αρκεί μια στάλα ήλιος για να κάνει τα λουλούδια να ανθίσουν… Αρκεί λίγη δύναμη από το ζωοδότη, όπως και στους ανθρώπους για να κάνει θαύματα… Και είναι θαύματα αυτά, από όποια πλευρά και αν τα δεις…


Υπέροχες χρωματιστές τουλίπες! Τις είδα παντού. Λένε πως η Ολλανδία είναι η χώρα της τουλίπας… Μπορεί, αλλά κι εδώ έχει πάρα πολλές… Οι άνθρωποι τις φυτεύουν στα παρτέρια τους και δίνουν μια πολύ όμορφη όψη, φυσική… Εννοείται ότι οι κήποι είναι ανοιχτοί, στην πλειοψηφία τους, στο δρόμο… Καμιά περίφραξη. Σπάνια θα τη δεις αυτή σε ξεχωριστά σπίτια…


Ανθισμένες μανόλιες και αγριοκερασιές που δεν κάνουν καρπό, παρά μόνο άνθη…. Λευκά με ένα τόνο ροζ κάπου – κάπου… Θαρρείς και είναι χιονισμένες… Φανταστικές στη θέα. Τις πρόσεξα από την πρώτη στιγμή, στο δρόμο μας από το αεροδρόμιο ως το σπίτι… Κάτω φωτογραφία: Δεν είναι υπέροχη αυτή η ομορφιά;

Ήταν για μένα μια ξεχωριστή εμπειρία η επίσκεψη μας στο πάρκο… Όλες αυτές τις μέρες που είμαι στο Βανκούβερ έχω δει πολύ πράσινο, όμως αυτό που είδα σήμερα ήταν κάτι το μοναδικό… Η βλάστηση ξεπερνά κάθε όριο που μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους…


Είχε πολύ υγρασία, δεδομένου ότι χθες έβρεχε όλη την ημέρα και χρειαζόταν λίγη προσοχή για να περάσεις τη μεγάλη κρεμαστή γέφυρα στο Lynn Canyon Park . Κουνιόταν κάθε φορά που κάποιος άλλης επισκέπτης περπατούσε πάνω της. Το ένιωθες… Ήταν και ψηλά και η αλήθεια είναι ότι ο φόβος μπροστά στο χάος ήταν μεγάλος…


Παρ’ όλα αυτά το τολμήσαμε… Κι ας ήταν απέναντι μας οι καταρράκτες με τα δεκάδες κυβικά νερό να τρέχουν κάθε λεπτό… Ο ήχος και μόνο των τρεχούμενων νερών ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακός… Ακουγόταν υποβλητικά στον επισκέπτη… Και μου άρεσε… Ρουφούσα την κάθε στιγμή, μοναδική όπως ήταν…


Είναι πραγματικά όμορφο να περπατάς κάτω από των ίσκιο αυτών των θεόρατων δέντρων… Και καθώς βρίσκεται κοντά και δίπλα σε κατοικημένη περιοχή, οι επισκέπτες είναι αρκετοί… Αλλά και η Πολιτεία έχει προσέξει ιδιαίτερα το χώρο… Βλέπεις παντού ξύλινα τραπέζια με καθίσματα που βολεύουν να τα χρησιμοποιήσεις για πικ νικ.


Προσπαθώ να θυμηθώ, αν έχει κάπου στην Ελλάδα κάτι τέτοιο. Δεν μου είναι εύκολο, γιατί κι όταν υπάρχει ένας δήμος που δείχνει ενδιαφέρον γι’ αυτά τα πράγματα, έρχεται μετά μια άλλη δημοτική αρχή που τα εγκαταλείπει όλα στην τύχη τους… Άδικο! Διότι, υποτίθεται, αυτά τα πράγματα φτιάχνονται για τους πολίτες τους. Και αυτοί, διαχρονικά, υπάρχουν…


Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου, αυτή η ομορφιά του πράσινου, είναι ξεχωριστή. Δεν χορταίνει το μάτι μου… Και δε σταματώ να φωτογραφίζω και να καταγράφω στιγμές… Αυτός ο τόπος που μας αρέσει πολύ, αρέσει και σε σας. Το είδα από τις αντιδράσεις σας στο Facebook, όπου ανεβάζω πρώτα τις φωτογραφίες όλες…


Και γιατί να μη μας αρέσουν; Ο πρώτος άνθρωπος γεννήθηκε μέσα στη φύση και κουβαλά ως κληρονομιά όλα αυτή μαζί της, η ανθρωπότητα… Έτσι, κάθε φορά που βρίσκει την ευκαιρία, βγάζει αυτά τα όμορφα συναισθήματα και γεμίζει η καρδιά του δέος ώστε να αινεί τον δημιουργό Θεό του σύμπαντος…

Η άνοιξη εδώ, στο Βανκούβερ είναι ξεχωριστή… Ανθισμένα δέντρα που γίνονται αφορμή για μια φωτογραφία στον ίσκιο τους… Δεν θα συναντήσεις άλλου, εύκολα σε τέτοιες διαστάσεις. Αλλά εδώ υπάρχουν. Και δεν χορταίνει το μάτι σου να τα βλέπει…


Σήμερα αν και το θέμα των «Επισημάνσεων» σηκώνει εικονογράφηση, δεν θα το κάνω. Συνειδητά. Θα συνεχίσω να δημοσιεύω φωτογραφίες από τον Καναδά, όπου βρίσκομαι σχεδόν μια εβδομάδα τώρα.. Από τη γνωριμία μου με τον τόπο και τους ανθρώπους…


Αυτό το ποτάμι βρίσκεται δίπλα στο σπίτι του φίλου μου Γιάννη, του Έλληνα που σας έλεγα σε προηγούμενο δημοσίευμα, στο NorthVancouver, Βρετανική Κολομβία Καναδά… Είχαμε πάει σπίτι του, μετά το έργο να αφήσουμε κάτι και να συνεχίσουμε με το αυτοκίνητο του για την πόλη, οπότε βρήκα την ευκαιρία και φωτογράφησα το τοπίο…

Είναι πανέμορφο να ζεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον… Να ξυπνάς Και να κοιμάσαι και, κάποτε – κάποτε να έχεις επισκέψεις από το δάσος… Κατεβαίνουν ακόμα κι αρκούδες, όταν διψάσουν ή αναζητώντας τροφή… Αλλά οι κάτοικοι εδώ είναι φιλικοί μαζί τους και δεν προκαλούν τα άγρια ζώα σε έναν άσκοπο ανταγωνισμό με τραγικά αποτελέσματα… Ίσως γι’ αυτό είναι τόσο ήρεμοι και χαμογελαστοί…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 28/03/2015

Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε με αγωνία την απόφαση του ειδικού δικαστηρίου που είχε ως κατηγορούμενο τον πρώην υπουργό Οικονομίας κ. Παπακωνσταντίνου σχετικά με την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Υπενθυμίζω σχετικά, ότι κάποια στιγμή, όταν ανακάλυψαν πως τα πράγματα ήταν δύσκολα για την Ελλάδα, έφτασε στα χέρια της κυβέρνησης η περίφημη λίστα Λαγκάρντ, η οποία περιείχε μέσα από τα αρχεία τράπεζας της Ελβετίας, τα ονόματα μεγαλοκαταθετών που έβγαλαν τα χρήματα τους από τη χώρα, αφορολόγητα.

Και ήταν αυτό μια μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα να «ανασάνει» οικονομικά, να γεμίσει τα άδεια ταμεία της και να αντιμετωπίσει την κατάσταση, αντί να χρειάζεται να προσφύγει στην τρόικα για δανεισμό με όλα τα δεινά που ακολούθησε η υποχρεωτική υπογραφή μνημονίων, με περικοπές σε κοινωνικές παροχές, μισθούς, συντάξεις, αύξηση της ανεργίας και ότι άλλο επαχθές αφορούσε τον ελληνικό λαό.

Αρνήθηκαν να τη χρησιμοποιήσουν… Η λίστα «χάθηκε» ανάμεσα στα γρανάζια της γραφειοκρατίας του ελληνικού δημοσίου. Από το έκτακτο τεύχος του περιοδικου ΗΟΤ DOC, πριν τρία χρόνια, μάθαμε το περιεχόμενο των ονομάτων. Αργότερα, μάθαμε επίσης πως ο κατάλογος δεν ήταν πλήρης… Κάποιοι πρόφτασαν να κάνουν αντίτυπα απ’ όπου έλειπαν συγκεκριμένα ονόματα, τα οποία, προφανώς, ήθελαν να προστατεύσουν… Η ιδιοτέλεια ήταν πολύ προσωπική καθώς αναφέρονταν σε συγγενείς τους.

Στο διάβα του χρόνου άλλαξε εκείνη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Και ουδείς αναζήτησε πολιτικές ευθύνες… Ποιος να το κάνει; Το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ συμμάχησε με τη Νέα Δημοκρατία και αναζωογονήθηκε η λήθη ως προς τη λίστα Λαγκάρντ. Είχαν βλέπεις πολύ δουλειά με το να νομοθετούν ενάντια στα πλατιά λαϊκά στρώματα του ελληνικού λαού. Πού να τους μείνει χρόνος;

Με την πολιτική αλλαγή που προέκυψε, ύστερα από τις εκλογές της 25ης Γενάρη η μέχρι τότε συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ, αντικαταστάθηκε από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, πολλοί πίστεψαν ότι ενδεχομένως θα αποδοθεί δικαιοσύνη για την προκλητική αυτή υπόθεση…

Όταν μάλιστα είδαν να παραπέμπεται στο ειδικό δικαστήριο η υπόθεση Παπακωνσταντινου, διέκριναν κάτι πολύ σοβαρό, το είχαν δει και τη δεκαετία του ’80 με την υπόθεση Κοσκωτά και νόμισαν ότι κάτι μπορούσε να γίνει.

Η απόφαση του δικαστηρίου την περασμένη εβδομάδα μας προσγείωσε όλους:Ποινή φυλάκισης ενός έτους με τριετή αναστολή, κατά πλειοψηφία! Ο πρώην υπουργός κρίθηκε ένοχος για το αδίκημα της νόθευσης δημοσίου εγγράφου, καθώς έκανε μεν λαθροχειρία στη λίστα Λαγκάρντ, αφαιρώντας τα ονόματα τριών συγγενών του προσώπων (εξαδέλφων), αλλά έπεσε στα μαλακά αφού το κακούργημα μετατράπηκε σε πλημμέλημα. Για το αδίκημα της απόπειρας πλαστογραφίας ο πρώην υπουργός κρίθηκε αθώος. Και του επεστράφη το ποσό των 30.000 ευρώ που του είχε κρατηθεί ως εγγύηση…

Τώρα εγώ, όπως και ο ελληνικός λαός, νομικοί δεν είμαστε, αλλά μπορούμε να αντιληφθούμε στοιχειωδώς πως μια τέτοια απόφαση είναι προκλητικά άδικη και μεροληπτική. Και μας κάνει να αμφιβάλουμε για το πόσο αντικειμενική και αδέκαστη είναι η κρίση ενός τέτοιου υψηλόβαθμου δικαστηρίου.

Το ποτήρι της αγανάκτησης ξεχείλισε καθώς την ίδια ακριβώς χρονική στιγμή, μια άνεργη γυναίκα που συνελήφθη να πουλά κουλούρια χωρίς να διαθέτει την απαιτούμενη άδεια τιμωρήθηκε για το… φοβερό αδίκημα με το πρόστιμο των 5.000 ευρώ. Και μη θεωρήσετε μικρή την ποινή, μάλλον εξοντωτική είναι για έναν άνεργο που δεν έχει να αντιμετωπίσει τα χρειώδη…

Νομίζω ότι γίνεται φανερό πως δεν κάνουμε κριτική στην απόφαση του ειδικού δικαστηρίου. Προφανώς θα συνεκτίμησε γεγονότα και καταστάσεις, από νομική άποψη, που εμείς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε. Όμως απαιτούμε από τη δικαιοσύνη να είναι αδέκαστη για να έχει το σεβασμό μας. Όχι να είναι αλλού υπερβολικά αυστηρή και αλλού υπερβολικά επιεικής. Από την ηθική άποψη το θέτουμε. Και η ισορροπία είναι το καλύτερο που μπορεί να προκύψει… Τουλάχιστον δεν θα προκαλούσε…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο Σάββατο 28 Μαρτίου 2015 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου «Επισημάνσεις».