Ενας Φουρφουράς δεν φέρνει την άνοιξη
Πάντα υπάρχουν ξεχωριστοί άνθρωποι κι αν κρατιέται η εκπαίδευση κρατιέται από αυτούς. Δείτε τι γίνεται στο σχολείο του γιού μου, το 54 Λύκειο Αθήνας στα Σεπόλια. Τα παιδιά της Γ' τάξης πήγαν νωρίς - νωρίς της τριήμερη εκδρομή τους που με το Σαββατοκύριακο μέσα έγινε 5ήμερη. Πήγαν στο Δίον, στη Βεργίνα, στην Έδεσσα, στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο. Και πέρασαν υπέροχα. Μαζί τους, συνοδός καθηγητής και ο διευθυντής του σχολείου, Γιώργος Κρικώνης (κάτω στη μικρή φωτογραφία). Μπράβο τους!
Για το σχολείο του Φουρφουρά έμαθα κι εγώ την προηγούμενη εβδομάδα. Εφτασε κι ένα καταπληκτικό e-mail από την Μαριέττα Μουρούτη που μου επεσήμανε τη φοβερή δουλειά που κάνει εκεί ένας φωτισμένος δάσκαλος. Ύστερα είδα στη σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ το άρθρο αυτό της καλής συναδέλφου.
Της Μαρίας Κατσουνάκη
Για το δημοτικό σχολείο – μικρό θαύμα στον Φουρφουρά Ρεθύμνου είχε εκτενή αναφορά η προχθεσινή «Καθημερινή» (σε ρεπορτάζ της Λίνας Γιάνναρου). Σ’ αυτό, λοιπόν, το απομακρυσμένο, ορεινό και ανεμοδαρμένο χωριό, τέσσερις πολύ νέοι δάσκαλοι (25 - 27 χρόνων) δημιούργησαν ένα ιδανικό –σύμφωνα με τα στοιχεία– περιβάλλον μάθησης για τους 47 μικρούς μαθητές. Οχι μόνον γιατί με προσωπική δουλειά μετατράπηκε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο σε hi tech σχολείο, εκπέμποντας έως και από δική του διαδικτυακή τηλεόραση (fourfourastv.blogspot.com), αλλά γιατί η εκπαιδευτική συνθήκη μοιάζει να είναι υποδειγματική.
Εύκολος και αναμενόμενος ο έπαινος; Εντυπωσιασμοί, μιντιακά εξαργυρώσιμοι; Καθόλου. Αρκεί να επισκεφθεί κανείς για λίγο τις διαδικτυακές εκπομπές των παιδιών, για να αντιληφθεί την ατμόσφαιρα: τη χαρά, τη φαντασία, την έμπνευση, την επιθυμία, τη ζωντάνια, μαζί με την αμηχανία και το νάζι των άγουρων χρόνων. Εκπομπές για την προέλευση εκφράσεων, για απαντήσεις πάνω σε απορίες μαθημάτων, για δραστηριότητες της σχολικής κοινότητας κ.ο.κ.
Σε εποχές εξαιρετικά κρίσιμες για την πρωτοβάθμια (και όχι μόνον) εκπαίδευση, με τα δημόσια σχολεία να αντιμετωπίζουν σοβαρότατες δυσλειτουργίες (από ελλείψεις βιβλίων έως προβλήματα υποδομών), παρόμοιες πρωτοβουλίες είναι ανάσες. Εκτός όμως από την ενθάρρυνση, τη δημοσιοποίηση της δουλειάς, τα εγκώμια που περιβάλλουν, συνήθως, τις εξαιρέσεις, οφείλουμε να αναλογιστούμε πώς (και αν) μπορούν οι ιδιαίτερες αυτές περιπτώσεις να πυκνώσουν, να αυξηθούν τόσο ώστε να δώσουν προοπτική στο δημόσιο σχολείο, να το μετακινήσουν από το καθεστώς ανυποληψίας στο οποίο έχει περιέλθει.
Θα πείτε: με περικοπές μισθών, αναξιοκρατία, συντεχνιακό πνεύμα που υποδαυλίζεται από τους εκάστοτε υπουργούς, ψηφοθηρικούς εντυπωσιασμούς του αρμόδιου πολιτικού προσωπικού, απελπιστική απουσία ουσιαστικού ενδιαφέροντος (ο κατάλογος μακρύς), πώς θα «γυρίσει ο τροχός»; Πώς, δηλαδή, σε περίοδο κρίσης μπορεί κανείς να ελπίζει ότι θα συμβεί η ανατροπή προς το καλύτερο;
Τα στατιστικά της κρίσης δείχνουν αύξηση εγγραφών στο δημόσιο σχολείο, αφού όλο και περισσότεροι γονείς δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις οικονομικές απαιτήσεις των ιδιωτικών. Η στροφή αυτή οφείλει να συνοδευθεί και από ανανέωση και μεταρρύθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης. Αλλιώς η αξιοζήλευτη παιδαγωγική ατμόσφαιρα του Φουρφουρά, η αγάπη, ο σεβασμός και ο ζήλος των δασκάλων του θα αξιοποιούνται κυρίως ως άλλοθι.
Πως ένα δάσκαλος που μετατίθεται σε ένα χωριό του Ρεθύμνου, καταφέρνει να μεταμορφώσει ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο σε σχολείο του μέλλοντος. Διαβάστε την υπέροχη ιστορία του Άγγελου Πατσιά. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Σχόλια (0)