Φωτογραφίες από τη συμμετοχή του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου Γέρακα στο Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος για νέους στην Άκρα Κάτω Ιταλίας.

Πέρσι τέτοιον καιρό καταγράψαμε τη θετική δράση αυτού γυμνασίου που οφείλετε στους δραστήριους καθηγητές τους και στα παιδιά που μοχθούν για να κάνουν το καλύτερο. Τώρα  "τόλμησαν" να ανεβάσουν  "Βάκχες"... Μπράβο τους!

Στις 11 Μαΐου 2011, κάτω από ένα ουρανό που ήταν ίδιος πριν 2500 χρόνια, ο αέρας φέρνει ακόμα τα ίδια αρώματα της Σικελικής φύσης και οι πέτρες του αρχαίου ελληνικού θεάτρου της Άκρας στην Κάτω Ιταλία έχουν το ίδιο άγγιγμα. Εκεί οι 15 μαθητές και μαθήτριες του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου Γέρακα παρουσίασαν τις Βάκχες του Ευριπίδη στα πλαίσια του 17ου Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος για Νέους.

Το Διεθνές Φεστιβάλ είναι ο σημαντικότερος θεσμός παραστάσεων Αρχαίου δράματος για νέους στον κόσμο. Επί ένα ολόκληρο μήνα 3000 μαθητές και φοιτητές από την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία παρουσιάζουν τις δικές τους εκδοχές κλασικών ελληνικών τραγωδιών ή κωμωδιών.

Εδώ, όπου πέρασαν 2500 χρόνια από τότε που ακούστηκε για τελευταία φορά ο ελληνικός δραματικός λόγος, ήταν η πρώτη φορά που προσκλήθηκαν ελληνική σχολεία. Έτσι το Φεστιβάλ άνοιξε με την παρουσία των τριών καλλιτεχνικών σχολείων της χώρας: της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και του Ηρακλείου Κρήτης.

Για την παρουσίαση των Βακχών από 15 μαθητές και μαθήτριες της Γ’ Γυμνασίου (κατεύθυνσης θεάτρου) και της Α΄ Λυκείου (κατεύθυνσης χορού), ο σκηνοθέτης-καθηγητής, Κωνσταντίνος Μίχος, ακολούθησε μια συλλογική διαδικασία, η οποία ενέπλεξε δημιουργικά όλο το δυναμικό του Καλλιτεχνικού Σχολείου Γέρακα.

Οι λυκειακές τάξεις έκαναν δραματουργική ανάλυση της τραγωδίας και επέλεξαν τη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά. Τα κοστούμια, χάρτινες υπενθυμίσεις αρχαίων ελληνικών κιόνων, τα οποία όμως σκίζονταν για να ξεπροβάλει το πραγματικό σώμα των παιδιών, σχεδιάσθηκαν από τις εικαστικούς-καθηγήτριες, Ντίνα Μπολιεράκη και Ελπίδα Πανονίδου, και υλοποιήθηκαν με τη συμμετοχή των μαθητών της εικαστικής κατεύθυνσης.

Από τα μαθήματα της δημιουργικής γραφής προέκυψαν σκηνοθετικές ιδέες και στα μαθήματα των δημοτικών χορών ερευνήθηκε η σχέση της ταραντέλας με το ζωναράδικο. Πάνω σε αυτή τη σχέση βασίστηκαν τα βήματα του χορού της παράστασης. Παράλληλα, το μουσικό μέρος της παράστασης συμπεριέλαβε τόσο ελληνόφωνα τραγούδια της Κάτω Ιταλίας όσο και ένα χορικό-δώρο από τον Κώστα Βόμβολο, εκτελεσμένα όλα με διαφορετικούς τρόπους, μέχρι και μία «άγρια» διασκευή-καταστροφή από ένα μαθητή με ηλεκτρική κιθάρα.

Η σκηνοθεσία, με απόηχους από τα γραπτά για την πειθαρχία και το σχολείο του Μ. Φουκώ και των Ζ. Ντελέζ- Φ. Γκουαταρί, άφηνε να ξεπροβάλει πάνω στην σκηνή η τρομερή λιμπιντική ενέργεια των παιδιών, βασισμένη στο κείμενο της τραγωδίας, αλλά πέρα από το λόγο. Τα παιδιά ίσως δεν έχουν βρει ακόμα τον τρόπο να μιλήσουν με ακρίβεια και σαφήνεια. Έχουν, όμως, σώματα, χειρονομίες, στάσεις, διαθέσεις, κραυγές, είναι «συμβάντα», είναι σημαινόμενα πέρα από τα σημαίνοντα.

Με μέσο τα παιδικά παιχνίδια στην παράσταση αναδείχθηκε η κρυμμένη σεξουαλικότητα των παιδιών, η βία και γενικά όλα αυτά που αρνιόμαστε να κοιτάξουμε. Συγχρόνως έγινε ένα σχόλιο που είχε ένα διπλό αποδέκτη: αφενός την εξουσία που προσπαθεί να καταπνίξει οποιαδήποτε εκδήλωση πέρα από αυτό που η ίδια επιτρέπει, και αφετέρου τα παιδιά αλλά υπενθυμίζοντάς τους την τραγική κατάληξη, όταν η μανία και η εξέγερση αστοχήσουν.

Η άποψη ότι το θέατρο για νέους δεν είναι ένα θέατρο, όπου παιδιά απαγγέλλουν με σοβαροφάνεια και ορθοφωνία κείμενα για εμπειρίες που δε μπορούν να έχουν. Αντίθετα, πρόκειται για ένα θέατρο, όπου χρησιμοποιώντας τα κλασικά κείμενα, ως ευκαιρία αναστοχασμού της πραγματικότητας που βιώνουν, τα παιδιά αναδεικνύουν τη δική τους σχέση με αυτά τα κείμενα. Η αντίδραση του Ιταλικού εφηβικού κοινού, το οποίο ενθουσιάστηκε αναγνωρίζοντας στην παράσταση μια εκδοχή τραγωδίας που ήταν και δικιά του, κοντά στην πραγματικότητα της ζωής του, απέδειξε την παραπάνω λειτουργία του θεάτρου.

Το τριήμερο ταξίδι κράτησε λίγο περισσότερο, αλλά η μία ημέρα καθυστέρησης της πτήσης λόγω σκόνης από το ηφαίστειο της Αίτνας, αντί να κουράσει τα παιδιά, τους πρόσφερε μια επιπλέον ημέρα στις Συρακούσες και μια επιπλέον ευκαιρία να συναντήσουν μαθητές οι οποίοι είχαν δει την παράστασή τους, να απολαύσουν την επιτυχία τους αλλά και την επικοινωνία με αφορμή μία παράσταση Αρχαίου Ελληνικού Δράματος.

Μπράβο παιδιά, πάντα τέτοια. Μας κάνετε περήφανους!