Η ομορφιά του να δίνεις, κάνει την καρδιά να χαίρεται… Σπουδαίο προνόμιο!
Με είχε, μέρες τώρα, ο ξάδελφος μου, ο Γιάννης, «πολιορκήσει» να μου κάνει το τραπέζι. Συνηθίζεται αυτό στην Κρήτη για τους ξενιτεμένους… Κι εγώ, ύστερα από 39 και πλέον χρόνια απουσίας από το χωριό μου, έχω πολιτογραφηθεί «ξένος» και προσωρινός κάτοικος στον τόπο μου… Και πραγματικά το απολαύσαμε χθες το απόγευμα. Το σπίτι του ήταν πολύ φιλόξενο, σαν την καρδιά του…
Έτσι όμως και αισθάνομαι… Κι αυτό με κάνει να τον αγαπώ περισσότερο, να εκτιμώ το καθετί που μου προσφέρεται και να νοσταλγώ τη στιγμή που θα επιστρέψω για πάντα… Ας είναι… Μάλλον είναι κουραστικό να αναφέρομαι συχνά σ’ αυτό το πράγμα. Απλά μου καίει την ψυχή και προσπαθώ να το «βγάζω» στην πρώτη ευκαιρία… Καλό μου κάνει…
Χθες λοιπόν έγινε αυτό, το περίφημο τραπέζι… Δεν είχε επισημότητες, ιδιαίτερα ενδύματα, τυπωμένες προσκλήσεις κ.λπ. Και δεν ήταν πολλοί οι καλεσμένοι. Εκείνος (ο Γιάννης), η μητέρα του (θεία Άννα) κι εγώ… Αλλά είχε πολύ αγάπη και πλούσια διάθεση προσφοράς… Κι αυτό είναι που λείπει στις μέρες μας. Αντί να βγούμε από τα καλούπια που μας βάζουν, καμωνόμαστε πως δεν θέλουμε, αλλά μπαίνουμε με τη θέληση μας, όλο και πιο βαθιά…
Απογευματάκι πήγα στο σπίτι του Γιάννη. Και είχε κάνει όλες τις προετοιμασίες του. Άναψε φωτιά για να ψήσει το κρέας και να τηγανίσει τις πατάτες με το δικό τους παραδοσιακό τρόπο… Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα στην παρέα είναι ότι δεν προσπάθησε να βάλει κάτι ψεύτικο πάνω του για να προσθέσει σε ευγένεια. Ήταν απλός και αληθινός…
Αυτό είναι που λείπει από τους ανθρώπους σήμερα… Ξέχασαν να είναι ο εαυτός τους… Χάθηκαν κάπου ανάμεσα στα «πρέπει» και τα «μη» και έπαψαν να χαμογελούν, να κουβεντιάζουν, να μοιράζονται χαρές και λύπες, εμπειρίες ζωής… Ο Γιάννης Θεοδωράκης τα κρατά όλα αυτά. Τα διδάχτηκε από τους γονείς του και δείχνει να μην έχει καμιά διάθεση να τα αφήσει να χαθούν…
Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά όλη τη διαδικασία στο ψήσιμο την οποία κράτησε αποκλειστικά για τον εαυτό του, ο Γιάννης… Έκανε τα πράγματα, όπως τότε, την εποχή που ήμασταν παιδιά και μας άρεσε να ζούμε. Μου έδωσε μια μοναδική ευκαιρία και τον ευχαριστώ γι’ αυτό: Να γυρίσω το χρόνο, μερικές δεκαετίες πίσω… Τότε που η αγνότητα είχε μια αξία ξεχωριστή, τότε που ήμασταν Άνθρωποι…
Πλούσιο το φαγητό στο τραπέζι μας. Συγνώμη αν μοιάζει προκλητικό στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Δεν την έβαλα μ’ αυτό το σκοπό, τη φωτογραφία. Ήθελα απλά να σας δείξω πως η ομορφιά και η απόλαυση βρίσκεται στην αγάπη που πάει παρέα με την άδολη προσφορά. Μακάρι να είναι πάντα έτσι πλούσιο το τραπέζι τους, τόσο για τον ίδιο, όσο και για την οικογένεια του. Θέλω κι από δω να τον ευχαριστήσω για την όμορφη βραδιά που μου πρόσφερε…
Σχόλια (0)