Δείτε ένα βίντεο του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής για την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Οι εργαζόμενοι λένε μεγάλες αλήθειες. Ας τις ακούσουμε...

Γλέντι σήμερα το βράδυ στην Αμφιαράου, στα Σεπόλια, στο Στέκι της Λαϊκής Συνέλευσης. Διότι, όπως εύστοχα λένε, η φτώχεια θέλει καλοπέραση... Και αλληλεγγύη κι αυτή μπορεί κανείς να τη βρει στις καλές ανθρώπινες σχέσεις που γεννιούνται και μέσα από το γλέντι και την καλή παρέα...

Αυτό με τις ουρές στην εκπνοή κάθε μήνα και πολύ περισσότερο στο τέλος της χρονιάς είναι το κάτι άλλο. Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις εκεί στην πλατεία που πωλούν τις μηνιαίες κάρτες απεριόριστων διαδρομών ουρά γα να προμηθευτούν το κουπόνι.

Προχωρείς στην τράπεζα, εκεί κι αν είναι ουρές... Πληρωμή των τελών κυκλοφορίας, γραμμάτια που πρέπει να πληρωθούν, που κινδυνεύουν να λήξουν ή που έχουν λήξει, δεδομένου ότι το ρευστό αρχίζει και λείπει από την αγορά, ένεκα οι μικροί μισθοί και η μεγάλη ανεργία. Ουρές μόνο όπου υπάρχει μεγάλη ανάγκη... Γιατί δεν βλέπεις ουρές στα μαγαζιά που προσπαθούν να κλείσουν τους ισολογισμούς τους με τη χρονιά που φεύγει και διαπιστώνουν έντρομοι πόσο ελλειμματικοί είναι.

Οι άνθρωποι πάντως στις ουρές των τραπεζών είναι ψύχραιμοι. Γνωρίζονται, η αναμονή είναι πολύωρη κι αν είσαι κοινωνικό άτομο θα κάνεις τις ανθρώπινες σχέσεις σου. Άλλοι συζητούν αμέριμνοι στο κινητό τους τηλέφωνο. Γελάνε, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μπορούν να γελάνε κι αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό.

Είναι πολύ φυσικό να συμβαίνει αυτό... Αν και μερικοί αποκομμένοι από τη ζωή, αναρωτιούνται “γιατί τάχα μου να συμβαίνει αυτό”.

Οι μόνοι που δε σηκώνουν κεφάλι τέτοιες δύσκολες ώρες είναι οι ταμίες στα γκισέ... Πραγματικά έχουν πολύ δύσκολη δουλειά να διεκπεραιώσουν...

Οι γραμμές αυτές χαράσσονται, ενώ περιμένω στην ουρά της MARFIN να πληρώσω υποχρεώσεις μου και να πάρω τα σήματα από τα τέλη κυκλοφορίας για το Ι.Χ. και τη μηχανή μου. Αυτό είναι που με οπλίζει με υπομονή. Σκέφτομαι όμως πόσες εργατοώρες χάνονται, έτσι τσάμπα την ώρα που αυτή η χώρα έχει ανάγκη από δουλειά για να ορθοποδήσει...

Είναι κι αυτή μια αντίδραση, η δική μου, απέναντι σε ένα γεγονός που δεν μπορώ να αποφύγω, αν και πολύ θα το ήθελα, αν ήταν μπορετό... Ας είναι. Στην εκπνοή του 2012, συμβαίνουν κι αυτά...

Από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ουρά ο κόσμος στις τράπεζες για τα τέλη κυκλοφορίας... Η οικονομική δυσπραγία έχει αναγκάσει πολλούς να μην μπορούν να ανταποκριθούν. Από τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Δείτε ΕΔΩ τι συμβαίνει με τα τέλη κυκλοφορίας.

Το ίδιο θέμα από την άλλη σκοπιά. Όσοι αδυνατούν να καταβάλουν τα τέλη κυκλοφορίας παραδίδουν τις πινακίδες στην Εφορία. Άλλη ουρά κι εδώ στο τέλος του 2012. Από τις “6 μέρες”.  Κ αν σας ενδιαφέρει πατήστε ΕΔΩ να μπείτε στο Taxisnet και να τυπώστε τα χαρτιά για να το παραλάβετε τα τέλη κτκλοφορίας...

Το νέφος της αιθάλης στην Αθήνα του μνημονίου. Πνιγηρή η ατμόσφαιρα από την καύση των τζακιών. Η εφημερίδα “6 μέρες” έβαλε μέσα στη φωτογραφία το λογότυπο της και το ανέβασε στην κορυφή της πρώτης της σελίδας... Δείτε πρισσότερα γι' αυτό το σοβαρό για την υγεία θέμα, ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Από τις ειδήσεις που σταματά να λειτουργεί ο νους του ανθρώπου. Πόσο τέρας μπορεί να γίνει ο “άνθρωπος” στις μικρές στιγμές του. Από χθες το “παίζουν" οι τηλεοράσεις. Δείτε περισσότερα ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Η είδηση από το πρωτοσέλιδο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ.

Η ίδια είδηση από το κεφαλάρι της πρώτης σελίδας της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Ναι, είναι ότι χειρότερο μας έφερε μαζί του το 2012. Ωραίος τρόπος να μας αποχαιρετίσει...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 29/12/2012

Το συνηθίσαμε κάθε χρόνο, αν και κανονικά θα έπρεπε να το κάνουμε καθημερινά... Ο απολογισμός μας βοηθά να δούμε, από μια σχετική απόσταση, τα πράγματα και να βγάλουμε πιο ασφαλή συμπεράσματα που θα μας βοηθήσουν στο να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι για τον εαυτό μας και για τον κοινωνικό μας περίγυρο.

Σε προσωπικό επίπεδο θα κινηθώ στο σημερινό γραφτό μου... Τις βαθυστόχαστες αναλύσεις στα περιστατικά της χρονιάς που πέρασε θα τις δείτε σε άλλες σελίδες στην εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας ή θα τις ακούσετε σε ειδικές εκπομπές - αφιερώματα στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση... Με όση αντικειμενικότητα βεβαίως είναι σε θέση να διαχειριστούν ένα τόσο σοβαρό ζήτημα...

Εγώ θα κρατήσω τις μεγάλες δυσκολίες τις οποίες είδα να βιώνουν οι άνθρωποι στην καθημερινή ζωή τους τη χρονιά που έφυγε και τη μεγάλη τους αγωνία, χωρίς ιδιαίτερη προσμονή και όνειρα για τη χρονιά που έρχεται.

Κουρασμένοι, πικραμένοι, απογοητευμένοι, άνεργοι οι περισσότεροι, έζησαν μέχρι την τελευταία ώρα σαν τα πρεζόνια την αγωνία για τη δόση, όπως την περνούσαν τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ. Για να “ανασάνει” η Ελλάδα, όχι οι Έλληνες. Γιατί στο μεταξύ τα παιδιά της βολοδέρνουν στην ανασφάλεια, στην ανέχεια, σε μισθούς πείνας, αδυνατώντας να καλύψουν τις πραγματικές τους ανάγκες.

Είδα με τα μάτια μου ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για λίγη τροφή προκειμένου να επιβιώσουν, άστεγους νεόπτωχους που από τη μια μέρα στην άλλη, πέρασαν στην άλλη πλευρά να μένουν σε χαρτόκουτα μέσα στο κρύο του βαρύ χειμώνα..,

Τα ΜΜΕ αρέσκονται να μας λένε για τους νεκρούς από το κρύο στη Ρωσία, αλλά όχι στην Ελλάδα. Η ψυχολογία της μάζας, θέλει να είναι πιο βολικό το να ασχολείσαι με τα προβλήματα των άλλων και όχι με τα δικά σου.

Βαρέθηκα να γράφω, αν και επαγγελματίας γραφιάς για όλα αυτά, όλες τις προηγούμενες εβδομάδες του χρόνου. Συχνά στη σκέψη μου έρχονταν το τραγούδι του Μάνου Χατδηδάκι με το στοίχο του ότι “αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει με τίποτα”.

Δυο εκλογικές αναμετρήσεις, τον Μάιο και τον Ιούνιο, άλλαξαν μεν τους συσχετισμούς των πολιτικών κομμάτων, αλλά αυτό δε δυσκόλεψε καθόλου το σύστημα που βρήκε εύκολα τους “άψογους συνεργάτες” του για τη συνέχιση του “θεάρεστου έργου” της κατεδάφισης των πάντων και να υπενθυμίσει πως είναι εδώ, παρούσα για να ξαναμοιράσει την πίτα κατά πώς θέλει αυτή, χτυπώντας ανελέητα τη μεσαία τάξη και σπέρνοντας ακόμα περισσότερο τη φτώχεια παντού...

Το 2012 φεύγει με κατήφεια... Δεν κατάφερε και τίποτα θετικά παρά τις προσπάθειες που έγιναν. Οι όποιοι απολογισμοί δεν ξέρω αν βοηθούν να ξανασταθούμε στα πόδια μας και να δώσουμε νέες μάχες τη χρονιά που σε λίγο έρχεται...

Το πιο σημαντικό είναι να μην χάσουμε την αισιοδοξία μας, να συνεχίσουμε σε κάθε ευκαιρία να χαμογελάμε... Τους τρελαίνουμε. Είναι το μόνο που δεν περιμένουν από μας. Άσε που τους κάνουμε να ανησυχούν γιατί δεν ξέρουν από πού προέρχεται αυτό το χαμόγελο.

Στο έμπα του 2013 δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος... Αλλά δεν το βάζω κάτω. Οι μάχες δίνονται και κερδίζονται. Ελάτε να το δοκιμάσουμε όλοι μαζί...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.

Κρατάμε εικόνες από τα χωράφια στο χωριό. Κι αυτές τις έχει τραβήξει ο Λάμπρος. Είχαν πάει να μαζέψουν χόρτα, αλλά δεν βρήκε τόσο ενδιαφέρον να φωτογραφίσει τον παππού του την ώρα που έβρισκε χόρτα... Έτσι είναι. Έτοιμα τα βρίσκει, άσε που δεν τρελαίνεται κιόλας...

Τοπίο εξοχής που κάνουν κοντράστ με την πόλη που ζούμε κι αναπνέουμε τον αέρα της... Έχει βρέξει κι έχει φυτρώσει με τον ήλιο πρασινάδα. Άλλη χρήσιμη για τον άνθρωπο κι άλλη για τα ζώα του. Τίποτα δεν πάει χαμένο...

Άλλη μια ματιά με τον φακό φακό του Λάμπρου στην εξοχή. Του φάνηκε σαν εκδρομή. Και ήταν. Γεννημένος και μεγαλωμένος στην πόλη, το χωριό ήταν οι διακοπές του, ο ανέμελος χρόνος του τα ατέλειωτα καλοκαιρινά βράδια του Αυγούστου...

Επιστρέψαμε λοιπόν στο γραφείο... Από το πρωί. Σαν να λείψαμε αρκετά... Αυτή την αίσθηση έχω. Δυο μέρες εργάσιμες, τρεις μαζί μαζί με τη Δευτέρα, κάποιοι το πήραν σερί να καθίσουν μέχρι την Πρωτοχρονιά, να επιστρέψουν με τον καινούριο χρόνο πίσω...

Στο γραφείο μοιραστήκαμε μεταξύ μας τις μέρες... Την προηγούμενη Δευτέρα ήρθε ο Δήμος, ετούτη που έρχεται θα είμαι εγώ, παρών. Το σημαντικό είναι να υπάρχει μια καλή συνεννόηση. Κι εμείς την έχουμε αυτή τη συνεννόηση...

Ξανά λοιπόν να πιάσουμε από την αρχή το νήμα... Εφημερίδες, αναρτήσεις, μια ματιά στο internet και κάποιες διεκπεραιώσεις στις τράπεζες που αφήσαμε καθώς έπρεπε να φύγουμε για την επαρχία...

Όλες αυτές τις προηγούμενες μέρες, χαλαρά, δεν διάβασα εφημερίδες. Ήταν και που δεν υπήρχαν λόγω των αργιών των ημερών...

Στα ενδιαφέροντά μου ήταν το γράψιμο, οι βόλτες και κάπου εκεί, ανάμεσα οι αναρτήσεις σε τούτο το Site.

Τώρα πίσω στο γραφείο με ένα περιοδικό, ολοκληρωμένο μεν αλλά που ωστόσο πρέπει να τους ρίξουν μια ματιά εκτός από τον καθ' ύλην αρμόδιο, τον Νεκτάριο και ο πρόεδρος με τον γραμματέα του Σωματείου...

Και όπως κάθε Πέμπτη, πρέπει να στείλω το κομμάτι μου για τη στήλη μου στο ΡΕΘΕΜΝΟΣ (ευτυχώς το ετοίμασα από χθες...) και να ρίξω μια τελευταία ματιά για το υλικό της βραδινής δημοσιογραφικής εκπομπής της Ομάδας μου στο Ιστόφωνο. Διότι αυτή θα γίνει κανονικά. Στις 8 θα είμαστε στον “αέρα” του ιντερνετικού ραδιοφώνου, όπως κάθε Πέμπτη άλλωστε.

Και να, πως περνά ο καιρός... Σαν χθες μου φαίνεται που ξεκινούσαμε και είμαστε κιόλας στην έκτη εκπομπή... Άσε που τα παιδιά της Δημοσιογραφικής Ομάδας που συμμετέχουν στα σεμινάρια έχουν κιόλας ανοίξει τα φτερά τους και κάνουν τη δικιά τους εκπομπή το καθένα... Όμορφη παρέα, συντροφιά στους όπου γης Έλληνες που έχουν τη δυνατότητα να μπουν στο internet και να μας ακούσουν.

Καλώς σας βρήκα λοιπόν πίσω στο γραφείο. Έχουμε να πούμε και να κάνουμε πολλά, τις επόμενες μέρες... Ως το τέλος του 2012...

Το έγραψα ξανά σε τούτο το Site. Το χωριό Ελληνικό είναι στολισμένο λόγω των γιορτινών ημερών με πολλά φωτεινά λαμπιόνια. Οι πληροφορίες μου λένε πως έχει φωτιστεί έτσι από το Σύλλογο των παιδιών που μένουν Αθήνα και από τον Δημήτρη Αβραμόπουλο που γεννήθηκε εδώ και έχει και το πατρικό του...

Πήρα τέσσερις φωτογραφίες. Δεν είναι ότι καλύτερο, γιατί είναι τραβηγμένες με το κινητό μου μια από τις μέρες που μείναμε εκεί για τα Χριστούγεννα, που δεν είχε φλας και ο μόνος φωτισμός είναι αυτός που έβαλαν πάνω στα φυσικά δέντρα...

Κι αυτό είναι το πιο όμορφο... Δεν χρειάζεται καμία επιτήδευση, ούτε άλλα στολίδια πέρα από τα φώτα. Λευκόχρωμα, σε δυο αποχρώσεις μια προς το κίτρινο και μια προς το πιο γαλακτερό. Άμα υπάρχει αγάπη για το χωριό, υπάρχουν και ιδέες...

Γενικότερα η όψη του χωριού τη νύχτα, στην πλατεία και τους κεντρικούς δρόμους του χωριού είναι ιδιαίτερα όμορφη αυτές τις μέρες. Πραγματικά ο Σύλλογος έκανε καλή δουλειά και του αξίζουν πολλά μπράβο για την προσπάθεια...