Κρατάω πάντα μερικές φωτογραφίες στην επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή μου με το σκεπτικό να τις χρησιμοποιήσω στις αναρτήσεις που σχεδιάζω, καθημερινά. Αλλά καθώς ο καιρός τρέχει και η κάθε μέρα έχει τα δικά της, μερικά πράγματα μένουν πίσω όπως αυτή από την Αιόλου, που τράβηξα μια μέρα που την περπατούσαμε.


Ή όπως αυτή από την Άνδρο από εκείνες που μου στέλνει συχνά - πυκνά ο Λεωνίδας, η Ευαγγελία ή ο Λούης... Ας είναι καλά όλοι τους. Συντηρούν μια μεγάλη αγάπη στην καρδιά μας για το νησί τους με το δικό τους, όμορφο και διακριτικό τρόπο. Είναι σα να είμαστε κάπου εκεί και αναπνέουμε τον αέρα τους.


Ο φίλος μας, ο Μανώλης, πάντα εκεί, άγρυπνος φρουρός. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη μέρα που πήγαμε για πρώτη φορά σπίτι τους και μας ξενάγησε και μας έδειξε το δωμάτιο "που πάντα θα μας περιμένει αν θέλαμε να πάμε" για να μείνουμε. Καρδιά μάλαμα και η φιλοξενία να ξεχειλίζει.


Τι κι αν έχει μόνο τον ουρανό και τη θάλασσα, αυτό το μέχρι που μπορεί να φτάσει το μάτι σου στον ορίζοντα είναι που δημιουργεί μια όμορφη αίσθηση και σου δίνει δύναμη σε κάθε δυσκολία να συνεχίσεις να είσαι όρθιος και να παλεύεις μέσα σε δύσκολες συνθήκες βέβαιος ότι η νίκη θα έρθει οπωσδήποτε.


Αυτή η άγρια φύση είναι που ηρεμεί το μυαλό και τη σκέψη μας. Πού να τα δεις όλα αυτά στην πόλη και πού να ζήσεις τέτοιες στιγμές; Γι' αυτό και το χρειαζόμαστε, γι' αυτό και έρχονται στιγμές που θέλουμε να κλείσουμε τα μάτια και να ταξιδέψουμε εκεί σαν αετοί.


Μέρη όμορφα της Άνδρου που δεν τα έχουμε ακόμα ζήσει από κοντά, αλλά ευελπιστούμε πως κάποια στιγμή, όχι μακριά, θα τα καταφέρουμε να πάμε και να τα περπατήσουμε. Ο Λεωνίδας ξέρει να αιχμαλωτίζει στο κινητό του όμορφες εικόνες και να βάζει το μυαλό μας σε λειτουργία. Ας είναι καλά!